Έρωτας & Τιμωρία

Υποχώρηση

Το βράδυ βγαίνουμε για έναν χαλαρό περίπατο στο λιμάνι. Όλα είναι πολύ όμορφα γύρω μας, πολύ ρομαντικά θα τολμούσα να πω, λες και η φύση συνωμοτεί με το σύμπαν για να μας ενώσει. Όσο περπατάμε δεν τολμάω να του μιλήσω, πόσο μάλλον να τον κοιτάξω. Είναι η πρώτη φορά που αισθάνομαι άβολα δίπλα του, και αυτό με κάνει να κολλάω. Γυρίζω ελάχιστα το κεφάλι, ίσα ίσα για να τον κοιτάξω με την άκρη του ματιού μου. Είναι τόσο μα τόσο όμορφος! Ένας επίγειος θεός που καταλάθος βρέθηκε μπροστά μου. Γιατί δεν υπάρχει περίπτωση να τον αξίζω εγώ αυτόν!
«δεν μιλάς πολύ απόψε...»
Σχολιάζει κάνοντας με να γυρίσω απότομα το κεφάλι από την άλλη
«συμβαίνει κάτι;»
«όχι, τίποτα»
Απαντάω κάπως βιαστικά. Που να πάρει!
«κι όμως, σε νιώθω λίγο νευρική»
Επιμένει, γιατί επιμένει; Δαγκώνω δυνατά το κάτω χείλος μου. Η αίσθηση της αγωνίας με έχει καταβάλει ολόκληρη, από την κορυφή ως τα νύχια. Ξεροκαταπίνω
«ξέρεις Ορφέα, θέλω να συζητήσουμε κάτι»
Αυτόματα τα βήματα του σταματάνε. Τα βλέμματα μας διασταυρώνονται και η καρδιά μου αυξάνει επικίνδυνα τους παλμούς της
«σε ακούω»
Ξαφνικά φαίνεται χλωμός. Τι έγινε;
«έχουν περάσει κάμποσες μέρες από τότε που... που εμείς οι δύο... βγαίνουμε. Και σκέφτηκα πως.... ίσως θα έπρεπε να...»
Γαμώτο, πως να του το θέσω; και πως θα τον κάνω να καταλάβει χωρίς να με παρεξηγήσει; Αλλά για στάσου μια στιγμή, και αν δεν θέλει; αν με θεωρεί αδιάφορη; Ω, να πάρει! ένας θεός ξέρει πως θα αντιδράσει όταν μάθει πως τα έφτιαξε με μια παρθένα. Χάλια, όλα χάλια!
«να;»
Με ρωτάει, και παρατηρώ ότι στο πρόσωπο του έχει απλωθεί ένα παιχνιδιάρικο χαμόγελο. Βαθιά ανάσα
«να προχωρήσουμε, ξέρεις... να πάμε ένα βήμα... παρακάτω»
Θεέ μου, τι ντροπή! Είμαι σίγουρη πως το πρόσωπο μου έχει γίνει σαν ντομάτα αυτή την στιγμή. Φοβάμαι ότι από στιγμή σε στιγμή θα με πιάσουνε όλα μου τα τικ
«δηλαδή... θέλεις να...»
Δεν ολοκληρώνει την πρόταση του. Αυτό με αγχώνει ακόμα περισσότερο. Μένει για μερικά λεπτά σιωπηλός και κατσουφιασμένος. Το βλέμμα του είναι καρφωμένο στο έδαφος. Να πάρει, θάλασσα τα έκανα, είμαι σίγουρη! Τι βλακεία πήγα και έκανα, τι ήθελα και άκουσα τα κορίτσια. Τώρα σίγουρα θα με περάσει για καμιά λυσσασμένη. Που να πάρει!
«Δάφνη, είσαι σίγουρη ότι το θέλεις αυτό;»
Με ρωτάει και ξεροκαταπίνω
«αφού... αφού σου το ζήτησα»
Τραυλίζω, προσπαθώντας να φαίνομαι πειστική. Αλλά μάλλον φάνηκα το εντελώς αντίθετο. Ηλίθια!
«έλα, θα πάμε στο διαμέρισμα μου»
Τα φρύδια μου ανασηκώνονται από την έκπληξη
«ορίστε;»
«με άκουσες. Έλα»
Επιμένει έχοντας ξαφνικά ένα εντελώς σοβαρό ύφος. Με φοβίζει. Ένα μικρό κομμάτι μέσα μου θέλει να τρέξει, να φύγει μακριά του, αλλά ένα άλλο κομμάτι... Ξεφυσάω καθώς του δίνω το χέρι μου.