Έρωτας & Τιμωρία

Δες με να πέφτω

Δάφνης POV

«μαμά!»
Αναφωνώ καθώς μπαίνω με φόρα μέσα στο σπίτι
«μαμά!»
Φωνάζω ακόμη πιο δυνατά για να με ακούσει
«τι συμβαίνει κορίτσι μου;»
Ρωτάει ενώ βγαίνει από το δωμάτιο της. Τα δάκρυα τρέχουν ανεξέλεγκτα από τα μάτια μου, το μυαλό μου πάει να τρελαθεί
«αυτό το τέρας που παντρεύτηκες δεν σκότωσε μόνο τους γονείς του Ορφέα»
Κατσουφιάζει, φανερά μπερδεμένη
«τι εννοείς; με τρομάζεις παιδί μου!»
Λέει ενώ με πιάνει από τους ώμους. Παίρνω μια βαθιά ανάσα για να της αποκαλύψω το ένοχο μυστικό μου
«σκότωσε τον θείο του και άφησε ανάπηρη την ξαδέρφη του. Καταλαβαίνεις τι έκανε μαμά; ξέρεις τι σημαίνει αυτό;»
Η καρδιά μου πάει να σπάσει, το άγχος μου έχει σφίξει το στομάχι. Νιώθω ότι βρίσκομαι σε πραγματικό αδιέξοδο
«ηρέμησε κορίτσι μου, σε παρακαλώ»
«τι να ηρεμήσω ρε μαμά! πως να ηρεμήσω; Πάνω που τα καταφέραμε να κάνουμε ένα βήμα μπροστά, ξαφνικά ανατρέπονται όλα!»
Δεν θέλω να τον χάσω ρε γαμώτο. Ξέρω πως αν μάθει για τον πατέρα μου θα με μισήσει, θα αλλάξει η συμπεριφορά του απέναντι μου. Δεν θα με κοιτάζει πια με τρυφερότητα, αλλά με μίσος και απέχθεια. Θα με βλέπει σαν την κόρη του δολοφόνου της οικογένειας του. Που να πάρει η γαμημένη η οργή!
«μην υπερβάλεις κορίτσι μου, θα την βρούμε την άκρη»
«εύχομαι να μην ήταν αυτός ο πατέρας μου. Εύχομαι να μην υπήρχε ποτέ στην ζωή μου!»
«μη μιλάς έτσι για τους νεκρούς Δάφνη»
Ρουθουνίζω ειρωνικά
«αυτός μπορεί να είναι νεκρός μαμά, αλλά οι πράξεις του είναι ακόμα ζωντανές και απειλούν να διαλύσουν την σχέση μου με τον Ορφέα. Μου καταστρέφει την ζωή, δεν το καταλαβαίνεις;»
Λέω μέσα από τα σφιγμένα δόντια μου. Ειλικρινά αν τον είχα μπροστά μου... θα τον είχα σκοτώσει εγώ η ίδια. Αισθάνομαι τόση ντροπή. Μετά από της σημερινές αποκαλύψεις, δεν μπορώ να τον αντικρίσω ξανά στα μάτια
«μην βιάζεσαι να βγάλεις συμπεράσματα. Μπορεί... μπορεί να κάνεις λάθος»
«τι λάθος ρε μαμά; τι λάθος! το πράγμα είναι φως φανάρι. Αυτός το τέρας με κατέστρεψε. Ξέρεις πόση ντροπή αισθάνομαι αυτή την στιγμή για χάρη του; πόση αηδία, πόσο μίσος...»
Μίσος! Τώρα μπορώ να καταλάβω πως ένιωθε ο Ορφέας πριν με γνωρίσει. Αυτό είναι λοιπόν το αίσθημα του μίσους. Όμως ο Ορφέας δεν ξέρει τι έχει κάνει και η δική του μάνα. Κλείνω για μια στιγμή τα μάτια μου, θέλοντας να ηρεμήσω τον εαυτό μου. Όλα είναι μονόδρομος Δάφνη. Ήρθε η στιγμή να αφήσω τον Ορφέα. Όλα όσα προσπαθήσαμε να χτίσουμε, απόψε θα πέσουν σαν πύργος από τραπουλόχαρτα.

Ορφέας POV

Πέρασα όλη την υπόλοιπη ημέρα κλεισμένος στο γραφείο μου. Η συμπεριφορά της Δάφνης με έχει προβληματίσει πολύ. Μετά από την συζήτηση με την Ειρήνη είχε αλλάξει εντελώς! Δεν μπορώ να καταλάβω. Αυτή την στιγμή μελετώ τα σχέδια για την καινούργια μου έκπληξη. Σχεδιάζω να αγοράσω έναν κατάλληλο χώρο ώστε να μπορέσει να φτιάξει το εστιατόριο που πάντα ονειρευόταν. Πιστεύω πως αυτός είναι και ο τρόπος για να στρώσουν τα πράγματα μεταξύ μας. Ξαφνικά ακούω το κουδούνι. Ποιος είναι; Σηκώνομαι από την θέση μου για να βγω από το γραφείο. Βαδίζω ως την είσοδο του σπιτιού και ανοίγω την πόρτα. Τα μάτια μου γουρλώνουν από το σοκ καθώς την βλέπω να στέκεται στην είσοδο
«Δάφνη;»
«πρέπει να μιλήσουμε»
Πετάει απότομα καθώς με προσπερνάει για να μπει μέσα στο σπίτι. Με αγχώνει αυτό
«είσαι καλά;»
Ρωτάω ενώ κλείνω την πόρτα για να την πλησιάσω. Την βλέπω να κοιτάζει οπουδήποτε αλλού εκτός από τα μάτια μου. Το πρόσωπο της είναι χλωμό. Γαμώτο!
«όχι Ορφέα, δεν είμαι καλά. Γιατί υπάρχουν κάποια μυστικά που πρέπει επιτέλους να σου αποκαλύψω»
Τα φρύδια μου σμίγουν καθώς ακούω την πρόταση της. Μυστικά; τι μυστικά; Κάνει να ανοίξει το στόμα της για να συνεχίσει, αλλά ο ήχος του κουδουνιού την διακόπτει. Ποιος είναι τώρα;
«μισό λεπτό»
Λέω καθώς κάνω μεταβολή για να πλησιάσω την πόρτα. Την ανοίγω, αλλά αυτό που αντικρίζουν τα μάτια μου είναι σοκαριστικό
«Ορφέα μου»
Μαρμαρώνω στην θέση μου καθώς την βλέπω να στέκεται απέναντι μου. Μα πως... πως είναι δυνατόν; νόμιζα πως... νομίζω πως έχω τρελαθεί 
«μαμά;»