Έρωτας & Τιμωρία

Πατάς έναν όρο για να δημιουργήσεις έναν άλλο

Δάφνης POV

Ο ουρανός είναι γεμάτος αστέρια απόψε. Ο κόσμος τριγύρω φαίνεται τόσο μικρός και εγώ στέκομαι κοντά στην κουπαστή του ιστιοπλοϊκού, ψάχνοντας συνεχώς για κάτι με το βλέμμα μου
«Δάφνη...»
Η φωνή του Ορφέα! Αμέσως γυρίζω από την άλλη για να τον δω να έρχεται με αργά βήματα προς το μέρος μου. Φαίνεται τόσο όμορφος ντυμένος στα λευκά, μοιάζει σχεδόν με άγγελο. Για κάποιον λόγο μέσα μου αισθάνομαι ελεύθερη, λες και η μνήμη μου έσβησε. Τρέχω προς το μερος του για να τον αγκαλιάσω σφιχτά
«είσαι εδώ, μαζί μου»
Ψιθυρίζω κοντά στο αυτί του και μετά τραβιέμαι για να τον κοιτάξω κατά πρόσωπο. Ένα γλυκό χαμόγελο διαγράφεται στα χείλη του καθώς τα βλέμματα μας συναντώνται. Θέλω τόσο πολύ να γευτώ αυτά τα χείλη, να νιώσω την υφή τους στο δέρμα μου. Απλώνει το χέρι και διώχνει μερικές τούφες από το πρόσωπο μου
«τα άστρα δεν μπορούν να συναγωνιστούν την ομορφιά σου Δάφνη μου»
Λέει χαμηλόφωνα, γεμίζοντας την ψυχή μου με χαρά. Τον κοιτάζω μέσα στα μάτια, επεξεργάζομαι τα χαρακτηριστικά του, θαυμάζω αυτό το πανέμορφο πρόσωπο. Είμαι πραγματικά τυχερή! Αλλά ξαφνικά βλέπω ένα μαύρο σύννεφο να μας σκεπάζει, σαν να μας προειδοποιεί για μια μεγάλη και ισχυρή καταιγίδα.

Αμέσως πετάγομαι από τον ύπνο μου, νιώθοντας τον σφυγμό μου να έχει πιάσει κόκκινο. Κοιτάζω τριγύρω για να συνειδητοποιήσω ότι έχει ξημερώσει. Ο Ορφέας; Τραβάω τα σκεπάσματα και σχεδόν τρέχω ως την είσοδο της καμπίνας. Ανοίγω την πόρτα, αλλά δεν βλέπω τίποτα άλλο γύρω μου πέρα από θάλασσα. Ο καιρός φαίνεται συννεφιασμένος. Δεν μου φαίνεται καλό αυτό. Ειδικά μετά το όνειρο που είδα. Βαδίζω στην άκρη του καταστρώματος, για να τον δω να στέκεται μπροστά από την κουπαστή. Η ένταση φεύγει με μιας από το σώμα μου. Είναι εδώ, είναι καλά. Χωρίς να το πολύ σκεφτώ, πηγαίνω κοντά του
«καλημέρα»
Αμέσως γυρίζει το κεφάλι για να με κοιτάξει. Η έκπληξη του μετατρέπεται σε χαρά καθώς με βλέπει να στέκομαι δίπλα του
«καλημέρα πριγκίπισσα»
Λέει έχοντας ένα υπερβολικά ζεστό ύφος. Ίσως είναι η πρώτη φορά που με κοιτάζει έτσι
«πως κοιμήθηκες;»
Με ρωτάει και ασυναίσθητα ακουμπάω τις παλάμες στους ώμους μου. Έχει λίγο κρύο
«καλά»
Απαντάω σιγανά ενώ κοιτάζω την απέραντη θάλασσα
«κρυώνεις;»
Ρωτάει, με την έγνοια φανερή στον τόνο της φωνής του. Γυρίζω το κεφάλι για να τον ξανά κοιτάξω. Φαίνεται πραγματικά να ενδιαφέρεται για εμένα. Ίσως τελικά να άλλαξε. Αλλά ένας τρόπος υπάρχει για να τον μάθω. Έχω να του θέσω ένα σημαντικό δίλημμα, αλλά προς το παρόν... θέλω να κάνω κάτι άλλο. Τον πλησιάζω με αργά βήματα για να σταθώ πολύ κοντά στο σώμα του. Με αργές και διστακτικές κινήσεις τυλίγω τα χέρια μου γύρω από την μέση του ενώ ακουμπάω το μάγουλο μου στο σκληρό του στήθος. Το δέρμα του είναι αρκετά ζεστό κάτω από το απαλό ύφασμα της μπλούζας του. Το άρωμα του έχει καταλύσει τις αισθήσεις μου, κάνοντας με να αισθάνομαι μια παράξενη ζεστασιά αλλά και ασφάλεια. Είναι ωραία όταν βρίσκομαι εδώ, στην αγκαλιά του
«Δάφνη...»
Λέει και μουρμουρίζω ως απάντηση. Τον ακούω να ρουθουνίζει
«πατάς τον όρο σου»
Προσθέτει και τρίβω αργά το μάγουλο μου στο στήθος του
«το ξέρω. Αλλά δεν νομίζω πως είναι κακό αυτό»
Ψελλίζω και προς έκπληξη μου, βγάζει το μπουφάν του για να το τυλίξει γύρω από τους ώμους μου. Τώρα είναι πολύ πιο ζεστά!
«όχι, δεν είναι κακό»
Αποκρίνεται σιγανά και σηκώνω ελαφρά το κεφάλι, ίσα ίσα για να κοιτάξω το πρόσωπο του. Τα βλέμματα μας διασταυρώνονται, στέλνοντας έναν δυνατό ηλεκτρισμό στην ραχοκοκαλιά μου. Το ύφος του είναι τρυφερό, όπως και στο όνειρο μου. Τα χέρια του είναι σφιχτά δεμένα γύρω μου, κρατώντας με ασφαλή μέσα στην αγκαλιά του. Τώρα ξέρω. Μετά από τον εφιάλτη μου, κατάλαβα πως ήρθε η ώρα να ξεκαθαρίσω κάποια πράγματα με τον κύριο Κυριαζή. Αλλά προς το παρόν, θέλω να απολαύσω την στιγμή. Ακουμπάω ξανά το κεφάλι μου στο στήθος του και κλείνω τα μάτια, αφήνοντας τον χρόνο να κυλήσει
«δεν ξέρεις πόση χαρά μου δίνεις αυτή την στιγμή»
Τον ακούω να ψιθυρίζει ενώ ακουμπάει το μάγουλο του στην κορυφή του κεφαλιού μου. Τα χέρια του με κρατούν όλο και πιο σφιχτά επάνω του, λες και φοβάται ότι θα του ξεφύγω. Πρώτη φορά με αγκαλιάζει τόσο σφιχτά. Τώρα για κάποιον λόγο μου έρχεται να βάλω τα κλάματα, αλλά όχι! δεν θα το κάνω. Ανοιγοκλείνω μερικές φορές τα μάτια, θέλοντας να διώξω τα δάκρυα μου
«μαζί σου αισθάνομαι ασφάλεια Ορφέα. Μπορεί να με πλήγωσες...»
Κάνω παύση και σηκώνω το κεφάλι για να τον κοιτάξω ξανά κατά πρόσωπο
«αλλά δεν έχω πάψει στιγμή να σε σκέφτομαι»
Αυτή είναι μια ειλικρινή εξομολόγηση. Ίσως να τον μίσησα στην αρχή, όταν έμαθα την αλήθεια, αλλά τώρα δεν είναι το ίδιο. Δεν είναι ο ίδιος! Το ότι βρισκόμαστε σήμερα εδώ, η στάση του εχθές, όλα όσα έχει κάνει για εμένα δεν μπορεί να είναι ψέμα. Δεν γίνεται να το δεχτώ!
«αυτό σημαίνει ότι νιώθουμε το ίδιο»
Ψιθυρίζει κάνοντας με να αφήσω ένα μικρό γελάκι
«εγώ όμως φοβάμαι, δεν ξέρω αν μπορώ να σε ξανά εμπιστευτώ»
«τότε ρίσκαρε, εξάλλου δεν έχεις να χάσεις κάτι»
Ω, κάνεις λάθος Ορφέα
«κι όμως έχω... την αξιοπρέπεια μου»
Λέω και παρακολουθώ τα μάτια του να επισκιάζονται από χιλιάδες συναισθήματα. Φαίνεται λυπημένος, ίσως και φοβισμένος, δεν ξέρω
«σου δίνω τον λόγο μου ότι δεν πρόκειται να σε προδώσω»
Και τώρα φτάνουμε στα ψηλά γράμματα. Παίρνω μια βαθιά ανάσα
«υπάρχει ένας τρόπος για να με πείσεις»
Λέω με σταθερή, αποφασιστική φωνή. Τα φρύδια του σμίγουν ερωτηματικά
«όπως;»
Φαίνεται περίεργος. Για μια στιγμή νιώθω ότι το βλέμμα του με αποδυναμώνει, λες και με παροτρύνει να κρατήσω κλειστό το στόμα μου. Να πάρει, δεν μπορώ να δειλιάσω τώρα!
«θέλω να σταματήσεις αυτή την ιδέα περί εκδίκησης. Να τα παρατήσεις, να μην προσπαθήσεις να βλάψεις την μάνα μου»
Η πρόταση μου τον σαστίζει εντελώς. Μένει για μερικά λεπτά σιωπηλός, να με κοιτάζει με αυτά τα μεγάλα, πράσινα μάτια του. Ώσπου τελικά ρουθουνίζει ειρωνικά
«όχι, αυτό δεν μπορεί να γίνει. Μη μου το ζητάς»
«Ορφέα, αν βλάψεις την μάνα μου... σημαίνει ότι βλάπτεις και μένα»
«εσύ δεν χρειάζεται να ανακατευτείς σε αυτή την ιστορία. Άλλωστε δεν σου το ζήτησα»
Όπως το φαντάστηκα. Αυτό είναι εγωιστικό. Επιλέγει να ζει με τα φαντάσματα του παρελθόντος του, όμως εγώ δεν θα στηρίξω αυτή του την επιλογή
«με αναγκάζεις όμως να πάρω θέση Ορφέα, και αυτό σημαίνει πως δεν μπορούμε να είμαστε μαζί»
Αυτόματα το ύφος του αλλάζει. Τα χείλη του μισανοίγουν ενώ τα φρύδια του σμίγουν. Φαίνεται να το σκέφτεται. Σχεδόν μπορώ να δω τα γρανάζια του μυαλού του να δουλεύουν γρήγορα, ψάχνοντας για μια πιθανή λύση
«όχι Δάφνη, μη το λες αυτό»
Μιλάει σαν να με ικετεύει. Με το ζόρι κρατιέμαι αυτή την στιγμή για να μην ξεσπάσω μπροστά του. Αλλά πρέπει να φανώ σκληρή. Εσύ με ανάγκασες να το κάνω Ορφέα
«θέλω να γυρίσω πίσω»
Του ανακοινώνω ενώ τον προσπερνάω για να απομακρυνθώ. Τα βλέφαρά μου κλείνουν σφιχτά και τα δάκρυα απειλούν να ξεφύγουν από τα μάτια μου. Κρατήσου Δάφνη, λίγο ακόμη
«δεν μπορώ να αναπνεύσω χωρίς εσένα!»
Πετάει ξαφνικά, κάνοντας με να παγώσω στην θέση μου. Αμέσως γυρίζω από την άλλη, για να αντικρίσω την απελπισία και τον φόβο στο πρόσωπο του. Ω, Ορφέα!
«τότε υποθέτω πως θα πρέπει να μάθεις να το κάνεις»
Η ψυχή μου πονάει. Είμαι ερωτευμένη μαζί του, αλλά και τόσο έξαλλη! Δεν μπορώ να το πιστέψω ότι μας αναγκάζει να το περάσουμε αυτό εξαιτίας του εγωισμού του. Γαμώτο, το ξέρω ότι χρειάζεται φροντίδα, αλλά αν δεν μπορεί να το καταλάβει ο ίδιος... Ξεφυσάω, φανερά απογοητευμένη. Κάνω μεταβολή και μπαίνω με φόρα μέσα στην καμπίνα. Πιστεύω πως στο τέλος θα καταλάβει και θα αλλάξει. Η μάλλον... αυτό θέλω να πιστεύω.