Έρωτας & Τιμωρία

Μόνο για απόψε

Ορφέας POV

Έχουν περάσει δύο μέρες όπου έμεινα στο νοσοκομείο. Σήμερα μου ανακοίνωσαν ότι μπορώ να φύγω, και ομολογώ πως αισθάνομαι τεράστια ανακούφιση που θα φύγω από αυτό το μέρος. Η Πηνελόπη δεν έχει επικοινωνήσει μαζί μου, και από ότι υποψιάζομαι... μάλλον έχει φύγει από την Θεσσαλονίκη
«τα πράγματα σου είναι έτοιμα. Εσύ;»
Λέει η Δάφνη, βγάζοντας με από τις σκέψεις μου
«νομίζω πως ναι»
Απαντάω κάπως αφηρημένα. Αμέσως αφήνει τον σάκο στην πλαστική καρέκλα και μετά έρχεται προς το μέρος μου για να πιάσει μαλακά το χέρι μου
«σε προβληματίζει κάτι;»
Με ρωτάει γλυκά, σαν να μιλάει σε ένα μικρό παιδί που δεν καταλαβαίνει
«δεν σκέφτομαι κάτι συγκεκριμένο, απλώς... άστο, δεν έχει σημασία»
Λέω προσπαθώντας να ξεφύγω από το θέμα
«όπως θέλεις»
Λέει ενώ μου χαρίζει ένα μικρό χαμόγελο. Η καρδιά μου χάνει κάποιους από τους χτύπους της, στην θέα αυτού του χαμόγελου. Αυτές τις δύο μέρες βρισκόταν συνεχώς στο πλευρό μου. Περάσαμε κάποιες δύσκολες στιγμές, αλλά αυτές μας έφεραν πιο κοντά
«γιατί με κοιτάζεις έτσι;»
Ρωτάει ενώ μου χαμογελάει. Κατσουφιάζω
«πως δηλαδή;»
«λες και θέλεις να μου πεις κάτι»
Απαντάει λιτά. Μένω για μερικά λεπτά σιωπηλός, προσπαθώντας να καταλάβω τα λόγια της. Ώσπου τελικά αφήνω ένα μικρό γελάκι να ξεφύγει από τα χείλη μου
«ίσως και να χεις δίκιο»
Μουρμουρίζω ενώ περνάω το χέρι από τα μαλλιά μου. Τα φρύδια της σμίγουν από περιέργεια, αλλά το χαμόγελο δεν φεύγει από τα χείλη της
«λοιπόν;»
Ρωτάει κάνοντας με να ρίξω άλλο ένα γελάκι
«λοιπόν... τι θα έλεγες να μείνεις για λίγες μέρες μαζί μου στο σπίτι; ξέρεις, για να με προσέχεις»
Είναι η καλύτερη ευκαιρία για να την πλησιάσω, και δεν εννοώ ερωτικά. Για μια στιγμή φαίνεται να το σκέφτεται σοβαρά, ώσπου τελικά ρουθουνίζει
«ξεχνάς ότι είσαι αρραβωνιασμένος;»
Ομολογώ πως η απάντηση της με ενόχλησε λίγο, αλλά δεν έχει και άδικο. Να πάρει, ίσως βιάστηκα να μιλήσω
«ο αρραβώνας διαλύθηκε Δάφνη»
Λέω και παρακολουθώ τις κόρες των ματιών της να διαστέλλονται
«γιατί;»
Ασυναίσθητα χαμογελάω. Λες και δεν ξέρει
«επειδή υπάρχεις μόνο εσύ στην ζωή μου Δάφνη...»
Η απάντηση μου την κάνει να χαμογελάσει συνεσταλμένα, ενώ παράλληλα ένα κοκκίνισμα βάφει τα μάγουλα της. Μου είχε λείψει αυτή η Δάφνη, η ευαίσθητη, η ντροπαλή
«λοιπόν;»
Εύχομαι με όλη μου την ψυχή να μου πει το ναι. Περιμένω για λίγο, ώσπου τελικά παρατηρώ ένα μικρό χαμόγελο να στραβώνει τα όμορφα χείλη της
«σύμφωνοι, αλλά μόνο για απόψε!»
Απαντάει κάνοντας με να χαμογελάσω πλατιά
«εντάξει, μόνο για απόψε»
Αποκρίνομαι και μου ανταποδίδει το χαμόγελο
«έλα, σήκω να φύγουμε»
Λέει καθώς με πλησιάζει για να κουμπώσει την ζακέτα μου. Την κοιτάζω σαν χαμένος για μερικά λεπτά. Το πρόσωπο της είναι πολύ κοντά στο δικό μου, τόσο που μπορώ να νιώσω την ανάσα της. Προσπαθώ, ειλικρινά προσπαθώ, αλλά δεν μπορώ να πάρω τα μάτια μου από αυτό το όμορφα σμιλεμένο στοματάκι. Το βλέμμα της υψώνεται στο δικό μου, κόβοντας μου την ανάσα. Τελικά μου είχε λείψει πάρα πολύ. Κοιτάζω έντονα τα χείλη της. Μια κίνηση και θα της κλέψω ένα φιλί, όπως παλιά. Είναι μονάχα μια μικρή κίνηση Ορφέα! Αυτόματα κλείνω τα μάτια για να συγκρατήσω τον εαυτό μου από αυτό που ετοιμάζομαι να κάνω. Είναι νωρίς ακόμη, άλλωστε εκείνη πρέπει να το θέλει πρώτη, εγώ είμαι ήδη αποφασισμένος. Αλλά τι λέω; Έχει θέσει έναν όρο ανάμεσα μας, έναν όρο που δεν ξέρω αν μπορώ να δεχτώ
«δεν ήταν ανάγκη να... το κάνεις αυτό»
Αποκρίνομαι με βραχνή φωνή. Κάνει ένα βήμα πίσω
«με συγχωρείς»
Το κοκκίνισμα επανέρχεται στα μάγουλα της, κάνοντας με να χαμογελάσω στραβά.