Έρωτας & Τιμωρία

Και το τελικό συμπέρασμα;

Ορφέας POV

«Πηνελόπη!»
Φωνάζω καθώς μπαίνω μέσα στο σπίτι. Αμέσως εκείνη με υπακούει, κατεβαίνοντας γρήγορα τις σκάλες για να με πλησιάσει
«τι συμβαίνει Ορφέα;»
Ρωτάει ενώ τώρα στέκεται μπροστά μου. Την κοιτάζω προσεκτικά. Φαίνεται ανήσυχη, η αγωνία ξεχειλίζει από τα μάτια της. Δεν ξέρω αν είμαι σίγουρος για αυτό που πάω να κάνω. Αλλά δεν έχω άλλη λύση, νομίζω πως αυτό είναι το καλύτερο για όλους μας. Παίρνω μια βαθιά ανάσα, νιώθοντας έτοιμος να της ανακοινώσω την τελική μου απόφαση
«θέλεις να με παντρευτείς;»
Τα μάτια της γουρλώνουν από την έκπληξη, η καλύτερα το σοκ της. Σίγουρα δεν περίμενε να της το πω ποτέ αυτό
«τι είπες;»
Με ρωτάει και ξεροκαταπίνω
«θέλω να σε παντρευτώ Πηνελόπη. Εσύ... το θέλεις;»
Ρωτάω κάπως διστακτικά αυτή την φορά. Φαίνεται να το σκέφτεται πολύ σοβαρά. Αυτό με αγχώνει
«φυσικά και το θέλω. Αλλά... είσαι σίγουρος για την απόφαση σου;»
«είμαι πιο σίγουρος από ποτέ»
Αποκρίνομαι αμέσως και ξαφνικά εκείνη ορμάει στην αγκαλιά μου, αφήνοντας με εμβρόντητο. Δεν πρόκειται για μια αυθόρμητη απόφαση, το σκέφτηκα αρκετά. Αν είναι να ξεπεράσω τα προβλήματα μου, πρέπει να προχωρήσω την ζωή μου. Και εφόσον η μητέρα μου διάλεξε την Πηνελόπη... τότε αυτή είναι η πιο κατάλληλη για εμένα. Φτάνουν πια οι ηλίθιες σκέψεις και οι προβληματισμοί. Θα ξεπεράσω το παρελθόν μου με την Πηνελόπη, ίσως αυτή είναι που χρειάζομαι.

Δάφνης POV

Το απόγευμα καθόμαστε μαζί με την Ιωάννα στο σπίτι της. Την ακούω να μιλάει για τα καινούργια σχέδια που ετοιμάζει, για μια καινούργια πολυκατοικία. Δουλεύει ως αρχιτέκτονας, και μάλιστα είναι πολύ καλή! Κάποια στιγμή στο μέλλον, αν χτίσω ποτέ το δικό μου σπίτι, θα φροντίσω να το αναλάβει η ίδια
«είμαι σίγουρη πως θα βγει τέλειο! και στον ιδιοκτήτη φάνηκε να του άρεσαν πολύ τα σχέδια μου»
Λέει και της χαμογελάω στοργικά
«χαίρομαι για εσένα φιλενάδα»
Λέω αδύναμα και την παρακολουθώ να κατσουφιάζει
«είσαι καλά;»
Με ρωτάει κάπως ανήσυχα
«ναι, μην ανησυχείς»
Μουρμουρίζω, αλλά δεν φαίνεται να πείθεται
«τον σκέφτεσαι;»
Με ρωτάει και την λοξοκοιτάζω
«τον σκέφτεσαι»
Συνειδητοποιεί, κάνοντας με να αφήσω μια μεγάλη ανάσα να ξεφύγει από μέσα μου
«δεν το κάνω επίτηδες ρε Ιωάννα. Και συγγνώμη που σε πρήζω με τα δικά μου»
«δεν με πρήζεις κορίτσι μου, απλώς δεν μου αρέσει να βλέπω την κολλητή μου να πέφτει»
Να πέφτω; έτσι είμαι λοιπόν; σαν ένα ετοιμόρροπο κτίριο που σε λίγο θα καταρρεύσει;
«παραιτήθηκα από το μαγαζί του»
Της ανακοινώνω και τα φρύδια της ανασηκώνονται από την έκπληξη καθώς ένα πλατύ χαμόγελο απλώνεται στα χείλη της
«σοβαρά;»
Ρωτάει για επιβεβαίωση και γνέφω καταφατικά
«επιτέλους φιλενάδα. Το μόνο που μένει τώρα είναι να ξεκινήσεις από την αρχή. Να βρεις μια άλλη δουλειά, και γιατί όχι; να προσπαθήσεις να βρεις κάποιον»
Να βρω κάποιον; μα εγώ ποτέ δεν θέλησα να βρω κάποιον άντρα. Πάντοτε σκεφτόμουν πως αν είναι να ρθει, θα ρθει. Όχι, αυτό το βγάζω από το μυαλό μου. Δεν υπάρχει περίπτωση!
«δουλειά θα βρω, τώρα για άντρα... δεν νομίζω»
«εγώ νομίζω πως ήρθε ο καιρός να προχωρήσεις την ζωή σου. Ίσως αυτό που έζησες με τον Ορφέα να σου δώσει την ώθηση να κάνεις ένα βήμα παρακάτω»
Αυτό που έζησα με τον Ορφέα... για μια στιγμή ήταν μοναδικό. Μέχρι που το βιβλίο των παραμυθιών έκλεισε και εγώ βρέθηκα να αιωρούμαι στο κενό. Έτσι με έχει κάνει να αισθάνομαι. Είναι αυτό που λένε ότι από τα ψηλά, ξαφνικά πέφτεις στα χαμηλά
«να σου πω, ψήνεσαι να βγούμε το βράδυ;»
Ρουθουνίζω ειρωνικά
«με τίποτα! μόλις που κατάφερα να ξεμεθύσω»
Λέω κάνοντας την να γελάσει
«καλά τότε, ας κάτσουμε εδώ. Η καλύτερα... κοιμήσου απόψε εδώ. Θα κάτσουμε το βράδυ στον καναπέ, θα δούμε ταινία...»
Πω πω, έχουμε πολύ καιρό να το κάνουμε αυτό. Τελικά μου έλειψαν πολύ οι παλιές μου συνήθειες.

Το βράδυ κατά της έντεκα η ταινία έχει τελειώσει και η Ιωάννα έχει αποκοιμηθεί στον καναπέ. Χαμογελάω καθώς την βλέπω να έχει απλωθεί σε όλο τον καναπέ. Πάντα αυτό γινόταν όταν βλέπαμε ταινία. Εγώ κατέληγα με χαρτομάντιλα και η Ιωάννα να κοιμάται. Αμέσως σηκώνομαι για να πάω στο δωμάτιο της. Δεν μπορώ να την σηκώσω, και εξάλλου δεν θέλω να την ενοχλήσω. Παίρνω μια από τις πολλές χνουδωτές κουβέρτες που έχει φυλαγμένες στην ντουλάπα της και επιστρέφω στο σαλόνι. Την σκεπάζω προσεκτικά για να μην την ενοχλήσω. Μουρμουρίζει κάτι ακαταλόγιστο στον ύπνο της και μετά γυρίζει πλευρό. Θέλω πολύ να γελάσω τώρα, αλλά δεν θέλω να την ξυπνήσω. Πηγαίνω ξανά στο δωμάτιο της για να καταλήξω κοντά στο παράθυρο. Έξω βρέχει και όλα φαίνονται πολύ σκοτεινά. Ομολογώ πως οι αστραπές με φοβίζουν κάποιες φορές. Ξαφνικά ακούγεται το τηλέφωνο μου, ενημερώνοντας με πως έχω ένα μήνυμα. Ίσως είναι η μάνα μου. Αμέσως το βγάζω από την τσέπη μου για να ανοίξω τα μηνύματα. Το στομάχι μου δένεται κόμπος καθώς διαβάζω το όνομα του.

Ορφέας:
Ξέρω πως έκανα πολλά λάθοι μαζί σου, αλλά δεν θέλω να με μισείς. Δεν αντέχω ούτε στην ιδέα ότι με μισείς. Σε παρακαλώ, απάντησε μου, μην με αγνοήσεις.

Το μήνυμα του φέρνει δάκρυα στα μάτια μου. Τα λόγια του με λύγισαν, έστω και για λίγο το κατάφεραν. Αχ, Ορφέα. Δεν μπορώ να τον καταλάβω. Αφού πήρε την εκδίκηση του, έπαιξε μαζί μου και κέρδισε, τι θέλει τώρα; γιατί μου το στέλνει αυτό; γιατί έχει ακόμα την ικανότητα να αγγίζει την καρδιά μου; Θέλω να του γράψω κάτι που θα τον πονέσει, αλλά δεν μπορώ. Είναι λες και οι κακές σκέψεις έχουν εξαφανιστεί από το μυαλό μου, λες και προσπαθούν να μου ξεφύγουν. Του πληκτρολογώ μια απάντηση.

Δάφνη:
Να με ονειρευτείς απόψε.

Αυτή είναι η μοναδική μου επιθυμία, τουλάχιστον για απόψε. Δεν καταλαβαίνω το γιατί, αλλά μου αρέσει να ξέρω ότι με σκέφτεται. Κλείνω τα μάτια και αφήνω τα δάκρυα να κυλήσουν αργά στο πρόσωπο μου. Με έχει πιάσει το παράπονο, και αναρωτιέμαι συνεχώς το γιατί. Γιατί ρε Ορφέα; γιατί τα έκανες όλα αυτά; γιατί;