Έρωτας & Τιμωρία

Δεν μπορώ να το σταματήσω

Ορφέας POV

Λίγο πριν φτάσουμε στον προορισμό μας, σταματάω το αυτοκίνητο για να την κοιτάξω
«γιατί σταμάτησες;»
Ρωτάει φανερά ανήσυχη. Χαμογελάω
«επειδή θέλω να κλείσεις τα μάτια σου»
Απαντάω και τα φρύδια της σμίγουν ερωτηματικά
«δεν σε καταλαβαίνω»
Μουρμουρίζει και κουνάω ελαφρά το κεφάλι
«επίτρεψέ μου να σου δέσω τα μάτια»
Αποκρίνομαι όσο πιο μαλακά μπορώ. Δεν θέλω να την φοβίσω. Δεν με εμπιστεύεται, και αυτό είναι φανερό ακόμη και από τον τρόπο που με κοιτάζει
«δεν χρειάζεται, απλώς θα τα κλείσω»
Λέει ενώ στρέφει το βλέμμα της μπροστά. Για κάποιον λόγο αυτό με κάνει να χαμογελάσω. Ισιώνω το σώμα μου και πατάω μαλακά το γκάζι. Μετά από πέντε λεπτά, φτάνουμε στον προορισμό μας. Σβήνω την μηχανή και γυρίζω το κεφάλι για να την κοιτάξω
«μπορώ να τα ανοίξω τώρα;»
Ρωτάει, κάνοντας με να ρουθουνίσω
«όχι ακόμα»
Απαντάω και μετά κατεβαίνω από το αμάξι. Πηγαίνω στην μεριά της για να της ανοίξω την πόρτα
«άφησε με να σε βοηθήσω»
Προτείνω, αλλά δεν μου δίνει το χέρι της. Δαγκώνω το κάτω χείλος μου. Είναι πραγματικά πολύ πεισματάρα! Αλλά αντί να με εξοργίζει, με διασκεδάζει
«αν χρειαστεί, θα περιμένω μέχρι αύριο για την απάντηση σου»
Λέω και παρακολουθώ τα χείλη της να στραβώνουν σε ένα μειδίαμα. Έπειτα απλώνει το χέρι προς το μέρος μου, κάνοντας με να χαμογελάσω, γεμάτος ικανοποίηση. Παίρνω μαλακά το χέρι της και την καθοδηγώ προσεκτικά έξω από το αυτοκίνητο. Αλλά για μια στιγμή παραπατάει, με αποτέλεσμα να πέσει πάνω μου. Αυτή η απότομη επαφή στέλνει ένα δυνατό ρίγος στην ραχοκοκαλιά μου. Πρώτη φορά αισθάνομαι κάτι τέτοιο. Παρακολουθώ τα μάγουλα της να παίρνουν ένα απαλό, κόκκινο χρώμα. Με ικανοποιεί πολύ το γεγονός ότι μπορώ να την επηρεάσω
«εμ...»
Ξεκινάει να λέει και αμέσως την πιάνω από τους ώμους για να την σταθεροποιήσω στα πόδια της
«είσαι καλά;»
Ρωτάω και γνέφει καταφατικά. Πιάνω ξανά το χέρι της και συνεχίζουμε την πορεία μας προς το ιστιοπλοϊκό. Κάποτε της υποσχέθηκα μια βόλτα, και τώρα ήρθε αυτή η στιγμή. Σταματάμε μπροστά από την κουπαστή, με μένα να στέκομαι από πίσω της, αλλά η μοναδική επαφή που έχω μαζί της, είναι τα χέρια μου τα οποία κρατάνε τα μπράτσα της
«είσαι έτοιμη;»
Ψιθυρίζω κοντά στο αυτί της και παρατηρώ τις τρίχες του λαιμού της να ανασηκώνονται. Ελκυστικό αυτό το θέαμα
«ναι»
Απαντάει με δυσκολία, κάνοντας με να χαμογελάσω
«άνοιξε τα μάτια σου»
Λέω ενώ ισιώνω το σώμα μου. Ένα επιφώνημα έκπληξης ξεφεύγει από τα χείλη της καθώς βλέπει την απέραντη θάλασσα ή όποια απλώνεται σαν σκοτεινό πέπλο μπροστά μας
«πίστευα ότι θα σου άρεσε αυτό το μέρος. Άλλωστε σου είχα υποσχεθεί μια βόλτα»
Λέω και εκείνη την στιγμή νιώθω το ιστιοπλοϊκό να κινείται. Μόλις ξεκίνησε η βόλτα μας
«τι έχεις κάνει;»
Ψελλίζει, φανερά χαρούμενη. Χαμογελάω με την αντίδραση της
«κάτι ξεχωριστό για εσένα»
Λέω χαμηλόφωνα. Αμέσως γυρίζει το κεφάλι για να με κοιτάξει κατάματα. Όντως φαίνεται πολύ χαρούμενη, αλλά στα βάθη των ματιών της... νομίζω πως κρύβεται κάτι άσχημο. Δεν θα με συγχωρήσει εύκολα, το έχω καταλάβει πια. Αλλά θέλω τόσο απεγνωσμένα να προσπαθήσω! και ομολογώ πως είναι η πρώτη φορά που θέλω να προσπαθήσω για να κερδίσω μια γυναίκα. Όμως αυτή δεν είναι η οποιαδήποτε γυναίκα! Κλείνω τα μάτια και ξεφυσάω ενώ παράλληλα απομακρύνω τα χέρια μου από τα μπράτσα της
«ίσως βιάζομαι, ίσως όλο αυτό...»
Δεν ξέρω τι να πω. Το κεφάλι μου είναι γεμάτο από λέξεις, αλλά δεν ξέρω πως να τις συνδέσω σωστά ώστε να διαμορφώσω μια πρόταση. Δεν μπορώ να της εξηγήσω
«ο χρόνος θα δείξει...»
Τα λόγια της είναι κάτι σαν πράσινο φως για εμένα. Ανοίγω τα μάτια και την κοιτάζω διστακτικά
«ο χρόνος τα γιατρεύει όλα»
Προσθέτει ενώ ανασηκώνει δήθεν αδιάφορα τους ώμους της. Είναι νευρική, τα μάγουλα της έχουν κοκκινίσει ξανά. Αυτή είναι μια μικρή ικανοποίηση για εμένα
«είσαι κουρασμένη;»
Την ρωτάω και γνέφει καταφατικά
«έλα, πάμε στην καμπίνα»
Συνεχίζω ενώ απλώνω το χέρι μου προς το μέρος της. Για μια στιγμή πιστεύω πως δεν θα το πάρει, πως θα με κοιτάξει επιδεικτικά και μετά θα προχωρήσει μπροστά με το κεφάλι ψηλά. Αλλά προς μεγάλη μου έκπληξη, γλιστράει το χέρι της στην παλάμη μου, σαν ένα μικρό χελιδόνι που μόλις βρήκε μια φωλιά για να χωθεί. Η σκέψη με κάνει να χαμογελάσω σαν χαζός. Κουνάω ελαφρά το κεφάλι ενώ την οδηγώ ως την καμπίνα. Ανοίγω την πόρτα και πατάω τον διακόπτη για να ανάψουν τα φώτα
«δεν είναι τεράστιο, αλλά πιστεύω πως θα μας βολέψει»
Λέω και σιγά σιγά αφήνω το χέρι της. Αρκετή ικανοποίηση πήρα ως τώρα νομίζω. Αν και... δεν μου φτάνει μόνο αυτό. Αν με άφηνε θα έκανα πολλά περισσότερα από αυτά που σκέφτομαι. Και δεν εννοώ άσχημες πράξεις, αλλά καλές πράξεις. Πράξεις που θα την κάνουν να με εμπιστευτεί ξανά, και ίσως πιο δυνατά από ότι πριν
«το δωμάτιο είναι ευθεία. Υπάρχουν μερικά ρούχα στην ντουλάπα, καθαρές κουβέρτες και σεντόνια. Για οτιδήποτε άλλο χρειαστείς είμαι εδώ»
«και εσύ;»
Η ερώτηση της ήταν τελείως αυθόρμητη, το κατάλαβα
«τι εννοείς;»
«που θα κοιμηθείς;»
Το ύφος της φαίνεται κάπως ανήσυχο τώρα
«στο σαλόνι»
Απαντάω λιτά και απλά κουνάει καταφατικά το κεφάλι
«ωραία»
Ψελλίζει και την παρακολουθώ να περπατά γρήγορα προς το δωμάτιο. Ασυναίσθητα ένα τρυφερό χαμόγελο απλώνεται στα χείλη μου. Μπορεί να υπάρχει ένα μεγάλο χάσμα ανάμεσα μας, αλλά είμαι αποφασισμένος να το κλείσω. Την θέλω! την θέλω πολύ αυτή την γυναίκα. Και δεν την θέλω απλά για να ικανοποιώ τις ερωτικές μου επιθυμίες. Νομίζω πως ανάμεσα μας υπάρχει κάτι πιο ισχυρό από ένα απλό πάθος. Κάτι που ίσως καταφέρει να μας κρατήσει. Η πόρτα κλείνει και εγώ πηγαίνω να καθίσω στον καναπέ. Αμφιβάλω αν θα μπορέσω να κοιμηθώ απόψε, αλλά θα να κάνω μια προσπάθεια.

Έχουν περάσει πολλές ώρες από τότε που η Δάφνη κλείστηκε στο δωμάτιο. Βρίσκομαι ξαπλωμένος στον καναπέ, έχοντας τα χέρια πίσω από το κεφάλι μου. Δεν μπορώ να κοιμηθώ με τίποτα! λες και κάτι με παροτρύνει να σηκωθώ. Δεν μπορώ άλλο! Αμέσως σηκώνομαι από την θέση μου και πηγαίνω προς το δωμάτιο. Δεν κάνω τον κόπο να χτυπήσω, μιας και θα έχει κοιμηθεί ήδη. Ανοίγω την πόρτα όσο πιο αθόρυβα γίνεται. Μόλις την βλέπω ξαπλωμένη στο κρεβάτι, ένα παράξενο συναίσθημα γεννιέται μέσα μου. Κάτι που δεν έχω ξανά νιώσει. Την πλησιάζω με αργά βήματα. Φοράει μονάχα μια μπλούζα και το εσώρουχο της. Είναι ξαπλωμένη στο πλευρό της, έχοντας κουβαριάσει το πάπλωμα ανάμεσα στα πόδια της. Η εικόνα της θα ήταν αρκετά ελκυστική στα μάτια ενός άντρα, όμως τα δικά μου μάτια την κοιτάζουν διαφορετικά. Δεν βλέπουν απλά το σώμα της, αλλά την ψυχή της. Να πάρει, σκέφτομαι σαν ερωτευμένος, και δεν ξέρω αν αυτό μου βγει σε καλό. Τραβάω το πάπλωμα μαλακά από τα πόδια της για να την σκεπάσω, αλλά για κακή μου τύχη βλέπω το κεφάλι της να γυρίζει προς το μέρος μου
«Ορφέα; τι κάνεις τέτοια ώρα εδώ;»
Ρωτάει με βραχνή φωνή από τον ύπνο. Αυτό με κάνει να χαμογελάσω γλυκά
«ήρθα να δω αν είσαι εντάξει»
Απαντάω με ειλικρίνεια. Ανοιγοκλείνει μερικές φορές τα μάτια της, προσπαθώντας να τα κρατήσει ανοιχτά. Ξαπλώνω στο πλευρό μου δίπλα της, και πολύ διστακτικά απλώνω το χέρι για να περάσω μια τούφα που έχει ξεφύγει πίσω από το αυτί της
«με συγχωρείς που σε ξύπνησα»
Αν και δεν αισθάνομαι καθόλου τύψεις για αυτό. Εκπλήσσομαι μόλις την βλέπω να χαμογελάει στραβά
«είσαι κακός ψεύτης»
Λέει κάνοντας με να αφήσω ένα μικρό γελάκι
«για να το λες εσύ, μάλλον έτσι πρέπει να είναι»
Αποκρίνομαι παιχνιδιάρικα και τα μάτια της κλείνουν ξανά, αλλά το χαμόγελο δεν χάνεται από τα χείλη της. Αυτή η εικόνα της... μου είναι τόσο πρωτόγνωρη, αλλά μου αρέσει τόσο πολύ! Ξαφνικά αισθάνομαι τόσο μικρός μπροστά της, λες και δεν είμαι ο ίδιος Ορφέας. Πολύ αργά σκύβω προς το μέρος της και αφήνω ένα απαλό φιλί στο μάγουλο της. Δεν αντιδρά, ούτε ανοίγει τα μάτια της. Μάλλον κοιμήθηκε πάλι. Προσπαθώ να δώσω εντολή στο σώμα μου για να σηκωθεί, αλλά δεν μπορώ. Βασικά... δεν θέλω να φύγω από κοντά της. Κουβαριάζομαι δίπλα της, σαν μικρό παιδί. Το βλέμμα μου παραμένει καρφωμένο στο πρόσωπο της. Είναι σαν μαγνήτης! Δεν μπορώ να το σταματήσω. Και τώρα που το σκέφτομαι... δεν θέλω να το σταματήσω.