Έρωτας & Τιμωρία

Λάθος timing

Μόλις φτάνουμε στο σπίτι, σβήνει το αυτοκίνητο και στρέφει το βλέμμα του στο δικό μου
«η παλιά σου γειτονιά...»
Λέει κάνοντας με να χαμογελάσω
«ίδια όπως και τότε»
Προσθέτει με νοσταλγικό ύφος
«δεν έχουν αλλάξει και πολλά»
Αποκρίνομαι καθώς ρίχνω μια σύντομη ματιά τριγύρω
«μονάχα εμείς»
Λέει κάνοντας με να στρέψω γρήγορα το βλέμμα μου στο πρόσωπο του
«εγώ δεν νιώθω κάποια αλλαγή. Ίσως μόνο στα κιλά»
Λέω κάνοντας τον να αφήσει ένα μικρό γελάκι να του ξεφύγει. Είναι μεταδοτικό
«θέλω να ξέρεις πως... δεν σταμάτησα στιγμή να σε σκέφτομαι εκεί κάτω, στην Αθήνα»
Ρουθουνίζω ειρωνικά
«όσο για αυτό είμαι σίγουρη»
«όχι, σοβαρά σου μιλάω»
Το βλέμμα του είναι έντονο στο δικό μου. Προσπαθεί να με πείσει, αλλά δυστυχώς δεν μπορεί
«υπήρχαν τόσες κοπέλες εκεί κάτω Γιώργο, γιατί να κολλήσεις σε μένα;»
Του εξηγώ το αυτονόητο. Στο κάτω κάτω όταν έφυγε είμασταν ακόμη παιδιά, δεν ξέραμε που πάνε τα τέσσερα. Δεν γίνεται να μου λέει κάτι τέτοιο τώρα
«επειδή εσύ είσαι μοναδική Δάφνη. Ίσως άργησα να το καταλάβω, αλλά ποτέ δεν είναι αργά»
Λέει καθώς σηκώνει το χέρι για να χαϊδέψει απαλά το μάγουλο μου. Παγώνω
«μακάρι να είχα το θάρρος να σου τα πω όλα αυτά πιο νωρίς, μακάρι να είχα την δύναμη να μείνω εδώ, μαζί σου. Ξέρω πως τα έκανα όλα σκατά, αλλά ποτέ δεν είναι αργά, ειδικά για έναν ερωτευμένο»
Υπό άλλες συνθήκες, ίσως με συγκινούσαν τα λόγια του. Όμως έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που είμασταν μαζί. Νόμιζα πως όλον αυτό τον καιρό με είχε ξεπεράσει, πως έβγαινε με κάποια άλλη. Τώρα όμως με μπερδεύει, δεν ξέρω τι συμπέρασμα πρέπει να βγάλω μέσα από όλο αυτό. Το πρόσωπο του πλησιάζει επικίνδυνα το δικό μου, τόσο που καταλαβαίνω τον σκοπό του. Όχι, δεν γίνεται αυτό, όχι ακόμα. Αμεσως τοποθετώ το χέρι στα χείλη του, εμποδίζοντας τον να με φιλήσει
«καληνύχτα Γιώργο»
Λέω καθώς ανοίγω γρήγορα την πόρτα για να βγω από το αυτοκίνητο. Ευτυχώς το γλίτωσα! Μόλις μπαίνω μέσα στο σπίτι, νιώθω τεράστια ανακούφιση, και ευτυχώς η μάνα μου δεν είναι πάλι ξύπνια. Δεν αντέχω κι άλλη ανάκριση. Βαδίζω προς το μπάνιο για να πλύνω τα μούτρα μου. Πρέπει να πέσω γρήγορα για ύπνο.

Την επόμενη μέρα σέρνομαι κυριολεκτικά στην δουλειά. Και το χειρότερο είναι πως είμαι μόνη μου, επειδή ο κύριος Αποστόλης πήρε άδεια για μια εβδομάδα. Που να πάρει, τι τα ήθελα τα ποτά εχθές το βράδυ; Κάθομαι κοντά στο ταμείο και στηρίζω το κεφάλι στο χέρι μου. Θέλω τόσο απεγνωσμένα να κοιμηθώ, έστω και για λίγο. Ειλικρινά, πεθαίνω από την κούραση! Κλείνω για λίγο τα μάτια μου, ίσα ίσα για να τα ξεκουράσω. Πρέπει να μείνω ξύπνια, είμαι στο μαγαζί, πρέπει να μείνω ξύπνια. Το επαναλαμβάνω συνεχώς σαν μάντρα στο μυαλό μου, αλλά σιγά σιγά... αρχίζω να παρασύρομαι
«Δάφνη;»
Τινάζομαι καθώς ακούω την σκληρή φωνή του αφεντικού μου. Όχι που να πάρει!
«ναι;»
«τι διάολο κάνεις; κοιμάσαι;»
Τώρα; τώρα... τα έκανα σκατά
«τι; όχι! απλά κοκκίνισαν τα μάτια μου και είπα να τα ξεκουράσω λίγο»
Δεν ξέρω αν αυτό ακούστηκε πειστικό
«τι ώρα κοιμήθηκες εχθές το βράδυ;»
Ξεροκαταπίνω
«εμ... δεν θυμάμαι ακριβώς. Αλλά πρέπει να ήταν γύρο στης εννιά η δέκα»
Λέω προσπαθώντας να φαίνομαι φυσιολογική. Ξαφνικά τοποθετεί το χέρι του στο πιγούνι μου και ανασηκώνει απότομα το κεφάλι μου για να με παρατηρήσει καλύτερα
«τα μάτια σου φαίνονται πολύ εξαντλημένα. Τι έκανες εχθές το βράδυ;»
Ε; τι ερώτηση είναι τώρα αυτή;
«δεν νομίζω πως σας ενδιαφέρει»
Λέω παίρνοντας σκληρό ύφος
«σίγουρα το ξενύχτησες, για αυτό είσαι έτσι σήμερα. Σου εξήγησα πως θέλω τα άτομα τα οποία εργάζονται για εμένα να είναι τυπικά στις υποχρεώσεις τους!»
Και τώρα αρχίζει το κήρυγμα, λες και είμαι κανένα μωρό. Α ρε φωτιές που μου άναψα. Ξαφνικά ακούγεται η πόρτα. Αμέσως στρέφω το βλέμμα μου από πίσω του. Όχι, όχι αυτός
«εμ, καλημέρα»
Λέει καθώς μας πλησιάζει, κρατώντας ένα μπουκέτο λουλούδια στο χέρι του. Ο Ορφέας τον κοιτάζει έντονα, λες και θέλει να τον σκοτώσει
«καλημέρα, θέλετε κάτι;»
Τον ρωτάει κάπως απότομα
«βασικά, ήρθα για την Δάφνη»
Απαντάει ο Γιώργος, έχοντας ένα γλυκό χαμόγελο στα χείλη του. Όχι τώρα ρε Γιώργο, όχι τώρα!
«ώστε αυτό έκανες εχθές το βράδυ; για αυτό ήρθες έτσι σήμερα;»
Με ρωτάει κάπως απότομα ο Ορφέας. Αμέσως χαμηλώνω το βλέμμα μου στο πάτωμα, νιώθοντας ντροπή. Ήταν ανάγκη να έρθει αυτή την ώρα;
«γιατί της μιλάτε έτσι;»
Γαμώτο ρε Γιώργο! τα κάνεις χειρότερα
«θα σας παρακαλούσα να μην ανακατεύεσται»
Του λέει ο Ορφέας, κόβοντας του την φόρα. Για λίγο
«κι εγώ θα σας παρακαλούσα να μιλάτε καλύτερα στην κοπέλα μου. Δεν μου αρέσει όταν την υποβιβάζουν, πόσο μάλλον μπροστά μου»
Το ύφος του Γιώργου είναι τσιτωμένο, γεμάτο θυμό. Ο Ορφέας από την άλλη φαίνεται ανέκφραστος, αλλά και σκληρός ταυτόχρονα. Φοβάμαι για την συνέχεια. Νιώθω λες και έχω μπροστά μου δύο λιοντάρια που είναι έτοιμα να ορμήξουν το ένα στο άλλο. Γαμώτο, πως έχω μπλέξει έτσι;
«να μην ξανά γίνει αυτό Δάφνη. Καλή σας ημέρα»
Λέει και μετά φεύγει από το κατάστημα, αφήνοντας μας μόνους
«συγγνώμη, δεν ήθελα να σου δημιουργήσω πρόβλημα»
Λέει ο Γιώργος καθώς μου δίνει τα λουλούδια. Ξεφυσάω
«ελπίζω να μην μου έχεις δημιουργήσει»
Αν κρίνω όμως από το ύφος του Ορφέα... να πάρει, έχω αρχίσει να τον φοβάμαι. Είναι τόσο παράξενος. Δεν ξέρεις πως θα αντιδράσει, και δεν κάνει ποτέ αυτό που περιμένεις. Γενικά αυτός ο άντρας είναι απρόβλεπτος. Γαμώτο, τι γκαντεμιά είναι αυτή που με δέρνει.