Έρωτας & Τιμωρία

Απαγωγή

Δάφνης POV

Σήμερα είναι Παρασκευή, δηλαδή τελευταία μέρα στην δουλειά! Από την μία αισθάνομαι ανακούφιση, αλλά από την άλλη... δεν ξέρω, αισθάνομαι περίεργα που... θα είμαι μακριά του, έστω και για δύο μέρες. Η τελευταία βδομάδα πέρασε πολύ όμορφα. Ο Ορφέας ερχόταν συνεχώς στο μαγαζί, με την πρόφαση ότι ήθελε να ελέγξει κάτι καινούργιες παραγγελίες. Αλλά τον έβλεπα πως με κοιτούσε. Και έχει ένα βλέμμα... Αχ, θεέ μου, φοβάμαι πως έχει αρχίσει να μου αρέσει... και πολύ μάλιστα!

Έχει πλέον νυχτώσει. Μαζεύω τα πράγματα μου, έτοιμη να φύγω από το μαγαζί
«καλό βράδυ, κύριε Αποστόλη»
Λέω χαμογελώντας καθώς κρεμάω την τσάντα στον ώμο μου
«καλό σου βράδυ κορίτσι μου, καλή ξεκούραση»
Λέει ανταποδίδοντας μου το χαμόγελο. Μόλις βγαίνω από το μαγαζί, βλέπω τον Γιώργο να στέκεται απέξω. Περίεργο
«Γιώργο, τι κάνεις εδώ;»
«ήρθα να σε πάρω, να πάμε καμιά βόλτα»
Λέει ενώ με πλησιάζει με αργά βήματα
«εμ, ξέρεις... έχω κανονίσει ήδη κάτι»
«με τα κορίτσια;»
Κολλάω για μερικά λεπτά. Τι να του απαντήσω; ότι δεν θέλω να βγω μαζί του;
«όχι»
Απαντάω τελικά, κάνοντας τον να κατσουφιάσει
«με την Ιωάννα μιλάς;»
«όχι, δεν έχουμε μιλήσει ακόμη»
Πως καταλήξαμε εκεί; Τον παρακολουθώ να περνάει νευρικά το χέρι από τα μαλλιά του
«εκείνη πάντως... θέλει να σε δει. Μάλλον κατάλαβε το λάθος της και θέλει να σου ζητήσει συγγνώμη»
Το ελπίζω. Η αλήθεια είναι πως δεν μου αρέσει που είμαστε έτσι. Ε τόσα χρόνια κάνουμε παρέα, κρίμα είναι να τα χαλάσουμε για μια ηλίθια παρεξήγηση
«θα την πάρω τηλέφωνο μόλις φτάσω στο σπίτι»
Λέω και μένουμε για μερικά λεπτά σιωπηλοί, να κοιτάζουμε οπουδήποτε αλλού, εκτός από το πρόσωπο του άλλου. Τώρα καταλαβαίνω πως όλα έχουν αλλάξει μεταξύ μας. Στο παρελθόν δεν θα ένιωθα ποτέ άβολα με τον Γιώργο, αλλά τώρα... τώρα έχουν αλλάξει όλα. Τώρα έχω μεγαλώσει, και αυτός το ίδιο. Είναι άλλες οι ανάγκες μας, τα θέλω μας, και γενικότερα η ζωή μας
«τέλος πάντων, έλα, μπες στο αυτοκίνητο»
«άστο Γιώργο, καλύτερα να πάρω ταξί»
Η απάντηση μου τον κάνει να σαστίσει
«μα γιατί; αφού είμαι εγώ εδώ»
Ειλικρινά αυτή η στιγμή μου φαίνεται τόσο δύσκολη, τόσο επίπονη. Παίρνω μια βαθιά ανάσα για να ξεκινήσω
«Γιώργο... καλύτερα να μην ξανάρθεις εδώ»
Λέω κάνοντας τον να κατσουφιάσει
«γιατί μου το ζητάς αυτό;»
«επειδή ξέρω γιατί έρχεσαι, ξέρω τι προσπαθείς. Αλλά τώρα... είναι πολύ αργά για εμάς»
Προσπαθώ να ακούγομαι ήρεμη, χαλαρή. Δεν θέλω να δημιουργήσω εντάσεις και φασαρίες μεταξύ μας, δεν υπάρχει λόγος. Τον παρακολουθώ να κοιτάζει σιωπηλός για λίγο το έδαφος, ώσπου τελικά ξεφυσάει
«δηλαδή... δεν με θέλεις;»
Με ρωτάει κάπως διστακτικά, κάνοντας την κατάσταση ακόμα πιο δύσκολη. Γαμώτο, γιατί μου το κάνει αυτό;
«όχι με τον τρόπο που με θέλεις εσύ»
Ορίστε, επιτέλους το είπα! Μένω για μερικά λεπτά ακίνητη, κοιτάζοντας τον εξεταστικά, περιμένοντας την πρώτη του αντίδραση. Δεν λέω, με τον Γιώργο πέρασα όμορφα, ήταν τα παιδικά μου χρόνια, αλλά τώρα έχουμε μεγαλώσει, και το ενδιαφέρον μου έχει στραφεί σε κάποιον άλλο. Όμως δεν γνωρίζω αν τα αισθήματα είναι αμοιβαία
«όπως θέλεις»
Μουρμουρίζει και μετά μπαίνει στο αυτοκίνητο του για να φύγει. Αφήνω μια ανάσα ανακούφισης. Επιτέλους τελείωσε και αυτό. Δεν μπορούσα αυτό το έντονο φλερτ του Γιώργου. Ναι, τον αγαπάω πολύ, αλλά όχι έτσι όπως θα ήθελε εκείνος. Καλύτερα να ψάξω για ταξί, αρκετά με τις σκέψεις και τις ενοχές.

Το ταξί σταματάει έξω από το σπίτι μου. Αφήνω τα λεφτά στον οδηγό και μετά βγαίνω από το αμάξι. Περπατάω προς την είσοδο του σπιτιού ενώ παράλληλα ψάχνω το κλειδί μέσα στην τσάντα μου. Που το έχωσα τώρα; Ξεφυσάω γεμάτη αγανάκτηση. Ώρες ώρες μου την δίνει που δεν έχω μια τάξη στα πράγματα μου. Ξαφνικά νιώθω μια ζεστή ανάσα να αγγίζει τον λαιμό μου. Ωχ! Αμέσως γυρίζω από την άλλη για να αντικρίσω το πρόσωπο του
«Ορφέα! τι διάολο κάνεις εδώ;»
Η καρδιά μου είναι έτοιμη να σπάσει. Θα με πεθάνει αυτός, είμαι σίγουρη!
«ήρθα να σε απαγάγω»
Κατσουφιάζω
«να με πας που;»
«κάπου όμορφα»
Απαντάει έχοντας ένα παράξενο ύφος. Νομίζω πως... νομίζω πως μπορώ να τον εμπιστευτώ
«θα έρθεις;»
Δεν χρειάζεται να με ξανά ρωτήσει
«πάμε»
Λέω, νιώθοντας μια παράξενη σιγουριά να με κατακλύζει.