Έρωτας & Τιμωρία

Πληροφορίες

Δάφνης POV

Τα μάτια μου γουρλώνουν από το σοκ καθώς βλέπω την θέα που απλώνεται μπροστά μου. Τι στο καλό έχει κάνει αυτός ο άντρας;
«δεν το πιστεύω»
Ψελλίζω
«μάλλον πρέπει να το κάνεις»
Λέει καθώς με πιάνει από την μέση για να μου δώσει ώθηση να προχωρήσω μπροστά. Προς έκπληξη μου το σώμα μου τον υπακούει και βαδίζουμε μαζί έξω από το ασανσέρ. Δεν το πιστεύω ότι βρισκόμαστε στην ταράτσα του κτιρίου! Παρατηρώ δύο γυναίκες να κάθονται στο βάθος και να παίζουν μουσική. Η μία κρατάει βιολί και η άλλη βιολοντσέλο. Το τραπέζι μπροστά μας είναι όμορφα στρωμένο. Τα δύο κόκκινα κεριά δίνουν μια ρομαντική ατμόσφαιρά, το ίδιο και τα άστρα που βρίσκονται από πάνω μας, σαν μικροί παρατηρητές που κρύβονται ανάμεσα στον σκοτεινό ουρανό
«όλο αυτό... το οργάνωσες για εμένα;»
Τον ρωτάω κάπως διστακτικά. Ε δεν θέλω να του φανώ ψωνισμένη
«απλώς ζήτησα να μου κρατήσουν το καλύτερο τραπέζι τους... για απόψε»
Λέει καθώς τραβάει μία από τις δύο καρέκλες
«κάθισε»
Με παροτρύνει με αρκετά χαμηλή φωνή. Στην τελική δεν έχω και τίποτα να χάσω. Οπότε υπακούω στην εντολή του και κάθομαι στην καρέκλα. Έπειτα τον παρακολουθώ να κάνει τον γύρο του τραπεζιού για να καθίσει στην καρέκλα απέναντι μου
«να ξέρεις πως εδώ κάνουν καταπληκτικό κρέας. Πιστεύω πως θα σου αρέσει»
Και τώρα φτάσαμε σε ένα δύσκολο κομμάτι. Να πάρει, γιατί δεν το θυμήθηκα; αλλά και να το έπαιρνα, σιγά μην έφταναν για αυτό το πολυτελές εστιατόριο
«η αλήθεια είναι πως...»
Ξεκινάω αλλά σταματάω αμέσως καθώς συνειδητοποιώ τι πάω να πω. Καλύτερα να κρατήσω το στόμα μου κλειστό, δεν θέλω να γίνω ρεζίλι! Μια φορά δέχτηκε ένας άντρας να με φέρει σε ένα τόσο ξεχωριστό μέρος. Και δεν το λέω επειδή είναι ένα ακριβό εστιατόριο, αλλά επειδή βρισκόμαστε στην ταράτσα, κάτω από τον νυχτερινό ουρανό
«πως τι;»
«τίποτα, δεν έχει σημασία»
Αποκρίνομαι καθώς ισιώνω το σώμα μου
«εγώ νομίζω πως έχει. Πες μου»
Εφόσον επιμένει, και εφόσον επέλεξα εγώ η ίδια να το ξεκινήσω... δεν μπορώ να το αφήσω τώρα στην μέση. Παίρνω μια βαθιά ανάσα πριν ξεκινήσω να λέω τις χαζομάρες μου
«λοιπόν... δεν κουβαλάω πολλά χρήματα, οπότε προτιμώ να μην φάω κάτι»
Προς έκπληξη μου, ρουθουνίζει ειρωνικά. Αυτόματα τα μάγουλα μου κοκκινίζουν
«νομίζεις ότι έχω ανάγκη την συνδρομή σου για να πληρώσω αυτό το δείπνο;»
Ο τόνος του ακούγεται σαρκαστικός, σαν να με υποτιμά. Με εκνευρίζει αυτό
«όχι, αλλά έχω εγώ την ανάγκη να το κάνω. Δεν μου αρέσει να υποχρεώνομαι στους άλλους»
Λέω με απόλυτα σοβαρό ύφος. Αυτόματα τα μούτρα του πέφτουν, σαν να του είπα κάτι που τον ταρακούνησε. Καθαρίζει τον λαιμό του ενώ πειράζει νευρικά το πιρούνι του
«με συγχωρείς, παρασύρθηκα από τις σκέψεις μου. Τέλος πάντων, αυτό το δείπνο είναι πληρωμένο από εμένα, άλλωστε εγώ σε έφερα εδώ, είναι υποχρέωση μου»
Τα λόγια του με εκπλήσσουν ευχάριστα αυτή την φορά. Αν και πάλι δεν μου αρέσει που θα πληρώσει μόνο αυτός, αλλά τέλος πάντων. Κάποια στιγμή θα μπορέσω να του το ξεπληρώσω
«θέλεις μήπως να κοιτάξεις κάτι από τον κατάλογο;»
Γνέφω αρνητικά
«εδώ είναι δικό σου έδαφος, άρα εσύ ξέρεις καλύτερα»
Η απάντηση μου τον κάνει να χαμογελάσει θριαμβευτικά, σαν να τον ικανοποίησαν τα λόγια μου
«μου αρέσει ο τρόπος σκέψης σου»
Λέει και εκείνη την στιγμή νιώθω την παρουσία κάποιου δίπλα μας. Αμέσως γυρίζω το κεφάλι για να δω μια σερβιτόρα να στέκεται κοντά στο τραπέζι μας, κρατώντας ένα κινητό στο χέρι της
«είστε έτοιμοι να παραγγείλετε;»
«φέρε μας δύο φιλέτα, ξέρεις από το πιάτο που τρώω εγώ, και το συνηθισμένο κρασί»
«μάλιστα, κύριε Κυριαζή»
Αποκρίνεται η σερβιτόρα και μετά φεύγει από κοντά μας. Μάλιστα, κύριε Κυριαζή. Αυτό με κάνει να αφήσω ένα μικρό γελάκι
«συμβαίνει κάτι;»
Με ρωτάει, πραγματικά απορημένος. Ανασηκώνω αθώα τους ώμους μου
«τίποτα, απλώς... μου κάνει εντύπωση το πόσο γνωστός είσαι»
Λέω και εκείνος κουνάει ελαφρά το κεφάλι
«δεν έχει σημασία αυτό τώρα. Ήρθαμε εδώ για να περάσουμε μια ήσυχη βραδιά, και για να μου πεις περισσότερα για εσένα»
Ομολογώ πως η τελευταία του πρόταση με εκπλήσσει, η καλύτερα με σοκάρει. Ασυναίσθητα αφήνω ένα μικρό γελάκι να μου ξεφύγει
«τι;»
Ρωτάει, απορημένος με την συμπεριφορά μου
«μου φαίνεται περίεργο»
Λέω καθώς πειράζω αφηρημένα το πιρούνι μου
«ποιο;»
«το ότι εσύ, ένας τόσο πετυχημένος άντρας, θέλεις να μάθεις για την ζωή μιας ασήμαντης σαν και μένα»
Ξαφνικά τα μάτια του αλλάζουν, παίρνουν μια πιο σκοτεινή απόχρωση. Περίεργο
«δεν είσαι καθόλου ασήμαντη για εμένα»
Για μια στιγμή μένω με το στόμα ανοιχτό από το σοκ. Δεν είμαι ασήμαντη για αυτόν; Κάτι περίεργο συμβαίνει με αυτόν τον άντρα. Ώρες ώρες... νομίζω ότι με ξέρει, πως τον έχω γνωρίσει κάπου, κάποτε, αλλά δεν μπορώ να θυμηθώ! Σαν να λείπει κάποιο κομμάτι από το παζλ. Αλλά θα το ανακαλύψω, που θα μου πάει.