Έρωτας & Τιμωρία

Γιατί με μπερδεύεις;

Δάφνης POV

Κάθομαι στο ταμείο, ενώ παράλληλα παίζω αφηρημένα με έναν στυλό, ο οποίος βρέθηκε τελείως τυχαία στα χέρια μου. Είμαι ευτυχισμένη! Και πολύ αφηρημένη τώρα. Το χθεσινό βράδυ με έκανε να καταλάβω πάρα πολλά. Βέβαια δεν κοιμηθήκαμε μαζί, αν και το ήθελα πάρα πολύ, αλλά δεν πειράζει, έχουμε χρόνο μπροστά μας. Αισθάνομαι πολύ τυχερή που γνώρισα τον Ορφέα, βασικά θα έπρεπε να αισθάνομαι τυχερή. Είναι πολύ ξεχωριστός. Ίσως έχω βρει τον πρίγκιπα των παραμυθιών μου
«Δάφνη;»
Λέει ξαφνικά ο κύριος Αποστόλης, επαναφέροντας με στην πραγματικότητα. Μια δύσκολη πραγματικότητα εφόσον δεν είναι αυτός εδώ. Τι λέω;
«ναι»
«είσαι καλά κορίτσι μου;»
Με ρωτάει και του χαμογελάω πλατιά
«πολύ καλά, κύριε Αποστόλη. Πάρα πολύ καλά!»
Η απάντηση μου τον κάνει να γελάσει
«τώρα κατάλαβα. Υπάρχει αίσθημα, έτσι;»
Με ρωτάει και του γνέφω καταφατικά
«ελπίζω να σε κάνει να χαμογελάς συνέχεια παιδί μου, το αξίζεις»
Κι εγώ το ελπίζω αυτό. Αν και όσο περνάει ο καιρός, δεν έχω αμφιβολίες. Αυτό ονειρευόμουν, να βρω κάποιον που θα με κοιτάζει μέσα στα μάτια. Και έχει ένα βλέμμα.... παρασύρθηκα πάλι
«καλησπέρα»
Η φωνή του! Αμέσως ισιώνω το σώμα μου ενώ στρέφω το βλέμμα προς την είσοδο του μαγαζιού
«κύριε Κυριαζή!»
Αναφωνεί ο κύριος Αποστόλης. Αυτόματα τα μάγουλα μου παίρνουν φωτιά
«καλησπέρα»
Μουρμουρίζω ντροπαλά. Στρέφει το βλέμμα του επάνω μου
«γειά σου Δάφνη»
Λέει ενώ μου χαρίζει ένα από τα πιο γοητευτικά του χαμόγελα. Λιώνω, επιτόπου!
«πως πάει εδώ;»
«ήσυχα, κύριε Κυριαζή»
Απαντάει ο κύριος Αποστόλης. Η πόρτα ξανά ανοίγει, αλλά αυτή την φορά μπαίνουν πελάτες μέσα στο μαγαζί
«αφήστε το, θα πάω εγώ»
Είναι μια καλή ευκαιρία για να ξεφύγω από τα πανίσχυρα μαγεία του Ορφέα Κυριαζή. Βαδίζω προς τους νέους μας πελάτες. Όμως τα μάτια μου γουρλώνουν καθώς βλέπω τον Μακρή να στέκεται απέναντι μου. Πως βρέθηκε αυτός εδώ; Χαμογελάει θριαμβευτικά μόλις το βλέμμα του διασταυρώνεται με το δικό μου
«να λοιπόν που ξανά συναντιόμαστε»
Στραβοκαταπίνω
«τι θέλεις εσύ εδώ;»
«δουλειές μικρή, πολλές δουλειές»
Λέει και μου κλείνει πονηρά το μάτι. Το στομάχι μου έχει αρχίσει να ανακατεύεται. Ποιος νομίζει ότι είναι; Αχ, πόσο θέλω να τον φτύσω τώρα, να αποκαλύψω τα αίσχη του. Αηδιάζω και μόνο που τον κοιτάζω
«Δάφνη...»
Το σώμα μου ανατριχιάζει καθώς τον νιώθω να στέκεται από πίσω μου
«χρειάζεσαι μήπως κάποια βοήθεια;»
Ο τόνος του ακούγεται αρκετά ήπιος, αλλά και παγερός ταυτόχρονα. Μάλλον έχει καταλάβει πως κάτι δεν πάει καλά εδώ
«ήρθα για να διαλέξω κάποια έπιπλα. Είμαι καλός σας πελάτης»
Αποκρίνεται εκείνος. Αμέσως γυρίζω το κεφάλι για να κοιτάξω το πρόσωπο του Ορφέα. Θεέ μου, φαίνεται τόσο ψυχρός. Ούτε με μένα δεν ήταν έτσι!
«Δάφνη πήγαινε στο ταμείο. Θα εξυπηρετήσω εγώ τον κύριο»
Δεν χρειάζεται να το ξαναπεί
«μάλιστα»
Μουρμουρίζω καθώς επιστρέφω στο ταμείο
«όλα καλά παιδί μου;»
Με ρωτάει ο κύριος Αποστόλης, φανερά ανήσυχος
«ναι, μια χαρά»
Απαντάω έχοντας το βλέμμα μου συνεχώς πάνω στον Ορφέα. Φοβάμαι πως ίσως τον έχω βάλει σε μπελάδες.

Ορφέας POV

Περπατάω ανάμεσα στα έπιπλα μαζί με αυτόν τον Μακρή. Το βλέμμα του πηγαινοέρχεται συνεχώς στην Δάφνη, σαν να την γλυκοκοιτάζει. Δεν ξέρω γιατί, αλλά με εκνευρίζει όταν το κάνει αυτό
«σκεφτήκατε τι θα αγοράσετε;»
Αμέσως το βλέμμα του στρέφεται στο δικό μου
«εμ, όχι. Νομίζω ότι χρειάζομαι λίγο χρόνο ακόμη. Ίσως ξανάρθω αύριο»
Ναι, σίγουρα θα έρθεις. Αλλά όχι για τα έπιπλα
«όπως νομίζετε»
Λέω και περπατάμε μαζί ως την είσοδο του μαγαζιού
«καλή συνέχεια, κύριε Μακρή»
Προσθέτω και μου χαμογελάει σφιγμένα
«επίσης»
Μου λέει και το βλέμμα του πηγαίνει για μια στιγμή στην Δάφνη. Ευτυχώς εκείνη δεν τον κοιτάζει. Δεν πρόκειται να βγει από το μυαλό, κάτι περίεργο τρέχει μεταξύ τους. Τον θυμάμαι εκείνη την ημέρα στο πάρτι, φαινόταν τόσο μαλάκας. Ο τρόπος που φέρθηκε τότε στην Δάφνη... πρέπει να τον έχω από κοντά. Βαδίζω προς το ταμείο, ώστε να παρατηρήσω καλύτερα την Δάφνη
«όλα καλά;»
Την ρωτάω και γνέφει καταφατικά
«περίεργος αυτός ο πελάτης»
Λέω προσπαθώντας να μπερδέψω τον κύριο Αποστόλη. Δεν θέλω να κινήσω υποψίες
«όντως, πολύ περίεργος»
Αποκρίνεται ο κύριος Αποστόλης. Το βλέμμα μου στρέφεται σε εκείνη. Φαίνεται νευρική. Ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβω αυτό το κορίτσι. Είναι πάντα τόσο κλειστή, τόσο μυστήρια. Μέχρι πριν από μερικά λεπτά νόμιζα πως είχα κερδίσει την εμπιστοσύνη της, αλλά τώρα με διαψεύδει... ξανά!
«θα ξανά περάσω αύριο. Αν συμβεί κάτι, ενημερώστε με»
Λέω όσο πιο ψυχρά μπορώ, έπειτα κάνω μεταβολή για να φύγω από το μαγαζί. Γαμώτο μου, δεν ξέρω τι μου γίνεται. Προσπαθώ να καταλάβω αυτή την μικρή, αλλά με μπερδεύει συνεχώς. Λες να είχε ερωτικές σχέσεις με τον Μακρή; Όχι, δεν γίνεται αυτό, αν και... εχθές είπε πως ήθελε να προχωρήσουμε. Νόμιζα πως είχε εμπειρίες με άλλους άντρες, αλλά τελικά μαθαίνω ότι είναι παρθένα! Και τώρα που το σκέφτομαι, δεν σκόπευα να είμαι τρυφερός μαζί της, ούτε περιποιητικός. Δεν έχω ξεχάσει ακόμη τον στόχο μου, δεν έχω πέσει στην παγίδα μου, και ούτε πρόκειται! Όταν όμως μου είπε πως είναι παρθένα... έπρεπε να το είχα καταλάβει, έπρεπε να δω τα σημάδια. Αφού φαινόταν καθαρά ότι ήταν άπειρη! Γαμώτο μου, είναι είκοσι έξι, πως είναι δυνατόν να μην είχε ούτε μια ερωτική επαφή; Θα με τρελάνει αυτή η μικρή, το πιστεύω.