Έρωτας & Τιμωρία

Δείξε μου τον τρόπο

Το απόγευμα βγαίνουμε μαζί με την Ιωάννα και τον Χρήστο. Αρχικά είπαμε να κάνουμε μερικά ψώνια και μετά να πάμε σε μια καφετέρια. Η αλήθεια είναι πως μου είχαν λείψει αυτές οι απλές στιγμές με τους φίλους μου. Πραγματικά ώρες ώρες αισθάνομαι λες και έχω ξεχάσει να ζω
«ωραία ήταν σήμερα. Και έπεται και η συνέχεια!»
Αναφωνεί ξαφνικά η Ιωάννα, κάνοντας με να κατσουφιάσω
«τι εννοείς;»
«εννοώ πως το βράδυ θα κοιμηθούμε όλοι μαζί όπως κάναμε παλιά. Θα παραγγείλουμε κάτι να φάμε, θα δούμε ταινία, η μπορεί να παίξουμε κανένα επιτραπέζιο»
Η ιδέα ακούγεται πραγματικά πολύ δελεαστική. Δεν χρειάζεται να μου πει περισσότερα
«είμαι μέσα»
Λέω ενώ πίνω μια γουλιά από τον καφέ μου
«και εγώ»
Αποκρίνεται ο Χρήστος. Αυτόματα ένα πλατύ χαμόγελο ικανοποίησης απλώνεται στο πρόσωπο της Ιωάννας. Σαν να μας λέει "πάλι το δικό μου έγινε".

Το βράδυ καθόμαστε όλοι μαζί στο σαλόνι της Ιωάννας και παίζουμε μονόπολη. Είχαμε χρόνια η αλήθεια είναι να το κάνουμε αυτό. Ο Χρήστος είναι έτοιμος να χρεοκοπήσει, εγώ πάλι καλά κρατώ, η Ιωάννα όμως μας τα έχει πάρει όλα
«αμάν ρε παιδί μου, τι φάρδος είναι αυτό με σένα!»
Γκρινιάζει ο Χρήστος και παρακολουθώ την Ιωάννα να τον κοιτάζει με ανασηκωμένο φρύδι
«επειδή δεν ξέρεις να χειρίζεσαι τα χρήματα σου, δεν σημαίνει πως είμαι τυχερή»
Τον ειρωνεύεται η Ιωάννα, κάνοντας με να γελάσω
«εγώ βαρέθηκα. Τα παρατάω»
Αποκρίνεται ο Χρήστος, φανερά παραδομένος
«αχ μωρέ τον Χρηστάκη! χάνεις στο παιχνίδι και είπες να τα παρατήσεις;»
Του λέει η Ιωάννα, επίτηδες για να τον τσιγκλίσει. Στην συνέχεια ακολουθεί μια διαμάχη μεταξύ τους. Εγώ απλώς κάθομαι στην θέση μου και τους παρακολουθώ χαμογελώντας. Μου είχαν λείψει πολύ αυτές οι βραδιές τελικά. Και τώρα που το σκέφτομαι, η ζωή μου ήταν πολύ απλή, πολύ λιτά όμορφη, μέχρι την στιγμή που τον αντίκρισα για πρώτη φορά σε εκείνο το πάρτι. Ώρες ώρες εύχομαι να μην τον είχα γνωρίσει, να τον είχα αποφύγει με κάποιον τρόπο. Αλλά αν δεν τον είχα γνωρίσει, δεν θα είχα ζήσει αυτές τις τόσο ρομαντικές στιγμές, εκείνα τα βράδια που μου έκανε εκπλήξεις, που μου μιλούσε με τόση τρυφερότητα. Το πρώτο μας φιλί. Θεέ μου αυτή η στιγμή δεν θα φύγει ποτέ από το μυαλό μου. Ίσως τελικά έχουν δίκιο, η μοίρα ενώνει τους ανεκπλήρωτους ανθρώπους. Κάποιες φορές αυτή η ένωση είναι δύσκολη, χρειάζεται κόπο και θυσίες. Ξαφνικά ακούγεται το τηλέφωνο μου, ενημερώνοντας με πως έχω ένα νέο μήνυμα. Λες να είναι εκείνος; Αμέσως ανοίγω την συσκευή μου, και ένα πλατύ χαμόγελο σχηματίζεται στο πρόσωπο καθώς βλέπω το όνομα του να αναγράφεται στην οθόνη.