Έρωτας & Τιμωρία

Ήθελες λουλούδια; λουλούδια θα έχεις

Όταν σχόλασα από την δουλειά, ο Γιώργος ήρθε για να με γυρίσει στο σπίτι. Εγώ δεν ήθελα, αλλά εκείνος επέμενε. Σταματάει το αμάξι έξω από το σπίτι και με κοιτάζει
«συγγνώμη και πάλι για την αναστάτωση. Απλά... όταν τον είδα να σου μιλάει έτσι... δεν μπόρεσα, θολωσα. Με συγχωρείς»
Ξεφυσάω
«δεν πειράζει ρε Γιώργο, εσύ έκανες ότι καλύτερο μπορούσες»
Λέω προσπαθώντας να τον καθησυχάσω από τις τύψεις του
«αμφιβάλω πλέον για αυτό. Τέλος πάντων, θέλεις να βγούμε αργότερα για καμιά βόλτα; να περπατήσουμε στο λιμάνι, όπως κάναμε παλιά;»
Ομολογώ πως η πρόταση του με ξαφνιάζει, αλλά δεν ξέρω αν μου είναι ευχάριστη. Φφφ, έχω πολλά προβλήματα στο κεφάλι μου αυτή την στιγμή
«δεν ξέρω, θα σου στείλω το απόγευμα, εντάξει;»
Λέω και μου χαμογελάει γλυκά
«εντάξει»
Αποκρίνεται και μετά κατεβαίνω από το αυτοκίνητο του. Επιτέλους καθαρός αέρας! Ανοίγω την πόρτα για να μπω μέσα στην αυλή του σπιτιού μας, αλλά τα μάτια μου γουρλώνουν από το σοκ καθώς βλέπω χιλιάδες κόκκινα τριαντάφυλλα να βρίσκονται σκορπισμένα τριγύρω. Ποιος τα έφερε αυτά; ποτέ τα έφερε. Βαδίζω προς την πόρτα του σπιτιού, για να ανακαλύψω πως ένα μικρό χαρτάκι βρίσκεται κολλημένο πάνω της. Το παίρνω για να το διαβάσω.

"Ήθελες λουλούδια; λουλούδια θα έχεις. Ο.Κ."

Όμικρον, κάπα; τι σημαίνει αυτό; Βασικά το μυαλό μου πάει κάπου, αλλά... όχι, με τίποτα. Εκείνος; αποκλείεται! Όχι, δεν υπάρχει περίπτωση. Με τίποτα, το αποκλείω ακόμη και σαν ιδέα. Όμως τα αρχικά... ταιριάζουν. Να πάρει, ο Ορφέας τα έστειλε. Αλλά γιατί; τον ενόχλησε η κίνηση του Γιώργου; για ποιον λόγο; Νομίζω πως κάτι δεν πάει καλά. Αμέσως μπαίνω στις επαφές του κινητού μου για να καλέσω τον αριθμό του. Στον τρίτο χτύπο μου το σηκώνει
«Κυριαζής»
«ευχαριστώ για την κίνηση σας, αλλά την θεωρώ υπερβολική, για να μην πω εξωφρενική»
Του λέω κάπως απότομα και ειρωνικά, αλλά δεν το μετανιώνω. Κατά κάποιον τρόπο νιώθω ότι είμαστε πάτσι τώρα
«εννοείς τα λουλούδια;»
«ναι, αυτά ακριβώς εννοώ»
Αποκρίνομαι προσπαθώντας να το παίξω σκληρή. Αισθάνομαι μεγάλη περηφάνια για τον εαυτό μου αυτή την στιγμή
«εκείνος ο νεαρός σου έφερε ένα μπουκέτο λουλούδια, και εγώ τα άπλωσα στην αυλή σου. Δεν νομίζω πως έκανα κάτι κακό»
Η φωνή του ακούγεται παράξενα ζεστή, σαν να... σαν να με φλερτάρει. Συγκεντρώσου Δάφνη!
«τέλος πάντων, ευχαριστώ για την κίνηση σας, αλλά δεν χρειαζόταν. Καλή σας ημέρα»
Λέω και του το κλείνω στα μούτρα. Ασυναίσθητα ένα πλατύ χαμόγελο χαράζεται στα χείλη μου. Εντάξει, τώρα που το σκέφτομαι... ήταν ωραία η κίνηση του. Ήταν ασυνήθιστη, πρωτότυπη... για εμένα τουλάχιστον. Αλλά δυστυχώς πρέπει να τα μαζέψω πριν τα δει η μάνα μου, γιατί μετά θα αρχίσουν οι ερωτήσεις και δεν έχω όρεξη.

Συγγραφέας POV

Οι επόμενες μέρες ήταν κάτι σαν παιχνίδι για την Δάφνη και τον Ορφέα. Εκείνος πήγαινε συχνά στο κατάστημα, με την πρόφαση ότι ήθελε να ελέγξει κάποιες καινούργιες παραγγελίες, αλλά το πραγματικό του κίνητρο ήταν εκείνη. Ήθελε να την βλέπει, να της μιλάει. Όταν είδε εκείνον τον άγνωστο άντρα να της προσφέρει εκείνα τα λουλούδια, ένιωσε περίεργα. Σαν κάτι να τον τσίμπησε. Για αυτό αποφάσισε να κάνει κάτι διαφορετικό, κάτι που θα την εντυπωσίαζε.

Από την άλλη η Δάφνη χαιρόταν που τον έβλεπε, της άρεσε η όλη κατάσταση μεταξύ τους. Βέβαια δεν μπορούσε να καταλάβει ποια ήταν τα πραγματικά του κίνητρα, αλλά με τον καιρό πίστευε ότι θα μάθει.

Όλο αυτό είχε γίνει ένα καθημερινό παιχνίδι, ένα παιχνίδι που από την μία τους άρεσε, αλλά από την άλλη τους δημιουργούσε πολλά ερωτηματικά. Η Δάφνη υποψιαζόταν πως ο Ορφέας την έβλεπε διαφορετικά, ίσως και ερωτικά. Δεν μπορούσε να το αρνηθεί στον εαυτό της, και σε εκείνη του άρεσε. Ήθελε να βρίσκεται κοντά του, να του μιλάει, να του τραβάει την προσοχή. Όμως το "φλερτ" της δεν ξέφυγε ποτέ από τα όρια του φυσιολογικού. Από την άλλη ο Ορφέας είχε μπερδευτεί. Δεν ήξερε αν άρχισε να αισθάνεται συμπάθειά για την Δάφνη, η αν ήθελε να την εκδικηθεί. Πάντως κάτι άρχισε να γεννιέται μέσα του, και αυτό τον έκανε ανήσυχο.

Τα πράγματα παίρνουν μια διαφορετική τροπή. Ο Ορφέας είναι σαν μια πεταλούδα που πετάει συνεχώς γύρω από την φωτιά. Βρίσκεται σε μια απόσταση ασφαλείας από τα συναισθήματα του. Όμως η καρδιά μπορεί να σε προδώσει εύκολα, αρκεί μόνο να βρει το κίνητρο.