Έρωτας & Τιμωρία

Όνειρα

Βρίσκομαι ξαπλωμένη στο πλευρό μου, με τον Ορφέα να βρίσκεται από πίσω μου και να με κρατάει σφιχτά στην αγκαλιά του. Η πλάτη μου αγγίζει το στήθος του ενώ τα πόδια μας είναι μπλεγμένα μεταξύ τους. Ακόμη δεν μπορώ να πιστέψω αυτό που μόλις συνέβη. Η καρδιά μου ακόμα να ηρεμήσει. Μέσα μου αισθάνομαι ικανοποίηση, μια ολοκλήρωση που δεν πίστευα ποτέ ότι θα μπορούσα να νιώσω. Όμως κάτι... κάτι σαν τσιμπιά ενοχής με κάνει να μετανιώνω. Δεν ξέρω τι μου γίνεται όταν πρόκειται για αυτόν
«τι σκέφτεσαι;»
Η φωνή του ακούγεται απαλή μέσα στο σκοτάδι. Ξεφυσάω
«πολλά»
Μουρμουρίζω και με φιλάει στον ώμο
«όπως;»
Ρωτάει και αυτόματα κλείνω τα μάτια. Νομίζω πως μπορεί να καταλάβει τι εννοώ, αλλά μάλλον θέλει να το ακούσει από το στόμα μου. Γυρίζω από την άλλη, ώστε να βρισκόμαστε πρόσωπο με πρόσωπο. Φαίνεται παράξενα ήρεμος, και η ικανοποίηση ξεχειλίζει από το βλέμμα του. Αχ Ορφέα. Πολύ διστακτικά απλώνω το χέρι για να αγγίξω το αξύριστο σαγόνι του. Αυτόματα τα μάτια του κλείνουν και γέρνει ελαφρά το κεφάλι προς το άγγιγμα μου
«μου αρέσει όταν το κάνεις αυτό»
Μουρμουρίζει κάνοντας την καρδιά μου να λιώσει σαν κερί. Δίνει ένα σύντομο φιλί στο κέντρο της παλάμης μου και μετά ανοίγει τα μάτια για να με κοιτάξει
«το μετάνιωσες;»
Ξεφυσάω, νιώθοντας πραγματικά πολύ μπερδεμένη
«δεν ξέρω. Από την μία ναι, και από την άλλη όχι»
Μένει σιωπηλός για λίγο, σαν να επεξεργάζεται τα λόγια. Χάνω το μυαλό μου! Να πάρει, τον αγαπάω! ήθελα η πρώτη μου φορά να είναι μαζί του, και πραγματικά δεν το μετάνιωσα ούτε στιγμή. Αλλά τώρα που έχει επανέλθει η λογική... κατά κάποιον τρόπο νιώθω άσχημα. Αχ, δεν ξέρω τι μου γίνεται!
«εγώ όμως δεν το μετάνιωσα ούτε στιγμή. Σε χρειάζομαι Δάφνη. Βαρέθηκα να κρύβομαι συνεχώς πίσω από το δάχτυλο μου...»
Κατσουφιάζω καθώς ακούω τα λόγια του. Τώρα πραγματικά με αιφνιδίασε, δεν περίμενα να πει κάτι τόσο... όμορφο
«δέχομαι τον όρο σου»
Προσθέτει κάνοντας τα μάτια μου να γουρλώσουν από το σοκ
«εννοείς...»
Θεέ μου, αισθάνομαι τόσο μα τόσο χαρούμενη!!!
«ναι Δάφνη. Δεν πρόκειται να εκδικηθώ την μητέρα σου, αρκετά με αυτή την ψευδαίσθηση»
Ακούγεται τόσο αποφασισμένος. Αυτό είναι που θέλω! Τώρα δεν υπάρχει αμφιβολία, με εμπιστεύεται. Του δίνω ένα σύντομο φιλί στα, χείλη, κάνοντας τον να χαμογελάσει στραβά
«σ'ευχαριστώ»
Ψελλίζω καθώς κρύβω το πρόσωπο μου στην καμπύλη του λαιμού του
«εγώ σε ευχαριστώ που με βρήκες...»
Αποκρίνεται με τον ίδιο τόνο καθώς τυλίγει τα χέρια του γύρω από το σώμα μου
«δεν σου κρύβω ότι σε έψαχνα για πολύ καιρό Δάφνη. Τώρα που σε βρήκα... κατάφερα να βρω και την λύτρωση μου»
Αυτό ακούγεται σαν εξομολόγηση. Ασυναίσθητα ένα γλυκό χαμόγελο απλώνεται στα χείλη μου
«μη με αφήσεις ποτέ Ορφέα. Ποτέ!»
Λέω σιγανά και μετά του δίνω ένα γλυκό φιλί στο στήθος. Τοποθετεί τα δύο του δάχτυλα στο πιγούνι μου και ανασηκώνει μαλακά το κεφάλι μου. Το βλέμμα μου συναντά το δικό του. Λαμπερά πράσινα, καρφωμένα σε τρυφερά καστανά
«σου το ορκίζομαι»
Ψιθυρίζει ενώ τα χείλη του πλησιάζουν τα δικά μου αργά, σαν να διστάζει. Χωρίς να το επεξεργαστώ, ανεβαίνω πάνω του και φυλακίζω τους καρπούς του δεξιά και αριστερά από το κεφάλι του. Με κοιτάζει έκπληκτος αλλά και ερεθισμένος ταυτόχρονα
«αγρίεψες ξαφνικά»
Λέει με αυτή την αισθησιακή του φωνή. Εντελώς αυθόρμητα αφήνω ένα μικρό γελάκι να μου ξεφύγει
«ίσως νιώθω απελευθερωμένη»
Αποκρίνομαι παιχνιδιάρικα ενώ υψώνω το φρύδι μου. Χαμογελάει
«ίσως κάτι έχει αλλάξει μέσα σου»
Λέει ενώ ανακάθεται, έτσι ώστε να βρεθούμε μύτη με μύτη. Τα χέρια μου πιάνουν δειλά τους ώμους του, και το βλέμμα μου ταξιδεύει για λίγο στο έγκαυμα του. Δεν μου αρέσει αυτό το σημάδι. Νιώθω ότι τον πονάει, ότι μπορεί να φτάσει πολύ πιο βαθιά από το δέρμα του
«δεν πονάει»
Με διαβεβαιώνει με ήρεμη φωνή. Γυρίζω το κεφάλι για να κοιτάξω το όμορφο πρόσωπο του. Φαίνεται πραγματικά χαρούμενος
«δεν θέλω να πονάς»
Ψελλίζω και τα χέρια μου μετακινούνται στα μάγουλα του. Κουνάει καρτερικά το κεφάλι
«όσο είσαι εσύ εδώ... δεν πονάω»
Λέει χαμηλόφωνα. Κλείνω τα μάτια και ακουμπάω το μέτωπο μου στο δικό του
«δηλαδή τώρα... είμαστε μαζί;»
Ρωτάω κάπως διστακτικά, με αποτέλεσμα να αφήσει ένα μικρό γελάκι
«έτσι νομίζω»
Απαντάει πειραχτικά, κάνοντας τώρα εμένα να γελάσω
«αλλά νιώθω πως υπάρχουν πολλά πράγματα για τα οποία δεν γνωρίζω»
Αμέσως τα μάτια μου ανοίγουν για να αντικρίσουν με ανησυχία τα δικά του
«για τι ακριβώς μιλάς;»
«για εσένα μωρό μου»
Κατσουφιάζω
«για εμένα;»
Αποκρίνομαι και χαμογελάει στραβά
«ναι Δάφνη. Θέλω να μάθω περισσότερα πράγματα για εσένα, για την προσωπικότητα σου, τον χαρακτήρα σου, τα όνειρα σου»
Ίσως αυτό είναι ένα δύσκολο κομμάτι. Βασικά, θέλω να του πω τα πάντα, αλλά φοβάμαι μήπως με περάσει για καμιά γλωσσού που δεν σταματάει να μιλάει. Μόλις αρχίσαμε και... δεν θέλω να τον απογοητεύσω. Τέλος πάντων, ας τα πάρουμε ένα ένα, από την αρχή
«τα όνειρα μου. Λοιπόν, όταν ήμουν μικρή, ονειρευόμουν να χτίσω ένα σπίτι στον ουρανό...»
Η αποκάλυψη μου τον κάνει να γελάσει, και μένα να χαμογελάσω
«αλλά κατάλαβα ότι τελικά... δεν μπορώ να το κάνω. Οπότε κατέληξα πως κάποια στιγμή στο μέλλον, θα ήθελα να ανοίξω ένα δικό μου εστιατόριο. Με ωραία μουσική, καλό φαγητό, και ωραία διακόσμηση. Αλλά όσο περνάνε τα χρόνια, βλέπω το όνειρο μου να χάνεται στην πραγματικότητα»
Εντάξει, κάποιες φορές μελαγχολώ όταν τα σκέφτομαι όλα αυτά. Είναι ένα μικρό μου παράπονο, αλλά δεν γκρινιάζω. Βλέπω τον Ορφέα να με κοιτάζει προβληματισμένος
«τι συμβαίνει;»
«απλώς μου φαίνεται περίεργο. Από μικρός έβαζα στόχους και τους πετύχαινα. Ήταν ένα εύκολο παιχνίδι για εμένα, και τώρα που σε ακούω... νιώθω λες και προσγειώθηκα απότομα στη γη»
Η εξομολόγηση του μου ακούγεται απολύτως φυσιολογική. Τόσα χρόνια ήταν απλά μια μηχανή που δουλεύει. Έχει παραμερίσει το συναισθηματικό κομμάτι, δεν έχει παρατηρήσει ποτέ τους ανθρώπους γύρω του, και τώρα είναι τόσο εκτεθειμένος στον έξω κόσμο, σε αυτό που λέγεται πραγματικότητα. Τυλίγω τα χέρια γύρω από τον λαιμό του, ενώ ακουμπάω το πιγούνι μου στον ώμο του
«σου υπόσχομαι ότι θα κάνω τα όνειρα σου πραγματικότητα»
Ψιθυρίζει κοντά στο αυτί μου, κάνοντας με να χαμογελάσω τρυφερά
«δεν έχω την ανάγκη να πραγματοποιήσω κάποιο όνειρο. Μου αρκεί η ζωή που ήδη ζω»
Αποκρίνομαι με τον ίδιο τόνο και με σφίγγει στην αγκαλιά του
«για αυτό σε λατρεύω»
Λέει σιγανά ενώ μοιράζει απαλά, γλυκά φιλιά στον ώμο μου, κάνοντας με να νιώθω αγαλλίαση. Και εγώ σε λατρεύω, Ορφέα μου.