Έρωτας & Τιμωρία

Για εσένα θα έκανα πολλά περισσότερα

Την επόμενη ημέρα ξυπνάω αναζωογονημένη και με πολύ διάθεση. Ανοίγω τα μάτια για να αντικρίσω δύο λαμπερά, πράσινα μάτια. Χαμογελάω πλατιά
«καλημέρα»
Μουρμουρίζω και σκύβει για να με φιλήσει στο μέτωπο
«καλημέρα πριγκίπισσα μου»
Αποκρίνεται με τον ίδιο τόνο, κάνοντας με να χαχανίσω σαν μικρό κοριτσάκι. Και μάλλον έτσι αισθάνομαι μαζί του. Λες και ξανά ζω τα πάντα από την αρχή
«σου έχω ετοιμάσει πρωινό»
Με εκπλήσσει η δήλωση του
«πότε πρόλαβες;»
Ρωτάω κάνοντας τον να γελάσει ελαφρά
«είχα χρόνο»
Την έχω ξανά ακούσει αυτή την πρόταση
«λοιπόν, θα φάμε πρωινό, και μετά θα πάμε κάπου μαζί»
Κατσουφιάζω
«που δηλαδή;»
Ρωτάω και ανασηκώνει δήθεν αθώα τους ώμους του
«δεν ξέρω, θα δούμε»
Απαντάει έχοντας ένα αινιγματικό χαμόγελο στα χείλη του. Κάτι έχει ετοιμάσει αυτός, και ειλικρινά πεθαίνω να μάθω. Αλλά η πραγματικότητα με χτυπάει σαν οδοστρωτήρας
«δυστυχώς δεν μπορώ να έρθω»
Η ανακοίνωση μου τον κάνει να κατσουφιάσει
«γιατί;»
«επειδή σήμερα έχω συνάντηση για δουλειά, σε ένα μπαράκι»
Αμέσως τα χείλη του στραβώνουν σε ένα μειδίαμα
«δεν είναι ανάγκη να δουλέψεις εκεί, έχεις εμένα»
Σαστίζω
«τι εννοείς;»
Ρωτάω και ρουθουνίζει
«δεν προσπαθώ να σου πω πως θα σε συντηρώ οικονομικά, ξέρω πως δεν θα το δεχτείς, και εγώ θέλω να κάνεις ότι σε ευχαριστεί. Αλλά το βρίσκω άδικο να έχω την δική μου επιχείρηση και εσύ να δουλεύεις σε μπαράκια»
Αισθάνομαι ανακούφιση που τα ακούω αυτά από το στόμα του
«θέλω να επιστρέψεις σε μένα, στο μαγαζί. Θέλω να σε νιώθω κοντά μου»
Προσθέτει ενώ πλησιάζει τα χείλη του στα δικά μου. Με φιλάει απαλά, σχεδόν ευλαβικά θα έλεγα. Το μυαλό μου μηδενίζεται, λες και κάποιος έχει πατήσει το delete και τα έχει διαγράψει όλα. Τα χέρια μου τυλίγονται γύρω από τον λαιμό του, δείχνοντας του ξεκάθαρα το τι θέλω. Αλλά δυστυχώς σταματάει, και με κοιτάζει έντονα με αυτές τις πράσινες χάντρες του
«λοιπόν, δέχεσαι να γυρίσεις σε μένα;»
Με ρωτάει και του χαμογελάω χαζά
«μόνο αν με ξανά φιλήσεις»
Λέω κάνοντας τον να χαμογελάσει πλατιά
«αυτό κανονίζεται εύκολα, δεσποινίς Χαλκιά»
Αποκρίνεται σιγανά και έπειτα ορμάει στα χείλη μου, κάνοντας με να αφήσω ένα γέλιο ευτυχίας. Άραγε ποιο είναι το όριο του ανθρώπου όταν αγαπάει; μέχρι που μπορεί να φτάσει αυτό το συναίσθημα;

Ορφέας POV

Σταματάω το αμάξι λίγο πριν φτάσουμε στον προορισμό μας. Γυρίζω το κεφάλι για να την δω να με κοιτάζει με περιέργεια
«φτάσαμε;»
Με ρωτάει και της χαρίζω ένα στραβό χαμόγελο
«έχουμε λίγο ακόμη. Απλώς θέλω να σου ζητήσω κάτι»
Απαντάω ενώ ψάχνω το γνωστό πλέον μαντίλι στην μέσα τσέπη του τζάκετ μου
«άσε με να φανταστώ, θέλεις να κλείσω τα μάτια;»
Ρωτάει έχοντας ένα παιχνιδιάρικο ύφος. Χαμογελάω ενώ κοιτάζω το μαντίλι που κρατάω στο χέρι μου. Ίσως και να μην χρειαστεί αυτή την φορά
«βασικά, θα παρκάρουμε εδώ και θα πάμε με τα πόδια»
Λέω καθώς στρίβω το αμάξι προς τα αριστερά. Αφού σιγουρευτώ ότι βρίσκεται σε καλή θέση, το σβήνω και μετά βγαίνω για να πάω στην δική της μεριά ώστε να της ανοίξω την πόρτα
«κυρία μου»
Λέω ενώ απλώνω το χέρι μου. Χαμογελάει πλατιά, αναδεικνύοντας την λάμψη της
«είστε πολύ ευγενικός, κύριε Κυριαζή»
Αποκρίνεται πειραχτικά, κάνοντας με να χαμογελάσω στραβά
«πάμε»
Λέω ενώ δένω τα δάχτυλα μου με τα δικά της. Αυτή η αίσθηση είναι μαγική. Περπατάμε μαζί ως το σημείο όπου βρίσκεται το ελικόπτερο. Λίγο πριν εμφανιστεί μπροστά μας, την πιάνω απαλά από τους ώμους για να σταματήσω τα βήματα της
«περίμενε λίγο»
Λέω ενώ τοποθετώ την παλάμη μου μπροστά από τα μάτια της. Χαχανίζει
«τώρα μπορούμε να συνεχίσουμε»
Ψιθυρίζω κοντά στο αυτί της. Περπατάμε με αργά και συντονισμένα βήματα ως το σημείο όπου βρίσκεται το ελικόπτερο
«είσαι έτοιμη για αυτό που θα αντικρίσεις;»
Την ρωτάω και γελάει
«ναι!»
Απαντάει γεμάτη έξαψη αλλά και αγωνία. Ομολογώ πως είναι μεταδοτικό. Παίρνω το χέρι μου από τα μάτια της, επιτρέποντας της να δει την έκπληξη που της έχω ετοιμάσει. Το στόμα της μισανοίγει από την έκπληξη καθώς κοιτάζει τριγύρω
«Ορφέα...»
Καταφέρνει να πει έπειτα από μερικά λεπτά ησυχίας. Χαμογελάω
«εχθές μου είπες πως ήθελες να χτίσεις ένα σπίτι στον ουρανό»
Αμέσως γυρίζει από την άλλη για να με κοιτάξει κατάματα
«όλο αυτό.... το οργάνωσες για εμένα;»
Ρωτάει, φανερά έκπληκτη, για να μην πω καλύτερα σοκαρισμένη. Απλώνω το χέρι για να τοποθετήσω μια τούφα που έχει ξεφύγει πίσω από το αυτί της
«θα μπορούσα να κάνω πολλά περισσότερα για εσένα Δάφνη»
Απαντάω λιτά ενώ την κοιτάζω απευθείας μέσα στα μάτια. Δεν ξέρω τι έχω πάθει, ίσως μετάλλαξη. Πάντως η εμπειρία μου με την Δάφνη με έχει κάνει να καταλάβω πως το παν δεν είναι τα υλικά αγαθά, η το μίσος, αλλά η αγάπη. Αυτό το περίεργο συναίσθημα που σε κάνει να φροντίζεις του άλλους, που σε κάνει να νοιάζεσαι και να προσφέρεις. Όλα αυτά μου τα δίδαξε η Δάφνη, και της είμαι ευγνώμων για αυτό
«λοιπόν, πάμε να πετάξουμε;»
Την ρωτάω, νιώθοντας ότι έχω ανακτήσει ξανά την αυτοκυριαρχία μου. Χαμογελάει πλατιά
«πάμε!»
Απαντάει γεμάτη ενθουσιασμό. Τα δάχτυλα μου δένουν ξανά με τα δικά της και την καθοδηγώ ως το ελικόπτερο.

Συγγραφέας POV

Όση ώρα πετούσαν πάνω από την πανέμορφη πόλη της Θεσσαλονίκης, ο Ορφέας την κρατούσε σφιχτά στην αγκαλιά του. Η Δάφνη θαύμαζε το τοπίο γύρω της, παρατηρώντας και την πιο μικρή λεπτομέρεια. Ήταν η πρώτη φορά που πετούσε ψηλά, ειδικά με έναν άνθρωπο τόσο ξεχωριστό για την καρδιά της. Έκανε σαν μικρό κοριτσάκι, και ο Ορφέας το απολάμβανε αυτό. Ήταν αποφασισμένος, ήθελε να κάνει όλα της τα όνειρα πραγματικότητα. Οτιδήποτε και αν του ζητούσε θα γινόταν δικό της, γιατί η Δάφνη του δίδαξε το πιο σημαντικό, την αγάπη.