Έρωτας & Τιμωρία

Απρόσμενο γεγονός

Μέσα σε μια βδομάδα πήραμε τα κλειδιά του σπιτιού και αρχίσαμε την δουλειά οι δυο μας. Πρότεινα στην Δάφνη να πάρουμε ειδικό προσωπικό, αλλά δεν θέλησε. Είπε πως για αρχή θα ήταν καλύτερο να το ξεκινήσουμε οι δυο μας.

Αυτή την στιγμή στεκόμαστε στο μεγάλο σαλόνι και την παρακολουθώ να ανοίγει τις μπογιές που αγοράσαμε
«νομίζω πως το μπεζ θα είναι ότι πρέπει για το σπίτι»
Λέει ενώ σηκώνεται από το πάτωμα
«τι λέτε, κύριε Κυριαζή;»
Με ρωτάει παιχνιδιάρικα, προκαλώντας μου ένα χαμόγελο
«θα συμφωνήσω με οτιδήποτε πείτε εσείς, δεσποινίς Χαλκιά»
«όμως αυτό δεν είναι δίκαιο. Στο κάτω κάτω εσύ βρήκες πρώτος το σπίτι, άρα εσύ έχεις τον τελευταίο λόγο»
Μου αρέσει αυτή η πλευρά της. Μου αρέσει που τα αισθήματα μας είναι αμοιβαία. Κάνω τα δύο βήματα που μας χωρίζουν και τυλίγω τα χέρια μου γύρω από τη λεπτή της μέση. Είναι πολύ αδύνατη, για να μην πω κοκαλιάρα. Πρέπει να το διορθώσουμε κάπως αυτό
«απλώς θέλω να κάνω ότι σε ευχαριστεί. Γιατί όταν είσαι εσύ χαρούμενη, τότε είμαι και εγώ»
Λέω και παρακολουθώ ένα γλυκό χαμόγελο να στραβώνει τα χείλη της ενώ τα μάγουλα της γίνονται κόκκινα. Νομίζω πως δεν θα το συνηθίσει ποτέ όλο αυτό. Αυθόρμητα μου ξεφεύγει ένα γελάκι
«έλα, ας ξεκινήσουμε»
Προσθέτω και συγκατανεύει. Φυσικά την αφήνω να οργανώσει αυτή την δουλειά, γιατί εγώ δεν έχω ιδέα. Η αλήθεια είναι πως δεν χρειάστηκε ποτέ να κάνω μια τέτοια δουλειά, είχα τα χρήματα για να κάνω ότι μου αρέσει. Αλλά η Δάφνη μου μαθαίνει κι άλλα πράγματα, πράγματα τα οποία δεν φαντάστηκα ποτέ ότι θα έκανα. Δεν θα το κρύψω, μου αρέσει! είναι σαν μια νέα δραστηριότητα για εμένα, και το πιο ευχάριστο είναι ότι το κάνουμε μαζί. Η Δάφνη παίρνει την βούρτσα και την ενώνει με το κοντάρι, ενώ εγώ παίρνω τα πινέλα
«λοιπόν, θα ξεκινήσουμε από τα μεγάλα κομμάτια και μετά θα κάνουμε μαζί τα κοψίματα, εντάξει;»
Με ρωτάει και ρουθουνίζω εύθυμα
«ότι πείτε, αφεντικό»
Την πειράζω, κάνοντας την να χαχανίσει. Μου αρέσει όταν χαμογελάει. Τα μάτια της λάμπουν, και αυτός ο μαγικός τρόπος που στραβώνουν τα χείλη της προς τα πάνω είναι απλά μαγικός. Κουνάω το κεφάλι μου για να συνέλθω, έπειτα πηγαίνω να σταθώ δίπλα της. Την παρακολουθώ προσεκτικά καθώς βουτάει την βούρτσα στην μπογιά, και μετά την ακουμπάει πάνω στον τοίχο
«δεν βουτάμε ολόκληρη την βούρτσα μέσα στην μπογιά για να μην στάξει πάνω στον τοίχο. Και τώρα ξεκινάμε το βάψιμο»
Λέει ενώ περνάει την βούρτσα πάνω κάτω στον τοίχο. Δεν μπορώ να παρακολουθήσω την δουλειά της, επειδή έχω αφοσιωθεί στο πρόσωπο της. Φαίνεται τόσο συγκεντρωμένη, και τόσο όμορφη ταυτόχρονα. Τα μαλλιά της είναι μαζεμένα σε έναν πρόχειρο κότσο, τα ρούχα της είναι παλιά και πολύ απλά. Ακόμη και έτσι μου αρέσει πολύ! Αφήνω ένα απαλό φιλί στο μάγουλο της, με αποτέλεσμα να σταματήσει την δουλειά της
«Ορφέα!»
Με μαλώνει και χαμογελάω
«με συγχωρείς, παρασύρθηκα από την ομορφιά σου»
Λέω, κάνοντας την να ανασηκώσει παιχνιδιάρικα το φρύδι της
«μήπως είσαι λίγο αφηρημένος;»
«όχι μωρό μου, αντιθέτως είμαι απόλυτα αφοσιωμένος σε σένα»
Λέω και της δίνω άλλο ένα φιλί στο μάγουλο. Δεν μπορεί να κρύψει την χαρά της, μοιάζει με μικρό κοριτσάκι που ντρέπεται
«επειδή δεν πρόκειται να κάνουμε δουλειά έτσι, έλα εδώ»
Λέει ενώ μου δίνει την βούρτσα. Κατσουφιάζω
«δεν είναι δίκαιο αυτό»
«ούτε το να με πειράζεις είναι δίκαιο. Έλα, ξεκίνα»
Ώστε θέλει παιχνίδια η δεσποινίς Χαλκιά. Πολύ καλά λοιπόν! Περνάω την βούρτσα πάνω κάτω στον τοίχο, όπως έκανε και εκείνη. Μόνο που... νομίζω πως κάτι κάνω λάθος
«καλά τα πάω;»
Ρωτάω για να βεβαιωθώ. Την ακούω να γελάει πνιχτά δίπλα μου
«άφησε με να σε βοηθήσω»
Λέει καθώς τοποθετεί τα χέρια της στο δικό μου και προσπαθεί να με καθοδηγήσει. Αλλά δεν μπορώ να συγκεντρωθώ όταν με αγγίζει. Την κοιτάζω έντονα, με αποτέλεσμα να την κάνω να σταματήσει για λίγο
«μπορείς να συνεχίσεις;»
Με ρωτάει και γνέφω αρνητικά
«προτιμώ να συνεχίσουμε έτσι. Η... κάπως διαφορετικά»
Λέω και μετά της δίνω ένα πεταχτό φιλί στα χείλη. Αρχικά σαστίζει από την κίνηση μου, αλλά τελικά χαμογελάει πονηρά
«έχεις κάτι στο μυαλό σου, η μου φαίνεται;»
«έχω και νομίζω πως θα σου αρέσει πάρα πολύ»
Μουρμουρίζω και την ξανά φιλάω στο στόμα, αλλά αυτή την φορά το φιλί κρατάει περισσότερο. Τα χέρια της αγγίζουν το πρόσωπο μου, κάνοντας με να νιώσω κάτι κρύο στα μάγουλα μου. Αμέσως σταματάω για να κοιτάξω τα χέρια της
«ωχ!»
Αναφωνεί καθώς βλέπει το πρόσωπο μου, έπειτα γελάει προκαλώντας με να χαμογελάσω
«τι είναι το τόσο αστείο, δεσποινίς Χαλκιά;»
«τίποτα, απλά νομίζω πως θα σου πήγαινε το μπεζ»
Λέει κάνοντας με να γελάσω. Ξαφνικά ακούγεται το τηλέφωνο της. Την παρακολουθώ να το βγάζει από την τσέπη της για να κοιτάξει την οθόνη
«η κολλητή μου. Πρέπει να το σηκώσω»
Λέει και ακουμπάει την συσκευή στο αυτί της. Την παρακολουθώ να κάνει μεταβολή για να πάει στην άλλη άκρη του δωματίου. Σταυρώνω τα χέρια στο στήθος μου, περιμένοντας την να τελειώσει το τηλεφώνημα της.

Δάφνης POV

«έλα Ιωάννα»
«που είσαι;»
«στο καινούργιο σπίτι μαζί με τον Ορφέα»
Λέω ενώ του ρίχνω μια εξεταστική ματιά. Στέκεται σιωπηλός στην απέναντι πλευρά του δωματίου, κοιτάζοντας με υπομονετικά, με τα χέρια σταυρωμένα στο στήθος του. Είναι παράλογο που τον βρίσκω ελκυστικό αυτή την στιγμή;
«Δάφνη, με ακούς;»
Η φωνή της Ιωάννας με επαναφέρει στην πραγματικότητα
«ε; ναι, τι;»
Είμαι σίγουρη πως αυτή την στιγμή στριφογυρίζει τα μάτια της από αγανάκτηση
«τέλος πάντων, πήρα το τεστ. Εσύ τι ώρα θα έρθεις;»
Θεέ μου, σχεδόν το είχα ξεχάσει!
«θα έρθω το απόγευμα από κει»
«καλά, θα σε περιμένω»
Λέει και το κλείνω. Ωραία, τώρα θα πρέπει να περιμένω μέχρι το απόγευμα. Αισθάνομαι άγχος. Και αν... αν είμαι τελικά; τι θα γίνει μετά; Είναι πολύ νωρίς για να γινουμε γονείς. Μόλις αρχίσαμε να επικοινωνούμε, και αυτό το μωρό... θα μας έρθει κεραμίδα. Ω, μακάρι να μην είμαι.