Έρωτας & Τιμωρία

Έστω και για λίγο

Κατά το απογευματάκι επιστρέφω στο σπίτι για να ετοιμάσω τα πράγματα μου. Ξέρω, είναι νωρίς για να ετοιμάζομαι, αλλά έχω μεγάλη αγωνία. Αυτή την στιγμή στέκομαι μπροστά από την ντουλάπα μου και κοιτάζω όλα μου τα ρούχα. Μου είπε να πάρω ζεστά ρούχα. Αυτό σημαίνει ότι θα πάμε κάπου όπου θα έχει πολύ κρύο; Ελπίζω να μην μου βγει ξινό
«Δάφνη;»
Η φωνή της μάνας μου με κάνει να τιναχτώ
«αμάν βρε μαμά, χτύπα και καμιά πόρτα, κάνε κανένα ήχο να σε καταλάβω»
Λέω ενώ την παρακολουθώ να κατσουφιάζει
«τι κάνεις εκεί;»
Με ρωτάει κάπως καχύποπτα. Ξέρω πως μπορεί να με καταλάβει πολύ εύκολα, οπότε πρέπει να το παίξω σωστά
«λέω αύριο να πάω μια μικρή εκδρομή»
Της ανακοινώνω και σηκώνει ερωτηματικά το φρύδι
«μόνη σου;»
Στραβοκαταπίνω
«ναι. Υπάρχει θέμα;»
Ρωτάω και ανασηκώνει δήθεν αδιάφορα τους ώμους
«αν αυτό σε ευχαριστεί. Απλώς μου κάνει εντύπωση που το αποφάσισες»
Και μένα μου κάνει εντύπωση, αλλά τέλος πάντων
«πρέπει να να ετοιμαστώ»
«λεφτά έχεις;»
Με ρωτάει
«ναι μαμά, μην ανησυχείς»
Απαντάω ενώ της χαρίζω ένα καθησυχαστικό χαμόγελο. Την παρακολουθώ να κουνάει καρτερικά το κεφάλι της και μετά φεύγει από το δωμάτιο. Αφήνω μια ανάσα ανακούφισης. Μάλλον τα κατάφερα. Αν και δεν μου αρέσει που της λέω ψέμματα. Τέλος πάντων, ας συγκεντρωθώ σε αυτή την ρημάδα την δουλειά μου.

Ορφέας POV

Η ώρα είναι εννιά το βράδυ και εγώ στέκομαι μπροστά από το παράθυρο του σαλονιού. Η νύχτα απόψε μου φαίνεται πολύ ήρεμη, πολύ όμορφη. Τα αστέρια λάμπουν πάνω από την πόλη της Θεσσαλονίκης. Η καρδιά μου χτυπάει από χαρά. Όσο σκέφτομαι ότι αύριο την ίδια ώρα θα βρίσκομαι μαζί της.... κάτι αλλάζει μέσα μου. Με κάνει πιο χαρούμενο αυτή η ιδέα
«Ορφέα;»
Η φωνή της Πηνελόπης σβήνει κάθε μου φαντασίωση. Ξεφυσάω
«τι θες;»
«γιατί δεν έρχεσαι επάνω;»
Ρωτάει ενώ την νιώθω να με πλησιάζει
«δεν θέλω να κοιμηθώ ακόμη»
Απαντάω ψυχρά. Ξαφνικά νιώθω το χέρι της να αγγίζει τον ώμο μου, κάνοντας με να τιναχτώ απότομα
«Πηνελόπη, σε παρακαλώ»
Λέω καθώς διώχνω ευγενικά το χέρι της. Ξεφυσάει, φανερά ενοχλημένη
«τι θα γίνει ρε Ορφέα; υποτίθεται πως μου ζήτησες να παντρευτούμε. Τι άλλαξε τώρα;»
Γαμώτο, αυτό το είχα ξεχάσει εντελώς
«δεν άλλαξε κάτι. Απλώς χρειάζομαι χρόνο»
Λέω κάνοντας την να ρουθουνίσει ειρωνικά
«με δουλεύεις Ορφέα; περίμενα τόσα χρόνια για αυτή σου την πρόταση, και τώρα που επιτέλους έκανες το βήμα, μου ζητάς να σου δώσω χρόνο; πόσο ακόμη!»
Η φωνή της ανεβαίνει αρκετές οκτάβες. Την έχω κάνει έξαλλη. Και αν το σκεφτείς λογικά, δεν έχει άδικο. Εγώ είμαι ο αναποφάσιστος σε όλη αυτή την ιστορία. Η πρόταση γάμου... μάλλον ήταν μια απερίσκεπτη κίνηση
«αν δεν μπορείς να περιμένεις άλλο, τότε ας το αφήσουμε»
Αφήνει ένα ειρωνικό γελάκι καθώς ακούει την πρόταση μου
«βέβαια, η εύκολη λύση. Όταν δεν μπορείς να τα βγάλεις πέρα, απλώς το σκας. Κλασσικός Ορφέας»
Τώρα το χοντραίνει το πράγμα
«δεν σου έχω δώσει το δικαίωμα να μου μιλάς έτσι»
Λέω ενώ εκείνη με κοιτάζει υπεροπτικά
«στο διάολο και συ και τα δικαιώματα σου Κυριαζή»
Λέει και την παρακολουθώ να φεύγει με γρήγορα βήματα από το σπίτι. Μένω σαστισμένος για λίγο, να κοιτάζω το κενό. Πρώτη φορά μου συμπεριφέρεται έτσι η Πηνελόπη. Συνήθως είναι ήρεμη, υπομονετική, αλλά σήμερα... φαίνεται ότι την έφτασα στα όρια της. Όμως δεν ήμουν εγώ αυτός που της ζήτησε να κάνει υπομονή, ούτε να περιμένει κάτι περισσότερο. Ήξερε από την αρχή ποιος είμαι και πως λειτουργώ. Δεν αισθάνομαι ενοχή για ότι συνέβη μόλις τώρα. Τέλος πάντων, καλύτερα να ετοιμαστώ για το βράδυ. Έχω μεγάλη αγωνία να δω την αντίδραση της. Ελπίζω να της αρέσει.

Δάφνης POV

Το βράδυ πλησιάζει, αλλά η ώρα κυλάει βασανιστικά αργά. Η καρδιά μου χτυπάει δυνατά, λες και θέλει να φύγει από το στήθος μου. Κοιτάζω για χιλιοστή φορά το ρολόι. Εννιά παρά τέταρτο. Γιατί ο χρόνος συνωμοτεί εναντίον μου; Ξαφνικά το τηλέφωνο μου δονείται, κάνοντας με να τιναχτώ. Αμέσως το παίρνω από το τραπέζι για να το κοιτάξω. Μήνυμα από τον Ορφέα.

Ορφέας:
Έφτασα στο σπίτι σου. Σε περιμένω απέξω.

Πρέπει να βιαστώ! Αμέσως παίρνω τον σάκο από το πάτωμα και βγαίνω τρέχοντας από το σπίτι. Μόλις φτάνω έξω από την αυλή, τον βλέπω να στέκεται μπροστά από ένα μαύρο SUV
«άφησε με να σε βοηθήσω»
Λέει καθώς με πλησιάζει για να πάρει τον σάκο από το χέρι μου
«ευχαριστώ»
Μουρμουρίζω ενώ νιώθω ένα μικρό κοκκίνισμα να βάφει τα μάγουλα μου. Δεν τολμάω να τον κοιτάξω, δεν έχω το θάρρος
«νομίζω ότι θα σου αρέσει πολύ εκεί που θα πάμε»
Λέει καθώς μπαίνουμε μέσα στο αυτοκίνητο. Δεν του απαντάω, απλώς κοιτάζω χαμηλά
«Δάφνη, θέλω να με εμπιστευτείς...»
Λέει καθώς ακουμπάει τα δύο του δάχτυλα στο πιγούνι μου, και ανασηκώνει μαλακά το κεφάλι μου
«έστω και για λίγο»
Προσθέτει έχοντας ένα μικρό χαμόγελο στα χείλη του. Νομίζω πως αυτό τον κάνει πιο γλυκό, ίσως και πιο τρυφερό θα τολμούσα να πω
«θα χρειαστεί πολύς χρόνος για να συμβεί αυτό»
Μουρμουρίζω και κουνάει ελαφρά το κεφάλι του
«θα περιμένω, όσο και αν χρειαστεί. Υπομονή και επιμονή»
Αποκρίνεται σιγανά και μετά παίρνει το χέρι του από το πρόσωπο μου. Αυτόματα αφήνω μια ανάσα που δεν είχα καταλάβει ότι κρατούσα. Να πάρει, με επηρεάζει. Ισιώνει το σώμα του και βάζει μπρος το αμάξι για να φύγουμε.