Έρωτας & Τιμωρία

Το μισώ που σε αγαπώ

Τραβάω το χέρι μου από την λαβή του
«γιατί με κυνηγάς; τι σου έχω κάνει;»
«εσύ με κυνηγάς. Κάθε μέρα και στιγμή βρίσκεσαι μέσα στο μυαλό μου. Προσπαθώ να το σταματήσω, αλλά δεν γίνεται! Είσαι κομμάτι μου Δάφνη, το καταλαβαίνεις αυτό;»
Ρουθουνίζω ειρωνικά ενώ ταυτόχρονα νιώθω τα δάκρυα να ανεβαίνουν με μεγάλη δύναμη στα μάτια μου
«τώρα θυμήθηκες τον έρωτα σου για εμένα; Πέρασε μια βδομάδα χωρίς να με ψάξεις, δεν με πήρες καν ένα τηλέφωνο να δεις τουλάχιστον πως είμαι! Η μάνα σου με ξεφτίλισε μπροστά στα μάτια σου, την πίστεψες χωρίς να με ρωτήσεις κάτι. Με έστησες στον τοίχο και απλά άρχισες να με κατηγορείς, ούτε που σκέφτηκες να με υπερασπιστές!»
«και όπως ήθελες να αντιδράσω όταν ακούω ότι η μάνα σου έκανε τόσο κακό σε μένα; στην οικογένεια μου;»
Αποκρίνεται σχεδόν φωναχτά, κοιτάζοντας με έντονα μέσα στα μάτια
«κανονικά θα έπρεπε να σε μισώ Δάφνη. Θα έπρεπε να σου κάνω τόσο κακό, που θα το θυμώσουν για όλη σου την ζωή»
«και γιατί δεν το κάνεις; τι σε εμποδίζει;»
Ξέρω ότι τον προκαλώ, και ειλικρινά το θέλω! Καταλαβαίνω την αντίδραση του, καταλαβαίνω τον θυμό του, αλλά πως γίνεται μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, με δύο λέξεις της μάνας του να διαγραφεί όλα όσα ζήσαμε;
«νομίζεις ότι με τις απειλές θα με φοβίσεις; ε λοιπόν κάνεις λάθος Κυριαζή! Μπορεί όλος ο κόσμος να σε φοβάται, εγώ όμως όχι. Σε ξέρω πο-»
«σταμάτα γαμώτο μου, απλά σταμάτα!»
Πετάει ξαφνικά, κάνοντας με να παγώσω. Τον παρακολουθώ να περνάει τα χέρια από τα μαλλιά του ενώ τα χείλη του γίνονται μια λεπτή γραμμή
«γιατί δεν μπορείς να με καταλάβεις... γιατί!»
Φωνάζει μπροστά στο πρόσωπο μου. Ορίστε;
«εγώ δεν σε καταλαβαίνω; εγώ; που προσπαθώ τόσο πολύ για να σου ανοίξω τα μάτια, που βρίσκομαι συνεχώς δίπλα σου, που ότι κι αν κάνεις σε συγχωρώ....»
Αποκρίνομαι το ίδιο φωναχτά με εκείνον. Ανακατεύει τα μαλλιά του τόσο δυνατά, λες και προσπαθεί να τα ξεριζώσει
«είσαι τόσο αχάριστος λοιπόν;»
Του λέω αλλά ακούγεται περισσότερο σαν ερώτηση. Τα πράσινα μάτια του συναντούν τα δικά μου, κάνοντας με για κάποιον μυστήριο λόγο να νιώσω ενοχή για τα λόγια μου
«μάλλον είμαι... και ίσως δεν μπορώ να το αλλάξω, όσο κι αν προσπαθώ»
Λέει χαμηλόφωνα, σαν να πρόκειται για μια σκοτεινή του εξομολόγηση. Τα μάτια μου κλείνουν, θέλοντας με κάποιον τρόπο να πάρω δύναμη από τον εαυτό μου
«αυτό σημαίνει πως δεν μπορούμε να λειτουργήσουμε»
Μουρμουρίζω ενώ κάνω ένα βήμα πίσω
«έτσι φαίνεται»
Αυτόματα τα μάτια μου ανοίγουν για να τον αντικρίσουν
Με κοιτάζει έντονα, ώσπου τελικά αρπάζει το πρόσωπο μου και ορμάει στα χείλη μου, αφήνοντας με με κομμένη την ανάσα. Προσπαθώ να τον απομακρύνω, παλεύω για να τον σταματήσω, αλλά οι άμυνες μου πέφτουν σιγά σιγά. Το συναίσθημα με παρασέρνει σε ένα αμαρτωλό παιχνίδι, γεμάτο από πάθος και θυμό. Τα δάχτυλα μου χώνονται στα μαλλιά του, τραβώντας τα δυνατά, με αποτέλεσμα να αφήσει ένα μουγκρητό μέσα από το στήθος του
«Ορφέα»
Ψελλίζω ανάμεσα στο φιλί μας, αλλά δεν σταματάει. Τα χείλη του πιέζουν τα δικά μου, κόβοντας μου την ανάσα. Η καρδιά μου ξανά ζωντανεύει, η επιθυμία κοχλάζει μέσα στις φλέβες μου. Δεν μπορώ να αντισταθώ στην θέληση μου! Τα χέρια του με κρατούν σφιχτά κοντά του, με αποτέλεσμα να νιώσω και την δική του καρδιά. Μου έλειψε αυτό. Το φιλί σταματά αλλά δεν απομακρύνεται ούτε χιλιοστό από το πρόσωπο μου
«σε θέλω Δάφνη»
Το μυαλό μου έχει παραλύσει. Η καρδιά χτυπάει ακόμη πιο δυνατά και η ανάσα μου έχει κοπεί
«κι εγώ»
Ψελλίζω νιώθοντας υποταγμένη στην επιθυμία της ψυχής μου. Ξέρω πως θα το μετανιώσω, αλλά δεν μπορώ να το ελέγξω πλέον. Είναι πάνω από τις δυνάμεις μου.