Έρωτας & Τιμωρία

Οικογένεια

Μετά από έναν χρόνο.

Φτάνουμε έξω από τις φυλακές μαζί με τον Ορφέα. Δεν θα το κρύψω, έχω πολύ άγχος. Στρέφω το κεφάλι για να χαρίσω ένα καθησυχαστικό χαμόγελο στον Ορφέα
«δεν χρειάζεται να το κάνεις τώρα αυτό, το ξέρεις έτσι;»
Μου λέει με γλυκό ύφος. Απλώνω τα χέρια για να του χαϊδέψω τα μάγουλα
«σου είπα ότι δεν θα κάνω πίσω»
Λέω και ένα μικρό χαμόγελο χαράζεται στα χείλη του. Έπειτα φιλάει τις παλάμες μου
«θα σε περιμένω εδώ»
Λέει και κατεβάζω τα χέρια μου από το πρόσωπο του για να πάω στο επισκεπτήριο των κρατουμένων. Ο νεαρός αστυνομικός μου ανοίγει την πόρτα
«έχετε τριάντα λεπτά στην διάθεση σας κυρία»
Λέει με απόλυτα επαγγελματικό ύφος. Του γνέφω μια φορά με το κεφάλι και μετά μπαίνω μέσα. Μόλις βλέπω τον πατέρα μου να κάθεται πίσω από τον γυάλινο τοίχο, κρατώντας το τηλέφωνο στο χέρι του, αισθάνομαι ανακούφιση. Για μια στιγμή νόμιζα πως δεν θα δεχόταν να με δει. Μόλις κάθομαι στην πλαστική καρέκλα, σηκώνω το τηλέφωνο για να του μιλήσω
«μπαμπά;»
Ψελλίζω νιώθοντας κόμπους δακρύων πίσω από τα μάτια μου
«δεν ξέρεις πόση χαρά μου δίνει η παρουσία σου μάτια μου»
Λέει έχοντας ένα στοργικό χαμόγελο στα χείλη του. Τόσα χρόνια έλεγα πως είχα συνηθίσει χωρίς την παρουσία του. Νόμιζα πως είχα ξεπεράσει το κομμάτι πατέρας, αλλά μετά την ξαφνική του εμφάνιση... κατάλαβα πως είχα ανάγκη την παρουσία του στην ζωή μου. Μπορεί να μην υπήρξε και ο καλύτερος πατέρας, αλλά τουλάχιστον μετάνιωσε για τα λάθη του. Όλοι αξίζουμε μια δεύτερη ευκαιρία, έτσι δεν είναι;
«πως είσαι;»
«καλά. Δυσκολεύομαι λίγο με την εγκυμοσύνη μου, αλλά κατά τα άλλα καλά»
Λέω και τα πρώτα δάκρυα κάνουν την παρουσία τους
«θέλω να προσέχεις τον εαυτό σου Δάφνη μου, για να γεννηθεί και το κοριτσάκι μας δυνατό και υγιές»
Λέει ενώ το χαμόγελο του γίνεται μεγαλύτερο. Ασυναίσθητα γελάω, νιώθοντας χαρά αλλά και θλίψη ταυτόχρονα
«μην ανησυχείς, ο Ορφέας είναι συνεχώς στο πλευρό μου, δεν με αφήνει στιγμή μόνη»
Λέω και σιγά σιγά το χαμόγελο σβήνεται από τα χείλη του
«αυτός ο άντρας σε αγαπάει πολύ»
Δεν ξέρω αν αυτό το λέει σε μένα η στον εαυτό του
«κι εγώ τον αγαπώ»
«το έχω καταλάβει καρδούλα μου. Και δεν ξέρεις πόσο περήφανος είμαι που τα καταφέρατε, έστω και μέσα από τις δυσκολίες που σας δημιούργησα»
Δεν θέλω να τα θυμάμαι αυτά, δεν έχουν νόημα πλέον. Εξάλλου ο χρόνος περνάει, και μαζί του γιατρεύονται όλες οι πληγές
«αυτό είναι ένα θλιβερό κομμάτι που ανήκει πλέον στο παρελθόν. Σημασία έχει το παρόν»
«δεν ξέρω τι να κάνω για να με συγχωρέσετε. Ειδικά τον Ορφέα... τον ντρέπομαι τόσο πολύ»
Λέει ενώ χαμηλώνει το βλέμμα του στο πάτωμα. Ω μπαμπά!
«εγώ το έχω κάνει ήδη. Και η μαμά φαίνεται να το συνηθίζει όλο αυτό σιγά σιγά»
Κουνάει καρτερικά το κεφάλι
«η μάνα σου... μακάρι να μην με είχε γνωρίσει ποτέ. Της προκάλεσα μεγάλο κακό»
«μην το λες αυτό μπαμπά»
Λέω και τα θλιμμένα του καστανά μάτια συναντούν τα δικά μου
«δεν ξέρεις πόσο τυχερός αισθάνομαι που σε ακούω να με λες μπαμπά»
Σχεδόν μουρμουρίζει ενώ ακουμπάει το χέρι του στο πλαστικό τζάμι. Κάνω κι εγώ το ίδιο, θέλοντας να αγγίξω το χέρι του, έστω και με το πλαστικό να μας χωρίζει
«τέλος χρόνου»
Πετάει ξαφνικά ο αστυνομικός. Αφήνω μια ανάσα απογοήτευσης
«πήγαινε Δάφνη μου»
«δεν θέλω να σε αφήσω»
Λέω με το παράπονο φανερό στον τόνο της φωνής μου. Τον παρακολουθώ να μου χαμογελάει στοργικά
«κάθε μέρα θα είμαι εδώ και θα σε περιμένω»
Αυτό ακούγεται σαν όρκος. Του ανταποδίδω το χαμόγελο
«αντίο μπαμπά»
Λέω και αφήνω το τηλέφωνο πίσω στη θέση του. Έπειτα σηκώνομαι από την πλαστική καρέκλα για να βγω έξω από το δωμάτιο. Με πονάει που τον αφήνω εδώ, μόνο του. Μερικές φορές σκέφτομαι πως ίσως... ίσως δεν προλάβει να βγει από εδώ μέσα. Μου έχει κάνει μεγάλο κακό, αλλά τον αγαπώ ακόμη. Ίσως είμαι ανόητη που τρέχω από πίσω του, που τον υποστηρίζω, αλλά αυτό έχω ανάγκη να κάνω, και χαίρομαι που ο Ορφέας δεν με εμποδίζει σε αυτή μου την επιλογή
«Ορφέα;»
Λέω μόλις βγαίνω στον διάδρομο. Αμέσως σηκώνεται από την θέση του για να με πλησιάσει με γρήγορα βήματα
«πως είσαι;»
«καλά, απλώς λίγο κουρασμένη»
Λέω και χωρίς να το περιμένω, τυλίγει τα χέρια του γύρω από το σώμα μου, τραβώντας με σε μια προστατευτική αγκαλιά. Του το ανταποδίδω
«πάμε σπίτι μας»
Ψιθυρίζει κοντά στο αυτί μου. Δεν έχω την δύναμη να μιλήσω, το μόνο που θέλω αυτή την στιγμή είναι να ηρεμήσω.

Το βράδυ αφού έχουμε κάνει μπάνιο μαζί, βγαίνουμε από την ντουζιέρα για να σκουπιστούμε
«μείνε εδώ»
Λέει ο Ορφέας και έπειτα ανοίγει το ντουλαπάκι για να πάρει το μπουρνούζι μου. Αυτή του η περιποίηση με έχει σκλαβώσει. Μόλις επιστρέφει κοντά μου, ανοίγει το μπουρνούζι για να με βοηθήσει να το φορέσω
«ξέρεις, δεν χρειάζεται να γίνεσαι τόσο υπερβολικός. Μπορώ να το κάνω και μόνη μου»
Λέω με παιχνιδιάρικο τόνο, που τον κάνει να χαμογελάσει
«απλώς θέλω να σας φροντίζω όσο περισσότερο μπορώ»
Λέει και το χέρι του κατεβαίνει χαμηλά στην ελαφρώς φουσκωμένη μου κοιλιά
«κλωτσάει»
Ψιθυρίζω και ο Ορφέας γελάει
«ναι, την νιώθω»
Αποκρίνεται σχεδόν μουρμουριστά. Ακουμπάω το χέρι μου στο δικό του, και τα βλέμματα μας συναντώνται. Τρυφερά καστανά, καρφωμένα σε στοργικά πράσινα
«σε ευχαριστώ... για όλα!»
Λέω σιγανά, νιώθοντας ξαφνικά αδύναμη συναισθηματικά. Τον παρακολουθώ να έρχεται πίσω μου και να τυλίγει τα χέρια του γύρω από την μέση μου
«κοίταξε μας...»
Λέει χαμηλόφωνα κοντά στο μάγουλο μου. Αμέσως το βλέμμα μου υψώνεται στον καθρέφτη. Η εικόνα μας μαζί φαίνεται τόσο ταιριαστή, σαν να βγήκαμε από κάποιον πίνακα ζωγραφικής. Ιδιαίτερα ο Ορφέας φαίνεται πανέμορφος. Με τα βρεγμένα του μαλλιά, τα κατά πράσινα μάτια του, και αυτό το γλυκό χαμόγελο στα χείλη του. Νομίζω πως κάθε φορά που τον κοιτάζω, τον ερωτεύομαι ακόμη περισσότερο
«παλέψαμε πολύ για να φτάσουμε εδώ Δάφνη. Με το να βάλω τον εγωισμό μου μπροστά, ξέρω πως δεν θα κερδίσω τίποτα. Και εγώ το μόνο που θέλω είναι να είσαι εσύ ευτυχισμένη και ήρεμη»
Συνεχίζει και έπειτα μου δίνει ένα απαλό φιλί στον ώμο. Γυρίζω από την άλλη και τυλίγω τα χέρια μου γύρω από την μέση του ενώ κρύβω το πρόσωπο μου στον μυρωδάτο λαιμό του
«σε λατρεύω»
Ψιθυρίζω πάνω στο δέρμα του. Τυλίγει το ένα χέρι στην μέση μου, ενώ με το άλλο τρίβει τρυφερά την πλάτη μου
«κι εγώ μάτια μου, περισσότερο από οτιδήποτε»
Αποκρίνεται με τον ίδιο τόνο. Μερικές φορές νιώθω πως τα δύσκολα έχουν περάσει, αλλά μάλλον... έχω κάνει λάθος. Μετά από τον θάνατο της μητέρας του, ο Ορφέας έχει γίνει πιο ήρεμος, σαν να έχει ωριμάσει περισσότερο. Ώρες ώρες πιστεύω πως τον πιέζω τόσο πολύ με τις επιλογές μου, παρόλα που δεν μου δείχνει κάτι τέτοιο. Είναι πραγματικά ο τέλειος άντρας για εμένα, και για αυτό προσπαθώ να είμαι η τέλεια σύζυγος για αυτόν. Επειδή το αξίζει!