Έρωτας & Τιμωρία

Υπάρχει μια μικρή ελπίδα

Ορφέας POV
Το ίδιο βράδυ.

Της στέλνω το μήνυμα και πέφτω στον καναπέ, φανερά εξαντλημένος. Το ποτό μου έχει βγάλει όλη την κούραση στην επιφάνεια. Ακούω την πόρτα να ανοίγει, αλλά δεν κάνω κάποια κίνηση για να δω ποιος είναι. Η Δάφνη δεν μου απάντησε στο μήνυμα, και μάλλον... δεν θα το κάνει. Με έχει ξεχάσει ήδη. Στο ιστιοπλοϊκό μου έκανε ολόκληρη ιστορία και τώρα... με παράτησε, όπως κάνουν όλες οι γυναίκες. Όλες είναι ίδιες!
«Ορφέα, τι κάνεις εδώ;»
Με ρωτάει η Πηνελόπη και την βλέπω να αιωρείται πάνω από το κεφάλι μου
«τίποτα»
Απαντάω ενώ κλείνω τα μάτια
«έπινες; γιατί;»
Πολλές ερωτήσεις κάνει και εγώ δεν έχω όρεξη να απαντήσω. Βασικά δεν έχω την ενέργεια να το κάνω. Ξαφνικά νιώθω τα χέρια της να αγγίζουν τα μπράτσα μου
«έλα Ορφέα, σήκω να σε πάω μέσα»
«γιατί ήρθες;»
Ρωτάω ενώ προσπαθώ να ανακαθίσω
«νόμιζα ότι έφυγες για πάντα»
Προσθέτω και με σηκώνει αργά από τον καναπέ. Καταβάλω μεγάλη προσπάθεια για να περπατήσω, αλλά δυσκολεύομαι αρκετά. Το ποτό με έχει κάνει αδύναμο
«ίσως μου είναι δύσκολο να σε αποχωριστώ»
Ρουθουνίζω ειρωνικά καθώς ακούω την πρόταση της
«δεν μπορώ να το πιστέψω αυτό»
Λέω, αλλά προς έκπληξη μου κρατάει το στόμα της κλειστό. Μόλις φτάνουμε στο δωμάτιο, με αφήνει να ξαπλώσω στο κρεβάτι. Δεν έχω άλλη δύναμη. Κλείνω τα μάτια και αφήνω τον εαυτό μου να παρασυρθεί σε έναν ήρεμο ύπνο.

Δάφνης POV
Την επόμενη μέρα.

Ξυπνάω έπειτα από δύο ώρες ύπνου. Είναι μια από τις πολλές βραδιές που δυσκολεύομαι να κοιμηθώ. Σηκώνομαι από το κρεβάτι και πηγαίνω στο μπάνιο για να πλύνω το πρόσωπο και τα δόντια μου. Μόλις τελειώνω, πηγαίνω στην κουζίνα για να βρω την μάνα μου να ετοιμάζει πρωινό
«τι έγινε; δεν δουλεύεις νωρίς σήμερα;»
Ρωτάω καθώς φτάνω κοντά της
«πες και ένα καλημέρα!»
Σχεδόν με μαλώνει. Στριφογυρίζω τα μάτια
«καλημέρα, πως και φτιάχνεις πρωινό;»
Ρωτάω έχοντας ένα μεγάλο, ψεύτικο χαμόγελο στα χείλη μου
«είχα όρεξη σήμερα και... είπα να ετοιμάσω πρωινό στην μονάκριβη μου»
Μονάκριβη; δεν το είπε για καλό αυτό
«νομίζω πως προσπαθείς να μου πεις κάτι»
Λέω κάνοντας την να παγώσει για μερικά δευτερόλεπτα
«η αλήθεια είναι πως ναι»
Να πάρει, το ήξερα!
«ωραία, σε ακούω»
Της λέω, προσπαθώντας να φαίνομαι άνετη. Σβήνει το μάτι της κουζίνας και μετά στρέφει το κεφάλι για να με κοιτάξει
«θέλω να σε ρωτήσω κάτι Δάφνη»
Το ύφος της είναι σοβαρό, σαν να πρόκειται να με ανακρίνει. Δεν θα την βγάλω καθαρή σήμερα
«ρώτα με μαμά»
«είσαι ερωτευμένη με τον Κυριαζή;»
Τα μάτια μου γουρλώνουν από το σοκ. Πως της ήρθε αυτό τώρα; Αυθόρμητα μου ξεφεύγει ένα γελάκι
«γιατί μου το ρωτάς αυτό;»
«απλώς απάντα μου. Είσαι ερωτευμένη μαζί του;»
Το ύφος της φαίνεται ακόμη πιο σοβαρό τώρα. Δεν υπάρχει λόγος να της το κρύβω. Παίρνω μια βαθιά ανάσα για να ξεκινήσω
«ναι μαμά. Δυστυχώς είμαι»
Η ανακοίνωση μου την κάνει να κλείσει σφιχτά τα μάτια, σαν να πονάει που το άκουσε αυτό
«δεν το έκανα επίτηδες μαμά. Αυτός ο άντρας έχει τον τρόπο, ξέρει πως να με χειριστεί. Είναι λάθος που τον θέλω ακόμη, ειδικά μετά από όλα αυτά τα ψέμματα και την κοροϊδία. Αλλά ο Ορφέας είναι απλά πληγωμένος»
Ναι, αυτό είναι. Ένας πληγωμένος άντρας που ξέχασε πως να ζει λόγο της μητέρας του. Εκείνη τον έβαλε σε αυτό το τρυπάκι της εκδίκησης. Αλλά πρέπει να του αποδείξω πως υπάρχει κι άλλο συναίσθημα εκτός από της εκδίκησης. Η μάνα μου φαίνεται σκεπτική. Το χέρι της τρίβει νευρικά το μέτωπο της, λες και προσπαθεί να πιέσει τον εγκέφαλο της να βγάλει κάποια ιδέα. Πολύ φοβάμαι πως θα καταλήξουμε σε ένα συμπέρασμα, και αυτό θα είναι να εγκαταλείψω τον Ορφέα
«δεν το μισώ αυτό το παιδί Δάφνη. Αλλά τόσα χρόνια φάνηκε επικίνδυνος για εμάς, ειδικά με την τελευταία του πράξη. Απλά... δεν ξέρω αν μπορείς να τον εμπιστευτείς»
Χαμογελάω στραβά καθώς ακούω την τελευταία της πρόταση
«έχει αλλάξει μαμά. Έχει αποδεχτεί το γεγονός ότι με θέλει, αλλά υπάρχει κάποιο πρόβλημα»
Λέω κάνοντας την να κατσουφιάσει
«τι πρόβλημα;»
«του ζήτησα να σταματήσει αυτή την τρέλα με την εκδίκηση»
Τα μάτια της γουρλώνουν από το σοκ
«του μίλησες για την μάνα του και τον πατέρα σου;»
«όχι, ήθελα να τον δοκιμάσω πρώτα»
Το κατσούφιασμα της γίνεται πιο έντονο
«να τον δοκιμάσεις;»
Με ρωτάει και γνέφω καταφατικά
«του είπα πως αν με θέλει, τότε θα σταματήσει την εκδίκηση του»
«δεν το πιστεύω! και εκείνος τι είπε;»
«αρχικά το αρνήθηκε, αλλά πιστεύω πως θα αλλάξει γνώμη. Είμαι αισιόδοξη μαμά, πολύ αισιόδοξη»
Ίσως είναι χαζό που αισθάνομαι έτσι, ίσως κάνω λάθος που τον εμπιστεύομαι ξανά, αλλά αν δεν δοκιμάσεις, δεν πρόκειται να μάθεις. Θέλω να είμαι μαζί του, θέλω να δημιουργήσουμε κάτι πιο δυνατό ανάμεσα μας, κάτι πιο όμορφο και πάνω από όλα αληθινό
«ελπίζω να τον καταφέρεις κορίτσι μου. Ίσως εσύ είσαι αυτό που χρειάζεται»
Λέει η μαμά και χωρίς να το πολύ σκεφτώ, χώνομαι στην αγκαλιά της
«σ'ευχαριστώ μαμά»
Μουρμουρίζω και με σφίγγει επάνω της. Ίσως έχει δίκιο. Ελπίζω να έχει δίκιο.