Έρωτας & Τιμωρία

Δυστυχώς κάποτε τα όνειρα τελειώνουν

Ορφέας POV

Μπαίνω μέσα στην κρεβατοκάμαρα μας, κρατώντας τον δίσκο με το πρωινό στα χέρια μου. Σταματάω για μερικά λεπτά ώστε να μπορέσω να θαυμάσω την πανέμορφη πριγκίπισσα μου. Κοιμάται ήσυχα, κρατώντας το μαξιλάρι μου στην αγκαλιά της. Ασυναίσθητα ένα τρυφερό χαμόγελο απλώνεται στα χείλη μου. Σε λίγο καιρό θα γίνει η γυναίκα μου, θα είναι και επίσημα η κυρία Κυριαζή. Ανυπομονώ! Αφήνω τον δίσκο στο κομοδίνο, ώστε να μπορέσω να την ξυπνήσω. Κάθομαι στο κρεβάτι και διώχνω τα μαλλιά από το πρόσωπο της. Μουρμουρίζει κάτι ακαταλόγιστο στον ύπνο της, κάνοντας με να χαμογελάσω περισσότερο
«Δάφνη μου;»
Λέω χαμηλόφωνα, αλλά δεν αντιδράει
«σήκω Δάφνη μου»
Την παρακολουθώ να μουρμουρίζει πάλι ενώ τα φρύδια της σμίγουν. Σκύβω και της αφήνω μικρά, απαλά φιλιά σε όλο το πρόσωπο. Χαμογελάει γλυκά
«Ορφέα μου»
Ψιθυρίζει κάνοντας με να χαμογελάσω πλατιά. Τεντώνει το σώμα της και μετά τυλίγει τα χέρια της γύρω από τον λαιμό μου
«καλημέρα πριγκίπισσα»
Λέω κοντά στα χείλη της
«καλημέρα αφεντικό»
Αποκρίνεται σχεδόν ψιθυριστά και αφήνει ένα σύντομο φιλί στα χείλη μου. Γελάω ελαφρά
«σου έφτιαξα πρωινό»
Λέω καθώς ισιώνω το σώμα μου για να πάρω τον δίσκο από το κομοδίνο
«πως μπορείς και τα προλαβαίνεις όλα;»
Ρωτάει ενώ ανακάθεται
«έχω κόλπο»
Της απαντάω με παιχνιδιάρικο ύφος, κάνοντας την να γελάσει. Αφήνω τον δίσκο στα πόδια της και ξεκινάμε να τρώμε μαζί τα κρουασάν με τη γέμιση σοκολάτας
«τι λέει το πρόγραμμα για σήμερα;»
Ρωτάει με μπουκωμένο στόμα από το φαγητό. Γελάω
«ότι επιθυμεί η εορτάζουσα»
Απαντάω και μετά της δίνω ένα σύντομο φιλί στα χείλη. Ξαφνικά ακούγεται το τηλέφωνο μου. Ποιος είναι τέτοια ώρα; Παίρνω την συσκευή από το κομοδίνο για να την κοιτάξω. Προβληματίζομαι καθώς βλέπω το όνομα του δικηγόρου μου να αναγράφεται πάνω στην οθόνη
«όλα καλά;»
Με ρωτάει η Δάφνη
«ναι μωρό μου. Δώσε μου μισό λεπτό»
Λέω καθώς σηκώνομαι από την θέση μου για να βγω έξω από το δωμάτιο
«ναι;»
«κύριε Κυριαζή, πρέπει να έρθετε τώρα από το γραφείο μου. Είναι πολύ επείγον!»
Δεν καταλαβαίνω
«επείγον; δηλαδή;»
«ελάτε από εδώ για να σας τα πω αναλυτικά»
Λέει και του το κλείνω. Μου ακούστηκε πολύ ανήσυχος. Επιστρέφω στο δωμάτιο, νιώθοντας κάπως χαμένος
«τι έγινε μωρό μου;»
«όλα καλά μάτια μου, μην ανησυχείς...»
Λέω καθώς την πλησιάζω για να της δώσω ένα σύντομο φιλί στα χείλη
«πρέπει να ετοιμαστώ»
Τα φρύδια της ανασηκώνονται από την έκπληξη
«γιατί; που θα πας;»
«έχω μια μικρή δουλειά. Αλλά δεν θα αργήσω, σου το υπόσχομαι!»
Λέω και μετά πηγαίνω στην ντουλάπα για να αλλάξω ρούχα.

Το ασανσέρ φτάνει στον όροφο όπου βρίσκεται το γραφείο του δικηγόρου. Διορθώνω λίγο το σακάκι μου και έπειτα βγαίνω από το ασανσέρ. Βαδίζω προς το γραφείο της γραμματέας του
«καλημέρα»
«καλημέρα, κύριε Κυριαζή»
Λέει έχοντας ένα πιο πονηρό χαμόγελο από ότι συνήθως
«ο κύριος Παπαγεωργίου είναι μέσα;»
«ναι, σας περιμένει»
Ωραία
«ευχαριστώ»
Λέω και πηγαίνω στο γραφείο του. Χωρίς να κάνω τον κόπο να χτυπήσω, ανοίγω την πόρτα. Κοντοστέκομαι για λίγο καθώς βλέπω την μάνα μου να κάθεται σε μια από τις δύο καρέκλες του γραφείου
«τι κάνει αυτή εδώ;»
«αυτή είναι η μάνα σου!»
Πετάει απότομα καθώς σηκώνεται από την θέση της. Το βλέμμα μου στρέφεται αργά στο πρόσωπο της. Μη χάσεις τον έλεγχο Ορφέα, μη τον χάσεις
«μάνα είναι αυτή που νοιάζεται για τα παιδιά της, δεν τα παρατάει για ένα πήδημα»
Κάνει δύο βήματα για να με πλησιάσει
«τις προάλλες μπήκε μπροστά η γκομενίτσα σου, αλλά αυτή την φορά δεν θα τη γλιτώσεις το χαστούκι»
Σφίγγω τα δόντια μου, φανερά εκνευρισμένος
«αν θες να ξέρεις, πολύ σύντομα η Δάφνη θα γίνει και επίσημα η γυναίκα μου. Για αυτό πρόσεχε τα λόγια σου»
Ρουθουνίζει ειρωνικά καθώς ακούει την πρόταση μου
«για να δούμε, θα συνεχίσει να το θέλει όταν μάθει πως κινδυνεύεις να χάσεις την περιουσία σου;»
Σαστίζω
«τι εννοείς;»
«περί αυτού ήθελα να σας μιλήσω, κύριε Κυριαζή. Βλέπετε η μητέρα σας θέλει να διεκδικήσει την περιουσία που κληρονομήσατε από τον πατέρα σας»
Ορίστε; τι λέει ρε γαμώτο!
«τι παιχνίδι είναι τώρα αυτό;»
«κανένα παιχνίδι. Απλώς θέλω να διεκδικήσω ότι μου ανήκει»
Αποκρίνεται, κάνοντας τον θυμό μου ακόμη μεγαλύτερο. Σφίγγω τις γροθιές μου, προσπαθώντας να ελέγξω τον θυμό μου. Αλλά όσο βλέπω αυτή την ικανοποίηση στο πρόσωπο της, τρελαίνομαι ακόμη περισσότερο!
«δεν ντρέπεσαι καθόλου; λίγη τσίπα δεν έχεις πάνω σου;»
«για πρόσεχε πως μου μιλάς. Στο κάτω κάτω η μάνα σου είμαι, εγώ σε γέννησα, εξαιτίας μου απέκτησες όλη αυτή την περιουσία»
«εξαιτίας σου; εξαιτίας σου έζησα για χρόνια μέσα στο σκοτάδι, εξαιτίας σου ξέχασα πως να ζω! Με έκανες έναν κούφιο άνθρωπο, το καταλαβαίνεις αυτό;»
«είσαι αχάριστος! Εγώ τα έκανα όλα για το καλό σου, για να γίνεις πιο δυνατός!»
«με το να με πληγώνεις θα γίνω πιο δυνατός; είσαι τρελή γαμώτο μου!»
Φωνάζω μπροστά στο πρόσωπο της, κάνοντας την να σαστίσει για μερικά λεπτά. Μοιραζόμαστε έντονα βλέμματα, γεμάτα θυμό και παράπονα που δεν έχουν ειπωθεί ποτέ με λόγια. Ξαφνικά σηκώνει το χέρι, έτοιμη να με χτυπήσει. Εντελώς αντανακλαστικά, πιάνω τον καρπό της, σταματώντας την
«μην τολμήσεις να συνεχίσεις τις διαδικασίες, γιατί θα το μετανιώσεις, κατάλαβες;»
Προφέρω αργά μέσα από τα σφιγμένα δόντια μου. Ρουθουνίζει ειρωνικά ενώ ένα διαβολικό χαμόγελο απλώνεται στα χείλη της
«δεν μπορείς να με απειλήσεις Ορφέα. Και καλά θα κάνεις να προσέχεις την γυναικούλα σου, γιατί ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να της συμβεί»
Αυτό με κάνει ακόμη πιο έξαλλο. Πετάω το χέρι της και μετά κάνω μεταβολή για να φύγω από το γραφείο.