Έρωτας & Τιμωρία

Γενέθλια

Ο Σεπτέμβριος έχει μπει για τα καλά, και εγώ βρίσκομαι στον όγδοο μήνα της εγκυμοσύνης μου. Μπορώ να πω πως τον τελευταίο καιρό, τα πράγματα έχουν ηρεμήσει πάρα πολύ. Τώρα η μοναδική μας ασχολία είναι το μωρό μας.

Σήμερα η Ιωάννα είπε να μου κάνει μια μικρή επίσκεψη, μαζί με μερικές σακούλες
«κοίτα τι της πήρα. Μιλάμε θα πάθεις!»
Λέει ενώ βγάζει μια ροζ πιτζαμούλα
«φαντάσου το λίγο αυτό πάνω της. Δεν θα είναι μια κούκλα;»
Με ρωτάει και γελάω
«αφού η νονά της έχει γούστο»
Αμέσως κοκαλώνει καθώς ακούει την πρόταση μου
«η ποια της;»
«η νονά της»
Επαναλαμβάνω και παρακολουθώ το πρόσωπο της να σαστίζει. Φοβάμαι πως σε λίγο θα πάθει εγκεφαλικό, και δεν είναι και κανείς στο σπίτι να με βοηθήσει
«πότε... πότε το... αποφασίσατε;»
«εχθές το βράδυ. Αφού ο Ορφέας δεν έχει και πολλούς στενούς φίλους, ειπαμε να διαλέξουμε εσένα για νονά της μικρής, μιας και είσαι η καλύτερη μου φίλη»
Αμέσως τυλίγει τα χέρια της γύρω μου, κάνοντας με να αφήσω ένα μικρό γελάκι έκπληξης
«σε λατρεύω, πραγματικά!»
Λέει καθώς τραβιέται για να με κοιτάξει κατά πρόσωπο. Φαίνεται πραγματικά πολύ χαρούμενη με αυτή μου την ανακοίνωση. Η αλήθεια είναι πως φοβάμαι λίγο, γιατί η Ιωάννα είναι ικανή να πηγαίνει την μικρή κάθε βδομάδα για ψώνια, αλλά ας ελπίσουμε πως θα μπορέσουμε να το ελέγξουμε αυτό. Ξαφνικά ακούγεται το τηλέφωνο μου. Αμέσως το παίρνω από το τραπεζάκι για να κοιτάξω την οθόνη
«η Ειρήνη»
Αμέσως το σηκώνω
«έλα Ειρήνη μου»
«σόρυ αν ενοχλώ, απλά ήθελα να ρωτήσω τι κάνεις»
Λέει και μπορώ να νιώσω το γλυκό της χαμόγελο από την άλλη γραμμή
«δεν ενοχλείς καθόλου. Εδώ είμαστε με την Ιωάννα και τα λέμε. Εσείς τι κάνετε; ο Ντίνος;»
«καλά είναι, με βασανίζει. Όλη την ημέρα βρίσκεται πάνω από το κεφάλι μου. Μια με τις θεραπείες, μια με τα φάρμακα. Ώρες ώρες μετανιώνω που έκανα την εγχείρηση»
Λέει κάνοντας με να γελάσω. Η Ειρήνη έκανε άλλη μια προσπάθεια για να περπατήσει, αλλά αυτή την φορά φαίνεται να έχουμε θετικά αποτελέσματα. Βέβαια ο γιατρός είπε πως χρειάζεται πολλές φυσιοθεραπείες για να μπορέσει να ξανά περπατήσει, αλλά Αλλά έχουμε περισσότερες ελπίδες αυτή την φορά
«κι εγώ τα ίδια τραβάω με τον ξάδερφο σου. Δεν με αφήνει να κάνω τίποτα μόνη μου πλέον. Α! και τώρα που το ανέφερα, αύριο είναι τα γενέθλια του και σκέφτομαι να οργανώσω μια μικρή μάζωξη εδώ, στο σπίτι. Θα έρθετε;»
«εννοείται! κι εγώ ήθελα να σε ρωτήσω αν θα μαζευόμασταν, γιατί του πήραμε και δώρο»
«να αρχίσω να ανησυχώ;»
Λέω με πειραχτικό τόνο, κάνοντας την να γελάσει
«όχι, μην ανησυχείς, δεν άφησα τον Ντίνο να ψωνίσει μόνος του το δώρο»
Αποκρίνεται και τώρα είναι η σειρά μου να γελάσω
«ωραία, αν είναι αύριο μαζευόμαστε σε εσάς. Κατά τι ώρα;»
«κατά της οκτώ, σας βολεύει;»
«είναι μια χαρά! Αν είναι τα λέμε αύριο, γειά»
«γειά σου Ειρήνη»
Λέω και το κλείνω
«ώστε αύριο είναι τα γενέθλια του αντρούλη σου;»
Πετάει ξαφνικά με δήθεν υπεροπτικό τόνο η Ιωάννα, κάνοντας με να ξεφυσήξω
«ναι, και σκέφτομαι τι δώρο να του πάρω»
Πραγματικά έχω σπάσει το κεφάλι μου. Αυτός ο άνθρωπος έχει τα πάντα! δεν υπάρχει κάτι που να μπορείς να του αγοράσεις. Σκέφτηκα να του πάρω ίσως κάποιο ρολόι, η κανένα πουκάμισο, αλλά μου φαίνονται πολύ απλά δώρα. Θέλω κάτι πιο συμβολικό, κάτι που θα αντιπροσωπεύει την ψυχή του
«πάρ'του μια κολόνια»
Στριφογυρίζω τα μάτια
«λες να μην το σκέφτηκα; αλλά είναι πολύ απλό»
Αποκρίνομαι ενώ περνάω το χέρι από τα μαλλιά μου. Τι να του πάρω; τι να του πάρω; Χμμ, νομίζω πως κάτι βρήκα.