Έρωτας & Τιμωρία

Καλά αποτελέσματα

Πέρασαν αρκετά λεπτά όπου έκανα το τεστ. Το κρατάω στα χέρια μου και απλά το κοιτάζω. Λες και καταλαβαίνω τίποτα
«μήπως ήρθε η ώρα να το κοιτάξεις;»
Ρωτάω κάπως διστακτικά την Ιωάννα, η οποία με κοιτάζει σαν να είμαι χαζή
«χαλάρωσε κορίτσι μου, επειδή είχες καθυστέρηση δεν σημαίνει ότι είσαι και έγκυος!»
«μα δεν ξέρω καν αν θέλω να είμαι έγκυος! Βασικά, τι λέω; είναι πολύ νωρίς να συζητάμε για οικογένεια»
Έχω πανικοβληθεί τώρα. Και ο Ορφέας; τι θα πει ο Ορφέας αν είναι θετικό;
«φέρ'το εδώ»
Αμέσως της το δίνω. Το κοιτάζει για μερικά λεπτά σιωπηλή, και αρκετά προβληματισμένη θα έλεγα. Κακό σημάδι αυτό
«μη μου πεις ότι είναι»
Μουρμουρίζω περισσότερο στον εαυτό μου παρά στην Ιωάννα
«αρνητικό»
Αμέσως αφήνω μια μεγάλη ανάσα που δεν είχα καταλάβει ότι κρατούσα. Εντάξει, αυτό δεν είναι ανάγκη να το μάθει ο Ορφέας
«ευτυχώς θεέ μου»
«τώρα; ποιο είναι το επόμενο βήμα;»
«να γνωρίσω τον Ορφέα στην μαμά μου. Τώρα που ξέρει την αλήθεια, θα μπορέσουν να κάνουν μια καινούργια αρχή»
Η σκηνή ήδη παίζει μέσα στο μυαλό μου. Απόψε πριν κοιμηθούμε θα του μιλήσω για το σχέδιο μου. Τώρα που αποφάσισε να κάνει μια νέα αρχή, καιρός είναι να αλλάξει ριζικά. Η μάνα του τόσα χρόνια με την ιδέα της εκδίκησης τον κρατούσε αιχμάλωτο σε μια άρρωστη κατάσταση
«πάντως τον έχεις αλλάξει ολοκληρωτικά»
Κατσουφιάζω
«τι εννοείς με αυτό;»
«εννοώ ότι από εκεί που ήταν ξινός, ξαφνικά άλλαξε και έγινε πιο... γλυκός»
Δεν το είχα σκεφτεί ποτέ αυτό. Δηλαδή... αυτό σημαίνει πως... επηρεάζω τον Ορφέα; Μου φαίνεται αδύνατο. Δεν θέλω να το αναλύσω παραπάνω
«τέλος πάντων, ας αλλάξουμε θέμα»
Λέω προσπαθώντας να αλλάξω την συζήτηση.

Το βράδυ έχει φτάσει, μια κουραστική ημέρα έχει τελειώσει και εμείς είμαστε έτοιμοι να κοιμηθούμε
«είμαι πτώμα»
Λέω καθώς πέφτω στο κρεβάτι
«και εγώ»
Αποκρίνεται ενώ ξαπλώνει δίπλα μου. Αμέσως χώνομαι στην αγκαλιά του
«αύριο έχουμε περισσότερη δουλειά, το ξέρεις έτσι;»
Ρωτάω και γελάει πνιχτά
«ναι μωρό μου, το ξέρω. Αλλά είναι γλυκιά κούραση»
Παίρνω μια βαθιά ανάσα και έπειτα γυρίζω από την άλλη. Με τραβάει κοντά του, ακουμπώντας την πλάτη μου στο στήθος του
«Ορφέα;»
«ναι πριγκίπισσα»
Τα χέρια μου πειράζουν τα δικά του, προσπαθώντας να δώσω δύναμη στον εαυτό μου για να συνεχίσω
«σκέφτηκες ποτέ να κάνεις... παιδιά;»
Επικρατεί σιωπή για λίγο, μια τρομακτική σιωπή. Τι θέλω και το ανοίγω το ρημάδι;
«η αλήθεια είναι πως όχι. Πάντοτε είχα το μυαλό μου στις δουλειές, και...»
Και στον πόνο σου. Αφήνω μια ανάσα να ξεφύγει από μέσα μου
«καταλαβαίνω»
Μουρμουρίζω καθώς παίρνω το χέρι του για να το φιλήσω
«γιατί ρωτάς;»
Ανασηκώνω δήθεν αθώα τους ώμους μου
«έτσι μου ρθε»
Λέω και με φιλάει στο μάγουλο. Κλείνω τα μάτια, προσπαθώντας να ηρεμήσω τους παλμούς της ταραγμένης μου καρδιάς. Για μια στιγμή πίστευα πως θα έπαιρνε στραβά την ερώτηση μου
«πάντως... θα ήθελα να κάνω οικογένεια μαζί σου στο μέλλον»
Σαστίζω καθώς ακούω τα λόγια του. Αμέσως γυρίζω ανάσκελα για να κοιτάξω το όμορφο πρόσωπο του
«το λες αλήθεια;»
Ρωτάω και μου χαμογελάει γλυκά
«φυσικά ψυχή μου. Αφού εσύ είσαι η μοναδική για εμένα»
Λέει και με φιλάει ξανά στο μάγουλο. Τώρα πραγματικά με έχει σκλαβώσει. Και νομίζω πως τώρα είναι η κατάλληλη στιγμή να του μιλήσω για το σχέδιο μου
«θέλω να σου ζητήσω κάτι, αλλά φοβάμαι»
Λέω κάνοντας τον να κατσουφιάσει
«όχι μωρό μου, δεν θέλω να με φοβάσαι. Θέλω να τα συζητάμε όλα μεταξύ μας, να μην υπάρχουν μυστικά»
Δεν ξέρω αν αυτό πρέπει να με αγχώσει ακόμη περισσότερο. Γυρίζω στο πλευρό μου, ώστε να τον κοιτάζω καλύτερα
«θέλω να έρθεις ένα βράδυ για φαγητό στο σπίτι μου, να γνωρίσεις την μαμά μου»
Ρουθουνίζει
«μα την ξέρω ήδη την μαμά σου»
Ένα μικρό χαμόγελο αισιοδοξίας χαράζεται στα χείλη μου
«να την γνωρίσεις πραγματικά, να καταλάβεις ποια είναι»
Το πρόσωπο του σοβαρεύει για λίγο. Αυτό σημαίνει ότι το σκέφτεται. Καλό σημάδι. Τον κοιτάζω για μερικά λεπτά, παρατηρώντας κάθε λεπτομέρεια του προσώπου του. Τα γένια του είναι περιποιημένα. Τα χείλη του τόσο όμορφα σμιλεμένα, σε προκαλούν να τα φιλήσεις. Και αυτή η παράξενη λάμψη στα μάτια του. Είναι ένας επίγειος θεός, που θα μπορούσα να τον χαζεύω και να τον αγγίζω με τις ώρες
«δώσε μου λίγο χρόνο να το σκεφτώ, εντάξει καρδιά μου;»
Με ρωτάει και του χαμογελάω γλυκά
«εντάξει αγάπη μου»
Αποκρίνομαι χαμηλόφωνα. Αμέσως χώνομαι στην αγκαλιά του, αφήνοντας ένα γέλιο ανακούφισης να ξεφύγει από τα χείλη μου.