Έρωτας & Τιμωρία

Κενό

Ορφέας POV

Από εχθές κάθομαι στο γραφείο του πατέρα μου. Το κεφάλι μου έχει γεμίσει από σκέψεις και γεγονότα, αλλά για κάποιον παράξενο λόγο, εκείνη κυριαρχεί μέσα μου. Είναι παντού, στις σκέψεις μου, στα συναισθήματα μου. Γαμώτο, τι έπαθα στα ξαφνικά; αφού αυτά έπρεπε να της πω, έτσι έπρεπε να γίνει, για να ηρεμήσει η ψυχή της μάνας μου. Τώρα πήρα αυτό που ήθελα. Η κόρη της έμαθε την αλήθεια, και αυτό θα την κάνει να την μισήσει για πάντα. Όπως ακριβώς την μισώ και εγώ. Αλλά που να πάρει, δεν αισθάνομαι την ικανοποίηση που περίμενα. Λες και κάτι μου λείπει
«Ορφέα μου;»
Η φωνή της Πηνελόπης με βγάζει από τις σκέψεις μου. Υψώνω το βλέμμα μου στο πρόσωπο της
«τι θες;»
«σου έφερα ζεστό καφέ»
Λέει ενώ αφήνει την κούπα πάνω στην έδρα μου. Μόνο αυτό μου έλειπε
«ευχαριστώ, αλλά δεν το θέλω»
Αποκρίνομαι καθώς τρίβω τα μάτια μου
«από εχθές το βράδυ είσαι κλειδωμένος εδώ μέσα. Χρειάζεσαι δυνάμεις»
Από εχθές; γαμώτο, δηλαδή δεν κοιμήθηκα καθόλου; Τι τρέχει με σένα, Κυριαζή; Αμέσως σηκώνομαι από την θέση μου για να πάω στο σαλόνι
«θα φύγεις για την δουλειά;»
Ρωτάει η Πηνελόπη καθώς με βλέπει να φοράω βιαστικά το παλτό μου
«μάλλον»
Απαντάω σιγανά και μετά φεύγω από το σπίτι. Πρέπει να μάθω αν βρίσκεται ακόμη στο μαγαζί μου
«κύριε»
Λέει ο Νίκος καθώς φτάνω στο τελευταίο σκαλοπάτι
«δώσε μου τα κλειδιά του αμαξιού»
Αμέσως μου τα δίνει και μπαίνω στην θέση του οδηγού. Βάζω μπρος και φεύγω γρήγορα από το σπίτι.

Μόλις φτάνω στο κατάστημα, βρίσκω τον κύριο Αποστόλη να κάθεται στο ταμείο. Ρίχνω μια γρήγορη ματιά τριγύρω, αλλά εκείνη δεν φαίνεται πουθενά. Σίγουρα έφυγε. Γαμώτο μου!
«καλημέρα, κύριε Κυριαζή»
«καλημέρα. Η Δάφνη;»
Ρωτάω και ανασηκώνει τους ώμους του
«δεν ξέρω κύριε, δεν ήρθε σήμερα. Ίσως της έτυχε κάτι, η μπορεί και να αρρώστησε»
Όχι Αποστόλη, ξέρω πολύ καλά τι της συνέβη. Και ο υπαίτιος για όλο αυτό είμαι εγώ! Τι να κάνω τώρα; Να πάω να την βρω; και τι να της πω; Κάνω μεταβολή και φεύγω με γρήγορα βήματα από το κατάστημα. Νομίζω πως το κεφάλι μου θα σκάσει στα αλήθεια. Τι έκανα λάθος; γιατί αισθάνομαι έτσι;

Δάφνης POV

Το απόγευμα η μάνα μου λείπει στην δουλειά, οπότε κάλεσα την Ιωάννα να έρθει από το σπίτι για να τα πούμε. Είχα ανάγκη να μοιραστώ κάποιες σκέψεις μου μαζί της, γιατί με την Ιωάννα μπορώ να εκφραστώ πιο ελεύθερα από ότι με την μάνα μου, ιδιαίτερα στο θέμα Κυριαζής
«είναι μεγάλο καθίκι! μην σου πω ότι πρέπει να του βάλουμε φωτιά την εταιρία»
Λέει ενώ τα μάγουλα της έχουν κοκκινίσει από θυμό
«αλλού είναι το θέμα Ιωάννα»
Μουρμουρίζω
«που δηλαδή;»
«στο ότι δεν μπορώ να τον βγάλω από το μυαλό μου. Ακόμη και όταν νομίζω πως τον έχω ξεχάσει, εκείνος ξεπηδά από τα πιο σκοτεινά σημεία»
Η σκέψη του είναι κάτι σαν κατάρα. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί τον σκέφτομαι τόσο έντονα. Φυσικά ο έρωτας και όλα εκείνα που νόμιζα πως ήταν αληθινά, έχουν εξαφανιστεί τελείως από την καρδιά μου. Τώρα το μόνο που αισθάνομαι για αυτόν τον άνθρωπο... είναι μίσος. Και το ορκίζομαι πως όταν μου δοθεί η ευκαιρία, θα τον εκδικηθώ! Θα τον κάνω να πονέσει όπως με πόνεσε και εκείνος
«τώρα λες βλακείες. Αυτός ο άντρας σε πλήγωσε! σου είπε ξεκάθαρα ότι σε χρησιμοποίησε, και εσύ μου λες ότι-»
«δεν είπα ότι είμαι ακόμη ερωτευμένη μαζί του, Ιωάννα. Ναι, με πλήγωσε πολύ, και θα μου το πληρώσει αυτό! αλλά δεν μπορώ να τον βγάλω από το μυαλό μου, αυτό είναι το πρόβλημα»
Και δεν ξέρω τι να κάνω για να το σταματήσω
«ένας τρόπος υπάρχει»
Κατσουφιάζω
«δηλαδή;»
Χτυπάει παλαμάκια και σηκώνεται όλο χαρά από τον καναπέ
«σήκω να ντυθούμε, να βαφτούμε, γενικά να γίνουμε κουκλάρες και να βγούμε έξω»
Ωχ, δεν μου πολύ αρέσει αυτή η ιδέα
«γυναικοπαρέα θα είμαστε;»
«εννοείται! Σε δύο μέρες φεύγουν τα κορίτσια για Αθήνα, οπότε ευκαιρία είναι να κάνουμε ένα αποχαιρετιστήριο πάρτι»
Επιμένω πως δεν μου ακούγεται καλή η ιδέα της. Δεν θα το κρύψω, φοβάμαι μήπως τον συναντήσω. Και αν τον συναντήσω... δεν ξέρω καν πως πρέπει να αντιδράσω, δεν ξέρω τι θα κάνω. Δεν με εμπιστεύομαι στο συγκεκριμένο θέμα.