Έρωτας & Τιμωρία

Αρρώστια

Την επόμενη ημέρα ξυπνάω με μια παράξενη διάθεση. Νιώθω πως κάτι άσχημο θα συμβεί, ελπίζω όμως το προαίσθημα μου να μην βγει αληθινό. Σηκώνομαι από τον καναπέ για να δω τον Χρήστο να κοιμάται ακόμη στον διπλανό καναπέ. Ξεφυσάω. Για μια στιγμή σκέφτομαι να του στείλω μήνυμα, να δω αν είναι καλά. Έχω τις αμφιβολίες μου, αλλά... όχι, θα το κάνω! Παίρνω την συσκευή μου από το τραπέζι και καλώ τον αριθμό του. Η καρδιά μου χτυπάει δυνατά. Έχω τρελή αγωνία! Περπατάω πέρα δόθε μέσα στο δωμάτιο, αλλά τελικά δεν έχω καμία απάντηση. Τώρα ανησυχώ ακόμη περισσότερο. Πηγαίνω στην κουζίνα για να ετοιμάσω καφέ. Ξαφνικά ακούγεται το τηλέφωνο μου. Μακάρι να είναι αυτός! Αμέσως βγάζω το τηλέφωνο από την τσέπη μου. Αισθάνομαι τεράστια ανακούφιση καθώς βλέπω το όνομα του να αναγράφεται στην οθόνη
«Ορφέα;»
Αναφωνώ γεμάτη αγωνία
«δεν είμαι ο Ορφέας»
Παγώνω καθώς ακούω μια άγνωστη γυναικεία φωνή να μου απαντά από την άλλη γραμμή
«και τότε... ποια είστε;»
Ρωτάω νιώθοντας χαμένη
«η αρραβωνιαστικιά του»
Η απάντηση της μου σκίζει την καρδιά σαν μαχαίρι. Σφίγγω τα δόντια και συνεχίζω
«μπορείτε να μου τον δώσετε;»
«λυπάμαι αλλά είναι αδύνατον»
Κατσουφιάζω
«γιατί;»
«επειδή ο Ορφέας βρίσκεται στο νοσοκομείο»
Μαρμαρώνω καθώς ακούω την πρόταση της. Ο Ορφέας στο νοσοκομείο; Θεέ μου, νομίζω πως η ανάσα μου κόπηκε
«σε ποιο νοσοκομείο;»
Ρωτάω και αφού μου πει, της το κλείνω. Δεν κάθομαι στιγμή εδώ. Θα πάω να τον βρω, έστω και αν είναι εκείνη εκεί.

Μόλις φτάνω στον όροφο όπου νοσηλεύεται, βλέπω μια νεαρή γυναίκα να στέκεται στον διάδρομο, με το βλέμμα καρφωμένο στο πάτωμα και τα χέρια σταυρωμένα στο στήθος. Χωρίς να το πολύ σκεφτώ, τρέχω κοντά της
«πως είναι;»
Το βλέμμα της διασταυρώνεται με το δικό μου, κάνοντας με να παγώσω, το ίδιο και εκείνη. Την θυμάμαι αυτή την γυναίκα. Προς έκπληξη μου μου χαμογελάει υπεροπτικά
«καλά λένε πως τα μεγάλα πνεύματα ξανά συναντώνται»
Η ειρωνεία ξεχειλίζει από τον τόνο της φωνής της
«εσύ είσαι η αρραβωνιαστικιά του λοιπόν»
Μουρμουρίζω ενώ τώρα στέκομαι μπροστά της. Ρουθουνίζει
«κατ εικόνα μόνο»
Αποκρίνεται με μια νότα θλίψης στην φωνή της. Δεν καταλαβαίνω, και εδώ που τα λέμε δεν θέλω να καταλάβω
«πως είναι;»
Ρωτάω και μου χαμογελάει ξανά υπεροπτικά
«σε ενδιαφέρει να μάθεις;»
«μπορείς απλά να απαντήσεις στο ερώτημα μου;»
Αντιγυρίζω κάπως απότομα θα έλεγα, αλλά το μετανιώνω. Τι έχω πάθει; Κλείνω τα μάτια και παίρνω μια βαθιά ανάσα
«με συγχωρείς»
«όχι, δεν μπορώ να σε συγχωρήσω. Εξαιτίας σου... έχασα τον άνθρωπο που αγαπώ»
Τα μάτια μου ανοίγουν απότομα για να αντικρίσουν τα βουρκωμένα δικά της
«μην ανησυχείς, δεν πέθανε, αν και θα του άξιζε»
«μην το ξαναπείς αυτό!»
Σχεδόν της γρυλίζω, αλλά δεν φαίνεται να με φοβάται
«στην θέση σου θα αισθανόμουν πολύ γελοία. Σε εξαπάτησε και εσύ συνεχίζεις να τρέχεις από πίσω του σαν σκυλάκι»
Λέει ενώ με κοιτάζει αλαζονικά. Αλλά δεν μπορεί να με επηρεάσει, δεν έχει την δύναμη να το κάνει. Ξέρω ότι προσπαθεί να με μειώσει, δίνοντας έτσι μια ψευδαίσθηση στον εαυτό της ότι εγώ είμαι η κατώτερη και όχι αυτή. Ρουθουνίζω ειρωνικά
«ξέρω τι προσπαθείς, αλλά δεν θα το καταφέρεις»
Λέω και τώρα είναι η σειρά της να ρουθουνίσει ειρωνικά
«ξέρεις;»
«ναι, ξέρω πόσο πονάς, ξέρω πόσο ταπεινωμένη νιώθεις εξαιτίας του... μπορώ να σε καταλάβω. Η διαφορά μας όμως είναι ότι εγώ δεν θα πουλούσα την αξιοπρέπεια μου για έναν άντρα που δεν γυρίζει ούτε καν να με κοιτάξει»
Το βλέμμα της αγριεύει, το σαγόνι της σφίγγεται από θυμό
«πρόσεχε τα λόγια σου»
«γιατί; είπα κάτι που δεν ισχύει;»
«αν δεν ήσουν εσύ τότε όλα θα ήταν πολύ πιο εύκολα για εμένα»
Πετάει απότομα, κάνοντας με να αφήσω ένα μικρό γελάκι
«δεν γίνεται να το πιστεύεις αυτό»
Λέω όμως αυτή δεν με κοιτάζει. Το βλέμμα της είναι καρφωμένο στον απέναντι τοίχο, λες και εκεί βρίσκεται κάτι σημαντικό, κάτι που την βοηθάει. Το πρόσωπο της έχει παγώσει. Δεν ξέρω αν πρέπει να με φοβίζει αυτή της η αντίδραση
«να ξέρεις πως ο πόλεμος δεν τελείωσε. Είτε το θέλεις είτε όχι, μαζί μου θα καταλήξει»
Ρουθουνίζω ειρωνικά
«το ξέρουμε πολύ καλά και οι δύο πως εμένα θέλει, μαζί μου είναι ερωτευμένος... όχι μαζί σου»
«κλείσε το στόμα σου επιτέλους!»
Πετάει απότομα, κάνοντας με να μαρμαρώσω για λίγο στην θέση μου
«μου ανήκει, το καταλαβαίνεις; γεννήθηκα με την εικόνα του μπροστά μου, δεν γίνεται να τον χάσω από μια ανόητη σαν και σένα»
Θεέ μου, αυτή η γυναίκα έχει εμμονή με τον Ορφέα. Είναι άρρωστη. Και εκείνη την στιγμή έρχεται φευγαλέα το ερώτημα στο μυαλό μου: άραγε και εγώ έτσι θα καταλήξω; αν τελικά επιλέξει αυτήν, εγώ τι θα απογίνω; θα αρρωστήσω για έναν έρωτα που δεν εκπληρώθηκε ποτέ; Και μόνο στην ιδέα τρομάζω. Όχι, δεν θέλω να γίνω έτσι. Δεν θέλω να τον χάσω, αλλά ούτε και να ζητιανεύω για την αγάπη του. Ίσως ακούγεται εγωιστικό, όμως αυτή είμαι, έτσι έχω φτιαχτεί
«ελπίζω να γίνει σύντομα καλά»
Αποκρίνομαι ενώ κάνω μερικά βήματα πίσω, θέλοντας να απομακρυνθώ. Έπειτα κάνω μεταβολή και φεύγω από το νοσοκομείο. Μόλις φτάνω έξω στο προαύλιο, νιώθω λες και κάποιο φράγμα έχει σπάσει μέσα μου και αρχίζω να κλαίω. Θεέ μου, δεν το πιστεύω! Δεν ξέρω τι με πονάει περισσότερο. Το ότι έχει αρραβωνιαστεί με άλλη; η το ότι βρίσκεται εδώ μέσα εξαιτίας μου; Το μυαλό μου έχει γίνει ένα κουβάρι, νιώθω πως θα τρελαθώ! ειλικρινά χάνω το μυαλό μου με αυτή την ιστορία. Πόσο ντρέπομαι για τον εαυτό μου. Θέλω να φύγω από την Θεσσαλονίκη, να εξαφανιστώ για πάντα από τα δικά του εδάφη. Ίσως αυτό πρέπει να κάνω, και πολύ κακώς που δεν το σκέφτηκα πιο νωρίς. Αυτή είναι η λύση που ψάχνω.