Έρωτας & Τιμωρία

Συγγενείς

Έχει περάσει ήδη μια βδομάδα από τότε που είμαστε επισήμως μαζί. Αυτές οι μέρες ήταν οι καλύτερες της ζωής μου. Κάθε μέρα βόλτες, εκπλήξεις, διασκέδαση, ότι ακριβώς χρειαζόμουν για να ηρεμήσω. Ο Ορφέας φροντίζει να με κρατά σε εγρήγορση με κάθε τρόπο, και ομολογώ πως αυτό με εντυπωσιάζει. Έχει πολύ φαντασία και αυτό με εξιτάρει όσο τίποτα άλλο.

Σήμερα είναι Πέμπτη, οπότε αποφάσισα να συναντηθώ με την Ιωάννα. Είχαμε καιρό να τα πούμε μόνες μας, και ομολογώ πως μου είχε λείψει αυτό. Αυτή την στιγμή καθόμαστε στο σαλόνι της, και συγκεκριμένα στο πάτωμα, μπροστά από τον μεγάλο καναπέ
«δηλαδή τώρα... είστε μαζί;»
Με ρωτάει κάπως έκπληκτη θα έλεγα. Χαχανίζω
«ναι Ιωάννα μου, είμαστε μαζί»
«και... τον άφησες να...»
Καταλαβαίνω που τη πάει την συζήτηση
«ναι Ιωάννα, προχωρήσαμε»
Της ανακοινώνω και αφήνει ένα επιφώνημα έκπληξης
«δηλαδή τον άφησες να γίνει ο πρώτος σου;»
Σχεδόν τσιρίζει, και πολύ φοβάμαι πως θα μας ακούσει όλη η γειτονιά. Εκτός αν μας έχει ακούσει ήδη
«ναι, δεν χρειάζεται να το μάθει όλη η οικοδομή!»
«συγγνώμη ρε φιλενάδα, αλλά... πραγματικά σοκαρίστηκα. Με τον Γιώργο ήσασταν πολύ καιρό μαζί, αλλά εσύ...»
Ξεφυσάω
«με τον Γιώργο ήταν αλλιώς. Ναι, ήμασταν για πολύ καιρό μαζί, υπήρχε το αίσθημα της εμπιστοσύνης. Όμως ο Ορφέας...»
Είναι πολλά περισσότερα! Τελικά οι σχέσεις των ανθρώπων δεν μετριούνται με τον χρόνο, αλλά με τις στιγμές τους
«με τον Ορφέα είμαι τρελά ερωτευμένη!»
Προσθέτω κάνοντας την να αφήσει ένα χαζό γελάκι
«φαίνεσαι»
Λέει προκαλώντας με και μένα να γελάσω μαζί της
«λοιπόν, σειρά σου»
Λέω έχοντας ένα πονηρό ύφος. Ανασηκώνει τους ώμους της
«δεν έχω κάτι να σου πω»
Απαντάει ενώ πειράζει νευρικά μια αόρατη κλωστή στο γόνατο της. Τώρα απορώ ποια από τις δυο μας προσπαθεί να δουλέψει
«αφού κάτι τρέχει ρε, μίλα!»
«ε τι να σου πω; γνώρισα κάποιον στην δουλειά και... μου ζήτησε να βγούμε απόψε»
Τα μάτια μου γουρλώνουν από την έκπληξη
«πλάκα κάνεις»
«όχι, καθόλου»
Αποκρίνεται ενώ χαμηλώνει το βλέμμα της στο πάτωμα. Δεν το πιστεύω αυτό που ζω! Είναι ίσως η πρώτη φορά που βλέπω την Ιωάννα να ντρέπεται, πόσο μάλλον εμένα
«αν κρίνω από το ύφος σου, σου αρέσει!»
Της λέω το συμπέρασμα μου και περνάει νευρικά το χέρι από τα μαλλιά της
«ε, μάλλον»
Το ύφος της μου προκαλεί ένα δυνατό γέλιο
«έλα ρε, μην με κοροϊδεύεις»
Λέει κάνοντας με να γελάσω περισσότερο
«δεν σε κοροϊδεύω, απλά τα έχω χάσει. Δεν περίμενα ποτέ ότι θα σε δω σε αυτή την φάση»
«της ερωτευμένης;»
Με ρωτάει κάπως διστακτικά
«ναι. Αν και νομίζω ότι σου πάει. Σε κάνει πιο γλυκιά ο έρωτας»
Λέω πειραχτικά. Ως απάντηση μου πετάει ένα από τα μαξιλάρια του καναπέ, με αποτέλεσμα να γελάσω ξανά. Είναι διασκεδαστικό το θέαμα
«πάντως ποιος θα το έλεγε. Εμείς ερωτευμένες! τώρα ο Χρήστος λείπει να μας φέρει καμία κοπέλα»
«μπα, δεν το νομίζω. Αυτός είναι απλώς τύπος, όπως λέει»
Λέω ενώ βαθαίνω την φωνή μου, κάνοντας την να γελάσει
«που θα πάει, θα στρώσει και εκείνος»
Λέει με σιγουριά στον τόνο της φωνής της. Εγώ αμφιβάλω βέβαια, αλλά τέλος πάντων. Ξαφνικά ακούγεται το τηλέφωνο μου. Το παίρνω από το τραπεζάκι δίπλα μου για να το σηκώσω
«παρακαλώ»
«γειά σου πριγκίπισσα»
Η ζεστή φωνή του Ορφέα με κάνει να λιώσω. Και να φανταστείς πως δεν είναι καν εδώ!
«καλησπέρα»
«τι κάνεις;»
«εδώ με την Ιωάννα πίνουμε καφέ. Εσύ;»
«ε, σχεδιάζω κάτι μικροπράγματα»
Κατσουφιάζω
«να αρχίσω να ανησυχώ;»
Λέω κάνοντας τον να γελάσει
«όχι μωρό μου, δεν χρειάζεται. Μπορείς να περάσεις το απόγευμα από το σπίτι μου;»
Νομίζω πως ξέρει ήδη την απάντηση στο ερώτημα του
«στις πέντε θα είμαι εκεί»
Η αλήθεια είναι πως έχω πολύ διάθεση σήμερα, και γενικά αυτές τις μέρες έχω πολύ όρεξη
«σου έλειψα καθόλου;»
Μπορώ να ακούσω το παράπονο στην φωνή του. Κάνει σαν κουταβάκι
«πολύ. Εγώ δεν σου έλειψα;»
«όσο δεν φαντάζεσαι. Ευτυχώς που την άλλη βδομάδα ξεκινάς δουλειά, δεν θα την πάλευα αλλιώς»
Λέει κάνοντας με να χαχανίσω
«εντάξει μωρό μου, αν είναι θα τα πούμε το απόγευμα, φιλιά»
Λέω και το κλείνω
«κοίτα χαμόγελο. Στα αυτιά σου κοντεύει να φτάσει»
Με πειράζει η Ιωάννα και στενεύω απειλητικά τα μάτια μου
«ποια μίλησε και τι είπε»
Αποκρίνομαι κάνοντας την να γελάσει δυνατά.

Η ώρα πέρασε ευχάριστα με την Ιωάννα. Γελάσαμε λίγο, είπαμε τα δικά μας, και τώρα κατευθύνομαι στο σπίτι του Ορφέα. Έχω τεράστια αγωνία που θα τον δω. Ξέρω πως ακούγεται γελοίο, αλλά έτσι αισθάνομαι, δεν μπορώ να το ελέγξω! Ο ταξιτζής σταματάει έξω από το σπίτι του
«ορίστε»
Λέω ενώ του δίνω τα λεφτά της κούρσας. Έπειτα βγαίνω βιαστικά από το αυτοκίνητο για να τρέξω ως την είσοδο. Χτυπάω μια φορά το κουδούνι, αλλά αργεί να ανοίξει. Θα αρχίσω να ανησυχώ. Ξανά πατάω το κουδούνι, ώσπου τελικά ανοίγει. Σαστίζω καθώς βλέπω έναν άγνωστο άντρα να στέκεται στην είσοδο
«γειά σου»
Λέει έχοντας ένα ζεστό χαμόγελο απλωμένο στα χείλη του. Δεν καταλαβαίνω
«εμ, καλησπέρα»
«να φανταστώ ψάχνεις τον Ορφέα έτσι;»
Με ρωτάει και γνέφω καταφατικά
«ναι, αλλά μάλλον... ήρθα σε ακατάλληλη στιγμή»
«Ντίνο, ποιος είναι;»
Γυναικεία φωνή! Η ανάσα μου κόβεται
«μια κοπέλα είναι αγάπη μου»
Αγάπη μου; Κάτσε, γιατί αρχίζω να τα χάνω. Εκείνη την στιγμή εμφανίζεται και ο Ορφέας στην είσοδο
«Δάφνη, πότε ήρθες;»
Με ρωτάει, φανερά έκπληκτος
«μόλις»
Απαντάω κάπως σφιγμένα. Εντάξει, αισθάνομαι αμήχανα, δεν μπορώ να το κρύψω. Το καλύτερο θα ήταν να εξαφανιστώ, να μπορέσω να σκεφτώ καθαρά
«α! ώστε αυτή είναι η περίφημη Δάφνη»
Αποκρίνεται ο άγνωστος άντρας, ο οποίος στέκεται ακόμη δίπλα από τον Ορφέα. Δεν καταλαβαίνω
«ορίστε;»
«τίποτα, έλα μέσα μωρό μου»
Μου λέει ο Ορφέας ενώ με πιάνει μαλακά από το χέρι για να με φέρει μέσα στο σπίτι. Κοιτάζω προς το σαλόνι για να εντοπίσω μια όμορφη γυναίκα με καστανά μαλλιά. Το πρόσωπο της είναι γλυκό, σαν κοριτσίστικο. Πρέπει να είναι κοντά στην ηλικία μου
«παιδιά, επιτρέψτε μου να σας συστήσω την κοπέλα μου, την Δάφνη»
Λέει ο Ορφέας, και νομίζω πως μπορώ να διακρίνω μια νότα περηφάνιας στον τόνο της φωνής του
«Δάφνη, από εδώ η ξαδέρφη μου η Ειρήνη»
«μόνο την Ειρήνη, ε;»
Αποκρίνεται με πειραχτικό τόνο ο άγνωστος άντρας, κάνοντας την Ειρήνη να χαχανίσει. Φαίνεται συμπαθητική. Αλλά δεν έχει σηκωθεί ακόμη από την θέση της, και από εδώ που είμαι... δύσκολα μπορώ να την διακρίνω. Περπατάω ως το μέρος της και τότε βλέπω το αναπηρικό αμαξίδιο. Δεν το πιστεύω!
«σε σόκαρα, ε;»
Με ρωτάει, αλλά δεν ακούγεται ενοχλημένη
«όχι, απλά.... δεν το περίμενα αυτό»
Αποκρίνομαι ενώ της χαρίζω ένα γλυκό χαμόγελο, προσπαθώντας να ελαφρύνω το κλίμα
«και από εδώ ο σύζυγος της ο Κώστας, η αλλιώς Ντίνος»
Πετάει ξαφνικά ο Ορφέας, κάνοντας με να γυρίσω από την άλλη μεριά για να δω τον λεγόμενο Ντίνο να με πλησιάζει
«χάρηκα Δάφνη. Έχουμε ακούσει πάρα πολλά για εσένα»
Ξαφνικά ακούγεται ένας αμήχανος βήχας, ο οποίος προέρχεται από τον Ορφέα
«άντε αγόρια, φέρτε μας από έναν καφέ»
Αναφωνεί ξαφνικά η Ειρήνη. Γυρίζω για να την κοιτάξω και μου κλείνει συνωμοτικά το μάτι. Ασυναίσθητα χαμογελάω. Μάλλον θα περάσουμε καλά.