Έρωτας & Τιμωρία

Θα αλλάξεις, το ξέρω

Μόλις επιστρέφω στο σπίτι, βρίσκω την μάνα μου να στέκεται όρθια στο σαλόνι, με τα χέρια σταυρωμένα στο στήθος της. Περίεργη η στάση της. Ίσως και να με έχει καταλάβει
«που ήσουν εσύ; γιατί δεν απαντούσες στα τηλεφωνήματα μου; τι έκανες τόσες ώρες; με ποιους ήσουν; μίλα!»
Θεέ μου, οι ερωτήσεις πέφτουν σαν βόμβες και εγώ δεν έχω προλάβει να συνέλθω ακόμη
«ηρέμησε μαμά, καλά είμαι»
«που ήσουν;»
Με ρωτάει και ξεφυσάω. Δεν έχει νόημα να της το κρύβω, αν και υποψιάζομαι πως το έχει καταλάβει ήδη
«ξέρεις με ποιον ήμουν»
Η απάντηση μου την κάνει να παγώσει για λίγο, ώσπου τελικά καθαρίζει τον λαιμό της για να μιλήσει
«σου έκανε κάτι;»
Ρουθουνίζω ειρωνικά
«τίποτα το ανησυχητικό μαμά»
Αποκρίνομαι και ξεκινάω να βαδίζω προς το δωμάτιο μου
«όμως είσαι στεναχωρημένη»
Τα βήματα μου σταματάνε για λίγο καθώς ακούω την πρόταση της. Ναι, είμαι στεναχωρημένη. Τον περίμενα για πολύ καιρό. Και τώρα που τον βρήκα... έχει χάσει εκείνος τον δρόμο του. Δεν ξέρω τι έχει μέσα του, δεν γνωρίζω πόσο ισχυρός είναι ο δεσμός του με το παρελθόν και τον θάνατο της μητέρας του. Σήμερα τον έβαλα σε μια πολύ σημαντική δοκιμασία, αλλά αυτός απέτυχε. Θα μπορούσα να του πω την αλήθεια, να του δείξω το γράμμα του πατέρα μου, για να καταλάβει επιτέλους ποιοι είναι οι πραγματικοί κακοί σε αυτή την ιστορία. Αλλά και τότε... αμφιβάλω αν θα με πίστευε. Ο Ορφέας είναι κολλημένος μέσα στο παρελθόν και στα ψέμματα της μάνας του, και εγώ νιώθω πως δεν μπορώ να το πολεμήσω αυτό
«ίσως έτσι πρέπει να αισθάνομαι»
Λέω σιγανά και μετά πηγαίνω στο δωμάτιο μου. Χρειάζομαι χρόνο με τον εαυτό μου. Νομίζω πως πρέπει να σκεφτώ, αλλά δεν ξέρω τι ακριβώς.

Ορφέας POV

Μόλις μπαίνω μέσα στο σπίτι, αισθάνομαι τον θυμό να πιάνει κόκκινο. Που να πάρει η γαμημένη η οργή! Κλοτσάω το τραπεζάκι του σαλονιού, κάνοντας το να αναποδογυρίσει. Το βάζο που υπήρχε πάνω στην ξύλινη επιφάνεια, τώρα βρίσκεται διαλυμένο στο πάτωμα, σκορπισμένο σε εκατοντάδες μικρά και μεγάλα κομμάτια γυαλιού. Τραβάω το λεπτό κορδόνι από τον λαιμό μου για να κοιτάξω το δακτυλίδι της μάνας μου
«τώρα σε χρειάζομαι που να πάρει! Τώρα θέλω να μου βρεις μια λύση, κάτι που θα μπορέσει να με λυτρώσει»
Φωνάζω αλλά δεν υπάρχει κάποιος να μου απαντήσει. Το μυαλό μου τα χάνει σιγά σιγά. Έχω τόσα πολλά διλήμματα αυτή την στιγμή. Βαδίζω προς το γραφείο του πατέρα μου. Κλειδώνω την πόρτα και μετά πλησιάζω την έδρα για να αρπάξω την φωτογραφία των γονιών μου. Εδώ φαίνονται χαρούμενοι, ευτυχισμένοι. Όμως εγώ δεν είμαι. Και όλο αυτό εξαιτίας του πατέρα μου και της ηλίθιας πράξης του! Πετάω την κορνίζα στον απέναντι τοίχο, με αποτέλεσμα να σπάσει το τζάμι του
«αν δεν ήσουν εσύ... αν δεν ήσουν εσύ, τίποτα από όλα αυτά δεν θα συνέβαινε, τίποτα!»
Φωνάζω νιώθοντας τον θυμό να μεγαλώνει όλο και περισσότερο μέσα μου. Κάθομαι στην δερμάτινη καρέκλα και παίρνω βαθιές ανάσες για να ηρεμήσω. Κοιτάζω για άλλη μια φορά το δαχτυλίδι της μάνας μου. Αυτό είναι το μοναδικό πράγμα που μου έμεινε από εκείνη. Αυτό και η σκέψη της εκδίκησης. Νόμιζα πως τα κατάφερα, αλλά τελικά... ξεγελάστηκα από τα συναισθήματα μου. Δεν ξέρω τι να κάνω, πραγματικά δεν ξέρω.

Δάφνης POV

Το βράδυ βγαίνω έξω μαζί με την Ιωάννα και τον Χρήστο. Τους ακούω που συζητάνε, προσπαθώ να μπω μέσα στο θέμα, αλλά δεν μπορώ. Το μυαλό μου βρίσκεται συνεχώς στο τηλέφωνο μου. Κοιτάζω επίμονα τα μηνύματα μου, ελπίζοντας ότι θα μου στείλει κάποιο. Αλλά όσο οι ώρες περνούν, τόσο πιο πολύ απελπίζομαι
«κάποια είναι λιγάκι αφηρημένη»
Σχολιάζει ξαφνικά ο Χρήστος, κάνοντας με να ξεφυσήξω
«δεν είμαι αφηρημένη μωρέ»
«απλώς στεναχωρημένη»
Αποκρίνεται η Ιωάννα, συμπληρώνοντας κατά κάποιον τρόπο την πρόταση του Χρήστου. Ξεφυσάω ακόμα πιο δυνατά
«δεν είμαι τίποτα από τα δύο, ξεκολλήστε»
Γκρινιάζω και εκείνη την στιγμή το τηλέφωνο μου δονείται. Αμέσως παίρνω την συσκευή στα χέρια μου για να το ανοίξω. Μήνυμα από τον Ορφέα. Επιτέλους!

Ορφέας:
Δεν ξέρω ποιος είναι ο δρόμος που μου δείχνεις, δεν ξέρω τι περιμένεις από εμένα. Το μόνο που ξέρω είναι ότι σε θέλω πολύ. Δεν μπορώ να σε βγάλω στιγμή από το μυαλό μου. Σε παρακαλώ, δώσε μου λίγο χρόνο.

Το μήνυμα του με κάνει να χαμογελάσω τρυφερά. Θα αλλάξεις Ορφέα, το ξέρω! Και δεν νομίζω ότι θα αργήσει η στιγμή όπου θα συμβεί αυτή η αλλαγή. Ω Θεέ μου, η ελπίδα έχει γεννηθεί μέσα μου.