Έρωτας & Τιμωρία

Όλα για εσένα

Μετά από έναν μήνα.

Πέρασε ένας μήνας απόλυτης ευτυχίας. Πλέον έχουμε εγκατασταθεί στο καινούργιο μας σπίτι. Η σχέση της μάνας μου με τον Ορφέα έχουν γίνει άριστες! Από την άλλη η μάνα του... έχει εξαφανιστεί. Κατά μία έννοια, είναι καλύτερα έτσι. Είμαστε και εμείς πιο ήσυχοι, κυρίως ο Ορφέας.

Σήμερα είναι Παρασκευή, η ώρα έχει πάει οκτώ και εγώ έχω αναλάβει να κλείσω το μαγαζί. Κάθομαι στο ταμείο και ζωγραφίζω αφηρημένα με τον στυλό πάνω στο χαρτί. Ζωγραφίζω τώρα τρόπος του λέγειν. Κάτι σχήματα κάνω για να περάσει η ώρα. Αλλά ο χρόνος κυλάει τόσο βασανιστικά αργά. Σηκώνω το κεφάλι για να ρίξω μια ματιά τριγύρω. Δεν αντέχω άλλο, θα πάρω τον Ορφέα τηλέφωνο. Αμέσως παίρνω την συσκευή από δίπλα μου για να καλέσω τον αριθμό του, αλλά ξαφνικά ακούω την πόρτα να ανοίγει. Σηκώνω το κεφάλι για να δω τον Ορφέα να μπαίνει μέσα στο μαγαζί, κρατώντας ένα κόκκινο τριαντάφυλλο στο χέρι
«μωρό μου»
Αναφωνώ έκπληκτη, κάνοντας τον να χαμογελάσει στραβά
«πάνω που ετοιμαζόμουν να σου τηλεφωνήσω»
Λέω καθώς σηκώνομαι από την θέση μου για να τον πλησιάσω τρέχοντας
«το είχα καταλάβει πως βαριόσουν...»
Λέει ενώ τυλίγει το χέρι του γύρο από την μέση μου
«για αυτό σου οργάνωσα μια μικρή έκπληξη»
Προσθέτει και μου δίνει το τριαντάφυλλο. Του χαμογελάω στραβά
«τι έκπληξη δηλαδή;»
«πρώτα πρέπει να πάμε στο σπίτι για να αλλάξουμε ρούχα»
Λέει ενώ σπρώχνει τα μαλλιά από τους ώμους μου
«μμμ, και μετά;»
«μετά; μετά... θα δεις»
Λέει και μου δίνει ένα σύντομο φιλί στα χείλη. Τον κοιτάζω και μου κλείνει το μάτι πονηρά. Κάτι σχεδιάζει πάλι αυτός, αλλά είμαι σίγουρη ότι θα μου αρέσει.

Ορφέας POV

Φτάνουμε έξω από το μεγάλο κτίριο, τα φώτα είναι κλειστά. Σίγουρα ήρθανε!
«τι είναι εδώ;»
Με ρωτάει
«θα δεις»
Λέω και βγαίνουμε μαζί από το αυτοκίνητο. Την πλησιάζω για να πιάσω το χέρι της, αλλά προς έκπληξη μου τραβιέται
«τι συμβαίνει;»
«έτσι απλά; δεν θα μου δέσεις τα μάτια με κανένα μαντίλι;»
Η ερώτηση της με κάνει να γελάσω
«όχι μωρό μου, αυτή την φορά απλά θα τα κλείσεις, χωρίς μαντίλια»
Λέω και ένα χαχανητό ξεφεύγει από τα χείλη της. Είναι αξιολάτρευτη!
«έλα, πάμε μέσα»
Προσθέτω ενώ τυλίγω τα δάχτυλα μου στα δικά της. Περπατάμε μαζί ως την είσοδο του μαγαζιού. Μόλις βάζω το κλειδί στην πόρτα, γυρίζω το κεφάλι για να την κοιτάξω
«υποθέτω πως σε αυτό το σημείο θα πρέπει να κλείσω τα μάτια μου, έτσι;»
Ρωτάει και χαμογελάω στραβά
«ακριβώς»
Αμέσως τα κλείνει, κάνοντας με να δαγκώσω το κάτω χείλος μου. Γυρνάω το κλειδί για να ξεκλειδώσω την πόρτα. Την πιάνω ξανά από το χέρι και την καθοδηγώ ως το εσωτερικό του κτιρίου. Κάνουμε μερικά βήματα, και σταματάμε
«τα ανοίγω;»
Ρωτάει με την έξαψη να ξεχειλίζει από τον τόνο της φωνής της. Κοιτάζω μπροστά, να δω αν είναι και οι υπόλοιποι έτοιμοι. Η Ζωή μου γνέφει ενθουσιωδώς. Ασυναίσθητα χαμογελάω
«ναι αγάπη μου, άνοιξε τα»
Απαντάω και εκείνη την στιγμή τα φώτα ανάβουν και τα παιδιά φωνάζουν ομόφωνα
«έκπληξη!»
Η Δάφνη φέρνει τα χέρια στο στόμα της, ως ένδειξη σοκ
«δεν το πιστεύω!»
Την ακούω να ψιθυρίζει ενώ κοιτάζει τους ανθρώπους που στέκονται απέναντι της
«να το πιστέψεις αγάπη μου»
Αποκρίνομαι χαμηλόφωνα κοντά στο αυτί της. Αμέσως γυρίζει από την άλλη για να ορμήξει στην αγκαλιά μου. Σαστίζω
«σ'ευχαριστώ»
Λέει τόσο σιγανά που αμφιβάλω αν άκουσα καλά. Την σφίγγω επάνω μου ενώ αφήνω ένα μικρό γελάκι ανακούφισης να ξεφύγει από μέσα μου
«δεν σου είπα ακόμη το καλύτερο»
Αμέσως τραβιέται από την αγκαλιά μου, ίσα ίσα για να με κοιτάξει κατά πρόσωπο
«δηλαδή;»
Ρωτάει και γελάω
«ρίξε μια ματιά τριγύρω...»
Αμέσως με υπακούει
«αυτό εδώ... θα γίνει ένα από τα καινούργια εστιατόρια της Θεσσαλονίκης. Αλλά θα έχει μεγάλη διαφορά από τα άλλα, γιατί θα το διευθύνεις εσύ»
Λέω κοντά στο αυτί της. Αυτόματα ένα τεράστιο χαμόγελο απλώνεται στο πρόσωπο της ενώ δάκρυα τρέχουν από τα μάτια της
«μη κλαις πριγκίπισσα. Έλα, πάμε να διασκεδάσουμε»
Λέω καθώς της πιάνω το χέρι. Δεν μου φέρνει αντίρρηση, ίσα ίσα που με ακολουθεί πρόθυμα.