Έρωτας & Τιμωρία

Έτσι έπρεπε να γίνει

Ορφέας POV

«την Πηνελόπη την γνωρίζω από τότε που ήμουν δέκα χρονών. Οι οικογένειες μας κάνανε πολύ παρέα, και για κάποιον λόγο η μάνα μου μας έβλεπε σαν ζευγάρι. Για μια στιγμή το είχα πιστέψει κι εγώ ο ίδιος, μέχρι που κατάλαβα ότι η αγάπη που είχα για αυτό το κορίτσι ήταν φιλική, και παρέμεινε φιλική...»
Βρισκόμαστε τουλάχιστον για μισή ώρα ξαπλωμένοι στο κρεβάτι, με μένα να κρύβομαι στην αγκαλιά της. Το κεφάλι μου είναι ακουμπισμένο στο στήθος της, ενώ το χέρι μου είναι δεμένο γύρω από την μέση της. Τα δάχτυλα της χαϊδεύουν τα μαλλιά μου, δίνοντας μου έστω και μια μικρή ανακούφιση. Ο πόνος της προδοσίας δεν έχει υποχωρήσει από την καρδιά μου. Με έχουν απογοητεύσει. Όλοι με έχουν απογοητεύσει... εκτός από την Δάφνη. Γαμώτο, αισθάνομαι τόσο μικρός απέναντι της. Εγώ την έδιωξα και αυτή... αυτή γύρισε πάλι σε μένα. Βρίσκεται εδώ, με παρηγορεί, με κρατάει στην αγκαλιά της, με ακούει. Παίρνω μια βαθιά ανάσα για να συνεχίσω
«όπως σου είπα και πριν, όταν έμαθα για το ατύχημα ήμουν στο εξωτερικό. Η Πηνελόπη με ενημέρωσε...»
Η στιγμή που μου είπε πως οι γονείς μου ήταν νεκροί... δεν έχω ζήσει κάτι πιο επώδυνο στην ζωή μου. Κλείνω τα μάτια ενώ σφίγγω τα δόντια μου. Είμαι δυνατός, και έτσι πρέπει να παραμείνω
«όταν έφτασα στο σπίτι, την είδα να κάθεται εκεί και να με περιμένει, έτοιμη να μου πουλήσει το παραμύθι της μάνας μου»
Η θλίψη μου μετατρέπεται σε θυμό, έναν θυμό που είναι έτοιμος να ξεφύγει από τον έλεγχο μου. Η Δάφνη με φιλάει στο μέτωπο, κάνοντας με να ηρεμήσω λιγάκι
«τι ακριβώς σου είπε;»
Ρωτάει σιγανά, σχεδόν ψιθυριστά. Παίρνω μια βαθιά ανάσα, κρατώντας κλειστά τα μάτια μου
«μου είπε πως οι γονείς μου τράκαραν, επειδή κάποιος τους είχε κόψει τα φρένα. Τότε μου διηγήθηκε πως ο πατέρας μου είχε σχέση με την νέα οικονόμο του σπιτιού, πως εκείνη ευθύνεται για τον θάνατο τους...»
Γαμώτο, δεν ξέρω αν είναι σωστό να συνεχίσω. Έκανα τόσα λάθοι, αλλά δεν γνώριζα! Αν μάθαινα πιο νωρίς την αλήθεια, τότε... τότε θα είχαν αλλάξει όλα
«ήμουν θολωμένος Δάφνη. Το μίσος με είχε τυφλώσει. Το πρώτο που σκέφτηκα, ήταν να εκδικηθώ την μάνα σου»
Το σώμα της τσιτώνεται καθώς ακούει τα λόγια μου
«πως;»
Ρωτάει και σφίγγω το χέρι μου γύρω από την μέση της
«την απείλησα για να μου πει την αλήθεια, προσπάθησα να την φοβίσω, όμως ήταν πολύ σκληρή. Για αυτό αποφάσισα να της στερήσω κάτι πολύ σημαντικό»
Τα βλέμματα μας διασταυρώνονται. Ανήσυχα καστανά, καρφωμένα σε θλιμμένα πράσινα
«και ποιο ήταν αυτό;»
«η δουλειά. Οπουδήποτε κι αν πήγαινε για να βρει δουλειά, δεν τα κατάφερνε... εξαιτίας μου»
Τα φρύδια της σμίγουν καθώς ακούει την απάντηση μου. Φαίνεται σαν να θυμήθηκε κάτι. Δεν μου αρέσει αυτό
«ώστε αυτός ήταν ο λόγος...»
Ψιθυρίζει και το βλέμμα μου χαμηλώνει στο χέρι μου που βρίσκεται δεμένο γύρω από την μέση της. Για μια στιγμή ήλπιζα να μην το ήξερε, η έστω να μην το είχε καταλάβει εκείνη την εποχή. Αλλά τι λέω; ήταν αρκετά μεγάλη. Πραγματικά απορώ, πως κατάφερε και της το κράτησε κρυφό τόσα χρόνια; πως γίνεται να μην ήξερε για αυτή την ιστορία;
«τώρα εξηγούνται πολλά»
Συνεχίζει και ξεφυσάω
«προσπάθησα να βρω στοιχεία για να μπορέσω να την χώσω μέσα στην φυλακή για τον φόνο των γονιών μου. Αλλά όσο και αν έψαξα, δεν βρήκα τίποτα που να την ενοχοποιούσε»
«αυτό δεν σε έβαλε σε σκέψεις; δεν κατάλαβες πως κάτι άλλο συνέβαινε σε αυτή την ιστορία;»
Πετάει απότομα, κάνοντας με να παγώσω για λίγο. Σηκώνω το κεφάλι από το στήθος της για να την κοιτάξω κατά πρόσωπο
«εμπιστευόμουν την Πηνελόπη με κλειστά μάτια. Μεγάλωσα μαζί της, η μάνα μου της άφησε την μισή της περιουσία, την επέλεξε για εμένα. Πως γίνεται να αμφιβάλλει κάποιος για την οικογένεια του;»
Της εξηγώ το αυτονόητο και ξεφυσάει, φανερά αγανακτισμένη
«για εμένα πως ήξερες; πότε με βρήκες;»
«από όταν άρχισα να ψάχνω στοιχεία για να ενοχοποιήσω την μάνα σου. Ήθελα να μάθω τα πάντα για την οικογένεια σου, και... δεν θα σου κρύψω πως όταν σε είδα στην φωτογραφία... είχα μείνει για ώρες παγωμένος και σε χάζευα. Λες και ήξερα ότι είσαι ένα κομμάτι από την ψυχή μου»
Δεν ξέρω πως μου ξεφεύγουν αυτά τα ρομαντικά λόγια, αλλά φαίνεται να της αρέσουν. Παρακολουθώ τις κόρες των ματιών της να διαστέλλονται, ενώ τα χείλη της μισανοίγουν. Μάλλον έκανα κάτι καλό. Σηκώνω αργά το χέρι για να περάσω μια τούφα που έχει ξεφύγει πίσω από το αυτί της
«συγχώρεσε με Δάφνη. Δεν ήξερα τι μου γινόταν, το μίσος με είχε κάνει τυφλό. Σε παρακαλώ, δώσε μου μια ευκαιρία, και σου ορκίζομαι πως δεν θα σε ξανά πληγώσω!»
Ίσως αυτή είναι η πιο ειλικρινή εξομολόγηση που έχω κάνει ποτέ σε άνθρωπο. Αλλά έτσι αισθάνομαι για την Δάφνη. Είμαι τρελά ερωτευμένος και την αγαπάω αληθινά!
«θα κάνω τεράστιες προσπάθειες για να σε ξανά κερδίσω Δάφνη. Σου ορκίζομαι πως θα αλλάξω! θα γίνω καλύτερος, για εσένα και μόνο»
Είμαι αποφασισμένος. Θέλω να την κάνω δική μου, ολοκληρωτικά δική μου! Δίνω έναν προσωπικό όρκο αυτή την στιγμή. Δεν θα την αφήσω ποτέ ξανά, για κανένα λόγο
«το μόνο που θέλω είναι να μου δείχνεις περισσότερη εμπιστοσύνη»
Λέει ενώ σηκώνει το χέρι για να το ακουμπήσει στο μάγουλο μου. Με ανακουφίζουν τα λόγια της
«από εδώ και πέρα είμαι πιστός σου δούλος»
Μουρμουρίζω κάνοντας την να χαμογελάσει γλυκά. Έπειτα σκύβει και αφήνει ένα τρυφερό φιλί στα χείλη μου
«υπάρχουν και κάποια άλλα πράγματα τα οποία πρέπει να ξεκαθαρίσεις»
Κατσουφιάζω
«τι εννοείς;»
Ρωτάω και ρουθουνίζει
«μιλάω για την μάνα σου Ορφέα. Ήρθε ο καιρός να βάλεις τα πράγματα στη σωστή τους θέση»
Τα λόγια της με βάζουν σε προβληματισμούς. Τώρα ξέρω την αλήθεια, δεν έχω ανάγκη να δω το γράμμα του πατέρα της. Έχει δίκιο, ήρθε ο καιρός να βάλω κάποια πράγματα στην θέση τους. Αρχικά θα διώξω την μάνα μου από το σπίτι μαζί με την Πηνελόπη. Θα αρχίσει το δράμα, είμαι σίγουρος. Αλλά δεν πρόκειται να κάνω πίσω, και μάλιστα δεν θα πάω μόνος μου στο σπίτι
«θέλω να έρθεις μαζί μου»
Η ανακοίνωση μου την κάνει να σαστίσει
«εγώ; μα, δεν γίνεται»
«φυσικά και γίνεται. Από εδώ και πέρα εσύ είσαι η οικογένεια μου Δάφνη»
Και είναι αλήθεια. Το μυαλό μου έχει αρχίσει να πλάθει εικόνες για εμάς, οράματα και ελπίδες για το κοινό μας μέλλον. Ναι, με την Δάφνη μπορώ να χτίσω κάτι σταθερό, κάτι που πραγματικά θα κρατήσει. Αυτή είναι η ελπίδα που περίμενα τόσα χρόνια.

Δάφνης POV

Μόλις φτάνουμε στο σπίτι του, περπατάμε χέρι χέρι ως την είσοδο. Κοιταζόμαστε για μια στιγμή στα μάτια πριν τελικά ξεκλειδώσει την πόρτα και μπούμε μέσα στο σπίτι
«Ορφέα μου, γύρι...»
Η πρόταση της μάνας του κόβεται στην μέση καθώς μας βλέπει να στεκόμαστε μαζί στην είσοδο του σπιτιού. Το ύφος της φαίνεται σκληρό, έως δολοφονικό θα τολμούσα να πω. Αυτόματα το χέρι μου σφίγγει το δικό του
«τι δουλειά έχει αυτή εδώ; και γιατί της κρατάς το χέρι;»
Λέει ενώ μας πλησιάζει με απειλητικά βήματα
«τα ξέρω όλα»
Της ανακοινώνει ο Ορφέας, με άγριο ύφος
«όταν λες όλα;»
«για την σχέση σου με τον Χαλκιά και για τα εγκλήματα που διέπραξε εξαιτίας σου!»
Πετάει αμέσως, κάνοντας την να μαρμαρώσει στην θέση της
«μα... τι είναι αυτά που λες; τι... τι βλακείες σου είπε αυτή;»
«αυτή πολύ σύντομα θα γίνει η γυναίκα μου, και εσύ θα εξαφανιστείς από τις ζωές μας, το κατάλαβες; θέλω μέχρι αύριο να έχεις φύγει από το σπίτι»
Ρουθουνίζει ειρωνικά καθώς ακούει τα λόγια του Ορφέα. Από την άλλη εγώ έχω κολλήσει σε μια πρόταση. Η γυναίκα μου!
«από ποιο σπίτι με διώχνεις, ε; από το δικό μου; ξεχνάς ποιος δημιούργησε αυτή την περιουσία, έτσι;»
«πάντως όχι εσύ. Γιατί αν είχες βοηθήσει το πατέρα μου, δεν θα πηδιόσουν με τον Χαλκιά»
Αυτόματα σηκώνει το χέρι, έτοιμη να τον χτυπήσει. Όχι! Αμέσως μπαίνω μπροστά στον Ορφέα, με αποτέλεσμα να χαστουκήσει εμένα
«Δάφνη!»
Αναφωνεί σοκαρισμένος ο Ορφέας καθώς με αρπάζει στην αγκαλιά του. Να πάρει, τσούζει!
«να ξέρεις πως αυτό... δεν θα μείνει έτσι»
Αυτό ακούγεται σαν απειλή. Ανοίγω τα μάτια για να την δω να μας κοιτάζει με μίσος
«μόλις ξεκίνησες πόλεμο μαζί μου, Μαρίνα Αναστασίου»
Της λέει τόσο ψυχρά ο Ορφέας, λες και μιλάει στον χειρότερο του εχθρό
«πάμε Δάφνη»
Προσθέτει κάπως πιο ήπια αυτή την φορά. Δεν λέω κάτι, απλώς τον ακολουθώ ως την έξοδο. Μόλις φτάνουμε κοντά στο αυτοκίνητο, ακουμπάει τα δάχτυλα του στο πιγούνι μου και ανασηκώνει μαλακά το κεφάλι μου ώστε να κοιτάξει το πρόσωπο μου
«σου έχει αφήσει σημάδι, γαμώτο»
Λέει μέσα από τα σφιγμένα δόντια του. Παίρνω το χέρι του και αφήνω ένα γλυκό φιλί στο κέντρο της παλάμης του
«δεν έχει σημασία. Σημασία έχει που κατάφερες να την αντιμετωπίσεις»
Αυτόματα παρακολουθώ μια λάμψη περηφάνιας να εμφανίζεται στα μάτια του. Μάλλον τον επηρέασα. Τυλίγει τα χέρια του γύρω μου, τραβώντας με σε μια σφιχτή αγκαλιά. Αυτό είναι που χρειάζομαι! Κλείνω τα μάτια καθώς νιώθω την ένταση να εγκαταλείπει σιγά σιγά το σώμα μου. Τώρα τα καταφέραμε. Τώρα θα μπορέσουμε να χτίσουμε κάτι καινούργιο. Έτσι έπρεπε να γίνει.