Έρωτας & Τιμωρία

Ίσως αυτό δεν έπρεπε να συμβεί

Ορφέας POV

Το πρωί έχει έρθει και εγώ βρίσκομαι στο κρεβάτι, ξαπλωμένος στο πλευρό μου, να την κοιτάζω καθώς κοιμάται. Τα μαλλιά της πέφτουν σαν καστανό πέπλο γύρω από το πρόσωπο της. Τα χείλη της είναι μισάνοιχτα και το πρόσωπο της πολύ ήρεμο. Πολύ προσεκτικά απλώνω το χέρι για να αγγίξω το δέρμα στον λαιμό της, το οποίο λάμπει κάτω από τις δυνατές ακτίνες του ήλιου. Σκέφτηκα να κλείσω το παντζούρι, αλλά όταν είδα τον ήλιο να αγγίζει το σώμα της... ένιωσα σαν να χάθηκα σε διάφορες σκέψεις. Πρωτόγνωρες σκέψεις. Δεν έχω ξανά αισθανθεί τόση ασφάλεια με μια γυναίκα, τόση σιγουριά. Δεν ξέρω πως το κάνει, αλλά όταν είμαι μαζί της... νιώθω πολύ δυνατός, λες και μπορώ να παλέψω με όλο τον κόσμο. Ναι, μπορεί να είμαι πλούσιος, να έχω εξουσία, αλλά η Δάφνη... μου δίνει κάτι διαφορετικό, κάτι πιο δυνατό. Φοβάμαι πως τα συναισθήματα μου έχουν αρχίσει να νικούν την λογική μου. Πως είναι δυνατόν αυτό; Εγώ το μόνο που ήθελα από αυτή την μικρή, ήταν εκδίκηση. Ήθελα να την κάνω να υποφέρει, όπως υπέφερα και εγώ όλα αυτά τα χρόνια. Δεν καταλαβαίνω τι μου συμβαίνει. Ξαφνικά τα φρύδια της σμίγουν και τα χείλη της κλείνουν κάπως απότομα. Τι έγινε τώρα;
«Ορφέα...»
Ψελλίζει κάνοντας με να σαστίσω
«Ορφέα, μείνε...»
Συνεχίζει με τον ίδιο τόνο. Κοιμάται;
«εδώ είμαι Δάφνη»
Αποκρίνομαι με τον ίδιο τόνο, αλλά δεν μου απαντάει. Γυρίζει το κεφάλι της από την άλλη ενώ τα χέρια της σφίγγουν το μαξιλάρι. Με φοβίζει αυτό
«Ορφέα, μην φεύγεις...»
Το πρόσωπο της συσπάται από την αγωνία. Γαμώτο, μάλλον βλέπει εφιάλτη. Ακουμπάω την παλάμη μου στο μάγουλο της, και ταρακουνάω μαλακά το κεφάλι της. Γαμώτο, τι μπορώ να κάνω για να την βγάλω από αυτό το άσχημο όνειρο;
«Δάφνη, ξύπνα»
Μουρμουρίζω κοντά στο αυτί της, αλλά δεν αντιδρά
«Ορφέα»
«ξύπνα Δάφνη. Άνοιξε τα μάτια σου, σε παρακαλώ»
Συνεχίζω με τον ίδιο τόνο, αλλά δεν ξυπνάει. Τουλάχιστον έχει ηρεμήσει. Είναι κουρασμένη, πρέπει να την αφήσω να ξεκουραστεί. Σηκώνομαι από το κρεβάτι για να πάω κοντά στο παράθυρο. Κατεβάζω το παντζούρι, ώστε να μην την ενοχλήσει το φως. Έπειτα βαδίζω προς την πόρτα, έχοντας τα μάτια μου καρφωμένα στο όμορφο πρόσωπο της. Δεν θέλω να την αφήσω. Πρώτη φορά αισθάνομαι έτσι για κάποια. Κουνάω ελαφρά το κεφάλι και μετά βγαίνω από το δωμάτιο. Ίσως θα έπρεπε να της ετοιμάσω πρωινό και να της το φέρω στο κρεβάτι. Δεν θέλω να κουράζεται, μετά από τα χθεσινά... ούτε που θέλω να τα σκέφτομαι. Βαδίζω προς την κουζίνα, αλλά σταματάω καθώς βλέπω την Πηνελόπη να στέκεται στο σαλόνι μου. Που να πάρει η οργή!
«τι κάνεις εσύ εδώ;»
Ρωτάω κάπως απότομα. Κατσουφιάζει
«τι εννοείς τι κάνω εδώ; ήθελα να σε δω»
«να φύγεις τώρα αμέσως!»
Την διατάζω, κάνοντας την να παγώσει για λίγο
«είσαι με γκόμενά; για αυτό κοιμήθηκες εδώ απόψε;»
Γαμώτο, ας μην ξεκινήσει τώρα τις υστερίες της
«Πηνελόπη, φύγε»
Λέω μέσα από τα σφιγμένα δόντια μου
«ποια είναι; η Χαλκιά;»
Ρωτάει με νεύρο. Γαμώτο! Κάνει να πάει προς το δωμάτιο, αλλά ευτυχώς προλαβαίνω και την αρπάζω από τον αγκώνα
«άφησε με, θέλω να την δω»
«έχεις τρελαθεί Πηνελόπη; Εκτός από έναν στόχο, έχω και μια προσωπική ζωή, ξέρεις»
Έχω αρχίσει να τα παίρνω άσχημα με την στάση της. Εντάξει, δέχτηκα να την κρατήσω στην ζωή μου, δέχτηκα να την προστατεύω, όπως ακριβώς το ζήτησε η μάνα μου στην διαθήκη της. Αλλά δεν γουστάρω τέτοιο έλεγχο στην ζωή μου. Την παρακολουθώ να με κοιτάζει με βουρκωμένα μάτια, έτοιμα να ξεσπάσουν
«και εγώ; δεν μετράω καθόλου στην ζωή σου εγώ;»
Ρωτάει με το παράπονο φανερό στον τόνο της φωνής της. Ξεφυσάω
«φυσικά και μετράς. Ήσουν η προστατευόμενη της μητέρας μου. Έχω χρέος να σε προσέχω»
«σαν γυναίκα με έχεις προσέξει ποτέ;»
Που να πάρει και να σηκώσει! Γιατί η συζήτηση καταλήγει πάντα εκεί; αφού της το έχω πει εκατομμύρια φορές
«Πηνελόπη, καλύτερα να φύγεις»
Λέω προσπαθώντας να αποφύγω έναν ακόμη καβγά μεταξύ μας. Παρατηρώ χιλιάδες συναισθήματα να περνούν αστραπιαία από το πρόσωπο της. Θυμός, φόβος, πόνος, ειρωνεία. Γαμώτο, δεν αντέχεται αυτό. Κάνει μεταβολή και φεύγει από το διαμέρισμα, αφήνοντας με μόνο. Ξεφυσάω ξανά, νιώθοντας ανακούφιση που έφυγε. Ελπίζω να μην μας άκουσε η Δάφνη. Τρέχω ως το δωμάτιο και ανοίγω απότομα την πόρτα. Κοιμάται ακόμη. Ευτυχώς, θεέ μου! Ακουμπάω το σώμα μου στο κούφωμα της πόρτας, νιώθοντας μεγάλη ανακούφιση. Γαμώτο, αυτή η μικρή με επηρεάζει υπερβολικά πολύ. Ίσως είναι κακό αυτό. Δεν ξέρω, έχω αρχίσει να αναθεωρώ για το αρχικό μου σχέδιο. Τέλος πάντων, καλύτερα να φύγω στην εταιρία. Με περιμένει πολύ δουλειά, αλλά πρώτα θα της αφήσω ένα σημείωμα για να μην τρομάξει όταν ξυπνήσει.

Δάφνης POV

Τα μάτια μου ανοίγουν αργά για να αντικρίσουν ένα μισοσκότεινο δωμάτιο. Αμέσως ανακάθομαι, αλλά το μετανιώνω καθώς νιώθω ένα μικρό τσούξιμο στο πλευρό μου. Σήμερα ευτυχώς είμαι καλύτερα, ίσως να μην χρειαστεί να πάω στον γιατρό. Κοιτάζω από την άλλη μεριά του κρεβατιού για να τον αντικρίσω, αλλά δυστυχώς δεν βρίσκεται εδώ. Που πήγε; Σηκώνομαι από το κρεβάτι και βαδίζω προς το μπάνιο του διαμερίσματος. Πλένω το πρόσωπο μου και έπειτα παίρνω μια πετσέτα για να το σκουπίσω. Το βλέμμα μου κολλάει για λίγο στο είδωλο μου. Φαίνομαι αρκετά χλωμή, λες και είμαι άρρωστη. Δεν αντέχω αυτή την εικόνα. Ασυναίσθητα σηκώνω την μπλούζα για να κοιτάξω το πλευρό μου. Το ίδιο σημάδι με εχθές, η ίδια μελανιά στο ίδιο σημείο. Ξεφυσάω. Πρέπει να βρω τον Ορφέα. Αφήνω την πετσέτα στην άκρη του νιπτήρα και μετά πηγαίνω στο σαλόνι για να τον βρω. Όμως δεν είναι εδώ. Που πήγε; γιατί με άφησε μόνη; Κάνω μεταβολή για να ψάξω τα υπόλοιπα δωμάτια του διαμερίσματος. Ανοίγω την πρώτη πόρτα που βλέπω στα αριστερά μου, για να ανακαλύψω ένα γραφείο. Τέλεια! Βαδίζω προς την έδρα για να την παρατηρήσω καλύτερα. Δεν χρειάζεται να αναρωτηθώ, το έπιπλο είναι από την εταιρία του. Αυτή η σκέψη με κάνει να χαμογελάσω. Κάθομαι στην δερμάτινη καρέκλα του για να κάνω μια στροφή. Αυτό το υπέροχο άρωμα του με έχει κατακλύσει! Κοιτάζω τα τακτοποιημένα χαρτιά που έχει στην άκρη της έδρας. Τα φρύδια μου σμίγουν καθώς βλέπω το όνομα του πατέρα μου να αναγράφεται σε ένα από αυτά. Τι γίνεται εδώ; Παίρνω τα χαρτιά στα χέρια μου για να τα κοιτάξω καλύτερα. Τα μάτια μου γουρλώνουν από το σοκ. Εδώ έχει πληροφορίες για τον πατέρα μου. Αλλάζω το φύλλο για να δω ότι υπάρχουν στοιχεία και για την μάνα μου. Γιατί τα έψαξε όλα αυτά ο Ορφέας; σε τι του χρησιμεύουν; Προς έκπληξη μου βλέπω ότι κρατάει πληροφορίες και για εμένα. Τι στο καλό; Δείχνει τα πάντα εδώ! όλα μου τα στοιχεία. Όνομα, οικογένεια, πτυχίο, επάγγελμα, τα πάντα! Κάτι δεν μου αρέσει εδώ. Και τότε μου έρχεται η μάνα μου στο μυαλό. Η περίεργη συμπεριφορά της όταν έμαθε για εμένα και τον Ορφέα... μου φαίνεται πως αυτές οι δύο περιπτώσεις ταιριάζουν μεταξύ τους. Πρέπει να μιλήσω με κάποιον από τους δύο, αλλά με ποιόν; Η μάνα μου είναι στην δουλειά, και ο Ορφέας; Να πάρει, πρέπει τον βρω αμέσως!