Έρωτας & Τιμωρία

Κακό προαίσθημα

Ορφέας POV

«δεν μπορώ να καταλάβω γιατί δεν τον άφησες να την απολύσει, αφού της άξιζε!»
Εδώ και μία ώρα ακούω συνεχώς την ίδια κασέτα. Όταν την πιάνουν αυτές οι υστερίες...
«είναι δυνατόν να λερώνει το πουκάμισο ενός Κυριαζή, και εσύ να λες ένα απλό, δεν πειράζει;»
Στριφογυρίζω τα μάτια μου
«δεν μιλάς τώρα έτσι; επειδή ξέρεις ότι έχω δίκιο. Αλλά μην ανησυχείς, μπορώ να μάθω τα πάντα για αυτή την μικρή και να την πετάξω εγώ η ίδια από την δουλειά της»
Δεν λέω κάτι, απλώς κοιτάζω έξω από το παράθυρο μου. Ευτυχώς που φτάσαμε στο σπίτι, δεν θα την άντεχα για περισσότερο
«θέλεις να ξεκινήσω τις διαδικασίες;»
Με ρωτάει μόλις ο Νίκος σταματάει το αυτοκίνητο έξω από τα σκαλιά του σπιτιού μου
«όχι, δεν θέλω να ξεκινήσεις τίποτα»
«μα, Ορφέα-»
«σταμάτα επιτέλους Πηνελόπη. Αν ήθελα να ασχοληθώ με την μικρή θα το είχα κάνει»
Λέω και εκείνη την στιγμή ο Νίκος μου ανοίγει την πόρτα
«κύριε»
Λέει με επαγγελματικό ύφος. Βγαίνω από το αυτοκίνητο και περπατάω με γρήγορα βήματα προς τις σκάλες. Μόλις μπαίνω μέσα στο σπίτι, πηγαίνω πάνω, στο δωμάτιο μου για να αλλάξω. Πετάω το σακάκι μου στο πάτωμα και μετά ξεκουμπώνω τα κουμπιά από το πουκάμισο μου. Εκείνη την στιγμή η εικόνα της έρχεται στο μυαλό μου. Μοιάζει με την μητέρα της... πολύ μάλιστα. Γαμώτο, όταν μου είπε πως είναι η κόρη του Χαλκιά, τρελάθηκα. Ήθελα τόσο απεγνωσμένα να της φωνάξω, να την διώξω. Δεν ήθελα να βρίσκομαι στον ίδιο χώρο μαζί της, ούτε να αναπνέουμε τον ίδιο αέρα. Την μισώ αυτή την οικογένεια. Ξεκουμπώνω όλα τα κουμπιά και μετά αφήνω το πουκάμισο να πέσει από τους ώμους μου. Κοιτάζω το λεπτό, μαύρο κορδόνι που είναι δεμένο γύρο από τον λαιμό μου. Στο τέλος του έχω κρεμασμένο το δαχτυλίδι της μάνας μου. Αυτό είναι το μόνο που μου έχει απομείνει από εκείνη. Όλες μου οι αναμνήσεις έχουν χαθεί. Μερικές φορές... την βλέπω στα όνειρα μου, θολά. Νομίζω πως μπορώ να την αγγίξω, να μυρίσω το άρωμα της, όμως όταν ανοίγω τα μάτια μου... όλα χάνονται. Εκείνη φεύγει και εγώ μένω μόνος μου. Κατάφερα να εκδικηθώ για τον θάνατο των γονιών μου, όμως απόψε... απόψε ένιωσα την ίδια επιθυμία να ξανά γεννιέται μέσα μου. Αν την βρω μπροστά μου... σίγουρα θα την σκοτώσω, ακόμη και αν χρειαστεί να το κάνω με τα ίδια μου τα χέρια. Ίσως η κόρη της να μην φταίει, όμως εκείνη έκανε μεγάλα λάθοι, και πρέπει να μου τα πληρώσει όλα!

Δάφνης POV

Επιστρέφω στο σπίτι, με τα γόνατα μου κομμένα από την κούραση
«επιτέλους τελείωσε»
Μουρμουρίζω καθώς πετάω τα πράγματα μου στην άκρη
«Δάφνη;»
Ακούω την μαμά μου να με φωνάζει. Γυρίζω το κεφάλι για να την δω να κατεβαίνει γρήγορα τα σκαλιά
«γύρισες κορίτσι μου!»
Λέει καθώς με πλησιάζει για να με φιλήσει στο μάγουλο. Ρουθουνίζω
«τι έγινε βρε μαμά; γιατί τόση χαρά που με βλέπεις;»
Ρωτάω έχοντας ένα μικρό χαμόγελο ικανοποίησης στα χείλη μου. Σπάνια κάθεται και με περιμένει. Συνήθως γυρίζει πτώμα από την δουλειά, η κοιμάται. Τώρα θα μου πεις, κι εγώ δεν γυρίζω μια φυσιολογική ώρα στο σπίτι, αλλά τέλος πάντων
«έχω ένα παράξενο σφίξιμο στην καρδιά παιδί μου. Λες και κάτι θα συμβεί»
Αυτό είναι σοβαρό
«μήπως ανησυχείς για κάτι μαμά; έγινε τίποτα στην δουλειά σου;»
«όχι κορίτσι μου, στην δουλειά όλα πάνε καλά. Αλλά... εσύ;»
Τώρα φτάσαμε στα δύσκολα. Κάθομαι στην πολυθρόνα, έτοιμη να της αποκαλύψω τα σημερινά γεγονότα
«παίζει να με απέλυσαν»
Τα μάτια της γουρλώνουν από το σοκ
«γιατί;»
«επειδή έριξα καταλάθος μερικά ποτά στο πουκάμισο ενός πλούσιου»
Κατσουφιάζει
«και δεν μπόρεσες να το εξηγήσεις αυτό στο αφεντικό σου;»
«έλα ρε μαμά, αφού ξέρεις πόσο στριμμένος είναι ο Μακρής. Το θετικό είναι πως... ο τύπος στον οποίο έριξα τα ποτά, δεν ήταν αγενής μαζί μου, το αντίθετο θα έλεγα»
«αυτό είναι καλό»
Λέει με την ελπίδα να λάμπει μέσα στα μάτια της. Ρουθουνίζω
«δεν ξέρω βρε μαμά. Θα δούμε αύριο»
Λέω καθώς ακουμπάω το σώμα μου πίσω, στην πλάτη της πολυθρόνας. Τα κόκαλα μου πονάνε υπερβολικά πολύ. Αισθάνομαι λες και είμαι ογδόντα χρονών. Είμαι κουρασμένη, αλλά για κάποιον περίεργο λόγο εκείνος έρχεται απρόσκλητος στο μυαλό μου. Εισβάλλει στις σκέψεις μου όπως ένας νυχτερινός κλέφτης, αλλά δεν καταλαβαίνω τον λόγο. Περίεργος τύπος. Και οι ερωτήσεις που μου έκανε... πραγματικά περίεργος. Τέλος πάντων, σημασία έχει ότι τελείωσε αυτή η μέρα, ελπίζω αύριο να πάνε όλα καλύτερα.