Έρωτας & Τιμωρία

Θέμα εμπιστοσύνης

Δάφνης POV

Είμαι πραγματικά τόσο μα τόσο ευτυχισμένη! Θέλω να τσιρίξω, να χορέψω, να πετάξω από την χαρά μου! Δυστυχώς η μάνα μου δεν είναι στο σπίτι για να της πω τα ευχάριστα, οπότε κάλεσα τα παιδιά να έρθουν για να μου κάνουν και παρέα
«αισθάνομαι τόση ανακούφιση. Πραγματικά η τύχη μου χαμογέλασε, για πρώτη φορά!»
«αφού σου άξιζε ρε φιλενάδα»
Αποκρίνεται η Ιωάννα καθώς απλώνει τα χέρια για να με αγκαλιάσει
«αν και δεν το περίμενα, συγχαρητήρια Δάφνη»
Λέει χαμογελώντας ο Χρήστος, κάνοντας με να αφήσω ένα μικρό γελάκι
«και γιατί δεν το περίμενες;»
«επειδή ο Κυριαζής είναι περίεργος άνθρωπος. Θέλει να γνωρίζει όλους τους υπαλλήλους του, ακόμη και τον πιο ασήμαντο»
Όντως είναι λίγο περίεργος, αλλά αυτό... δεν σημαίνει κάτι, σωστά;
«αυτό δεν θα έλεγα ότι τον κάνει περίεργο, αλλά σωστό επαγγελματία»
Λέω και εκείνος ρουθουνίζει ειρωνικά
«τέλος πάντων, σημασία έχει που βρήκες δουλειά»
Λέει προσπαθώντας μάλλον να κόψει την συζήτηση. Ξεφυσάω
«θέλω να το πω στην μάνα μου, αλλά μάλλον θα αργήσει να επιστρέψει»
«δεν τους αφήνουν να έχουν τηλέφωνα εκεί;»
Με ρωτάει η Ιωάννα
«δυστυχώς όχι. Είναι περίεργα τα ωράρια στα σούπερ μάρκετ»
Λέω και με αγκαλιάζει πιο σφιχτά. Είμαι σίγουρη πως όταν ακούσει τα νέα θα πετάξει από την χαρά της! Είναι καλή θέση, και τα χρήματα θα είναι ακόμη καλύτερα, άσε που δεν θα έχω τον φόβο μήπως μου την πέσει το αφεντικό. Θέλω τόσο πολύ να ξεκινήσω! Ελπίζω τουλάχιστον να μην τα κάνω θάλασσα.

Την επόμενη μέρα ο Ορφέας με πήγε στο κατάστημα όπου θα δουλεύω. Ομολογώ πως τα έπιπλα του είναι πολύ καλά. Μου έχει εξηγήσει την ποιότητα τους, το πως φτιάχνονται, τα πάντα! Αισθάνομαι σαν μαθήτρια που μόλις έχει ξεκινήσει το πρώτο της μάθημα. Και τώρα που το σκέφτομαι... δεν απέχει από την πραγματικότητα
«έχεις καμιά ερώτηση;»
Λέει καθώς περπατάμε ανάμεσα από τα έπιπλα
«όχι, με έχετε καλύψει πλήρως»
Απαντάω έχοντας ένα μικρό χαμόγελο στα χείλη μου
«πολύ καλά. Εσύ το μόνο που έχεις να κάνεις, είναι να πουλάς. Στον πελάτη του αρέσει να του εξηγείς το προϊόν, αλλά με λίγες και εντυπωσιακές λέξεις, καταλαβαίνεις;»
Με ρωτάει και γνέφω καταφατικά
«μάλιστα κύριε Κυριαζή, κατάλαβα»
«για οποιαδήποτε απορία σου, μπορείς να συμβουλευτείς τον κύριο Αποστόλη. Είναι χρόνια εδώ, ξέρει την δουλειά»
Λέει ενώ μου δείχνει με το πηγούνι του τον μεσήλικο άντρα που στέκεται στην απέναντι μεριά του καταστήματος, συζητώντας με ένα ζευγάρι που μάλλον ήρθε για να αγοράσει έπιπλα
«ωραία»
Μουρμουρίζω ενώ ξανά στρέφω το βλέμμα μου στο πρόσωπο του
«σε μια βδομάδα θα ξανάρθω. Αν χρειαστείς κάτι, κάλεσε με»
Λέει καθώς απλώνει το χέρι για να μου δώσει μια μικρή κάρτα με έναν αριθμό επάνω. Κουνάω καταφατικά το κεφάλι μου
«ωραία»
Δεν ξέρω τι άλλο να πω, έχω κολλήσει λιγάκι. Δεν μου φαίνεται δύσκολη η δουλειά, ίσα ίσα που νομίζω πως θα μου αρέσει κιόλας. Αλλά νομίζω πως ο Κυριαζής δεν με πολύ συμπαθεί, ίσως να θέλει να με δοκιμάσει κιόλας. Ειλικρινά μου είναι πολύ δύσκολο να καταλάβω αυτόν τον άνθρωπο
«τα λέμε σε μια βδομάδα»
Λέει καθώς κάνει μεταβολή και τον παρακολουθώ να περπατά με χάρη ως την έξοδο του καταστήματος. Είναι περίεργος, αλλά όταν περπατάει... όταν σε κοιτάζει... εκπέμπει ένα παράξενο αίσθημα εμπιστοσύνης αυτός ο άνθρωπος. Ελπίζω με τον καιρό να τον κάνω να με εμπιστευτεί
«δεσποινίς;»
Η φωνή του κύριου Αποστόλη με βγάζει από τις σκέψεις μου. Αμέσως γυρίζω το κεφάλι για να τον δω να στέκεται απέναντι μου
«ναι;»
«είστε έτοιμη να ξεκινήσουμε;»
Το ύφος του είναι ζεστό. Αυτό με κάνει να πιστεύω πως θα τα πάμε καλά εμείς οι δύο
«ναι, φυσικά. Αλλά πριν ξεκινήσουμε, μπορώ να σας ζητήσω κάτι;»
«βεβαίως, πείτε μου»
«δεν θέλω να μου μιλάτε στον πληθυντικό, ούτε να με αποκαλείται δεσποινίς, με κάνει να αισθάνομαι κάπως... περίεργα, χωρίς παρεξήγηση!»
Η πρόταση μου τον κάνει να γελάσει ελαφρά
«εντάξει κορίτσι μου, μην ανησυχείς. Να φανταστώ πως ο κύριος Κυριαζής δεν σου εξήγησε τι πρέπει να κάνεις, έτσι;»
«ίσα ίσα που μου είπε πολλά. Μου εξήγησε τι αρέσει στον πελάτη, πως να πουλάω το προϊόν, τι-»
«απίστευτο»
Κατσουφιάζω
«είπα κάτι λάθος;»
Ρωτάω και εκείνος κουνάει αρνητικά το κεφάλι του
«όχι κορίτσι μου, ίσα ίσα που... μένω έκπληκτος. Συνήθως ο κύριος Κυριαζής δεν τα συζητάει αυτά με τους νέους του υπαλλήλους»
Περίεργο αυτό, πολύ περίεργο
«να αρχίσω να ανησυχώ;»
Ρωτάω και γελάει
«όχι παιδί μου, δεν χρειάζεται. Απλώς με εξέπληξε η κίνηση του. Τέλος πάντων, ας ξεκινήσουμε δουλειά»
Λέει και τον παρακολουθώ να περπατά προς το ταμείο. Εγώ μένω μαρμαρωμένη στην θέση μου, προσπαθώντας να βγάλω άκρη μέσα από όλο αυτό. Δεν καταλαβαίνω, αυτό σημαίνει ότι με συμπαθεί; Εντάξει, δεν μπορώ να πω... είναι υπερβολικά ωραίος άντρας, γοητευτικός, αλλά πολύ περίεργος. Δεν ξέρω αν αυτό θα πρέπει να το θεωρήσω ερωτικό ενδιαφέρον. Θεέ μου, τι βλακείες λέω; Συγκεντρώσου Δάφνη!