Έρωτας & Τιμωρία

Ο χρόνος κυλά και οι άνθρωποι αλλάζουν

Πέρασαν τέσσερις ημέρες χωρίς να μου απαντήσει. Τέσσερις μέρες δουλεύουμε συνεχώς στο σπίτι, κάνοντας βαψίματα και σχέδια για το πως θα το επιπλόσουμε. Όλα οδεύουν καλώς, αλλά το μόνο που λείπει για να ολοκληρωθεί αυτή η χαρά, είναι να μου πει το ναι. Δεν θέλω να τον πιέσω, οπότε προσπαθώ να πηγαίνω με τα νερά του.

Σήμερα είναι Παρασκευή, η ώρα είναι πέντε το απόγευμα και εμείς έχουμε τελειώσει το τελευταίο δωμάτιο του σπιτιού. Στέκομαι στο κέντρο και κοιτάζω τριγύρω
«κάναμε πολύ καλή δουλειά τελικά. Είδες που δεν χρειαζόταν να φέρουμε συνεργείο;»
Ρωτάω παιχνιδιάρικα καθώς τον πλησιάζω για να περάσω τα χέρια μου γύρω από τον λαιμό του. Χαμογελάει στραβά
«ε βέβαια, αφού με έκανες εξπέρ»
Αποκρίνεται πειραχτικά ενώ τυλίγει τα χέρια στην μέση μου. Χαχανίζω
«είστε καλός μαθητής, κύριε Κυριαζή»
Λέω και του δίνω ένα πεταχτό φιλί στο στόμα. Είμαι πραγματικά πολύ ευτυχισμένη! Και αυτό το σπίτι θα γίνει ένας επίγειος παράδεισος. Εδώ θα ζήσουμε το μέλλον μας, εδώ θα δημιουργήσουμε τα όνειρα μας, τις ελπίδες μας, τα πάντα! Ίσως είναι νωρίς να μιλάω για κοινό μέλλον, αλλά αυτό θέλω. Μπορεί να είμαστε λίγο καιρό μαζί, αλλά ζήσαμε πράγματα που λίγοι θα καταφέρουν να ζήσουν. Με τον Ορφέα... νιώθω πως όλα μου τα όνειρα μπορούν να γίνουν αληθινά. Αυτός ο άντρας είναι παραμυθένιος! Έχει φαντασία, όρεξη για να ζήσει, έχει όλα όσα ζητάω, είναι απλά ο Ορφέας μου
«Δάφνη...»
Λέει και υψώνω το βλέμμα μου στο πρόσωπο του
«θέλω να σου πω κάτι»
Φαίνεται πολύ σοβαρός
«πες μου;»
«σκέφτηκα την πρόταση σου, και...»
Κάνει παύση για να γλύψει τα χείλη του
«κατέληξα πως... πως έχεις δίκιο. Στο κάτω κάτω αποφάσισα να αλλάξω, και το να τα βρω με την μάνα σου... είναι μια καλή κίνηση»
Η καρδιά μου φτερουγίζει από χαρά
«το ξερά πως θα το κάνεις»
Λέω νιώθοντας δάκρυα συγκίνησης να ανεβαίνουν στα μάτια μου
«αφού δεν μπορώ να σου αρνηθώ τίποτα, το ξέρεις»
Αποκρίνεται σιγανά, κάνοντας με να χαμογελάσω πλατιά. Αμέσως χώνομαι στην αγκαλιά του, κρατώντας τον σφιχτά
«σ'ευχαριστώ»
Ψελλίζω ενώ κλείνω σφιχτά τα βλέφαρά μου. Η τύχη μας έχει χαμογελάσει! Επιτέλους αυτή η βεντέτα τελείωσε, και εμείς θα ζήσουμε ευτυχισμένοι. Όλα θα φτιάξουν, όλα!

Την ημέρα του δείπνου.
Ορφέας POV

Αφού έχουμε τελειώσει με το φαγητό, πηγαίνουμε και οι τρεις στο σαλόνι. Ομολογώ πως αισθάνομαι κάπως άβολα απέναντι στην Ζωή. Πριν από μόλις λίγο καιρό νόμιζα πως ήταν εχθρός μου, και τώρα... τώρα είναι η μάνα της κοπέλας μου. Για φαντάσου. Η ζωή μας παίζει περίεργα παιχνίδια τελικά, είχε δίκιο ο πατέρας μου όταν το έλεγε
«πάω να φέρω λίγο κρασί»
Αναφωνεί ξαφνικά η Δάφνη και σηκώνεται από τον καναπέ για να πάει σχεδόν τρέχοντας στην κουζίνα. Το βλέμμα μου χαμηλώνει στα χέρια μου τα οποία είναι μπλεγμένα μεταξύ τους. Τώρα και αν αισθάνομαι άβολα
«Ορφέα...»
Αμέσως σηκώνω το κεφάλι για να την κοιτάξω
«ξέρω πως είναι πολύ αμήχανο όλο αυτό και για τους δύο μας. Αλλά θέλω να σε ευχαριστήσω που το προσπαθείς»
Για πρώτη φορά βλέπω συγκίνηση και χαρά στο πρόσωπο αυτής της γυναίκας. Ξεροκαταπίνω
«για την Δάφνη το κάνω, και... κατά κάποιον τρόπο και για εμένα. Ίσως με τις καλές πράξεις, μπορέσω να εξιλεωθώ για τα λάθοι μου»
Λέω ενώ της χαρίζω ένα στραβό, αμήχανο χαμόγελο. Προς έκπληξη μου μου χαμογελάει και εκείνη, αλλά όχι με τον ίδιο τρόπο
«χαίρομαι που την αγαπάς. Της αξίζει»
Αυτόματα όλα αλλάζουν μέσα μου. Το πρόσωπο μου μαλακώνει και το χαμόγελο μου γίνεται πιο γλυκό
«της αξίζουν πολλά περισσότερα από εμένα Ζωή, το ξέρω»
Ρουθουνίζει
«εσύ της αξίζεις, άκου με που σου λέω»
Εκείνη την στιγμή ακούω τα βήματα της Δάφνης να μας πλησιάζουν. Δεν θα συνεχίσω την συζήτηση. Εξάλλου... νομίζω πως πήρα την επιβεβαίωση που χρειαζόμουν. Ίσως τελικά την μέτρησα λάθος την Ζωή. Φαίνεται καλός άνθρωπος, στοργικός. Ίσως τελικά έκανα περισσότερα λάθοι από όσα πίστευα.