Έρωτας & Τιμωρία

Κάθε μέρα όλο και πιο πολύ

Το επόμενο βράδυ.

Περπατάω εντελώς στα τυφλά, μιας και ο Ορφέας μου έχει δέσει τα μάτια με μαντίλι. Ξανά! Νομίζω πως αυτό έχει γίνει ένα κακό συνήθειο
«μπορώ να τα ανοίξω επιτέλους;»
«κάνε λίγη υπομονή λουλούδι μου»
Λουλούδι μου; Ω, έλα τώρα! με τουμπάρει. Εντωμεταξύ ακούω κάποιους γνώριμους ήχους, αλλά δεν μπορώ να είμαι και σίγουρη!
«ωραία, τώρα μπορείς να ανοίξεις τα μάτια σου»
Λέει καθώς λύνει το μαντίλι από το κεφάλι μου. Το θέαμα που αντικρίζω είναι φανταστικό
«που είμαστε;»
Ρωτάω έκπληκτη ενώ κοιτάζω τριγύρω σαν χαμένη
«εδώ είναι θάλασσα και εμείς θα περάσουμε το βράδυ μπροστά από την φωτιά»
Κάτω στην άμμο έχει στρωμένη μια μεγάλη κουβέρτα, και δίπλα υπάρχει φωτιά. Ο άνθρωπος είναι τρελός!
«πότε το οργάνωσες όλο αυτό;»
«εχθές»
Απαντάει λιτά καθώς τυλίγει τα δάχτυλα του στα δικά μου
«έλα, ας καθίσουμε»
Δεν του φέρνω καμία αντίρρηση! Καθόμαστε μαζί πάνω στην κουβέρτα, με μένα να βρίσκομαι χωμένη στην αγκαλιά του
«κρυώνεις;»
«όχι, καθόλου»
Απαντάω και τον βλέπω να χαμογελάει γλυκά
«ωραία. Θέλεις μια μπύρα;»
Ρωτάει ενώ σηκώνει το χέρι στο ύψος του προσώπου μου. Τα μάτια μου γουρλώνουν από το σοκ καθώς βλέπω ότι κρατάει μια εξάδα με μπύρες
«πως τα έκανες όλα αυτά;»
«με έναν μαγικό τρόπο που εσύ δεν θα μάθεις ποτέ»
Απαντάει με παιχνιδιάρικο ύφος, κάνοντας με να χαχανίσω
«μμμ, μυστικοπαθή»
Τον πειράζω, με αποτέλεσμα να γελάσει. Έπειτα ανοίγει μια μπύρα και μου την δίνει
«ευχαριστώ»
Λέω καθώς τοποθετώ το αλουμινένιο κουτάκι στα χείλη μου. Η γεύση της είναι υπέροχη! Με γεμίζει με αναμνήσεις, τότε που ήμουν νέα και ανέμελη, τότε που δεν με ένοιαζε τίποτα
«τι σκέφτεσαι;»
Ρωτάει χαμηλόφωνα κοντά στο αυτί μου. Ανασηκώνω τους ώμους μου
«διάφορα»
«όπως;»
Λέει ενώ με τραβάει προς τα πίσω, με αποτέλεσμα να ξαπλώσουμε πάνω στην κουβέρτα. Γελάω καθώς ακουμπάω το κεφάλι μου στο στήθος του
«όπως... τι φαγητό σου αρέσει;»
Η ερώτηση μου τον κάνει να γελάσει
«δεν μου αρέσει κάτι συγκεκριμένο, τα τρώω όλα. Εσύ;»
«δεν είμαι πολύ του κρέατος. Βασικά μου αρέσουν πιο πολύ τα λαχανικά και τα όσπρια»
Απαντάω και με φιλάει στο μέτωπο
«αγαπημένο χρώμα;»
Ρωτάω και μένει για μερικά λεπτά σιωπηλός
«δεν ξέρω.... νομίζω το μαύρο. Εσένα;»
«νομίζω πως θα συμφωνήσουμε σε αυτό»
Λέω ενώ σηκώνω το κεφάλι από το στήθος του για να τον κοιτάξω κατάματα
«αγαπημένη ταινία;»
«πιο πολύ μου αρέσουν τα ιστορικά»
Απαντάει ενώ παίζει αφηρημένα με τα μαλλιά μου
«εμένα μου αρέσουν όλα τα είδη, εκτός από τα θρίλερ»
Ανασηκώνει έκπληκτος τα φρύδια του
«μμμ, ενδιαφέρον αυτό»
Λέει πειραχτικά, κάνοντας με να χαχανίσω
«μην τολμήσεις να μου βάλεις καμιά τέτοια ταινία, σε σκότωσα κακομοίρη μου!»
Τον προειδοποιώ και γελάει. Αυτός ο ήχος. Σαν μελωδία ακούγεται στα αυτιά μου. Μελωδία;
«και από μουσική;»
«δεν πολύ ακούω μουσική»
Απαντάει ενώ κοιτάζει ψηλά στα αστέρια. Για μια στιγμή μένω στην θέση μου, θαυμάζοντας τον. Ένας επίγειος θεός. Και εγώ είμαι τόσο τυχερή που βρίσκομαι στην αγκαλιά του
«εσύ τι μουσική ακούς;»
Ρωτάει αλλά δεν μπορώ να τον καταλάβω. Αυτή την στιγμή βρίσκομαι σε έναν άλλον κόσμο. Το βλέμμα του διασταυρώνεται με το δικό μου
«τι συμβαίνει μωρό μου;»
Χαμογελάω πλατιά
«είσαι πολύ όμορφος»
Ωχ! αυτό το είπα δυνατά; Αμέσως τοποθετώ το χέρι στα χείλη μου, ενώ παράλληλα νιώθω ένα κοκκίνισμα ντροπής να βάφει τα μάγουλα μου
«συγγνώμη, μου ξέφυγε»
Λέω ενώ χαμηλώνω το βλέμμα μου στο σκούρο μπλε μπλουζάκι του. Υποθέτει το χέρι του στο πιγούνι μου για να σηκώσει μαλακά το κεφάλι μου. Τα βλέμματα μας συναντώνται ξανά
«να σου ξεφεύγουν πιο συχνά»
Λέει έχοντας ένα απρόσμενα γλυκό ύφος. Του δίνω ένα πεταχτό φιλί στο μάγουλο και μετά ξανά ακουμπάω το κεφάλι μου στο στήθος του. Μένουμε για μερικά λεπτά σιωπηλοί. Το βλέμμα μου είναι καρφωμένο στην σκοτεινή θάλασσα, ενώ το χέρι μου χαϊδεύει αφηρημένα το στήθος του πάνω από το λεπτό ύφασμα της μπλούζας του
«ποτέ δεν σκέφτηκα ότι θα κατέληγα έτσι»
Κατσουφιάζω καθώς ακούω την πρόταση του
«πως δηλαδή;»
Ρωτάω ενώ σηκώνω το κεφάλι από το στήθος του για να τον κοιτάξω
«ερωτευμένος»
Σαστίζω καθώς ακούω την απάντηση του
«ποτέ δεν φαντάστηκα ότι θα το έλεγα σε κάποια αυτό. Πόσο μάλλον στην γυναίκα που πίστευα ότι είναι η χειρότερη εχθρός μου...»
Λέει ενώ περνάει το χέρι πίσω από το κεφάλι του, χρησιμοποιώντας το ως στήριγμα
«θέλω να είμαι ο άντρας που βλέπει ρομαντικές ταινίες μαζί σου, να σου δίνω χαρτομάντιλα όταν κλαις επειδή η ηρωίδα δεν έμεινε με τον ήρωα της ιστορίας. Να σε βγάζω κάθε Σάββατο για φαγητό, και μετά να σε συνοδεύω ως την εξώπορτα του σπιτιού σου, μόνο και μόνο για να σου κλέψω ένα φιλί»
Τα λόγια του με κάνουν να γελάσω
«μου αρέσουν οι απόψεις σου»
Λέω ενώ διπλώνω τα χέρια μου στο στήθος του και ακουμπάω το πιγούνι μου πάνω τους
«θέλω να σου δίνω λουλούδια, να σε πηγαίνω ταξίδια με το ιστιοπλοϊκό. Και το βράδυ... μετά από μια κουραστική μέρα στην δουλειά, το μοναδικό μέρος που θέλω να βρίσκομαι...»
Κάνει παύση και στρέφει το βλέμμα του επάνω μου
«είναι η αγκαλιά σου, εκεί όπου αισθάνομαι ασφάλεια, εκεί όπου ανήκω»
Ω, γλυκέ μου Ορφέα!!! Με συγκινεί τόσο πολύ. Σκύβω και του δίνω ένα σύντομο φιλί στα χείλη
«πάμε για κολύμπι;»
Αμέσως ανακάθομαι, νιώθοντας σοκαρισμένη από την πρόταση του
«είσαι τρελός; που θα πάμε με αυτόν τον καιρό;»
Αναφωνώ, φανερά σοκαρισμένη. Κοιταζόμαστε για λίγο, ώσπου ξαφνικά ξεσπάμε και οι δύο σε γέλια. Ανακάθεται αργά και φέρνει το πρόσωπο του κοντά στο δικό μου. Τρίβει την μύτη του στην δική μου, πριν μου αφήσει ένα απαλό φιλί στα χείλη
«σ'αγαπάω Ορφέα. Κάθε μέρα όλο και πιο πολύ»
Μουρμουρίζω και παρακολουθώ τα μάτια του να λάμπουν με λατρεία
«κι εγώ Δάφνη. Πεθαίνω για σένα»
Αποκρίνεται ενώ ακουμπάει το μέτωπο του στο δικό μου.