CANIM ÖĞRETMENİM (BxB)

100.Bölüm 🌙

Arkadaşlar öncelikle sizlere çok teşekkür ediyorum. Bu benim ilk, ennn uzun kitabım oldu. 100 bölümdür sıkılmayıp okuduğunuz ve yorumlarınızla, oylarınızla bana destek olduğunuz için teşekkür ediyorum. Hepinizi tek tek çok seviyorum 💜 İyi ki varsınız 💜💜

Şimdi bölümle başbaşa bırakıyorum sizi 💙

İyi okumalar 🌙

Önceki bölümü atlamayın lütfen...

Buğra, kardeşini almaya gelmişti okul çıkışına ve şu an okulun bahçesindeki bankta oturmuş, çıkış zilinin çalmasını bekliyordu. Dersin bitmesine daha epey vardı. Buğra, fazla erken gelmişti. Öylece etrafı izliyordu. Okul anıları canlandı birden hafızasında, buruk bir gülümseme yerleşti dudaklarına hatırladığı anılarla. Tam o sırada, gördüğü bedenle, yüzüne arsız bir gülümseme yerleşti. Daha sabah tanıştığı çocuğu, ilk kez sabah görmesine rağmen yine hatırladı. Ayaklandı ve okul kapısına yaklaşan çocuğa doğru yürüdü.

"Selam." dedi çocuğa. Evet, bu Alper'di. Alper de hemen tanımış ve şaşkın bir şekilde bakmıştı birkaç saniye. Çünkü bu sırık gibi adamın kendisine neden sardığını ve nereden çıktığını anlamamıştı.

"Selam." dedi birkaç saniyelik gecikmeyle ve yürümeye devam edecekken, Buğra tarafından engellendi. Alper, kolunu tutan ele baktı ve Buğra'nın yüzüne baktı daha sonra. "Hani diyorum ki kolumu bırakırsanız..." dedi ters ters bakarak. Sabahki utangaç çocuk neredeydi?

"Tuğra'yla aynı sınıfta değil misin sen?" diye sordu Buğra, Alper'in dediğini es geçerek. Alper sesli bir nefes verdi dışarı doğru. Şu an kendini çok kasıyordu.

"Evet. Ne oldu?" diye sordu. Her ne kadar umursamaz görünmeye çalışsa da, utanıyordu da. Neden utandığını bile bilmiyordu.

"Ders mi boş? O neden çıkmadı?" diye sordu Alper'in kolunu bıraktı. Alper omuzundan kaymak üzere olan kapşonlu hırkasını, tekrar omuzuna doğru çekerken cevap verdi.

"Ben erken çıktım. İzin aldım." dedi ve yürümeye başladı. Buğra, peşinden gitti ve birkaç adımda yetişti Alper'e.

"Gideceğin yere bırakabilirim istersen." dedi yüzünde bir tebessümle. Alper, yüzüne bakmamaya çalışarak cevap verdi.

"Teşekkür ederim ama gerek yok. Beni almaya gelecekler." dedi ve okulun dışındaki banka oturup beklemeye başladı. Buğra da yanına oturdu. Alper, Buğra'nın yanına oturmasıyla gerilse de belli etmemeye çalışıyordu. Yalnız, farkında olmadan salladığı bacağı, onu ele veriyordu.

Buğra da farkındaydı Alper'in gerildiğinin. Öte yandan, bu çocukla uğraşmayı seviyordu. Daha yeni tanışmasına rağmen, hemen ısınmıştı bu sevimli çocuğa. Buğra, bu düşünceler içindeyken, Alper'in telefonunun sesi, sessizliği böldü. Telefonu açtı ve bir süre karşısındaki sesi dinledi. Yüzü düştü ve sıkıntıyla cevap verdi.

"Tamam anne. Ben gelirim taksiyle." dedi ve kapattı telefonunu. Banktan kalktı. Onunla birlikte Buğra'da kalktı ve konuştu.

"Seni almaya gelemiyorlar sanırım." dedi.  Alper bir şey demeden ilerlemeye yeltendiğinde, Buğra tekrar konuştu. "Teklifim hâlâ geçerli." dedi ve Alper, karşısındaki adama baktı. Kafasını biraz kaldırması gerekiyordu. Bu adam niye bu kadar uzundu ki? Kendisi de uzun boylu ve basketbol takımındaydı ama bu adam kadar değildi. Pes etmiş bir ifadeyle konuştu Buğra'ya bakarak. Taksiyle falan uğraşmak istemiyordu.

"Tamam. Olur." dedi ve Buğra'nın dudakları yukarı kıvrıldı.

"Araba şurada." dedi, okulun dışındaki otoparkı göstererek ve oraya doğru yürümeye başladılar. Alper'in çekingenliği tekrar geri gelmişti. Normalde çok çekingen biri olmasa da, Buğra'nın yanında öyle hissediyordu. Belki kendinden büyük olduğu ve arkadaşının abisi olduğu için geriliyordu.

Arabaya geldiklerinde, Buğra sürücü koltuğunun yanındaki koltuğun tarafındaki kapıyı açtı Alper'in binmesi için. Alper bu hareketle afallasa da, belli etmemeye çalışarak bindi arabaya. Buğra, kapıyı kapatıp, direksiyona geçti. Eli müzik çalara gitti ve güzel bir müzik açtı. Kemerlerini taktılar ve gözgöze geldiler birkaç saniye. Bu birkaç saniye şu an o kadar önemli değil gibi görünse de, aslında çok değerliydi.

Yorumlarınızı bekliyorum 🤗

Sizleri seviyorum 💙