Έρωτας & Τιμωρία

Ένα καλοστημένο σχέδιο

Η πρώτη μου βδομάδα στην δουλειά ήταν πραγματικά υπέροχη! Άρχισα να μαθαίνω όλο και περισσότερα. Ο κύριος Αποστόλης δεν με άφησε ούτε στιγμή μόνη! Ο Κυριαζής από την άλλη έχει εξαφανιστεί. Ούτε τηλέφωνα, ούτε επισκέψεις, ούτε τίποτα. Καλά εδώ που τα λέμε, δεν με χαλάει κιόλας.

Σήμερα είναι Παρασκευή, δηλαδή είναι η τελευταία μου μέρα στην δουλειά. Από Δευτέρα πάλι. Έχει σχεδόν βραδιάσει, και ο κύριος Αποστόλης κλείνει το ταμείο
«πιστεύω πως πήγε πολύ καλά σήμερα»
Λέω καθώς τον πλησιάζω
«κι εγώ το πιστεύω παιδί μου. Ομολογώ πως δούλεψες πολύ σκληρά. Με εντυπωσιάζει το πείσμα σου»
Τα λόγια του κυρίου Αποστόλη με κάνουν να φουσκώσω από περηφάνια. Είναι σημαντικό να σου τα λέει αυτά ένας έμπειρος άνθρωπος. Ξαφνικά ακούγεται η πόρτα του μαγαζιού. Αμέσως σηκώνω το κεφάλι για να δω τον κύριο Κυριαζή να μας πλησιάζει με γρήγορα βήματα
«κύριε Κυριαζή!»
Αναφωνεί χαμογελώντας ο κύριος Αποστόλης
«καλησπέρα. Ήρθα να δω πως πάνε τα πράγματα»
«λίγο αργά, δεν νομίζετε;»
Αποκρίνομαι εντελώς αυθόρμητα. Τα λαμπερά του μάτια στρέφονται επάνω μου, κάνοντας με να παγώσω για μερικά δευτερόλεπτα
«πως πήγατε σήμερα;»
«θαυμάσια! Νομίζω πως η Δάφνη τραβάει τους πελάτες, είναι το γούρι μας»
Λέει ο κύριος Αποστόλης, κάνοντας με να γελάσω
«εγώ απλώς κάνω την δουλειά μου, τίποτα παραπάνω»
Αποκρίνομαι κάπως ντροπαλά θα έλεγα. Από την άλλη ο Ορφέας φαίνεται τελείως σοβαρός. Άραγε έχει χαμογελάσει ποτέ του; αληθινά όμως! με την ψυχή του!
«εντάξει Αποστόλη. Πήγαινε, θα κλείσω εγώ το ταμείο»
«μάλιστα, κύριε Κυριαζή»
Αποκρίνεται χαμογελώντας ο κύριος Αποστόλης καθώς παίρνει το παλτό του από τον καλόγερο
«Δάφνη, εσύ θα μείνεις για λίγο μαζί μου»
Η δήλωση του Ορφέα με ξαφνιάζει
«εμ, εντάξει;»
Του απαντάω, αλλά ακούγεται περισσότερο σαν ερώτηση
«καλό σας βράδυ»
Λέει ο κύριος Αποστόλης καθώς βγαίνει από το κατάστημα. Ωραία, και τώρα έμεινα μόνη μου με τον λύκο. Τέλεια!
«πως σου φάνηκε αυτή η βδομάδα;»
Με ρωτάει αφηρημένα καθώς μετράει τα λεφτά του ταμείου
«πολύ καλή, κύριε Κυριαζή. Η δουλειά μου φάνηκε πολύ εύκολη και ευχάριστη»
Για μια στιγμή κοκαλώνει, κρατώντας το βλέμμα του χαμηλά. Ομολογώ πως αυτό με ανησυχεί. Κουνάει λίγο το κεφάλι και έπειτα ισιώνει το σώμα του
«χαίρομαι»
Μουρμουρίζει με απόλυτα σοβαρό ύφος, για να μην πω με ξινό
«έχεις αυτοκίνητο;»
Η ερώτηση του με ξαφνιάζει
«εμ, όχι»
Απαντάω σχεδόν σιγανά. Για μια στιγμή μένει σιωπηλός, ώσπου τελικά κλείνει το ταμείο και βάζει τα χρήματα σε έναν δερμάτινο χαρτοφύλακα
«τότε θα σε πάω εγώ στο σπίτι σου»
Λέει αδιάφορα, κάνοντας τα μάτια μου να γουρλώσουν από το σοκ
«δεν χρειάζεται να μπαίνετε σε κόπο»
«κανένας κόπος»
Αποκρίνεται καθώς με πλησιάζει
«ακολούθησε με»
Προσθέτει και έπειτα με προσπερνάει για να κατευθυνθεί προς την είσοδο του καταστήματος. Και ο Θεός βοηθός τώρα.