Έρωτας & Τιμωρία

Μακάρι να μην σε ξαναδώ ποτέ μπροστά μου

Σε χρόνο ρεκόρ έχω φτάσει στην εταιρία του. Βαδίζω με αποφασιστικότητα ως το γραφείο του, προσπερνώντας όλα τα βλέμματα που με κοιτάζουν με περιέργεια
«δεσποινίς, δεν μπορείτε να μπείτε. Πρέπει να κλείσετε ρα-»
«δεν με νοιάζει!»
Γρυλίζω στην γραμματέα ενώ ανοίγω την πόρτα του γραφείου του. Εκείνος ισιώνει απότομα το σώμα του καθώς το βλέμμα του διασταυρώνεται με το δικό μου
«με συγχωρείτε, κύριε Κυριαζή. Προσπάθησα να την σταματήσω, αλλά-»
«άφησε μας μόνους»
Πετάει απότομα, κόβοντας την πρόταση της
«μάλιστα»
Λέει και μετά κλείνει την πόρτα, αφήνοντας μας επιτέλους μόνους
«τι συμβαίνει; γιατί ήρθες εδώ;»
Με ρωτάει κάπως ανήσυχος θα έλεγα. Ειλικρινά, απορώ πως μπόρεσα να αφήσω έναν τέτοιο τύπο να με κοροϊδέψει. Τώρα πρέπει να επιβεβαιώσω τις υποψίες μου
«για αυτό»
Λέω ενώ τον πλησιάζω γρήγορα για να πετάξω τα χαρτιά στην μούρη του. Τα μάτια του γουρλώνουν από το σοκ μόλις τα κοιτάζει
«που τα βρήκες αυτά;»
«έχει σημασία;»
Αντιγυρίζω καθώς σταυρώνω αποφασιστικά τα χέρια στο στήθος μου
«φυσικά και έχει. Που τα βρήκες;»
«σημασία έχει να μου εξηγήσεις γιατί τα έχεις, και όχι γιατί τα βρήκα!»
Αποκρίνομαι φωναχτά, κάνοντας τον να σηκωθεί απότομα από την θέση του
«μην φωνάζεις... εδώ είναι δουλειά!»
«δεν με νοιάζει, ας μας ακούσει και όλη η Θεσσαλονίκη. Γιατί έχεις πληροφορίες για την οικογένεια μου; ποιος είσαι και τι θέλεις από την ζωή μου;»
Λέω με μια ανάσα. Εκείνος με κοιτάζει σκεπτικός για μερικά λεπτά, ώσπου τελικά ξεφυσάει. Κλείνει τα μάτια και περνάει το χέρι από το σβέρκο του
«τώρα είμαι σίγουρος πως δεν γνωρίζεις τίποτα»
Μουρμουρίζει, αλλά δεν τον καταλαβαίνω
«τι εννοείς με αυτό;»
Τον ρωτάω και κουνάει καρτερικά το κεφάλι
«τη γνωρίζω την μητέρα σου, και μάλιστα πολύ καλά. Γιατί εξαιτίας της... έχασα την δική μου»
Τα λόγια του με κάνουν να παγώσω
«τι τι είπες;»
«αυτό που άκουσες Δάφνη. Η μάνα σου ήταν η αιτία να χωρίσουν οι γονείς μου, επειδή ο πατέρας μου την ήθελε σαν ερωμένη του. Και μετά... επειδή δεν μπόρεσε τελικά να τον έχει, αποφάσισε να τον σκοτώσει μαζί με την μάνα μου»
Δεν πιστεύω στα αυτιά μου. Τι λέει; Η μαμά μου δεν θα μπορούσε να κάνει ποτέ κάτι τέτοιο
«δεν... δεν μπορεί»
Ψελλίζω ενώ το βλέμμα μου ανεβαίνει γρήγορα στο πρόσωπο του
«αν ήταν έτσι τα πράγματα... μαζί μου τι έκανες;»
Ρωτάω και προς έκπληξη μου μου χαμογελάει αλαζονικά
«μαζί σου; μαζί σου περνούσα την ώρα μου. Αρχικά σκέφτηκα να σου κάνω χειρότερα, αλλά με τον καιρό... θα μπορούσα να πω ότι σε συμπάθησα κιόλας. Για αυτό επέλεξα να σε αφήσω έξω από όλο αυτό»
«και τότε γιατί με πλησίασες ερωτικά; τι νόμιζες ότι θα έβγαινε από όλο αυτό;»
Πετάω οξύθυμα καθώς τον πλησιάζω απειλητικά. Γελάει ειρωνικά
«ήθελα να εκδικηθώ την μάνα σου. Και εσύ... ήσουν το τέλειο δόλωμα!»
Λέει ενώ με κοιτάζει υποτιμητικά. Σφίγγω τα χέρια μου σε γροθιές, θέλοντας να πνίξω την κραυγή που είναι έτοιμη να ξεφύγει από τα χείλη μου. Τον κοιτάζω έντονα. Αν μπορούσα να τον κάψω με το βλέμμα μου, ειλικρινά θα το έκανα, τώρα! αυτή την στιγμή!
«είσαι... είσαι τόσο... τόσο γελοίος»
Φωνάζω μπροστά στα μούτρα του, κάνοντας τον να γελάσει ξανά ειρωνικά
«γλυκιά μου Δάφνη... μερικές φορές, τα παραμύθια δεν έχουν καλό τέλος, δεν το ήξερες αυτό;»
Λέει διατηρώντας το υποτιμητικό του ύφος. Δεν θα κρατηθώ άλλο. Χωρίς να το καταλάβω, σηκώνω το χέρι και του δίνω ένα δυνατό χαστούκι στο πρόσωπο. Τα μάτια του γουρλώνουν από το σοκ, τα χείλη του μισανοίγουν
«πως τόλμησες;»
«εσύ πως τόλμησες να παίξεις με τα συναισθήματα μου; Ποιος νομίζεις ότι είσαι ρε; ένας γελοίος είσαι που δεν ξέρει να αισθάνεται!»
Φωνάζω ενώ τον χτυπάω δυνατά στο στήθος με τις γροθιές μου. Προς έκπληξη μου δεν κάνει κάποια κίνηση για να με σταματήσει. Απλώς στέκεται σαν άγαλμα μπροστά μου και με κοιτάζει σαν χαμένος, λες και δεν καταλαβαίνει τι γίνεται γύρω του
«μακάρι να μην σε ξαναδώ ποτέ, Ορφέα Κυριαζή. Το ακούς; ποτέ!»
Προσθέτω ενώ τον σπρώχνω από το στήθος. Και πάλι δεν κάνει καμία κίνηση, απλώς με κοιτάζει. Δεν πρόκειται να μείνω άλλο εδώ. Κάνω μεταβολή και φεύγω όσο πιο γρήγορα γίνεται από το γραφείο του. Μόλις μπαίνω μέσα στο ασανσέρ, αφήνω μερικά δάκρυα να κυλήσουν από τα μάτια μου. Θεέ μου, πονάω τόσο πολύ. Δεν μπορεί... δεν μπορεί όλα αυτά που ζήσαμε να ήταν ψεύτικα. Δεν γίνεται να με κορόιδεψε τόσο πολύ. Δεν μπορώ να το δεχτώ! Πρέπει να βρω την μάνα μου, θέλω να ακούσω την ίδια ιστορία και από εκείνη.