Έρωτας & Τιμωρία

Πόνος

Το βράδυ έφτασε, και εγώ στέκομαι στο σαλόνι, περιμένοντας την μάνα μου να εμφανιστεί. Ο θυμός δεν έχει καταλαγιάσει μέσα μου. Δεν ξέρω τι να σκεφτώ, δεν ξέρω αν πρέπει να πιστέψω τα λόγια του. Όμως δεν μπορεί να μπήκε σε τόσο κόπο για το τίποτα, δεν μπορεί να με έβαλε σε αυτή την διαδικασία για το τίποτα. Ξαφνικά η πόρτα ανοίγει, αναζωπυρώνοντας τον θυμό μου. Γυρίζω από την άλλη, έτοιμη για καβγά, γιατί ξέρω πως όλο αυτό... δεν θα εξελιχθεί σε καλό
«Δάφνη! τι κάνεις τέτοια ώρα εδώ; νόμιζα πως ήσουν στην δουλειά»
Λέει καθώς με πλησιάζει. Παίρνω μια βαθιά ανάσα, έτοιμη να την αντιμετωπίσω
«αλλού είναι η δουλειά μου μάνα»
Κατσουφιάζει
«γιατί αυτή η επιθετικότητα; τι σου συμβαίνει Δάφνη;»
Με ρωτάει, φανερά προβληματισμένη. Νιώθω σαν να φλέγομαι μέσα μου. Λες και κάτι με ωθεί να ανοίξω το στόμα μου
«γιατί δεν μου μίλησες για τον Κυριαζή;»
Τα μάτια της γουρλώνουν από το σοκ ενώ ταυτόχρονα κάνει δύο βήματα πίσω. Το χέρι τις πιάνει το μπράτσο του καναπέ για να στηριχθεί. Φαίνεται τρομοκρατημένη. Νομίζω πως δεν χρειάζομαι άλλη επιβεβαίωση. Μα τι περίμενε; πως δεν θα το μάθω ποτέ;
«σου τα είπε όλα, έτσι;»
«ναι, μου είπε για την σχέση σου με τον πατέρα του. Μα καλά, δεν ντράπηκες καθόλου; πως το έκανες αυτό; πως μπόρεσες να σκοτώσεις δύο ανθρώπους; πόσο τυφλή ήσουν μαμά!»
«κορίτσι μου, άφησε με να σου εξηγήσω...»
«ώστε για αυτό έφυγε ο μπαμπάς. Τώρα μπορώ να τα καταλάβω όλα. Θεέ μου, πως είναι δυνατόν... πως είναι δυνατόν να μην μου μίλησες όλα αυτά τα χρόνια;»
Νιώθω θυμό, λύπη, απογοήτευση, ανάγκη για εκτόνωση, νιώθω πολλά αυτή την στιγμή. Πολλά άσχημα συναισθήματα
«άκουσε με κορίτσι μου, δεν είναι έτσι τα πράγματα»
«και τότε πως είναι;»
Πετάω απότομα
«η μητέρα του Ορφέα φταίει για όλο αυτό το μπέρδεμα. Εγώ δεν απάτησα ποτέ τον πατέρα σου, δεν είχα την δύναμη να το κάνω, ούτε την ανάγκη. Η μάνα του και ο πατέρας σου τα έκαναν όλα αυτά, εκείνοι ήταν οι πραγματικοί εραστές»
Άλλη μια συνταρακτική αποκάλυψη. Αλλά δεν ξέρω αν πρέπει να την πιστέψω. Θεέ μου, έχω χάσει την εμπιστοσύνη μου απέναντι σε όλους!
«τι λες; τι είναι αυτά που λες;»
Λέω, παριστάνοντας την άνετη. Αμέσως με προσπερνάει για να φύγει. Τι διάολο;
«που πας;»
Ρωτάω αλλά δεν μου απαντάει. Με εξοργίζει ακόμη περισσότερο με αυτή της την στάση
«εδώ μιλάμε και εσύ απλά φεύγεις;»
Φωνάζω καθώς την ακολουθώ ως το δωμάτιο της. Μόλις μπαίνω μέσα, την βλέπω να ψάχνει κάτι μανιωδώς στο συρτάρι του κομοδίνου της
«τι κάνεις εκεί;»
Ρωτάω, αλλά δεν μου απαντάει. Γαμώτο μου!
«μίλα επιτέλους!»
Πετάω φωναχτά, θέλοντας να τραβήξω την προσοχή της. Ξαφνικά ισιώνει το σώμα της και με πλησιάζει, κρατώντας ένα χαρτί στο χέρι της
«αυτό είναι από τον πατέρα σου»
Λέει ενώ μου το δίνει. Κατσουφιάζω
«τι είναι αυτό;»
Ρωτάω, φανερά σαστισμένη
«εδώ βρίσκεται όλη η αλήθεια. Αυτό είναι το μοναδικό στοιχείο για να σου αποδείξω την αθωότητα μου. Διάβασε το»
Λέει και τώρα τα μάτια της έχουν βουρκώσει. Θεέ μου, τι κάνω; Πρέπει να συνέλθω
«δε... δεν μπορώ»
«πρέπει να το διαβάσεις Δάφνη, πρέπει να καταλάβεις ποιος λέει την αλήθεια»
«δεν έχω την δύναμη να το κάνω μαμά»
Ψελλίζω νιώθοντας ένα φράγμα μέσα μου να σπάει. Δεν μπορώ να το πιστέψω. Δεν είναι ότι λυπάμαι για τον πατέρα μου. Έχω μάθει να ζω με την απουσία του, αλλά αυτή του η πράξη... θα εκραγεί το κεφάλι μου!
«πριν από χρόνια, δούλευα ως οικονόμος στο σπίτι του Αντώνη Κυριαζή, και ο πατέρας σου ως κηπουρός. Εκεί έμπλεξαν αυτοί οι δύο....»
Κάνει παύση, για να μου ρίξει μια εξεταστική μάτια. Μέσα μου την ικετεύω να σταματήσει. Ο φόβος με έχει κατακλύσει, αλλά ένα μικρό κομμάτι μέσα μου θέλει να ακούσει την αλήθεια
«συνέχισε»
Σχεδόν ψελλίζω. Την παρακολουθώ να παίρνει μια βαθιά ανάσα, δίνοντας θάρρος στον εαυτό της
«ο πατέρας σου είχε τρελαθεί με αυτή την γυναίκα, όμως εκείνη έπαιζε μαζί του, όπως η γάτα με το ποντίκι. Την κυνηγούσε, έκανε σαν τρελός. Μέχρι που εκείνη τον βαρέθηκε και του είπε να χωρίσουν...»
Κάνει ξανά παύση για να καθίσει στο κρεβάτι. Το πρόσωπο της έχει χλωμιάσει. Με φοβίζει αυτό
«ο πατέρας σου δεν μπορούσε να το δεχτεί αυτό, είχε θιχτεί ο εγωισμός του. Η ζήλια τον τύφλωσε, με αποτέλεσμα να σκοτώσει την Μαρίνα μαζί με τον άντρα της»
Πως είναι δυνατόν; πως είναι δυνατόν να είχα ένα τέτοιο κάθαρμα για πατέρα;
«εκείνος τι απέγινε;»
Ρωτάω χαμηλόφωνα και ανασηκώνει τους ώμους
«δεν έχω ιδέα. Την ημέρα του ατυχήματος εξαφανίστηκε για πάντα από τις ζωές μας. Άφησε αυτό το γράμμα όπου τα εξηγούσε όλα, και μετά... απλώς εξαφανίστηκε. Δεν ξέρω αν ζει, η αν πέθανε. Δεν μπήκα ποτέ στον κόπο να τον ψάξω... δεν το ήθελα άλλωστε»
Και μπορώ να καταλάβω και τον λόγο πλέον. Ώστε για αυτό δεν της άρεσε να μιλάει για εκείνον, για αυτό όποτε άνοιγα την συζήτηση με αγνοούσε. Τώρα καταλαβαίνω πολλά. Αλλά ο Ορφέας...
«ο Ορφέας μου τα είπε αλλιώς. Πως εσύ ήσουν αυτή που τα είχε με τον πατέρα του»
Ρουθουνίζει ειρωνικά
«σου το είπα και πριν, δεν ήμουν ικανή να απατήσω τον πατέρα σου. Εξάλλου ζούμε μαζί τόσα χρόνια Δάφνη, αν είχα τόση ανάγκη τα λεφτά του Κυριαζή, η απλά έναν άντρα για να περνάω την ώρα μου, πιστεύεις ότι δεν θα τον είχα βρει ως τώρα;»
Το επιχείρημα της έχει μια βάση. Δεν μπορώ να την αμφισβητήσω, έχει δίκιο. Ξεφυσάω δυνατά καθώς περνάω τα χέρια από τα μαλλιά μου. Δεν ξέρω τι να σκεφτώ. Το μυαλό μου πάει να σπάσει με τις τόσες αποκαλύψεις. Δεν ξέρω τι είναι σωστό και τι λάθος. Τη πιστεύω την μάνα μου, αλλά ο Ορφέας... δεν ξέρω τι μου συμβαίνει αυτή την στιγμή
«όλα είναι τόσο μπερδεμένα μαμά. Εκείνος ο γελοίος-»
«σσσς, ηρέμησε αγάπη μου. Ηρέμησε»
Λέει καθώς με πλησιάζει για να με κρύψει μέσα στην αγκαλιά της. Αυτό χρειάζομαι την συγκεκριμένη στιγμή. Την στοργική αγκαλιά της μάνας μου. Τα δάκρυα λιμνάζουν από τα μάτια μου, αλλά δεν με νοιάζει. Το χρειάζομαι αυτό το ξέσπασμα, πρέπει κάπως να διώξω όλη αυτή την ένταση που αισθάνομαι
«με κορόιδεψε μαμά. Νόμιζα ότι... νόμιζα ότι με είχε ερωτευτεί»
Ψιθυρίζω ανάμεσα από τα αναφιλητά μου. Εκείνη μου χαϊδεύει στοργικά τα μαλλιά, προσφέροντας μου λίγη γαλήνη
«έλα κορίτσι μου, ηρέμησε. Τελείωσαν όλα πια»
Και αυτό είναι που με πονάει περισσότερο. Δεν ήθελα να τελειώσει όλο αυτό μεταξύ μας, δεν ήθελα να τον χάσω. Θεέ μου, έκανα ένα τεράστιο λάθος. Επένδυσα σε λάθος άνθρωπο, εμπιστεύτηκα έναν άντρα που στην τελική το μόνο που ήθελε, ήταν να με χρησιμοποιήσει ώστε να νικήσει τους δαίμονες του. Όμως αυτό δεν θα το αφήσω έτσι. Όπως προσπάθησε να με πονέσει, έτσι θα τον πονέσω και εγώ. Δεν πρόκειται να περάσει έτσι αυτό. Αν θέλει πόλεμο ο Κυριαζής, θα τον έχει!