Έρωτας & Τιμωρία

Η τιμή πάνω από όλα

Την επόμενη ημέρα πηγαίνω στο catering, με το άγχος να μου έχει κόψει τα γόνατα. Πολύ φοβάμαι πως όντως θα με απολύσει, και άντε μετά να ψάχνεις για άλλη δουλειά. Μόλις μπαίνω μέσα στο μαγαζί, βλέπω την Χριστίνα και την Μαρία να στέκονται κοντά στην κουζίνα και να συζητάνε κάτι που από ότι φαίνεται τις χαροποιεί ιδιαίτερα. Μάλλον μάθανε για την απόλυση μου και τώρα γελάνε εις βάρος μου. Κάργιες! Τις πλησιάζω
«καλημέρα»
Αμέσως κόβουν την συζήτηση και γυρίζουν τα κεφάλια για να με κοιτάξουν
«καλημέρα Δάφνη. Πάνω στην ώρα ήρθες!»
Λέει κάπως ειρωνικά η Χριστίνα. Κατάλαβα, έχω ήδη απολυθεί και δεν το ξέρω
«είναι μέσα το αφεντικό;»
Δεν χρειάζεται να χρονοτριβώ
«ναι, και σε περιμένει με μεγάλη ανυπομονησία!»
Αποκρίνεται σαρκαστικά η Μαρία, κάνοντας με να στριφογυρίσω τα μάτια. Δεν θα ασχοληθώ παραπάνω μαζί τους. Τις προσπερνάω για να πάω στο γραφείο του. Χτυπάω μια φορά την πόρτα και αφού ακούσω την θετική του απάντηση, μπαίνω μέσα
«καλημέρα, κύριε Μακρή»
Η φωνή μου ακούγεται τραχιά, σαν να διστάζω. Εκείνος σηκώνει το κεφάλι και με κοιτάζει με το συνηθισμένο ψυχρό του ύφος
«κλείσε την πόρτα»
Αμέσως υπακούω στην εντολή του. Έπειτα βαδίζω προς την έδρα του, έτοιμη για την διαδικασία της απόλυσης μου
«Δάφνη, υπήρξες πολύ αδέξια στην δουλειά σου. Αλλά το χθεσινό ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι»
Εντάξει, τώρα είμαι σίγουρη. Δεν χρειάζεται να κάνουμε δραματικούς προλόγους
«δεν χρειάζεται να συνεχίσετε, κύριε Μακρή. Καταλαβαίνω απόλυτα τι θέλετε να μου πείτε»
Λέω ευθέως, κάνοντας τον να χαμογελάσει στραβά. Περίεργο αυτό
«ξέρεις Δάφνη, μπορείς να το αποφύγεις»
Μία μικρή ελπίδα χαράζεται μέσα μου καθώς ακούω την πρόταση του
«πως;»
Ρωτάω και τον παρακολουθώ να σηκώνεται από την δερμάτινη καρέκλα του για να με πλησιάσει
«μπορούμε αν θέλεις... να κάνουμε μια συμφωνία μεταξύ μας»
Το ύφος του είναι περίεργο, και το χαμόγελο του επικίνδυνο. Ξεροκαταπίνω
«τι είδους συμφωνία;»
Ρωτάω και εκείνος σηκώνει το χέρι για να παγιδεύσει μια τούφα μου ανάμεσα στα δάχτυλα του
«θα κρατήσεις την δουλειά σου, αρκεί να κρατήσεις και μένα ικανοποιημένο»
Νομίζω πως δεν άκουσα καλά, η μάλλον δεν κατάλαβα καλά
«πως είπατε;»
Ρωτάω καθώς νιώθω τον θυμό να φουντώνει μέσα μου
«λέω πως αν είσαι καλό κορίτσι... τότε θα περάσουμε πολύ ωραία οι δυο μας. Έτσι και εσύ δεν θα χάσεις την δουλειά σου, και εγώ θα είμαι ευχαριστημένος»
Πως τολμάει να μου κάνει μια τέτοια πρόταση; Είναι παντρεμένος που να πάρει! έχει μικρά παιδιά. Απορώ πως θα ένιωθαν αν άκουγαν τον πατέρα τους να κάνει τέτοιες ανήθικες προτάσεις στις υπαλλήλους του. Το χέρι του πηγαίνει στο μάγουλο μου, για να χαϊδέψει την επιδερμίδα μου με την ανάστροφη της παλάμης του. Αμέσως σηκώνω το χέρι και του δίνω ένα δυνατό χαστούκι στο πρόσωπο, τόσο δυνατό που το χέρι μου κοκκινίζει
«είσαι πολύ γελοίος τελικά. Τι πίστευες ρε; ότι θα δεχόμουν να γίνω το τσουλάκι σου για λίγα φράγκα; Μην σου πω που να τα βάλεις τα λεφτά σου, κάθαρμα»
«πρόσεχε πως μιλάς μικρή. Εμένα δεν με ξέρεις καλά, είμαι ικανός να σε καταστρέψω!»
Γελάω ειρωνικά
«τράβα στην γυναίκα σου να της πεις πως διευθύνεις το μαγαζί και μετά έλα να με απειλήσεις, γελοίε»
Λέω καθώς κάνω μεταβολή για να φύγω από αυτό το αηδιαστικό μέρος. Και να με παρακαλάει, δεν πρόκειται να επιστρέψω. Άκουσε εκεί το καθίκι να μου κάνει μια τέτοια πρόταση, δεν ντράπηκε καθόλου; δεν ένιωσε έστω και για μια στιγμή τύψεις; Πρέπει να μιλήσω με την Ιωάννα και τον Χρήστο, αυτοί θα με καταλάβουν.

«δηλαδή σου την έπεσε εν ψυχρό;»
Με ρωτάει η Ιωάννα, φανερά σοκαρισμένη. Πίνω μια γουλιά από τον καφέ μου και μετά της απαντάω
«κανονικότατα. Καλά μιλάμε ότι ο τύπος είναι γελοίος»
«δεν το συζητώ!»
Αποκρίνεται με τελεσίδικο τόνο
«και από δουλειά τι σκέφτεσαι να κάνεις τώρα ρε Δάφνη;»
Με ρωτάει ο Χρήστος, φανερά προβληματισμένος. Ανασηκώνω τους ώμους μου
«θα αρχίσω να ψάχνω πάλι»
«πάντως μου είπε ένας φίλος ότι ζητάνε άτομα σε μια γνωστή εταιρία με έπιπλα»
Κατσουφιάζω καθώς ακούω την πρόταση του
«ποια εταιρία είναι αυτή;»
Ρωτάω και ανασηκώνει τους ώμους
«δεν ξέρω. Νομίζω πως την έχει κάποιος Ορφέας Κυριαζής»
Κυριαζής; Κάτι μου λέει αυτό το όνομα. Νομίζω πως το έχω ξανά ακούσει κάπου
«ο Κυριαζής; θεέ μου, αυτός είναι κούκλος!»
Καλά η Ιωάννα πάντοτε ήταν άσχετη με το θέμα
«μήπως ξέρεις που είναι ρε Χρήστο;»
«ναι, αν θέλεις μπορώ να σε πάω αύριο»
«φυσικά και θέλω!»
Για μια φορά η τύχη μου χαμογέλασε! Αν καταφέρω και πιάσω δουλειά σε αυτή την εταιρία, τότε θα είμαι πραγματικά ευτυχισμένη! Στην μητέρα μου δεν θα πω κάτι, όχι μέχρι να το επιβεβαιώσω. Αλλά μακάρι να τη πάρω την δουλειά, μακάρι!