Έρωτας & Τιμωρία

Αυτό ήταν πλάκα;

Δάφνης POV

Την επόμενη μέρα όλα είναι κάπως περίεργα για εμένα. Τα λόγια της μάνας μου δεν λένε να φύγουν από το κεφάλι μου. Δεν μπορώ να καταλάβω, από που τον ξέρει; τι συνέβη ανάμεσα τους; γιατί σοκαρίστηκε τόσο πολύ όταν άκουσε το όνομα του;
«Δάφνη;»
Η φωνή του κυρίου Αποστόλη με βγάζει από τις σκέψεις μου
«ναι;»
Να πάρει, αφαιρέθηκα πάλι
«είσαι καλά κορίτσι μου;»
«ναι, κύριε Αποστόλη. Μια χαρά, μην ανησυχείτε»
Αποκρίνομαι, προσπαθώντας να τον καθησυχάσω
«πάντως... αν συμβαίνει κάτι, να ξέρεις πως μπορείς να μου μιλήσεις»
Τα λόγια του με κάνουν να χαμογελάσω. Είναι πολύ καλός άνθρωπος ο κύριος Αποστόλης. Ήμουν σίγουρη από την αρχή πως θα τα πάμε πολύ καλά
«σας ευχαριστώ, κύριε Αποστόλη. Πραγματικά σας ευχαριστώ»
Ξαφνικά ακούγεται η πόρτα του μαγαζιού. Πελάτες! Αμέσως ισιώνω το σώμα μου και φοράω το καλύτερο μου χαμόγελο. Αλλά σαστίζω καθώς βλέπω τρία πολύ γνωστά πρόσωπα να μας πλησιάζουν
«ουάου! ήξερα ότι δουλεύεις σε καλό μαγαζί, αλλά δεν περίμενα να είναι τόσο καλό!»
Λέει η Βασιλική και μετά ορμάει στην αγκαλιά μου, κάνοντας με να τσιρίξω από χαρά
«δεν το πιστεύω ότι ήρθατε!»
Αναφωνώ και τραβιέται για να με κοιτάξει
«είπαμε να επιστρέψουμε στα πάτρια εδάφη. Και φυσικά, μάθαμε από την Ιωάννα τα νέα σου. Δεν ξέρεις πόσο χάρηκα φιλενάδα!»
«ει, την έχεις πάρει μονότερμα»
Γκρινιάζει η Εύα, κάνοντας μας να γελάσουμε
«έλα εδώ ρε παραπονιάρα»
Λέω καθώς την πλησιάζω για να την αγκαλιάσω σφιχτά
«δεν ξέρεις πόσο μου έλειψες ρε χαζό»
Μουρμουρίζει κοντά στο αυτί μου. Χαμογελάω πλατιά
«και μένα μου έλειψες ρε βλαμμένη»
Λέω και εκείνη την στιγμή το βλέμμα μου πηγαίνει στον Γιώργο, ο οποίος στέκεται σιωπηλός πίσω από την Εύα. Ωχ, δύσκολη αυτή η συνάντηση τελικά. Είχα πολύ καιρό να τον δω, πόσο μάλλον να του μιλήσω. Ο Γιώργος είναι ο μεγαλύτερος αδερφός της Εύας, και το πρώην αγόρι μου. Τα είχαμε κάποτε, αλλά μετά έφυγε για σπουδές και... ουσιαστικά χαθήκαμε. Μετά έμειναν μόνιμα στην Αθήνα. Γενικά έγιναν πολλά γεγονότα τα οποία μας κράτησαν μακριά
«πάντως ωρίμασες, έγινες γυναίκα βρε παιδί μου»
Λέει η Εύα καθώς με απομακρύνει από την αγκαλιά της
«είκοσι έξι έφτασα, τι περίμενες;»
Αποκρίνομαι πειραχτικά. Εκείνη την στιγμή βλέπω τον Γιώργο να έρχεται όλο και πιο κοντά μας
«γειά σου Δάφνη»
Λέει ενώ απλώνει το χέρι του προς το μέρος μου. Του χαμογελάω
«γειά σου Γιώργο»
Αποκρίνομαι και ανταλλάσσουμε μια σύντομη χειραψία. Μου φαίνεται κρύος, και τώρα που το σκέφτομαι.... είναι φυσιολογικό
«λοιπόν, το βράδυ θα πάμε να τα πιούμε όλοι μαζί, όπως παλιά. Και δεν δέχομαι αντιρρήσεις!»
Λέει η Βασιλική με κατηγορηματικό τόνο. Αυτό σημαίνει πως δεν έχω περιθώριο να της αρνηθώ. Να πάρει και αύριο είμαι πρωινή. Τέλεια! Απλά τέλεια.