အခန္း (၂၃)
" ဒီမွာလည္း ငါတို႔ ရွိေနတာပဲကြာ "
သူငယ္ခ်င္း သံေယာဇဥ္န႔ဲ တိုးေဖ်ာ့စြာ ဆိုလာသူက တစ္တီတူးပင္။ ကာတြန္း စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မွာ စိုးစိတ္နဲ႔ ပိုးဟပ္က တစ္တီတူးကို တံေတာင္နဲ႔ တြတ္ကာ ဝင္ဟန္႔သည္။ က်န္တဲ့ ႏွစ္ေယာက္လည္း မ်က္ႏွာ မေကာင္းၾက။ ဒီသူငယ္ခ်င္းေတြက ေမေမ့နာေရးမွာ အစအဆံုး ဝိုင္းကူခဲ့သလို ကာတြန္းကို ႏွစ္သိမ့္မႈလည္း ေပးခဲ့ၾကသည္။
ကာတြန္းအနားမွာ ကိုခန္႔ အတူ ရွိေပးႏုိင္သည္က သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ ကူညီ ေဖးမမႈေၾကာင့္ပင္။ ကိုခန္႔ စိတ္ေအးစြာ ဦးေဆာင္ၿပီး စီစဥ္ႏုိင္ေအာင္ ဧည့္ခံေရးနဲ႔ နာေရးကိစၥ အဝဝကို ကာတြန္းရဲ႕ လတ္လတ္လန္ အဖြဲ႕သားေတြက တာဝန္ ယူေပးခဲ့ၾကသည္။ ေကာင္းအတူ၊ ဆိုးအတူ ရွိခဲ့ၾကသူေတြမို႔ ခြဲခြာခ်ိန္ ေရာက္လာသည့္ အေျခအေနမွာ ကာတြန္းလည္း စိတ္မေကာင္း။
မီးေငြ႕ရဲရဲ ေတာက္ေနသည့္ အပူက ရင္ကိုပါ လာဟပ္ေနတာမို႔ လက္ထဲက ဘီယာဘူးကို ေမာ့ေသာက္လိုက္မိ၏။ ေကာင္ေလးကေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ကာတြန္း လြတ္လြတ္လပ္လပ္ စကားေျပာႏုိင္ဖို႔ ၿခံထဲ ဆင္းမလာခဲ့။ အိမ္ထဲမွာသာ ေနကာ ကိုခန္႔နဲ႔ စကားေျပာၿပီး က်န္ရစ္ခဲ့သည္။ ဘီယာဘူးေတြ တစ္ဘူးၿပီး တစ္ဘူး ကုန္သြားေပမဲ့ အရင္လို အာမရႊင္ႏုိင္။ ရင္ထဲ ဆို႔နင့္မႈမ်ားနဲ႔ ႏႈတ္ဆက္ခ်ိန္ကို တိတ္ဆိတ္စြာ ကုန္ဆံုးျဖစ္သည္။
" စာေမးပြဲ ေျဖဖို႔ေတာ့ ျပန္လာခဲ့ေနာ္ ကာတြန္း "
" ကိုေကာင္းနဲ႔ ေနရတာ မေပ်ာ္ရင္ ခ်က္ခ်င္း ျပန္လာခဲ့။ မင္းအတြက္ ငါတို႔ အၿမဲ ရွိတယ္။ ရန္ကုန္သားေတြ မင္းကို စိတ္တိုေအာင္ လုပ္ရင္လည္း ေျပာ။ ငါတို႔ကို အခ်ိန္မေ႐ြး ဖုန္းဆက္ေနာ္ ေဟ့ေကာင္ "
" ေျပာေတာ့ မင္းတို႔က ဘာလုပ္ေပးမွာမို႔လဲ "
" ရန္ကုန္ လာၿပီး သူ႔ညီမကို ခိုးေျပးမယ္ကြာ "
ေမ်ာက္ရဲ႕ ေျခရာအတိုင္း ႀကံဆလာသည့္ ဇီးကြက္ေၾကာင့္ ၿပံဳးရေသး၏။ ေမ်ာက္ကလည္း စကားနဲ႔ ခလုတ္တိုက္ခံလိုက္ရ၍ ဇီးကြက္ရဲ႕ ဇက္ပိုးကို ခပ္သာသာ ျဖတ္အုပ္ေတာ့၏။ မီးစြဲေနသည့္ ထင္းေခ်ာင္းအခ်ိဳ႕နဲ႔ သစ္႐ြက္ေျခာက္ တစ္ခ်ိဳ႕က ေလာင္ၿမိဳက္ျခင္းကို ပံ့ပိုးထားသည္။ ရာသီဥတုက ေအးစိမ့္စိမ့္ဆိုေပမဲ့ ေလျပည္ေတြ ၿငိမ္သက္စြာ အိပ္ေမာ က်ေန၏။
