Έρωτας & Τιμωρία

Σχέδια για το μέλλον

Μετά από έξι χρόνια.

Στέκομαι στην κουζίνα ανακατεύοντας τα μακαρόνια. Η Αλεξάνδρα τρέχει ανάμεσα στα πόδια μου, κάνοντας με να γελάσω
«έλα να παίξουμε βρε μαμά! όλη την ημέρα εδώ είσαι, δεν κουράστηκες;»
Όλη την ημέρα αυτό το παράπονο έχει
«γιατί δεν πας να παίξεις με τον μπαμπά μέχρι να τελειώσω το φαγητό;»
Την προτείνω και αφήνει ένα μουγκρητό
«ο μπαμπάς δουλεύει τώρα»
«και εγώ δουλεύω όμως μωρό μου. Αλλά σε λίγο θα τελειώσω και θα μπορέσουμε να παίξουμε, εντάξει;»
Λέω και εκείνη την στιγμή η πόρτα του γραφείου ανοίγει και ένας γοητευτικός Ορφέας κάνει την εμφάνιση του
«άκουσα κάποια νεαρή δεσποινίδα να κάνει παράπονα;»
Λέει με παιχνιδιάρικο τόνο καθώς πλησιάζει την Αλεξάνδρα για να την σηκώσει στην αγκαλιά του
«γιατί ενοχλείς την μεγάλη γυναίκα του σπιτιού;»
Την ρωτάει δήθεν σοβαρός και η μικρή γελάει
«βαρέθηκα τόση ώρα ρε μπαμπά. Θέλω να παίξω με την μαμά»
«η μαμά όμως αγάπη μου είναι έγκυος και πρέπει να την προσέχουμε, έτσι; Σκέψου ότι σε λίγους μήνες θα έχεις την αδερφούλα σου, θα παίζεται μαζί εδώ μέσα, ε;»
Η Αλεξάνδρα φαίνεται να πετάει από την χαρά της. Η αλήθεια είναι πως είχαμε αγχωθεί λίγο στην αρχή όταν μάθαμε για την δεύτερη εγκυμοσύνη μου, λόγο το ότι δεν ξέραμε πως θα αντιδράσει η Αλεξάνδρα. Αλλά τελικά το πήρε πολύ καλά, και αυτό ήταν μια ανακούφιση και για τους δυο μας
«ναι! θα έχω αδερφάκι, και αφού θα είναι κορίτσι, θα παίζουμε συνέχεια μαζί»
Γελάμε μαζί με τον Ορφέα καθώς ακούμε τα λόγια της
«πω πω, κοίτα τι ψαράκι έχω στα χέρια μου»
Λέει ο Ορφέας και ξεκινάει να την κάνει βόλτες μέσα στο σπίτι. Η Αλεξάνδρα γελάει και τσιρίζει, γεμίζοντας το σπίτι μας με χαρά. Ασυναίσθητα ένα πλατύ χαμόγελο απλώνεται στα χείλη μου. Αυτό θα πει ευτυχία!
«μπαμπά, θες να σου δείξω τις ζωγραφιές μου;»
«εννοείται ότι θα μου τις δείξεις. Αντε, πήγαινε γρήγορα να τις φέρεις»
Λέει ενώ την αφήνει να πατήσει ξανά στα πόδια της. Την παρακολουθώ να πηγαίνει τρέχοντας ως το δωμάτιο της, ενώ ο Ορφέας με πλησιάζει χαμογελώντας
«κοίτα την πόσο γρήγορα μεγαλώνει»
Ψελλίζω και ο Ορφέας τυλίγει τα χέρια του γύρω μου
«και δεν χαίρεσαι για αυτό μωρό μου;»
Ρωτάει χαμηλόφωνα κοντά στο αυτί μου. Έπειτα αφήνει μερικά απαλά φιλιά κατά μήκος του λαιμού μου, φιλιά που με ερεθίζουν
«σταμάτα Ορφέα, μπορεί να μας δει η μικρή»
Λέω και νιώθω το διαβολικό του χαμόγελο πάνω στο δέρμα μου
«ξέρεις πόσο ωραίο θέαμα είσαι αυτή την στιγμή μωρό μου; ξυπόλυτη και με την κοιλιά φουσκωμένη... να στέκεσαι πάνω από την κατσαρόλα»
Χαχανίζω καθώς ακούω τα λόγια του
«ώστε σε ερεθίζει αυτό;»
Ρωτάω και με φιλάει στο μάγουλο
«όλα με ερεθίζουν επάνω σου μωρό μου»
Απαντάει σιγανά και με φιλάει ξανά στον λαιμό. Δεν θα μπορούσα να είμαι πιο ευτυχισμένη. Έχουν περάσει έξι χρόνια ευτυχίας. Με τον Ορφέα αισθάνομαι λες και δεν έχει περάσει μέρα. Και αν κρίνω από τις πράξεις του... μάλλον αισθάνεται και αυτός το ίδιο. Ξαφνικά ακούγεται το κουδούνι
«ορίστε, ήρθανε τα παιδιά»
Λέω και τον παρακολουθώ να στριφογυρίζει τα μάτια του από αγανάκτηση
«εντάξει κυρία Κυριαζή, την γλιτώσατε... για την ώρα!»
Λέει παιχνιδιάρικα καθώς κάνει μεταβολή για να πάει να ανοίξει την πόρτα
«καλώς τους!»
Λέει με χαρά ο Ορφέας και αγκαλιάζει την μάνα μου. Η αλήθεια είναι πως η σχέση τους έχει βελτιωθεί πάρα πολύ, ειδικά από την ημέρα που έμεινα έγκυος στην Αλεξάνδρα. Τώρα που περιμένουμε το επόμενο μας κοριτσάκι, λέμε να την ονομάσουμε Ζωή, πιστεύω πως θα της αρέσει
«καλώς και τους νιόπαντρους»
Λέει με πειραχτικό τόνο στην Ιωάννα και τον Χρήστο. Ναι, μετά από τόσα χρόνια άσκοπων σχέσεων, τελικά αποφάσισαν να κάνουν μια προσπάθεια μεταξύ τους. Έχουν περάσει ήδη δύο χρόνια και από ότι φαίνεται τα πηγαίνουν καλά μεταξύ τους
«καλώς και την φαμίλια»
Αποκρίνεται επίσης πειραχτικά καθώς βλέπει την Ειρήνη και τον Ντίνο να μπαίνουν μέσα στο σπίτι. Η Ειρήνη φαίνεται πιο λαμπερή από ποτέ! Μετά από πολλές θεραπείες και εγχειρήσεις, τελικά κατάφερε να ξανά περπατήσει. Ειλικρινά είχα χαρεί τόσο πολύ όταν την είδα να στέκεται στα πόδια της, και ο Ντίνος είχε βάλει τα κλάματα. Συγκινητική στιγμή!
«ελάτε, καθίστε»
Λέω καθώς ο Ορφέας έρχεται να σταθεί δίπλα μου για να με βοηθήσει. Τον κοιτάζω και του χαμογελάω τρυφερά
«τι λέει παιδιά; πως πάει η οικογένεια;»
Ρωτάει ο Ντίνος και εκείνη την στιγμή ακούω τα βήματα της Αλεξάνδρας να μας πλησιάζουν γρήγορα
«θείε!»
Αναφωνεί ενώ χώνεται ανάμεσα στον Ντίνο και την Ειρήνη. Η Αλεξάνδρα έχει μεγάλη αδυναμία στον Ντίνο, επειδή της κάνει όλα τα χατήρια. Χαμογελάω γλυκά καθώς την βλέπω να γελάει με τα αστεία του Ντίνου. Είμαστε μια ευτυχισμένη οικογένεια, βέβαια λείπουν κάποιοι, αλλά οι αναμνήσεις υπάρχουν ακόμη μέσα μας. Και δεν θα σβήσουν ποτέ.

Το βράδυ αφού κοιμήσουμε την Αλεξάνδρα με ένα παραμύθι, της αφήνουμε από ένα φιλί στο κεφάλι και μετά πηγαίνουμε στην κρεβατοκάμαρα μας
«πάει και η σημερινή μέρα»
Λέει ο Ορφέας καθώς ξαπλώνουμε μαζί στο κρεβάτι
«και αύριο ξεκινάει μια καινούργια»
Αποκρίνομαι ενώ χώνομαι στην αγκαλιά του, ακουμπώντας το κεφάλι μου στο στήθος του. Το χέρι του τρίβει τρυφερά την πλάτη μου, προσφέροντας μου γαλήνη
«σ'ευχαριστώ πριγκίπισσα. Χωρίς εσένα δεν θα μπορούσα να τα δημιουργήσω όλα αυτά»
Λέει σιγανά, κάνοντας με να χαμογελάσω πλατιά
«εγώ σε ευχαριστώ Ορφέα μου»
Λέω με τον ίδιο τόνο και με σφίγγει πάνω του
«ξέρεις τι σκεφτόμουν;»
Τώρα αρχίζει η συζήτηση. Παίρνω μια βαθιά ανάσα
«τι σκεφτόσουν;»
«το μέλλον μας, και τα κορίτσια μας»
Εκείνη την στιγμή συνειδητοποιώ κάτι απίστευτο
«Ορφέα το έχεις καταλάβει ότι θα ζεις με τρεις γυναίκες μέσα στο ίδιο σπίτι;»
Τον ρωτάω και γελάει
«με τις τρεις μοναδικές γυναίκες της ζωής μου»
Με διορθώνει
«έχουμε πολύ δουλειά μπροστά μας»
Μουρμουρίζω καθώς σκέφτομαι το πως θα είναι όταν μεγαλώσουν, την εφηβεία τους, τα αγόρια που θα γνωρίσουν, τις παρέες που θα κάνουν. Πρέπει να είμαστε προσεκτικοί γονείς. Εξάλλου το παν στις σχέσεις είναι η επικοινωνία, αυτό είναι το κλειδί για όλα!
«ξέρεις, σκεφτόμουν ότι κάποτε τα κορίτσια μας θα μεγαλώσουν, θα σπουδάσουν, μάλλον θα κάνουν οικογένεια»
«μάλλον; γιατί μάλλον;»
Ρωτάω έκπληκτη
«επειδή δεν θα βρεθούν ποτέ οι κατάλληλοι άντρες για να δώσω τις κόρες μου»
Η απάντηση του με κάνει να γελάσω
«ε ρε τι έχουμε να ζήσουμε όταν ερωτευτούν»
Λέω και εκείνος ξεφυσάει
«δεν είναι ότι είμαι δύστροπος, απλώς θέλω το καλύτερο για τις κόρες μου. Και αυτό... είναι σχεδόν αδύνατο να το βρεις»
«και εγώ τότε πως το βρήκα;»
Αυτή η ερώτηση τον κάνει να κολλήσει για μερικά λεπτά, ώσπου τελικά μου σκάει ένα πλατύ χαμόγελο
«εντάξει, εσύ πέτυχες το δέκατο καλό»
Η απάντηση του με κάνει να γελάσω
«ακούω γελάκια, κυρία Κυριαζή;»
Ρωτάει ενώ έρχεται από πάνω μου, και με κοιτάζει με αυτές τις πανέμορφες πράσινες χάντρες του. Απλώνω τα χέρια για να χαϊδέψω τρυφερά το πρόσωπο του. Δεν χρειάζεται καν να του μιλήσω, τα βλέμματα μας τα έχουν πει ήδη όλα. Σκύβει και αρχίζει να με φιλάει γλυκά στα χείλη, ζωντανεύοντας κάθε πόρο του κορμιού μου. Μερικές φορές είναι απίστευτος ο τρόπος με τον οποίο επικοινωνούμε. Με το βλέμμα του και μόνο μπορεί να μου πει το σ'αγαπώ, και ξέρω πως αυτό είναι δύσκολο για κάποιους ανθρώπους. Αισθάνομαι τυχερή που έχω τον Ορφέα. Αυτός είναι ο άντρας μου, ο εραστής μου, ο αδερφός μου, ο φίλος μου, ο πρίγκιπας μου, ο πατέρας των παιδιών μου, το για πάντα μου.