Έρωτας & Τιμωρία

Κατηγορίες και Αλήθειες

Ξυπνάω έπειτα από ένα πολύ περίεργο όνειρο. Τα μάτια μου ανοίγουν αργά για να αντικρίσουν ένα ξένο δωμάτιο. Που βρίσκομαι; Αισθάνομαι ένα παράξενο βάρος κοντά στον γοφό μου. Χαμηλώνω το βλέμμα για να δω ένα αντρικό χέρι τυλιγμένο γύρω από την μέση μου. Τι στο καλό; Αμέσως γυρίζω το κεφάλι από την άλλη για να δω τον Ορφέα να κοιμάται ήρεμος πίσω μου. Πως βρέθηκε αυτός εδώ; Σιγά σιγά αρχίζω να θυμάμαι τα χθεσινά γεγονότα. Που να πάρει οργή, κάναμε έρωτα! Όχι, αυτό δεν έπρεπε να συμβεί, ήταν ένα μεγάλο λάθος. Παίρνω το χέρι του από την μέση μου για να σηκωθώ γρήγορα από το κρεβάτι. Ψάχνω τα ρούχα μου, τα οποία είναι σκορπισμένα στο πάτωμα. Πως το επέτρεψα αυτό; Η Ιωάννα φταίει για όλα. Αν με άφηνε στο δωμάτιο μου, τίποτα από όλα αυτά δεν θα συνέβαινε. Φοράω ότι βρω μπροστά μου και μετά βγαίνω από το δωμάτιο. Δεν φτάνει που ήρθαμε σε ξενοδοχείο για να βγάλουμε τα μάτια μας, διάλεξε και σουίτα! Θα τρελαθώ με αυτόν τον άντρα. Περπατάω πέρα δόθε μέσα στην σουίτα, ώσπου ξαφνικά ακούω την πόρτα να ανοίγει. Αμέσως γυρίζω το κεφάλι για να τον δω να στέκεται στην είσοδο του δωματίου, φορώντας μόνο το μαύρο τζιν του. Σίγουρα θα καώ στην κόλαση!
«πήγαινε ντύσου»
Λέω ενώ γυρίζω από την άλλη, ώστε να μην τον κοιτάζω. Τον ακούω να ρουθουνίζει ειρωνικά
«δεν είναι κάτι που δεν έχεις ξαναδεί Δάφνη»
Τώρα ειλικρινά με φτάνει στα όρια μου. Γυρίζω από την άλλη ώστε να τον αντικρίσω κατάματα
«γιατί είμαστε εδώ; πως στο διάολο καταλήξαμε εδώ;»
«δεν θυμάσαι;»
Αντιγυρίζει με ερώτηση. Ε ναι, τώρα παριστάνει και τον έξυπνο, κατάλαβες;
«Ορφέα δεν είναι αστείο. Έχεις καταλάβει τι έχει συμβεί ανάμεσα μας;»
«φυσικά και το έχω καταλάβει Δάφνη, εσύ βλέπω ότι δυσκολεύεσαι»
Μου την δίνει το ύφος του!
«μην μου απαντάς έτσι γαμώτο!»
«και πως θέλεις να σου απαντήσω ρε Δάφνη; Εχθές το βράδυ κάναμε έρωτα, που είναι το κακό;»
«εμείς οι δύο έχουμε χωρίσει Ορφέα, το ξεχνάς αυτό;»
Ρωτάω νιώθοντας σοκαρισμένη από το πόσο απλά αναφέρει το γεγονός ότι κάναμε έρωτα
«όχι Δάφνη, δεν το ξεχνώ. Επειδή μου είναι πολύ δύσκολο να το ξεχάσω, να σε ξεχάσω»
Λέει τονίζοντας το σε. Ξεφυσάω δυνατά
«δεν νομίζεις πως με έχεις πονέσει αρκετά;»
Ρωτάω και ρουθουνίζει
«εγώ δεν πονάω;»
Αντιγυρίζει, κάνοντας με να παγώσω για λίγο. Ο Ορφέας να πονάει; Μου ακούγεται τόσο ειρωνικό. Αυτός μοιάζει με πέτρα, λες και δεν τον αγγίζει καμία δυσκολία
«είμαι κι εγώ άνθρωπος, με σάρκα και οστά. Μπορεί να δείχνω σκληρός κάποιες φορές, αλλά έτσι έμαθα, αυτός είναι ο τρόπος μου για να επιβιώνω»
Ξαφνικά αισθάνομαι τόση ντροπή. Με κάνει να πιστεύω πως είμαι εγωίστρια. Αυτόματα κατεβάζω το κεφάλι
«δεν ήθελα να πω αυτό»
Ψελλίζω και ακούω τα βήματα του να με πλησιάζουν
«καταλαβαίνω πως αισθάνεσαι Δάφνη...»
Λέει ενώ τοποθετεί το χέρι του στο πιγούνι μου και ανασηκώνει μαλακά το κεφάλι μου, ώστε να τον κοιτάξω μέσα στα μάτια
«κι εγώ είμαι πολύ μπερδεμένος μέσα μου. Ξέρω ποιο είναι το σωστό, μπορώ να σκεφτώ λογικά, αλλά κάτι μέσα μου έχει αλλάξει. Έχεις ριζώσει μέσα στην καρδιά μου Δάφνη, δεν γίνεται να χαθεί αυτό που υπάρχει ανάμεσα μας»
Λέει ενώ συνεχίζει να με κοιτάζει μέσα στα μάτια. Πως να του πω το όχι; Αυτός ο άνθρωπος με έχει κάνει να πονέσω πολύ, αλλά με μια του λέξη μπορεί να τα αλλάξει όλα. Με επαναφέρει στην ζωή με έναν δικό του μαγικό τρόπο
«και με την μάνα σου;»
Ρωτάω κάπως διστακτικά
«αυτό είναι εύκολο. Όταν νιώσεις έτοιμη, θα πάμε να την βρούμε μαζί για να της ζητήσεις συγγνώμη»
Και από εκεί που ηρέμησαν λίγο τα πράγματα, τώρα ξανά φουντώνουν
«εγώ; να ζητήσω συγγνώμη από την μάνα σου;»
Ρουθουνίζω ειρωνικά
«δεν υπάρχει περίπτωση Ορφέα»
Προσθέτω κάνοντας τον να κατσουφιάσει
«νόμιζα πως μετάνιωσες»
«να μετανιώσω γιατί; επειδή η μάνα σου και ο πατέρας μου μας κατέστρεψαν την ζωή;»
Να πάρει, όχι! Δεν έπρεπε να το ξεστομίσω αυτό, όχι τώρα
«τι είπες;»
Ρωτάει με ήπιο τόνο. Δεν μου αρέσει καθόλου αυτό
«τίποτα»
«είπες ότι ο πατέρας σου και η μάνα μου μας κατέστρεψαν την ζωή;»
Δεν μπορώ να του το κρύβω άλλο. Η τώρα η ποτέ
«ναι Ορφέα, αυτό είπα»
Απαντάω λιτά. Η έκφραση του αλλάζει, γίνεται δύσπιστη, αλαζονική
«πως στο διάολο το συμπέρανες αυτό; Η μάνα σου, έτσι; σου είπε ψέμματα για να καλύψει τα λάθοι της»
«αυτή είναι η αλήθεια Ορφέα, και έχω και αποδείξεις»
Σαστίζει
«τι αποδείξεις;»
«ένα γράμμα από τον πατέρα μου. Ο ίδιος περιγράφει τα πάντα με λεπτομέρειες. Πως μπήκε στο σπίτι σας μαζί με την μάνα μου, για το πως έμπλεξε με την δική σου, και πως σκότωσε τον πατέρα σου. Το μόνο που δεν είχε αναφέρει ήταν το θάνατο του θείου σου, και ότι η μάνα σου κατάφερε να μείνει ζωντανή μετά το ατύχημα»
Και τώρα που το σκέφτομαι καλύτερα, αυτή η περίπτωση φαίνεται πολύ παράξενη. Πως κατάφερε αυτή να ξεφύγει ενώ ο πατέρας του Ορφέα σκοτώθηκε; Πολύ φοβάμαι πως ο πατέρας μου έχει βάλει και εδώ το χεράκι του
«λες ψέματα»
«δεν λέω ψέματα. Άνοιξε τα μάτια σου Ορφέα! Πως είναι δυνατόν να επέζησε η μάνα σου μετά από το ατύχημα; και γιατί εμφανίστηκε μετά από τόσα χρόνια;»
Φαίνεται να το σκέφτεται για πολύ ώρα, ώσπου ξαφνικά πιάνει την καρδιά του και κάθεται στην πολυθρόνα. Να πάρει!
«Ορφέα;»
Αναφωνώ, φανερά ανήσυχη
«όλη αυτή η ιστορία... όλο αυτό το μίσος για το τίποτα... πως κατάφερε να με κοροϊδέψει; γιατί μου το έκανε αυτό;»
Ψελλίζει εντελώς χαμένος. Περνάω νευρικά μια τούφα πίσω από το αυτί μου και έπειτα τον πλησιάζω για να γονατίσω δίπλα του
«γίναμε τα παιχνίδια τους. Αυτοί κινούσαν τα νήματα όπως ήθελαν και εμείς απλά ακολουθούσαμε τον ρυθμό τους»
Λέω όσο πιο μαλακά γίνεται, λες και μιλάω σε ένα τρομοκρατημένο παιδί. Όμως ο Ορφέας δεν φαίνεται να με ακούει, ούτε καν που με κοιτάζει. Ασυναίσθητα απλώνω τα χέρια για να κρατήσω τα δικά του, θέλοντας με κάποιον τρόπο να τον βγάλω από τις σκέψεις του
«μην είσαι έτσι, σε παρακαλώ»
Σχεδόν τον ικετεύω. Το βλέμμα του χαμηλώνει στα ενωμένα χέρια μας, κάνοντας με να νιώσω μια μικρή χαράδρα ελπίδας
«πες μου κάτι»
Του ζητάω χαμηλόφωνα. Τα μάτια του συναντούν τα δικά μου, κάνοντας με να παγώσω. Δεν το πιστεύω, κλαίει. Όχι, όχι αυτό!
«όταν έγινε το ατύχημα... εγώ ήμουν στο εξωτερικό, για σπουδές...»
Κάνει παύση και τα χέρια του σφίγγουν τα δικά μου
«η Πηνελόπη μου είπε όλη την ιστορία για την μάνα σου και τον πατέρα μου. Φαίνεται πως ήταν και αυτή στο κόλπο της...»
Λέει ενώ χαμογελάει ειρωνικά. Οι κόρες των ματιών του έχουν χωθεί πλέον μέσα στις κόγχες τους. Τα δάκρυα κυλούν στο πρόσωπο του, δημιουργώντας ρωγμές στην καρδιά μου. Δεν μπορώ να τον βλέπω έτσι
«τόσα ψέμματα... τόσο μίσος για το τίποτα. Και εγώ ο ηλίθιος κατάφερα να σε πληγώσω»
Μουγκρίζει, φανερά θυμωμένος με τον εαυτό του. Τα χέρια μου αγκαλιάζουν τρυφερά το πρόσωπο του, θέλοντας με κάποιον τρόπο να του δώσω δύναμη
«πάνε αυτά Ορφέα μου, τελείωσαν. Τώρα είμαστε εδώ, ξέρουμε την αλήθεια, και δεν πρόκειται να ξαναγίνουμε τα παιχνίδια τους, ποτέ!»
Τα μάτια μου έχουν δακρύσει από την συγκίνηση, από τον πόνο του που αντανακλάται και στη δική μου ψυχή. Χωρίς να το περιμένω, κάθεται στα γόνατα μπροστά μου, έτσι ώστε να είμαστε στο ίδιο ύψος. Με κοιτάζει με μάτια πληγωμένα. Ω Θεέ μου. Το να τον βλέπω έτσι, σε αυτή την κατάσταση... είναι ο χειρότερος θάνατος, πολύ χειρότερος από τον πόνο που μου προξένησε με τα λόγια του. Χωρίς να το περιμένω, χώνεται στην αγκαλιά μου, σαν φοβισμένο παιδί
«συγχώρεσε με Δάφνη»
Αυτόματα τα μάτια μου κλείνουν ενώ περνάω τα χέρια μου γύρω από το κεφάλι του. Δεν χρειάζεται να πούμε κάτι άλλο, αυτή η αγκαλιά είναι αρκετή για να περιγράψει όλη την προδοσία και τον πόνο που νιώθουμε κι δύο αυτή την στιγμή. Αισθάνομαι ανακούφιση που με πίστεψε, αλλά το γεγονός ότι τον είδα να κλαίει... με κάνει να το μετανιώνω, έστω και για λίγο. Το έμαθε με λάθος τρόπο, αλλά τουλάχιστον το έμαθε. Τώρα κοιτάμε μόνο μπροστά, οι δυο μας.