Έρωτας & Τιμωρία

Πιστεύεις στα παραμύθια Δάφνη;

Ορφέας POV

«μπορώ να βγάλω το μαντίλι τώρα;»
Με ρωτάει για χιλιοστή φορά. Ομολογώ πως η αγωνία της μου προκαλεί χαρά
«κάνε λίγη υπομονή Δάφνη»
Λέω καθώς την παίρνω στην αγκαλιά μου για να την βγάλω από το αυτοκίνητο. Αφήνει ένα επιφώνημα έκπληξης, κάνοντας με να δαγκώσω το χείλος μου για να εμποδίσω το γέλιο μου
«ει, μπορώ να περπατήσω»
«αμφιβάλω αν μπορείς με δεμένα μάτια»
Λέω πειραχτικά, και παρακολουθώ τα χείλη της να γίνονται μια λεπτή, εύθυμη γραμμή. Γιατί έχει αλλάξει έτσι η ατμόσφαιρα μεταξύ μας; Βαδίζω προς το ιστιοπλοϊκό, κρατώντας την καλά επάνω μου. Τα χέρια της είναι τυλιγμένα γύρω από τον λαιμό μου, το σώμα της είναι τσιτωμένο, όχι από φόβο, αλλά από την έξαψη που την έχει καταβάλει. Δεν είναι βαριά, το αντίθετο θα έλεγα. Σαν πούπουλο. Αναρωτιέμαι, δεν τρώει καθόλου; Φτάνω στο κατάστρωμα, όπου υπάρχει ένα τραπέζι και δύο καρέκλες. Ότι ακριβώς ζήτησα! Την αφήνω απρόθυμα από την αγκαλιά μου για να καθίσει στην καρέκλα
«τώρα;»
Με ρωτάει γεμάτη έξαψη. Συγκρατώ το χαμόγελο μου. Έχω πολλά χρόνια να νιώσω έτσι. Βασικά... δεν θυμάμαι αν έχω ξανά νιώσει ποτέ έτσι. Είναι κάτι πολύ πρωτόγνωρο για εμένα. Χαρά, αγωνία, έξαψη, όλα αυτά μαζί. Απλώνω τα χέρια και λύνω το μωβ μαντίλι, επιτρέποντας της να ανοίξει τα μάτια
«Ορφέα!»
Λέει έκπληκτη καθώς κοιτάζει τριγύρω
«που... που είμαστε;»
«σε ένα μαγικό μέρος»
Ψιθυρίζω κοντά στο αυτί της, κάνοντας την να χαμογελάσει πλατιά
«σου αρέσει;»
«και το ρωτάς!»
Απαντάει αμέσως, προκαλώντας και σε μένα ένα μικρό χαμόγελο
«θα ήθελα πολύ να σε πάω μια βόλτα, αλλά ήθελα να είμαστε μόνοι απόψε»
Λέω ενώ πηγαίνω να καθίσω στην καρέκλα απέναντι της. Την βλέπω να κατσουφιάζει
«να αρχίσω να τρομάζω;»
Ρωτάει με παιχνιδιάρικο ύφος, κάνοντας με να αφήσω ένα μικρό γελάκι
«δεν υπάρχει λόγος. Τέλος πάντων, σου υπόσχομαι ότι την επομένη φορά που θα έρθουμε εδώ, θα σε πάω μια μικρή βόλτα»
Απαντάω νιώθοντας ξαφνικά μελαγχολία. Την επόμενη φορά. Λες και θα υπάρξει επόμενη φορά. Τέλος πάντων, άλλος είναι ο σκοπός μου απόψε, και πρέπει να συγκεντρωθώ σε αυτόν!
«θέλεις κρασί;»
Την ρωτάω
«αμέ»
Απαντάει χαμογελώντας. Φαίνεται τόσο χαριτωμένη, και η συμπεριφορά της... είναι τόσο ανέμελη. Αλλά ακόμη δεν μπορώ να καταλάβω γιατί αυτό το χαμόγελο είναι τόσο μεταδοτικό. Βάζω λευκό κρασί στα ποτήρια μας και της προσφέρω το ένα
«ευχαριστώ»
Μουρμουρίζει καθώς παίρνει το ποτήρι για να πιει μια μεγάλη γουλιά. Για μια στιγμή χάνομαι σε αυτή της την κίνηση. Την κοιτάζω σαν αρπακτικό. Ο τρόπος με τον οποίο πίνει το κρασί, είναι πραγματικά ελκυστικός. Ίσως αυτή να μην το καταλαβαίνει, και ίσως αυτό... με ελκύει ακόμη περισσότερο. Τα μάτια μου ταξιδεύουν άπληστα από το λαιμό στο στόμα της. Μόλις αφήνει το ποτήρι στο τραπέζι, περνάει την γλώσσα από τα ήδη βρεγμένα χείλη της. Γαμώτο, με επηρεάζει. Αναδεύομαι στην θέση μου, νιώθοντας ξαφνικά αμήχανα
«λοιπόν, είσαι ευχαριστημένη από την καινούργια σου δουλειά;»
Την ρωτάω, προσπαθώντας να αποσπάσω τον εαυτό μου από την προηγούμενη σκηνή
«ναι, πολύ. Και μιας και το ανέφερες, ήθελα να σου ζητήσω συγγνώμη για τον φίλο μου. Δεν το έκανε από κακία, απλά-»
«απλά ήθελε να σε προστατέψει. Καταλαβαίνω»
Λέω όσο πιο ψυχρά γίνεται. Στην πραγματικότητα ήθελα να του σπάσω τα μούτρα, αλλά δεν μου αρέσει να χάνω τον έλεγχο
«αλήθεια... που βρίσκεται αυτός ο φίλος σου;»
Ρωτάω καθώς παίρνω το ποτήρι μου για να πιω μια μικρή γουλιά κρασί. Ανασηκώνει τους ώμους, ενώ έχει καρφωμένο το βλέμμα στα χέρια της
«υποθέτω πως επέστρεψε στην Αθήνα»
Απαντάει αδιάφορα ενώ ο δείκτης της χαϊδεύει νευρικά το ποτήρι
«και σε πειράζει αυτό;»
Το βλέμμα της διασταυρώνεται με το δικό μου. Για μια στιγμή νομίζω πως δεν αναπνέω, λες και έχει φύγει όλο το οξυγόνο από τα πνευμόνια μου. Έχει όμορφα μάτια. Σοκολατί μάτια, γεμάτα χαρά και αθωότητα. Τι κάνω εγώ μαζί της;
«πιστεύω πως αυτό... ήταν το καλύτερο για όλους μας»
Απαντάει κάπως διστακτικά θα έλεγα. Μάλλον δεν είναι σίγουρη για την αποχώρηση του φίλου της. Καλύτερα να γίνω πιο ξεκάθαρος
«Δάφνη, θέλω να σε ρωτήσω κάτι, αλλά θα μου απαντήσεις ειλικρινά!»
Αμέσως το πρόσωπο της σοβαρεύει, τα μάτια της με κοιτάζουν με ανησυχία. Γαμώτο, νομίζω ότι την τρόμαξα
«δεν σου έχω πει ποτέ ψέμματα»
Μουρμουρίζει κάνοντας με να κουνήσω ελαφρά το κεφάλι μου. Το ξέρω Δάφνη, το ξέρω
«υπάρχει κάποιος άντρας στην ζωή σου;»
Ξαφνικά νιώθω τους παλμούς μου να ανεβαίνουν επικίνδυνα. Νομίζω πως... νιώθω αγωνία, ίσως και φόβο για το τι θα ακούσω. Γαμώτο, τι αισθήματα μου προκαλεί αυτό το κορίτσι;
«όχι Ορφέα, δεν υπάρχει»
Η απάντηση της με κάνει να αφήσω μια ανάσα που δεν ήξερα ότι κρατούσα. Τώρα είμαι πιο ήρεμος. Κοιτάζω το ρολόι στον καρπό μου για να συνειδητοποιήσω πως ήρθε η ώρα
«έλα, σήκω»
Το αίτημα μου την κάνει να κατσουφιάσει
«γιατί;»
«επειδή θέλω να δεις κάτι»
Λέω ενώ σηκώνομαι από την θέση μου. Την βλέπω να με κοιτάζει με χαρά. Πάλι αυτό το ύφος. Με περιττή δυσκολία συγκρατώ το χαμόγελο μου αυτή την στιγμή
«έλα»
Επιμένω και σιγά σιγά το χέρι της γλιστρά στο δικό μου, επιτρέποντας μου να το κρατήσω. Την οδηγώ ως την άκρη του ιστιοπλοϊκού. Τοποθετώ τα χέρια μου στους γοφούς της ενώ ακουμπάω το στήθος μου στην πλάτη της
«σου αρέσουν τα παραμύθια Δάφνη;»
Ρωτάω χαμηλόφωνα κοντά στο αυτί της
«ναι»
Απαντάει κάνοντας με να χαμογελάσω
«τότε άφησε με να γίνω ο πρίγκιπας των παραμυθιών σου»
Αποκρίνομαι με τον ίδιο χαμηλό τόνο. Εκείνη την στιγμή βλέπω τα φλεγόμενα φαναράκια να αιωρούνται από πάνω μας
«δεν το πιστεύω!»
Την ακούω να αναφωνεί γεμάτη ενθουσιασμό. Το βλέμμα της είναι καρφωμένο ψηλά, θαυμάζοντας τα χιλιάδες φαναράκια που σιγά σιγά ανεβαίνουν όλο και πιο ψηλά, προσφέροντας έναν απαλό φως γύρω μας. Νομίζω πως αυτό είναι αρκετά ρομαντικό
«σου αρέσει;»
Την ρωτάω σιγανά και γελάει. Πρώτη φορά την ακούω να γελάει. Ομολογώ πως αυτός ο ήχος ακούγεται πολύ βαθιά μέσα μου, έως και στην παγωμένη μου καρδιά
«πολύ! Πότε το οργάνωσες;»
Ρουθουνίζω
«είχα αρκετό χρόνο»
Λέω και γυρίζει από την άλλη ώστε να με κοιτάξει κατάματα. Το πρόσωπο της είναι γεμάτο χαρά, τα μάτια της λάμπουν από θαυμασμό και ένα άλλο συναίσθημα που... δεν μπορώ να το προσδιορίσω. Νομίζω πως αυτή είναι η τέλεια ευκαιρία! Σκύβω προς το πρόσωπό της για να αφήσω ένα απαλό φιλί στο μάγουλο της. Έχει ωραίο δέρμα, απαλό, σαν μετάξι. Και αυτό το άρωμα της... είναι σαν μίξη άγριων λουλουδιών. Τα χείλη της έχουν μισανοίξει, η ανάσα της έχει γίνει βαριά, το στήθος της ανεβοκατεβαίνει γρήγορα. Το θέλει! είμαι σίγουρος
«κάν'το»
Την παροτρύνω και μου χαμογελάει ντροπαλά. Έπειτα σκύβει και η μύτη της αγγίζει την δική μου, αλλά δεν κάνει κίνηση να με φιλήσει. Την κοιτάζω εξεταστικά για λίγο, ώσπου τα χείλη μου ενώνονται αργά με τα δικά της. Ξέρω πως αυτό που κάνω είναι λάθος, ξέρω πως θα το μετανιώσω, αλλά έστω και για λίγο... θέλω να αισθανθώ χαρούμενος. Μόνο για λίγο.