Έρωτας & Τιμωρία

Φύγε από δω

Δάφνης POV

«μαμά;»
Σαστίζω καθώς ακούω αυτή την λέξη να βγαίνει από τα χείλη του Ορφέα. Κοιτάζω προς την είσοδο για να δω μια ψηλή γυναίκα, με καστανοκόκκινα μαλλιά να στέκεται δίπλα από την πρώην αρραβωνιαστικιά του Ορφέα. Τι συμβαίνει τώρα;
«αγόρι μου!»
Αναφωνεί η γυναίκα και ορμάει καταπάνω του για να τον αγκαλιάσει. Το βλέμμα της συναντά το δικό μου, με αποτέλεσμα το πρόσωπο της να σκληρύνει
«αυτή δεν είναι η κόρη του Χαλκιά;»
Ρωτάει ενώ τραβιέται από την αγκαλιά του. Εκπλήσσομαι που με ξέρει. Τώρα με κοιτάζουν όλοι τους σαν χαμένοι, λες και εγώ είμαι το επίκεντρο της προσοχής
«δεν έχει σημασία, σημασία έχεις εσύ! Πως είναι δυνατόν να βρίσκεσαι εδώ; τόσα χρόνια σε είχα για νεκρή»
«κατάφερα να επιβιώσω από εκείνο το ατύχημα αγόρι μου»
Όπως το περίμενα
«και γιατί δεν εμφανίστηκες τόσο καιρό; που ήσουν;»
Αποκρίνεται ο Ορφέας, φανερά έξαλλος. Αυτή είναι η συμπεριφορά που της αξίζει!
«βρισκόμουν καθηλωμένη σε ένα κρεβάτι αγόρι μου. Βλέπεις το ατύχημα... μου προκάλεσε κάποιες επιπλοκές. Αλλά ήσουν συνεχώς στο μυαλό μου, δεν σε ξέχασα ούτε μια στιγμή!»
Λέει ενώ απλώνει το χέρι για να χαϊδέψει το μάγουλο του. Ο Ορφέας φαίνεται χαμένος για λίγο, σαν να μην μπορεί να την καταλάβει. Με φοβίζει όταν κάνει έτσι
«ξέρω πως είμαι απαράδεκτη, αλλά κατάλαβε με. Δεν μπορούσα ούτε να σηκωθώ από το κρεβάτι! Ήμουν σαν άρρωστη Ορφέα»
Το βλέμμα του συναντά το δικό μου, αφοπλίζοντας με εντελώς. Είναι μπερδεμένος, το ίδιο κι εγώ
«μοιάζει σαν ψέμα. Πως είναι δυνατόν να εμφανίζεσαι έτσι μετά από τόσα χρόνια; και τι διάολο περιμένεις από εμένα να κάνω;»
Αναφωνεί ξαφνικά ο Ορφέας ενώ γυρίζει το κεφάλι για να την κοιτάξει
«αρχικά θα ήθελα να διώξεις την κόρη του Χαλκιά από το σπίτι μας»
«η Δάφνη δεν έχει να πάει πουθενά! εδώ είναι η θέση της, μαζί μου»
Της αντιγυρίζει με επιθετικό ύφος. Αυτό δημιουργεί ένα αίσθημα ικανοποίησης μέσα μου. Την παρακολουθώ να τον κοιτάζει έντονα, ώσπου ρουθουνίζει ειρωνικά
«το ξέρεις όμως ότι η μητέρα της εκτός το ότι σκότωσε τον πατέρα σου, σκότωσε και τον θείο σου; το ξέρεις ότι εξαιτίας της η ξαδέρφη σου έμεινε ανάπηρη;»
Μαρμαρώνω στην θέση μου καθώς ακούω τα λόγια της. Όχι! όχι όχι όχι, δεν έπρεπε να συμβεί αυτό. Το σοκαρισμένο βλέμμα του Ορφέα στρέφεται στο δικό μου
«τι έκανε λέει;»
Μουρμουρίζει, έκπληκτος από τις αποκαλύψεις. Αμέσως κατεβάζω το κεφάλι ενώ κλείνω τα μάτια. Τι ταπείνωση θεέ μου
«Δάφνη τι λέει; πες μου ότι είναι ψέμματα»
Σχεδόν το απαιτεί. Δεν κουνιέμαι, ούτε ανασαίνω. Φοβάμαι! Φοβάμαι τόσο πολύ να ζήσω τη συνέχεια αυτής της κουβέντας. Ακούω τα βήματα του να με πλησιάζουν γρήγορα, σχεδόν απειλητικά
«μίλησε μου Δάφνη!»
Λέει με πιο αυστηρή φωνή. Σηκώνω διστακτικά το κεφάλι για να κοιτάξω το τσιτωμένο πρόσωπο του. Προσπαθώ να βγάλω φωνή ώστε να μιλήσω, αλλά δεν μπορώ. Το μυαλό μου έχει παγώσει, ένας δυνατός κόμπος έχει δημιουργηθεί στον λαιμό μου, εμποδίζοντας με να μιλήσω. Εκείνος επιμένει να με κοιτάζει με αυτά τα μεγάλα μάτια του, τα οποία έχουν σκοτεινιάσει από θυμό
«πως μπόρεσες να μου κρύψεις κάτι τέτοιο; πες μου, πως!»
Φωνάζει μπροστά στο πρόσωπο μου, κάνοντας με να κλείσω σφιχτά τα μάτια
«μυρίστηκε χρήμα από ότι φαίνεται. Και το χειρότερο είναι πως κατάφερε να σε κοροϊδέψει»
Αποκρίνεται η μάνα του, πυροδοτώντας τον θυμό που ήδη έχει συσσωρευτεί μέσα του. Είναι λες και μπορώ να τον νιώσω. Τα χέρια του κλείνουν σε δύο γροθιές και το σαγόνι του σφίγγεται
«συγγνώμη»
Καταφέρνω τελικά να ψελλίσω, αν και αμφιβάλω για το αν με άκουσε
«δεν θέλω να σε ξαναδώ ποτέ. Φύγε από δω»
Λέει με τόσο ήπιο τόνο που με τρομάζει. Ρίχνω μια σύντομη ματιά στην μάνα του, η οποία φαίνεται ικανοποιημένη από αυτή την σκηνή. Δεν έχω καμιά δουλειά εδώ. Αμέσως τον προσπερνάω για να φύγω με γρήγορα βήματα από το σπίτι. Αρχίζω να τρέχω στον δρόμο, μέσα στα σκοτάδια, χωρίς προορισμό. Τα δάκρυα συνεχίζουν να κυλούν στα μάτια μου, ενώ ο πόνος στην καρδιά μου γίνεται όλο και πιο δυνατός. Τι μου συμβαίνει; Σταματάω να τρέχω για να πάρω βαθιές ανάσες ώστε να γεμίσω με οξυγόνο τα πνευμόνια μου. Η οργή συσσωρεύεται μέσα στο στήθος μου, σαν ηφαίστειο που είναι έτοιμο να εκραγεί. Αφήνω μια δυνατή κραυγή να βγει από μέσα μου. Σε μισώ τόσο μα τόσο πολύ! Είναι τυχερός που δεν ζει, αλλά και αυτή... αυτή η σκύλα θα μου το πληρώσει το αποψινό, και ότι έκανε στην μάνα μου. Δεν θα την αφήσω έτσι, καιρός να πάρω κι εγώ την εκδίκηση μου.