Έρωτας & Τιμωρία

Μεγάλες κουβέντες

Δάφνης POV

Μόλις φτάνω στο νοσοκομείο, αισθάνομαι μια τσιμπιά ενοχής. Φοβάμαι πως ίσως συναντήσω εκείνη την κοπέλα, και ειλικρινά δεν το θέλω. Αυτή την στιγμή στέκομαι έξω από την πόρτα του δωματίου του. Παίρνω μια βαθιά ανάσα και την ανοίγω. Προς μεγάλη μου ανακούφιση, ανακαλύπτω πως εκείνη δεν βρίσκεται μέσα στο δωμάτιο. Αμέσως κλείνω την πόρτα για να τον πλησιάσω
«ευτυχώς ξύπνησες»
Μουρμουρίζω ενώ κάθομαι στην καρέκλα δίπλα του. Χαμογελάει
«δεν υπήρχε περίπτωση να έφευγα από κοντά σου»
Αποκρίνεται κάνοντας με να χαμογελάσω δειλά
«χαίρομαι που το ακούω»
Μουρμουρίζω τόσο σιγανά, που αμφιβάλω εάν με άκουσε. Τον παρακολουθώ να μου χαμογελάει γλυκά, λες και του είπα κάποιο κοπλιμέντο. Πάντως δεν φαίνεται κουρασμένος, ούτε αδύναμος. Άθελά μου το βλέμμα μου κατεβαίνει στον ώμο του, ο οποίος είναι γεμάτος από κόκκινα σημάδια. Να πάρει! έχει αρκετά εγκαύματα. Θέλω τόσο πολύ να τα φιλήσω για να του απαλύνω τον πόνο, λες και τα χείλη μου είναι το φάρμακο για τις πληγές του. Η μάλλον... η αγάπη μου για αυτόν είναι το κατάλληλο φάρμακο. Δεν μπορώ να κρύβομαι άλλο από τον εαυτό μου. Ναι, είμαι κάτι παραπάνω από ερωτευμένη μαζί του. Τον αγαπάω! Τον αγαπάω όσο δεν έχω αγαπήσει ποτέ στην ζωή μου. Η συνειδητοποίηση είναι λυτρωτική
«δεν έπρεπε να σε αφήσω να φύγεις. Εξαιτίας μου βρίσκεσαι τώρα εδώ»
Μουρμουρίζω ενώ νιώθω τα δάκρυα να ανεβαίνουν με μεγάλη δύναμη στα μάτια μου. Δεν ξέρω αν θέλω να κλάψω εξαιτίας της απερισκεψίας μου, η επειδή μόλις κατάλαβα το πόσο τον αγαπώ, αλλά έχω την ανάγκη να το κάνω
«δεν ήταν δικό σου το λάθος πριγκίπισσα...»
Λέει ενώ απλώνει το χέρι για να χαϊδέψει απαλά το μάγουλο μου. Αμέσως το βλέμμα μου συναντά το δικό του
«δικό μου ήταν. Έπρεπε να προσέχω περισσότερο»
Προσθέτει ενώ τα δάχτυλα του χαμηλώνουν αργά στα χείλη μου. Ασυναίσθητα τα σουφρώνω για να αφήσω ένα απαλό φιλί στο χέρι του
«Δάφνη»
Ψελλίζει, φανερά έκπληκτος από την κίνηση μου. Κλείνω τα μάτια και απλά αφήνω τις λέξεις να ξεπηδήσουν από το στόμα μου
«όσο σκέφτομαι ότι θα σε έχανα...»
Και μόνο στην σκέψη η καρδιά μου σταματά να χτυπά. Ξεχνάω τον τρόπο για να αναπνεύσω, λες και το οξυγόνο μου χάνεται με μιας
«μην μου το ξανά κάνεις αυτό Ορφέα. Θέλω τουλάχιστον να είμαι σίγουρη πως είσαι καλά»
Προσθέτω ενώ νιώθω κόμπους δακρύων πίσω από τα μάτια μου
«γιατί με νοιάζεσαι τόσο πολύ;»
Η ερώτηση του με εκπλήσσει. Ανοίγω αργά τα βλέφαρά για να τον δω να με κοιτάζει με λατρεία
«επειδή μου έχεις μάθει εσύ ο ίδιος τον τρόπο να το κάνω»
Μουρμουρίζω και τα πρώτα δάκρυα ξεφεύγουν από τα μάτια μου. Τα φρύδια του σμίγουν από περιέργεια
«γιατί κλαίς πριγκίπισσα;»
Ρωτάει ενώ τα δάχτυλα του ανεβαίνουν κοντά στα μάτια μου, για να σκουπίσουν τα δάκρυα μου. Ω Ορφέα! έχω τόσα πολλά να σου πω, όμως η γλώσσα μου έχει δεθεί κόμπος. Η καρδιά μου δεν θέλει να σου παραδοθεί ακόμη, επειδή φοβάται πως θα την προδώσεις ξανά. Και δεν έχεις ιδέα πόση ανάγκη έχω να σου εξομολογηθώ τα συναισθήματα μου
«δεν είναι κάτι, αλήθεια»
Λέω και παρακολουθώ ένα μικρό, γλυκό χαμόγελο να σχηματίζεται στα υπέροχα χείλη του. Αυτό το χαμόγελο κάνει την καρδιά μου να λιώσει!
«με συγχωρείς για τις στεναχώριες που σου προσέφερα Δάφνη μου»
Δάφνη μου. Αυτές οι δύο τελευταίες λέξεις... Θεέ μου, ακούγονται τόσο όμορφες
«πως με είπες;»
Ρωτάω χαμηλόφωνα, κάνοντας τον να κατσουφιάσει
«πως σε είπα;»
Ρωτάει κάπως ανήσυχος. Χαμογελάω
«με είπες Δάφνη μου»
Αποκρίνομαι με αποτέλεσμα το κατσούφιασμα του να γίνει εντονότερο
«και είναι κακό αυτό;»
Ρωτάει κάνοντας με να αφήσω ένα μικρό γελάκι
«όχι, αντιθέτως... ήταν πολύ όμορφο»
Λέω και εκείνη την στιγμή νιώθω την ατμόσφαιρα να αλλάζει ανάμεσα μας, να γίνεται πιο τρυφερή
«θα μείνεις μαζί μου; έστω και για λίγο;»
Ρωτάει και νομίζω πως είναι η πρώτη φορά που τον αισθάνομαι αδύναμο. Περίεργο συναίσθημα
«θα μείνω για όσο με χρειάζεσαι»
«άρα είσαι διατεθειμένη να μείνεις για πάντα»
Η πρόταση του με κάνει να παγώσω για λίγο. Για πάντα. Ρουθουνίζω
«το για πάντα είναι μεγάλη λέξη Ορφέα»
Λέω και τον παρακολουθώ να χαμογελάει στραβά
«στους μεγάλους έρωτες, μόνο μεγάλες κουβέντες μπορούν να ειπωθούν»
Πως είναι δυνατόν να βρίσκει μια απάντηση για όλα; Αυτός ο άνθρωπος με έχει εντυπωσιάσει, αλλά αποφασίζω να μην σχολιάσω τα λόγια του. Ας μείνει έτσι, μετέωρο.