Έρωτας & Τιμωρία

Κι άλλες αποκαλύψεις

Καθόμαστε για αρκετές ώρες με την Ειρήνη και συζητάμε για διάφορα. Αρχικά πιάσαμε το θέμα της δουλειάς, μετά μιλήσαμε για τα σχολικά μας χρόνια, και τώρα έχουμε πιάσει το θέμα γάμος
«εμείς παντρευτήκαμε πριν από τρία χρόνια περίπου. Ο Ντίνος είναι ένας εξαιρετικός σύζυγος!»
Λέει έχοντας ένα πλατύ χαμόγελο στα χείλη της. Η χαρά της είναι μεταδοτική
«από το λίγο που σε ξέρω, καταλαβαίνω το πόσο γλυκός άνθρωπος είσαι, και νομίζω πως σου αξίζει το καλύτερο»
Λέω και την ακούω να ρουθουνίζει θλιμμένα
«είχα κάποιες αναποδιές, αλλά εντάξει... έχω μάθει να ζω με αυτό»
Λέει ενώ χτυπάει απαλά το γόνατο της. Με στεναχωρεί αυτό το θέαμα
«αλήθεια, αν θες μου απαντάς! πως...»
Ούτε να το πω δεν θέλω
«από αυτοκινητιστικό»
Σαστίζω
«μα πως;»
«ήμουν πολύ νέα, σχεδόν δεκαεπτά. Ο πατέρας μου είχε έρθει να με πάρει από το σχολείο, και στον δρόμο.... τον άκουγα να φωνάζει πως τα φρένα δεν πιάνουν. Προσπαθούσε να με καθησυχάσει, ώσπου ξαφνικά... χτύπησε πάνω σε μια νταλίκα...»
Αυτόματα ένας μορφασμός πόνου εμφανίζεται στο πρόσωπο μου
«δυστυχώς εκείνος δεν τα κατάφερε, και εγώ από εκείνη την ημέρα... παλεύω με θεραπείες, γιατρούς, εγχειρήσεις, ψεύτικες ελπίδες δηλαδή»
Ακούγεται απογοητευμένη, αλλά όχι στεναχωρημένη. Από ότι φαίνεται το έχει αποδεχτεί. Και αυτό είναι και το φυσιολογικό
«λυπάμαι πολύ»
Ψελλίζω ενώ κατεβάζω το κεφάλι από την θλίψη
«η ειρωνεία ξες ποια είναι; ότι μετά από δύο εβδομάδες τράκαρε με τον ίδιο τρόπο ο θείος μου, δηλαδή ο πατέρας του Ορφέα»
Τα λόγια της με γεμίζουν σκέψεις και προβληματισμούς. Ακούγεται περίεργο αυτό
«δηλαδή;»
«δηλαδή... κάποιος του έκοψε τα φρένα του αυτοκινήτου και σκοτώθηκε μαζί με την θεία μου. Απλά εκείνοι έπεσαν από την γέφυρα και κατέληξαν στο νερό. Το επίσης παράξενο είναι ότι το πτώμα της θείας μου δεν βρέθηκε ποτέ»
Αυτό και αν είναι σοκ! Το πτώμα της δεν βρέθηκε. Μήπως αυτό.... ο θάνατος αυτών των δύο αντρών... νομίζω πως αυτά τα δύο διασυνδέονται κάπως μεταξύ τους. Πρέπει να μιλήσω με την μάνα μου, πρέπει να ψάξω πληροφορίες
«με συγχωρείς, σε αναστάτωσα»
«όχι, μην ανησυχείς»
Πετάω αμέσως, προσπαθώντας να ελαφρύνω το κλίμα. Μην καρφώνεσαι Δάφνη!
«τι λέτε εσείς;»
Λέει ο Ντίνος καθώς μας πλησιάζει για να καθίσει δίπλα στην γυναίκα του
«πράγματα τα οποία δεν θέλουμε να μάθετε εσείς οι άντρες!»
Του αντιγυρίζει πειραχτικά, κάνοντας τον να γελάσει ελαφρά
«ελπίζω να μην σας διακόπτουμαι»
Αποκρίνεται ο Ορφέας ενώ κάθεται δίπλα μου. Στραβοκαταπίνω
«όχι ξάδερφε, μην ανησυχείς»
Του απαντάει χαμογελώντας η Ειρήνη. Αισθάνομαι κάπως χαμένη τώρα. Αυτά τα δύο κάπως διασυνδέονται, είμαι σίγουρη! Θεέ μου, η μάνα του Ορφέα ήταν ένα αληθινό τέρας, και η πιθανότητα να είναι ζωντανή... με φοβίζει ακόμη περισσότερο. Γυρίζω το κεφάλι διστακτικά για να κοιτάξω το πρόσωπο του Ορφέα. Φαίνεται άνετος, ήρεμος, σαν να είναι όλα φυσιολογικά. Στα δικά του μάτια είναι όλα φυσιολογικά. Τι θα κάνω τώρα; πως θα του εξηγήσω την αλήθεια; Το βλέμμα του συναντά το δικό μου, κάνοντας με να παγώσω για λίγο. Τα χείλη του έχουν γίνει μια εύθυμη γραμμή, ενώ τα μάτια του προδίδουν την ικανοποίηση του. Πως να σου το χαλάσω τώρα Ορφέα. Πως να σου πω την αλήθεια για την μάνα σου; για αυτή την αδίστακτη γυναίκα; Αισθάνομαι ντροπή και μόνο που τον κοιτάζω μέσα στα μάτια. Αμέσως γυρίζω το κεφάλι αλλού, ώστε να μην κοιτάζω το πρόσωπο του. Δεν νομίζω πως θα το αντέξω αυτό.

Ορφέας POV

Μόλις φεύγουν τα παιδιά, επιστρέφω στο σαλόνι για να καθίσω δίπλα στην Δάφνη. Από την ώρα που φέραμε τους καφέδες έχει αλλάξει η συμπεριφορά της. Σαν να έχει γίνει κάπως πιο ψυχρή απέναντι μου. Φοβάμαι πως ίσως της είπε κάτι η Ειρήνη, αλλά δεν είναι και σίγουρο
«πως σου φάνηκαν τα παιδιά;»
Την ρωτάω όσο πιο εύθυμα μπορώ, ώστε να ελαφρύνω το κλίμα
«μια χαρά. Νομίζω πως συμπάθησα την ξαδέρφη σου»
Λέει ενώ μου χαρίζει ένα μικρό, αδύναμο χαμόγελο
«είσαι εντάξει μωρό μου;»
Την ρωτάω μαλακά ενώ απλώνω το χέρι για να περάσω μια τούφα που έχει ξεφύγει πίσω από το αυτί της. Φαίνεται νευρική κάτω από το άγγιγμα μου. Μα τι σου συμβαίνει Δάφνη;
«ν ναι. Γιατί ρωτάς;»
Ανασηκώνω δήθεν ανήξερος τους ώμους μου
«δεν σε βλέπω και πολύ καλά»
Αποκρίνομαι ενώ παρακολουθώ τα χείλη της να μισανοίγουν. Χωρίς να το περιμένω, χώνεται στην αγκαλιά μου, τυλίγοντας σφιχτά τα χέρια της γύρω από τον λαιμό μου
«Δάφνη!»
Αναφωνώ με έκπληξη
«αγκάλιασε με, σε παρακαλώ»
Ψιθυρίζει με σπασμένη φωνή. Γαμώτο, τι έπαθε στα καλά καθούμενα; Μήπως έκανα κάτι εγώ; μήπως είχε άγχος που γνώρισε την Ειρήνη; Με πολύ αργές κινήσεις τυλίγω τα χέρια μου γύρω από το σώμα της, ανταποδίδοντας την αγκαλιά. Αποφασίζω να κρατήσω το στόμα μου κλειστό, δεν χρειάζεται να την πιέσω. Αν θέλει να μου πει κάτι, τότε θα μου το πει. Πρέπει να έχω πίστη και υπομονή.