Έρωτας & Τιμωρία

Εσύ ξανά;

Ορφέας POV

«Κλειώ, στείλε μου τις καινούργιες παραγγελίες για να τις ελέγξω, και φέρε μου σε παρακαλώ έναν καφέ»
Λέω καθώς μπαίνω μέσα στο γραφείο μου
«μάλιστα, κύριε»
Λέει ευγενικά η γραμματέας μου και μετά φεύγει, κλείνοντας την πόρτα πίσω της. Ξεφυσάω δυνατά καθώς βαδίζω προς την δερμάτινη καρέκλα μου. Άλλη μια κουραστική μέρα ξεκίνησε σε αυτό το γραφείο. Κάθομαι στην καρέκλα και τρίβω τα μάτια μου. Έχω να μιλήσω και με τις υποψήφιες για την θέση σε ένα από τα υποκαταστήματα μου. Στριφογυρίζω τα μάτια μου. Ποιος ξέρει τι φρούτα θα μου κουβαληθούν σήμερα εδώ. Ξαφνικά ακούγεται ένα απαλό χτύπημα από την πόρτα
«ναι»
Λέω και βλέπω την Κλειώ να μπαίνει μέσα, κρατώντας μια κούπα στα χέρια της
«ο καφές σας»
Λέει και τον αφήνει πάνω στην έδρα
«ευχαριστώ»
«ήρθε μια νεαρή δεσποινίδα για την θέση»
Εκπλήσσομαι καθώς ακούω την πρόταση της
«από τόσο νωρίς;»
Ρωτάω και γνέφει καταφατικά. Ομολογώ πως αυτό μου δημιουργεί ένα παράξενο αίσθημα περηφάνιας για αυτή την άγνωστη γυναίκα
«πες της να περάσει»
Λέω και έπειτα φεύγει από το γραφείο. Έχω πραγματικά περιέργεια να γνωρίσω αυτή την γυναίκα. Κοίτα να δεις που μου έχει κινήσει το ενδιαφέρον τώρα. Περιμένω για μερικά λεπτά, ώσπου τελικά ακούω ένα απαλό χτύπημα από την πόρτα. Αμέσως σηκώνομαι από την θέση μου για να διορθώσω το σακάκι μου
«περάστε»
Λέω με επαγγελματικό τόνο. Η πόρτα ανοίγει και εγώ μένω με το στόμα ανοιχτό καθώς βλέπω εκείνη να στέκεται στην είσοδο. Που να πάρει, τι δουλειά έχει αυτή εδώ;
«δεν το πιστεύω!»
Την ακούω να μουρμουρίζει, φανερά σοκαρισμένη
«εσύ ξανά;»
Ρωτάω κάνοντας την να κατσουφιάσει
«δεν το κατάλαβα αυτό»
Αποκρίνεται κάπως μπερδεμένη. Κουνάω το κεφάλι ενώ κλείνω για μια στιγμή τα μάτια μου. Δεν χρειάζεται να χάσεις τον έλεγχο Ορφέα, ιδιαίτερα τώρα. Πρέπει να πνίξω τον θυμό μου
«τίποτα. Έλα, πέρασε μέσα»
Λέω με πιο ήπιο τόνο. Κλείνει μαλακά την πόρτα και έρχεται με αβέβαια βήματα προς το μέρος μου. Μάλλον την τρόμαξα με την συμπεριφορά μου. Για κάποιον ανεξήγητο λόγο αισθάνομαι τύψεις για αυτό
«κάθισε»
Προσθέτω ενώ τώρα στέκεται απέναντι μου. Την παρακολουθώ να κάθεται στην καρέκλα απέναντι μου, φέρνοντας το ένα πόδι πάνω στο άλλο. Σήμερα είναι διαφορετικά ντυμένη, και όχι με εκείνη την γελοία στολή. Παίρνω μια βαθιά ανάσα και κάθομαι στην δερμάτινη καρέκλα μου
«πως και από τα μέρη μας;»
«έμαθα ότι ζητάτε άτομα για μια θέση»
Ρουθουνίζω ειρωνικά
«και πιστεύεις ότι κάνεις για αυτή την θέση;»
Της πετάω με θράσος, νιώθοντας τον θυμό να φουντώνει μέσα μου. Εκείνη με κοιτάζει σαστισμένη για μια στιγμή, ώσπου ξαφνικά αφήνει ένα μικρό γελάκι να της ξεφύγει
«συγγνώμη αλλά... αυτό είναι κάποιου είδους τεστ;»
Ρωτάει και ανασηκώνω αδιάφορα τους ώμους μου
«όχι, σε ρωτάω ευθέως. Πιστεύεις ότι μπορείς να ανταπεξέλθεις στις απαιτήσεις;»
«φυσικά και μπορώ. Εργάζομαι από τα δεκαεπτά, οπότε δεν φοβάμαι τίποτα και κανέναν»
Αν και δεν θέλω να το παραδεχτώ, αυτή η μικρή έχει τσαγανό. Το ύφος της φανερώνει το πόσο δυναμική είναι, και αυτό είναι πραγματικά αξιοθαύμαστο σε μια γυναίκα. Και τώρα που το σκέφτομαι καλύτερα, ίσως αυτή είναι η ευκαιρία για να την έχω πιο κοντά μου. Αλλά πριν της ανακοινώσω την απόφαση μου, θα παίξω λίγο μαζί της
«τι έγινε με την προηγούμενη σου δουλειά; σε διώξανε;»
Ρωτάω με ανέκφραστο ύφος. Την παρακολουθώ να κοιτάζει νευρικά τριγύρω, σαν να προσπαθεί να με αποσπάσει με κάποιον τρόπο
«κοιτάξτε, αν δεν με θέλετε, πείτε το μου για να τελειώνουμε»
Λέει ειρωνικά καθώς σηκώνεται από την θέση της. Ρουθουνίζω
«συνηθίζεις να αποφεύγεις τις ερωτήσεις των άλλων;»
Ρωτάω κάνοντας την να παγώσει για λίγο
«δεν αποφεύγω τίποτα»
«εγώ νομίζω πως το κάνεις, και μάλιστα πολύ συχνά. Τι έχεις να κρύψεις;»
Ο τόνος μου ακούγεται σαρκαστικός, το ύφος μου είναι υπεροπτικό. Πρέπει να καταλάβει πως εγώ είμαι το αφεντικό εδώ, κανένας άλλος!
«λυπάμαι που σπατάλησα τον χρόνο σας, κύριε Κυριαζή»
Λέει και έπειτα κάνει μεταβολή για να φύγει. Γελάω πνιχτά
«αύριο έλα από εδώ για να συζητήσουμε τις λεπτομέρειες της δουλειάς σου»
Αυτόματα τα βήματα της σταματάνε, το σώμα της μένει μαρμαρωμένο για μερικά λεπτά, ώσπου τελικά γυρίζει το κεφάλι για να μου ρίξει μια ερωτηματική ματιά
«δηλαδή αυτό σημαίνει πως με προσλαμβάνεται;»
Ρωτάει, φανερά έκπληκτη
«έτσι φαίνεται»
Αποκρίνομαι με απόλυτα σοβαρό ύφος. Ένα μικρό χαμόγελο παλεύει να απλωθεί στα χείλη της, αλλά προσπαθεί να το κρύψει
«τι ώρα αύριο;»
«κατά της εννιά το πρωί. Θα σας περιμένω εδώ»
Λέω και με ένα τελευταίο νεύμα, πηγαίνει προς την είσοδο του γραφείου
«καλή σας συνέχεια»
Την ακούω να λέει και μετά κλείνει την πόρτα, αφήνοντας με ξανά μόνο μου. Παίρνω το τηλέφωνο της εταιρίας για να καλέσω την γραμματέα μου
«μάλιστα, κύριε Κυριαζή;»
«η θέση καλύφθηκε Κλειώ, δεν χρειάζεται να δω κανέναν άλλον»
Μένει για μερικά λεπτά σιωπηλή, ώσπου τελικά την ακούω να ανασαίνει
«εντάξει, κύριε Κυριαζή»
Λέει και της το κλείνω. Αυτή είναι η τέλεια ευκαιρία για εμένα. Το σχέδιο της εκδίκησης μου θα συνεχιστεί, αλλά αυτή την φορά θα είναι πολύ πιο χειρότερο.