Έρωτας & Τιμωρία

Μια νέα ζωή

Ορφέας POV

Έχει περάσει ήδη μια βδομάδα και όλα έχουν αλλάξει στην ζωή μου. Η καθημερινότητα μου έχει γίνει πιο όμορφη, πιο ήρεμη. Η Δάφνη φροντίζει συνεχώς για αυτό. Με την μάνα μου έχω κόψει κάθε επαφή, δεν θέλω να της ξανά μιλήσω, άλλωστε δεν το έχω και ανάγκη. Τόσα χρόνια πίστευα πως είναι νεκρή, δεν θα μου είναι δύσκολο να το πιστεύω για την υπόλοιπη ζωή μου.

Σήμερα είναι Τετάρτη, και έχω κλείσει ραντεβού για να δω ένα καινούργιο σπίτι. Θα παρατήσω το παλιό μου διαμέρισμα και το πατρικό μου. Ας το κρατήσει εκείνη, έτσι κι αλλιώς μόνο τα χρήματα την ενδιαφέρουν. Αυτή τη στιγμή βρίσκομαι στον δρόμο μαζί με την Δάφνη. Η διάθεση μου είναι στα ύψη. Η αλήθεια είναι πως έχω πολλά σχέδια για αυτό το καινούργιο σπίτι
«φαίνεσαι πολύ χαρούμενος»
Παρατηρεί η Δάφνη, κάνοντας με να χαμογελάσω ακόμα πιο πολύ
«η αλήθεια είναι πως είμαι»
Αποκρίνομαι ενώ της ρίχνω ένα σύντομο βλέμμα για να την δω να μου ανταποδίδει το χαμόγελο. Είναι απλά πανέμορφη! Μέσα σε λίγα λεπτά φτάνουμε στον προορισμό μας. Παρκάρω έξω από την μονοκατοικία και μετά σβήνω το αμάξι
«είσαι έτοιμη να δούμε το καινούργιο σπίτι;»
Ρωτάω, νιώθοντας την έξαψη να ανθίζει μέσα στο στήθος μου. Και αν κρίνω από το βλέμμα της, μάλλον είναι αμοιβαίο το αίσθημα
«εννοείται!»
Απαντάει κάνοντας με να αφήσω ένα πνιχτό γελάκι. Βγαίνουμε από το αυτοκίνητο και περπατάμε χέρι χέρι ως την είσοδο. Εκεί βρίσκουμε την ιδιοκτήτρια του σπιτιού, να περιμένει υπομονετικά την άφιξη μας
«καλώς ήρθατε, κύριε Κυριαζή»
Αναφωνεί η μεσήλικη γυναίκα μόλις φτάνουμε κοντά της
«καλησπέρα, κυρία Δερμέζη»
«είστε έτοιμοι να δούμε το σπίτι;»
Μας ρωτάει. Γυρίζω το κεφάλι για να ρίξω μια εξεταστική ματιά στην πανέμορφη κοπέλα που στέκεται δίπλα μου
«μωρό μου;»
«ναι, φυσικά»
Απαντάει αμέσως, κάνοντας με να χαμογελάσω στραβά. Είναι πράγματι αξιοθαύμαστη
«ελάτε»
Αποκρίνεται η κυρία Δερμέζη και την ακολουθούμε ως το εσωτερικό του σπιτιού. Μας δείχνει όλους τους χώρους, περιγράφοντας τα πάντα με λεπτομέρειες. Το σπίτι διαθέτει τρία δωμάτια, ένα μπάνιο, και έναν μεγάλο χώρο. Υποθέτω πως εδώ θα φτιάξουμε το σαλόνι μαζί με την κουζίνα
«αυτοί είναι οι χώροι του σπιτιού. Λοιπόν, τι λέτε;»
Μας ρωτάει η κυρία Δερμέζη μόλις βγαίνουμε από το μπάνιο. Γυρίζω το κεφάλι για να κοιτάξω την Δάφνη. Το βλέμμα της περιπλανιέται στον χώρο. Φαίνεται να της αρέσει
«τι λες μωρό μου;»
Ρωτάω βγάζοντας την από τις σκέψεις της. Αμέσως στρέφει το βλέμμα της επάνω μας
«είναι πολύ όμορφο το σπίτι, με μεγάλους χώρους, φωτεινό. Νομίζω πως θα σου ταιριάζει!»
Ακούγεται πραγματικά πολύ ενθουσιασμένη. Κάνω τα δύο βήματα που μας χωρίζουν για να της θέσω το εξής ερώτημα
«δηλαδή θα μπορούσες να ζήσεις εδώ;»
Τα φρύδια της ανασηκώνονται
«ορίστε;»
Με ρωτάει, φανερά σοκαρισμένη. Χαμογελάω
«λέω, θα σου άρεσε να μένεις εδώ; μαζί μου;»
Την παρακολουθώ να κοιτάζει αμήχανα τριγύρω, λες και ψάχνει την σωστή απαντηση. Ομολογώ πως με κάνει νευρικό αυτό
«Ορφέα... μου ζητάς να συγκατοικήσουμε;»
Μπίνγκο!
«ακριβώς»
Απαντάω λιτά και προς έκπληξη μου χαμογελάει γλυκά
«δεν νομίζεις πως είναι λιγάκι νωρίς;»
Ρουθουνίζω εύθυμα
«ίσα ίσα που νομίζω πως το έχουμε καθυστερήσει πάρα πολύ»
Αποκρίνομαι και την παρακολουθώ να δαγκώνει σκεπτική τον δείκτη της ενώ ρίχνει άλλη μια σύντομη ματιά τριγύρω. Μου αρέσει αυτό της το ύφος. Την κοιτάζω υπομονετικά, νιώθοντας σίγουρος για την απάντηση της
«νομίζω πως... μου ακούγεται καλό»
Αυτόματα ένα πλατύ χαμόγελο απλώνεται στα χείλη μου
«θα το διακοσμήσουμε όπως εσύ θέλεις. Και δεν χρειάζεται να ανησυχείς για το οικονομικό»
Αυτό φαίνεται να την δυσανασχετεί λίγο
«δεν θα τα αναλάβεις όλα μόνος σου!»
Λέει κάνοντας με να στριφογυρίσω τα μάτια
«εντάξει μωρό μου, όπως θέλεις»
Λέω ενώ τυλίγω τα χέρια μου γύρω από την μέση της
«πως σας φάνηκε τελικά;»
Μας ρωτάει η κυρία Δερμέζη, έχοντας ένα ευγενικό χαμόγελο στα χείλη της
«νομίζω ότι θα το πάρουμε»
Αποκρίνομαι και η Δάφνη αφήνει ένα σύντομο φιλί στο μάγουλο μου. Μου αρέσει που έχει γίνει τόσο εκδηλωτική μαζί μου, είναι σαν να μου ανοίγεται, σαν να αφήνει τον εαυτό της ελεύθερο.

Το βράδυ ξαπλώνουμε μαζί στο κρεβάτι του διαμερίσματος μου. Βρισκόμαστε ο καθένας στο πλευρό του, κοιτάζοντας ο ένας το πρόσωπο του άλλου
«τι;»
Ρωτάει έχοντας ένα παιχνιδιάρικο χαμόγελο στα χείλη της
«σκέφτομαι από ποιο παραμύθι μπορεί να σε έκλεψα»
Απαντάω πειραχτικά, κάνοντας την να γελάσει. Ω, αυτός ο ήχος!
«συγκεκριμένα δεν με έκλεψες από κανένα παραμύθι. Στην ουσία, με έβγαλες από μια βαρετή καθημερινότητα»
Τα λόγια της με κάνουν να χαμογελάσω γλυκά
«και εσύ με έβγαλες από μια ψεύτικη ζωή, χωρίς κανένα ενδιαφέρον»
Λέω χαμηλόφωνα με αποτέλεσμα το πρόσωπο της να σοβαρέψει. Με κοιτάζει σιωπηλή για μερικά λεπτά. Νομίζω πως κάτι σκέφτεται, αλλά δεν μπορώ να καταλάβω τι
«ώρες ώρες πιστεύω πως...»
Κάνει παύση και σηκώνει το χέρι για να χαϊδέψει το μάγουλο μου
«γεννηθήκαμε ο ένας για τον άλλον. Λες και ήταν γραφτό να σε συναντήσω»
Τα λόγια της με γεμίζουν με χαρά. Τυλίγω τα χέρια μου γύρω από το σώμα της, τραβώντας την στην αγκαλιά μου. Εκείνη έρχεται πρόθυμα και κρύβει το πρόσωπο της στον λαιμό μου
«κι εγώ το νομίζω αυτό. Εντωμεταξύ ήθελα να σου κάνω μερικές ερωτήσεις»
Σηκώνει ελαφρά το κεφάλι, ίσα ίσα για να με κοιτάξει κατάματα
«τι ερωτήσεις;»
«για παράδειγμα... πότε έχεις γενέθλια;»
Το πρόσωπο της μαλακώνει
«α! μάλιστα. Τα γενέθλια μου είναι την άνοιξη, και συγκεκριμένα τον Απρίλιο»
«και αυτό σημαίνει ότι σε έναν μήνα έχεις γενέθλια»
Συμπεραίνω κάνοντας την να ανασηκώσει δήθεν έκπληκτη το φρύδι της
«εσύ είσαι έξυπνος τελικά!»
Λέει πειραχτικά, με αποτέλεσμα να στενέψω τα μάτια μου. Αρχίζω να την γαργαλάω στα πλευρά, προκαλώντας της δυνατά γέλια και τσιρίδες
«όχι. Όχι, σταμάτα!»
Λέει μέσα από τα χαχανητά της. Το θέαμα με κάνει να χαμογελάσω
«Ορφέα!»
Συνεχίζει και τότε παρακολουθώ πως τα μάτια της έχουν βουρκώσει. Σταματάω να την γαργαλάω και σκύβω για να αφήσω ένα απαλό φιλί στα χείλη της
«έτσι θέλω να είμαστε για μια ζωή»
Τα μάτια της ανοίγουν απότομα ώστε να αντικρίσουν τα δικά μου. Η εύθυμη λάμψη έχει χαθεί από τα βάθη τους. Αυτό με κάνει να ανησυχώ. Σηκώνει τα χέρια και τα ακουμπάει στα μάγουλα μου
«σ'αγαπώ»
Αυτή η λέξη. Αυτή η μικρή, αλλά τόσο σημαντική λέξη, μόλις βγήκε από τα χείλη της. Μόλις μου εξομολογήθηκε όλα της τα συναισθήματα μέσα από μια λέξη
«εγώ σ'αγαπώ περισσότερο»
Αποκρίνομαι χαμηλόφωνα. Τα χείλη της ενώνονται τόσο γλυκά με τα δικά μου, τόσο απαλά. Τα χέρια μου αγκαλιάζουν το σώμα της, φέρνοντας την ακόμη πιο κοντά μου.