Έρωτας & Τιμωρία

Δοκιμασία

Δάφνης POV

Έχει νυχτώσει, και έχω μείνει μόνη μου στο μαγαζί. Ο κύριος Αποστόλης σχόλασε πιο νωρίς από εμένα, οπότε θα κλείσω εγώ απόψε. Μόλις βγαίνω έξω παρατηρώ πως ο σκοτεινός ουρανός είναι συννεφιασμένος. Κακό σημάδι αυτό. Να πάρει, ήθελα πολύ να καθίσω απόψε στο μπαλκόνι, με μια παγωμένη μπύρα στο χέρι. Τέλος πάντων. Γυρίζω από την άλλη για να κλειδώσω, αλλά ξαφνικά ένα χέρι κλείνει το στόμα μου, εμποδίζοντας με από το να φωνάξω. Τι γίνεται;
«κάνε ησυχία»
Νομίζω πως την ξέρω αυτή την φωνή. Είναι μια βαριά, τρομακτική. Με τραβάει ανάμεσα στα δύο κτίρια, ώστε να με κρύψει μέσα στο σκοτάδι. Η πλάτη μου συγκρούεται βίαια με τον τούβλινο τοίχο. Να πάρει, αυτό με πόνεσε. Ανοίγω τα μάτια για να σιγουρευτώ πως είναι αυτός
«τώρα σε έχω πραγματικά στο χέρι μικρή. Και το καλύτερο είναι πως δεν μπορείς να κάνεις τίποτα για να μου ξεφύγεις...»
Γαμώτο, όχι! Όχι, όχι αυτός! Προσπαθώ να του ξεφύγω, αλλά τα χέρια του με σφίγγουν πιο πολύ. Που να πάρει, με πονάει ο γελοίος
«από εκείνη την ημέρα που σε απέλυσα, δεν μπορώ να σε βγάλω από το μυαλό μου. Πίστεψε με, εκείνη την ημέρα αν ήμασταν μόνοι στο μαγαζί... σίγουρα θα σε είχα βάλει κάτω...»
Προσπαθώ να φωνάξω, αλλά η παλάμη του πνίγει τις κραυγές μου
«μην είσαι κακό κορίτσι. Αν κάτσεις ήσυχα, τότε θα το απολαύσεις. Πίστεψε με, θα σου αρέσει»
Είναι τρελός! Σε μια προσπάθεια να ξεφύγω, σηκώνω το γόνατο μου και τον πετυχαίνω στα αχαμνά του
«παλιό πουτάνα!»
Μουγκρίζει καθώς πιάνει την πονεμένη του περιοχή. Αυτή είναι η ευκαιρία μου. Κάνω να του ξεφύγω, αλλά με αρπάζει από τον λαιμό και με ρίχνει κάτω, με αποτέλεσμα να χτυπήσω λίγο το κεφάλι μου. Γαμώτο, αυτό πόνεσε
«τώρα την έκατσες μικρή»
Γρυλίζει και ξαφνικά μια δυνατή κλοτσιά προσγειώνεται στα πλευρά μου, κάνοντας με να αφήσω ένα επιφώνημα πόνου
«άντε λοιπόν, φώναξε για βοήθεια. Πες στον γκόμενο σου να έρθει να σε σώσει. Πόσο τσούλα είσαι, ε; σε μένα το έπαιζες παρθένα ενώ εκείνου του έκατσες με την πρώτη, έτσι;»
Λέει και με ξανά χτυπάει με το πόδι του. Μαζεύω το σώμα μου σε ένα κουβάρι, προσπαθώντας να με προστατέψω. Δεν θα αντέξω για πολύ
«αφού είσαι μια πουτάνα, γιατί δεν με άφησες και μένα να σε πηδήξω; Μήπως δεν σου άρεσε η μάπα μου, ε; πες μου!»
Άλλη μια κλοτσιά προσγειώνεται στα πλευρά μου, κάνοντας με να βγάλω άλλο ένα επιφώνημα πόνου
«που να σε-»
Η πρόταση του κόβεται απότομα και μετά ακούγεται ένας δυνατός θόρυβος. Τι συμβαίνει; Αμέσως ανοίγω τα μάτια μου για να δω τον Μακρή στο έδαφος και τον Ορφέα από πάνω του, να τον χτυπάει με το πόδι του όπου βρει
«σε ποιον μιλάς έτσι ρε καριόλι; ποιος νομίζεις ότι είσαι; με ποιο δικαίωμα την αγγίζεις;»
Του γρυλίζει ενώ τον χτυπάει σαν μανιακός. Ο Μακρής βγάζει κραυγές πόνου, τόσο δυνατές που είμαι σίγουρη πως ακούστηκαν παραέξω
«θα σε καταστρέψω, το ακούς; κανείς δεν τα βάζει μαζί μου, κανείς!»
Θεέ μου, είναι εξαγριωμένος. Όπως ένα άγριο θηρίο
«Ορφέα»
Ψελλίζω, θέλοντας να τον σταματήσω. Αν συνεχίσει έτσι, στο τέλος θα τον σκοτώσει
«Ορφέα!»
Λέω κάπως πιο δυνατά. Αμέσως σταματάει και γυρίζει για να με κοιτάξει
«Δάφνη»
Μουρμουρίζει ενώ πέφτει στα γόνατα μπροστά μου
«είσαι καλά;»
Ρωτάει καθώς παίρνει μαλακά το πρόσωπο μου στα χέρια του. Το ύφος του αγριεύει περισσότερο, τα ζυγωματικά του γίνονται πιο έντονα. Να πάρει, αυτό δεν είναι καλό
«πρέπει να σε πάω σε ένα νοσοκομείο»
«όχι, δεν θέλω να πάω σε νοσοκομείο!»
Πετάω αμέσως, κάνοντας τον να κατσουφιάσει
«μα πρέπει Δάφνη»
«είμαι εντάξει»
Αποκρίνομαι αλλά δεν φαίνεται να πείθεται. Που να πάρει, δεν θέλω να πάω! Αν με κρατήσουν εκεί, θα πρέπει να ενημερώσω την μάνα μου. Και ειλικρινά δεν θέλω να την αναστατώσω
«θα μείνεις σε μένα απόψε»
Η ανακοίνωση του με κάνει να σαστίσω
«τι; αποκλείεται!»
«Δάφνη μίλησα!»
Λέει με κατηγορηματικό τόνο, ενώ του ύφος του μου δείχνει ξεκάθαρα πως δεν δέχεται αντιρρήσεις
«καλά»
Ψελλίζω και την επόμενη στιγμή βρίσκομαι στην αγκαλιά του. Γαμώτο, το πλευρό μου πονάει, αλλά προσπαθώ να μην του το δείξω. Βαδίζει προς το αυτοκίνητο και πολύ προσεκτικά με απωθεί στο κάθισμα του συνοδηγού.