Έρωτας & Τιμωρία

Δεν μου έχει ξανασυμβεί

Ορφέας POV

Για πρώτη φορά μετά από τόσες μέρες, κατάφερα να κοιμηθώ, έστω και για τρεις ώρες. Το μήνυμα της μου δημιούργησε μια μικρή χαράδρα ελπίδας. Σήμερα σκοπεύω να την επισκεφτώ, να της εξηγήσω κάποια πράγματα που νιώθω. Σηκώνομαι από το κρεβάτι για να πάω στην κουζίνα. Εκεί βρίσκω την Πηνελόπη να κάθεται στο τραπέζι και να πίνει τον καφέ της
«καλημέρα»
Λέω και κάθομαι δίπλα της
«καλημέρα. Ξεκουράστηκες;»
Ρωτάει ενώ απλώνει το χέρι για να χαϊδέψει τα μαλλιά μου. Αμέσως τραβιέμαι, νιώθοντας το άγγιγμα της να με καίει
«εμ, ναι»
Απαντάω κάπως αμήχανα
«τι συμβαίνει;»
Με ρωτάει και ξεφυσάω
«ίσως ξύπνησα στραβά»
Αποκρίνομαι καθώς παίρνω μια κούπα και την καφετιέρα
«από τότε που έμπλεξες με αυτήν ξυπνάς στραβά»
Αμέσως στρέφω το βλέμμα μου επάνω της για να την αγριοκοιτάξω
«θα σε παρακαλούσα να προσέχεις τα λόγια σου»
«ώστε τώρα με διατάζεις;»
Αποκρίνεται ειρωνικά, κάνοντας με να κλείσω για λίγο τα μάτια
«ξεχνάς ποια είναι η θέση μου σε αυτό το σπίτι, έτσι; η μάνα σου μου έγραψε την μισή της περιουσία»
Παίρνω μια βαθιά ανάσα
«ποτέ δεν το ξεχνάω»
Λέω και μετά σηκώνομαι από την θέση μου
«που πας;»
«όπου θέλω!»
Απαντάω απότομα καθώς αρπάζω το παλτό μου από τον καλόγερο και μετά φεύγω από το σπίτι. Αυτή είναι η ευκαιρία μου.

Δάφνης POV

Βρίσκομαι ξαπλωμένη στον καναπέ του σπιτιού της Ιωάννας, κοιτάζοντας απλά το ταβάνι. Αύριο έχω ραντεβού για δουλειά σε ένα σούπερ μάρκετ. Ομολογώ πως αυτό με έχει γεμίσει με ελπίδα. Ξαφνικά ακούγεται το κουδούνι. Μάλλον θα ήρθε η Ιωάννα, αλλά η Ιωάννα έχει κλειδιά. Αμέσως σηκώνομαι για να πάω να ανοίξω. Αλλά το μετανιώνω καθώς τον βλέπω να στέκεται στην είσοδο
«καλημέρα»
Λέει ενώ με κοιτάζει έντονα. Σταυρώνω τα χέρια στο στήθος μου
«τι κάνεις εσύ εδώ; πως με βρήκες;»
Ρωτάω και μου σκάει ένα μικρό χαμόγελο, του τύπου "ξέρω τα πάντα"
«να μπω;»
Με ρωτάει και εκείνη την στιγμή παρατηρώ ότι έχει τα χέρια πίσω από την πλάτη του. Νομίζω πως κάτι μου κρύβει
«για λίγο»
Απαντάω καθώς κάνω στην άκρη για να τον αφήσω να περάσει μέσα. Κάνει δύο βήματα και μετά γυρίζει το κεφάλι για να με κοιτάξει. Φαίνεται παράξενα κεφάτος. Πρώτη φορά με κοιτάζει έτσι, νομίζω
«σου έφερα πρωινό»
Λέει ενώ σηκώνει τα χέρια του. Σαστίζω
«γιατί;»
«επειδή ήθελα να μιλήσουμε»
Λέει και χωρίς να περιμένει κάποια απάντηση μου, πηγαίνει προς το σαλόνι για να αφήσει το πλαστικό ποτήρι και το χάρτινο σακουλάκι πάνω στο τραπεζάκι
«θέλεις να σε περιμένω μέχρι να ντυθείς;»
Γιατί είναι τόσο χαρούμενος αυτός σήμερα;
«μπορούμε να τα πούμε και έτσι»
Δεν νομίζω να τον χαλάνε οι πιτζάμες μου. Σιγά το πράγμα δηλαδή, γατάκια έχει επάνω, που είναι το κακό;
«ναι, μπορούμε»
Αποκρίνεται έχοντας ένα στραβό χαμόγελο στα χείλη του. Θα με τρελάνει αυτός ο άνθρωπος
«κάθισε»
Λέω ενώ του δείχνω με το χέρι μου τον καναπέ. Υπακούει στην εντολή μου και κάθεται στον καναπέ, κοιτάζοντας με έντονα, σαν να περιμένει κάτι. Πολύ περίεργος
«σου πήρα το αγαπημένο σου. Καπουτσίνο μέτριο και κρουασάν με γέμιση σοκολάτας»
Εκπλήσσομαι που ξέρει μια τέτοια πληροφορία για εμένα. Αν και... κατά κάποιον τρόπο θεωρείται ασήμαντη, αλλά όπως και να χει με εκπλήσσει. Βασικά, γιατί εκτροχιάζομαι; Κανονικά θα έπρεπε να έχω θυμώσει που ήρθε με το έτσι θέλω εδώ. Πάρε άγρια στάση Δάφνη!
«να φανταστώ πως αυτό σου το είπαν τα ίδια άτομα που σου έδωσαν τα χαρτιά με τα στοιχεία μου;»
Ρωτάω ειρωνικά, αλλά δεν φαίνεται να επηρεάζεται, ίσα ίσα που διατηρεί το κέφι στο πρόσωπο του
«όχι, αυτό είναι κάτι που ανακάλυψα μόνος μου»
Λέει ενώ αφήνει τα κρουασάν και τον καφέ στο τραπεζάκι. Πως το καταφέρνει αυτό; Μου φαίνεται πως πρέπει να αρχίσω να παίρνω μαθήματα. Κουνάω το κεφάλι, θέλοντας να συνεφέρω τον εαυτό μου
«στο θέμα μας. Γιατί ήρθες;»
Ρωτάω ευθέως. Ε μην ξεφύγουμε κιόλας! είπαμε να κάνω μια μικρή υποχώρηση, όχι και να παρασυρθώ. Τον παρακολουθώ να σηκώνεται από την θέση του, έχοντας τα πράσινα μάτια του καρφωμένα στα δικά μου. Αυτό το χρώμα είναι τόσο όμορφο. Του ταιριάζει απόλυτα! όπως και όλες οι λεπτομέρειες επάνω του. Είναι ο ιδανικός άντρας για να με παραπλανήσει
«επειδή αισθάνομαι την ανάγκη να σε βλέπω. Βασικά, θέλω να σε βλέπω. Μου αρέσει να σε έχω κοντά μου»
Παίρνω μια απότομη εισπνοή. Τι είπε μόλις τώρα; Δεν μπορώ να τον καταλάβω
«γιατί τα κάνεις όλα αυτά; τι πιστεύεις ότι θα κερδίσεις;»
Ρωτάω ειρωνικά καθώς σταυρώνω τα χέρια στο στήθος μου. Δεν θέλω να του δείξω πως με επηρεάζει. Ίσως το εκμεταλλευτεί
«απλώς θέλω να κερδίσω την εμπιστοσύνη σου»
«αυτή την έχεις χάσει Ορφέα, και σε διαβεβαιώ πως δεν πρόκειται να την ξανά κερδίσεις!»
Αποκρίνομαι με κατηγορηματικό τόνο. Ξαφνικά με αρπάζει από τους ώμους, για να με φέρει κοντά του. Αυτή η απρόσμενη επαφή με κάνει να σαστίσω, αλλά και να παρασυρθώ από το βλέμμα του
«όχι Δάφνη. Δεν έχω χάσει τίποτα ακόμη. Ίσα ίσα που θα τα βρω όλα τώρα, μαζί σου»
Με μπερδεύει! Δεν γίνεται από την μία να με αντιμετωπίζει αλαζονικά και από την άλλη να παριστάνει πως του αρέσω. Δεν βγάζει νόημα! Αμέσως τον σπρώχνω από το στήθος, για να τον απομακρύνω
«ξεχνάς τα όσα μου είπες; ξεχνάς τι μου έκανες;»
Ρωτάω νιώθοντας τον θυμό να ανθίζει μέσα στο στήθος μου
«όχι, δεν τα ξέχασα. Αλλά θα προσπαθήσω να τα διορθώσω όλα, σου το υπόσχομαι»
Λέει ενώ απλώνει το χέρι για να αγγίξει το δικό μου, αλλά το τραβάω πίσω
«πως μπορείς να λες αυτά τα λόγια ενώ με μισείς; τι άλλο έμεινε να κάνεις για να με ξεφτιλίσεις;»
Αποκρίνομαι σχεδόν φωναχτά, κάνοντας τον να παγώσει για λίγο. Το βλέμμα του χαμηλώνει στο πάτωμα και παίρνει μια βαθιά ανάσα
«επειδή δεν μου έχει ξανασυμβεί αυτό. Ξέρω ότι κανονικά... θα έπρεπε να μείνω μακριά σου, ξέρω ότι θα έπρεπε να σε μισώ με όλη μου την ψυχή, αλλά για κάποιον μυστήριο λόγο... δεν μπορώ να το κάνω. Κάτι μέσα μου σου δίνει άλλοθι. Δεν ξέρω τι ακριβώς είναι αυτό που αισθάνομαι. Απλώς... δεν μου έχει ξανασυμβεί, δεν ξέρω πως αλλιώς να σου το εξηγήσω για να καταλάβεις»
Τα μάτια του λάμπουν. Φαίνεται να λέει την αλήθεια, αλλά γιατί να τον πιστέψω; Είναι εχθρός μου πλέον, δεν μπορώ να τον εμπιστευτώ. Πρέπει να μείνω μακριά του, αυτό προστάζει η λογική. Αλλά και μόνο στην ιδέα... να πάρει, δεν μπορώ! Κάτι μέσα μου μου φωνάζει να μείνω, να τον εμπιστευτώ ξανά. Να πέσω ξανά στην ίδια παγίδα, να του δώσω το χέρι μου και αυτός απλά να με ρίξει στον γκρεμό. Είναι λάθος! το ξέρω ότι είναι λάθος
«τι θα έλεγες να περάσουμε αυτό το σαββατοκύριακο μαζί;»
Η πρόταση του με εκπλήσσει
«μαζί; που;»
«κάπου όμορφα. Θέλεις;»
Κάνε ένα βήμα πίσω Δάφνη, ίσως αυτό είναι που χρειάζεσαι. Κουνάω αρνητικά το κεφάλι
«δεν νομίζω πως είναι καλή ιδέα»
Φυσικά η γλώσσα μου δεν έχει καμία σύνδεση με τα συναισθήματα μου. Και καλύτερα!
«τότε ας περάσουμε μόνο το Σάββατο μαζί. Σε παρακαλώ»
Επιμένει και σε πολύ λίγο θα με λυγίσει. Για να μην πω ότι με έχει ήδη λυγίσει. Τι θέλω και το παλεύω γαμώτο;
«εντάξει λοιπόν, αφού το θέλεις τόσο πολύ. Αλλά με έναν όρο! δεν θα με πλησιάσεις ερωτικά»
Ρουθουνίζει
«δεκτός ο όρος»
Λέει και τον παρακολουθώ να περπατά με αργά βήματα προς την είσοδο του σπιτιού
«θα έρθω να σε πάρω αύριο το βράδυ. Πάρε ζεστά ρούχα μαζί σου»
Και αυτές είναι οι τελευταίες του λέξεις πριν ανοίξει την πόρτα και φύγει από το σπίτι. Να πάρει, γιατί η παρουσία του μου προκαλεί νευρικότητα; γιατί με επηρεάζει τόσο πολύ; Ίσως δεν έπρεπε να δεχτώ την πρόταση του. Θεέ μου, δώσε μου δύναμη να του αντισταθώ.